Nieswoiste zapalenia jelit a płodność, przebieg ciąży, porodu i karmienie piersią

OpenAIRE

Dorota Szczeblowska; Dariusz Serwin; Andrzej Hebzda; Stanisław Wojtuń; Iwon Grys

2011-01-01

Do nieswoistych zapaleń jelit zaliczamy wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Leśniowskiego-Crohna. Ponieważ szczyt zapadalności na te choroby przypada między 15. a 35. rokiem życia, a więc dotyczy osób w okresie prokreacyjnym, rodzi się szereg pytań i wątpliwości na temat wpływu tych schorzeń oraz ich leczenia na płodność, a także przebieg ciąży, porodu i ewentualne bezpieczeństwo późniejszego karmienia piersią. W opracowaniu zostały przedstawione zasady leczenia nieswo...

Surgical site infection among patients after colorectal cancer surgery.

Science.gov (United States)

Banaszkiewicz, Zbigniew; Cierzniakowska, Katarzyna; Tojek, Krzysztof; Kozłowska, Elżbieta; Jawień, Arkadiusz

2017-02-28

Wstęp: Zakażenie miejsca operowanego występuje u 2,5-22,3% operowanych chorych. Jest ono wykładnikiem jakości leczenia na oddziałach zabiegowych i ma duży wpływ na jego koszt. Materiał i metodyka: Analizie poddano chorych, u których w obserwacji 30-dniowej wystąpiło zakażenie miejsca operowanego. Grupę wyjściową stanowiło 1581 chorych z rozpoznaniem raka jelita grubego poddanych zabiegowi operacyjnemu w jednym ośrodku. Kryteriami wyłączającymi z badania były: brak wiarygodnej dokumentacji leczenia (szpitalnego lub ambulatoryjnego) i zgon chorego przed 30. dniem po operacji bez rozpoznanego zakażenia miejsca operowanego. Analizę statystyczną wykonano przy użyciu programu Statistica 10. Wyniki: Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 262 chorych (16,6%). Najczęściej występującym było zakażenie miejsca operowanego (198 pacjentów; 12,52%). Stwierdzono, że wystąpienie tego powikłania zależne było od zaawansowania klinicznego raka, wieku chorych, chorób współtowarzyszących (cukrzyca i choroby kardiologiczne). Ponadto zauważono, że powikłanie to występowało znamiennie częściej u chorych operowanych w trybie pilnym z powodu powikłań oraz u tych, u których wyłoniono stomię jelitową. Nie stwierdzono natomiast zależności wystąpienia tego powikłania od płci chorych i lokalizacji guza nowotworowego. Wniosek: U chorych po operacji raka jelita grubego największe zagrożenie wystąpienia zakażenia miejsca operowanego wystąpiło u chorych po 75. roku życia, obciążonych cukrzycą i chorobami kardiologicznymi, z dużym zaawansowaniem klinicznym raka, operowanych w trybie ostrego dyżuru, u których konieczne było wyłonienie stomii jelitowej (a szczególnie kolostomii).

Nieswoiste zapalenia jelit a płodność, przebieg ciąży, porodu i karmienie piersią

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Dorota Szczeblowska

2011-07-01

Full Text Available Do nieswoistych zapaleń jelit zaliczamy wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Leśniowskiego-Crohna. Ponieważ szczyt zapadalności na te choroby przypada między 15. a 35. rokiem życia, a więc dotyczy osób w okresie prokreacyjnym, rodzi się szereg pytań i wątpliwości na temat wpływu tych schorzeń oraz ich leczenia na płodność, a także przebieg ciąży, porodu i ewentualne bezpieczeństwo późniejszego karmienia piersią. W opracowaniu zostały przedstawione zasady leczenia nieswoistych zapaleń jelit u mężczyzn oraz u kobiet planujących posiadanie potomstwa, jak również kobiet będących w ciąży i karmiących. Należy podkreślić, że sam fakt rozpoznania nieswoistych chorób zapalnych jelit nie jest bezpośrednim przeciwwskazaniem do zajścia w ciążę. Ciąża nie stanowi również wskazania do przerwania leczenia tych chorób, tj. nieswoistych zapaleń jelit, gdyż zaostrzenie ich przebiegu wiąże się z większym ryzykiem dla potomstwa w porównaniu z niebezpieczeństwem wynikają- cym z wdrożenia nawet agresywnego, a skutecznego leczenia. Aktywacja tych chorób zwiększa zarówno ryzyko poronień, jak i porodów przedwczesnych oraz wewnątrzmacicznego obumarcia płodu. Nieprzerwana farmakoterapia nieswoistych zapaleń jelit środkami niemającymi działania karcynogennego ma istotny wpływ na urodzenie zdrowego dziecka. Optymalnym czasem do zajścia w ciążę w takim przypadku jest okres po trwającej przynajmniej 3 miesiące remisji choroby. W okresie planowania ciąży zaleca się suplementację kwasu foliowego.

Pęknięcie śledziony po badaniu kolonoskopowym – opis przypadku

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Dariusz Serwin

2012-07-01

Full Text Available Wprowadzenie: Kolonoskopia jest rutynowo wykonywanym badaniem w diagnostyce i profilaktyce chorób jelita grubego. Pęknięcie śledziony to rzadko odnotowywane powikłanie, dotychczas opisano 80 przypadków. Opis przypadku: Pacjent, lat 72, hospitalizowany z powodu niedokrwistości mikrocytarnej. W trakcie bada‑ nia kolonoskopowego wykonano polipektomię polipa esicy. W drugiej dobie po zabiegu: poranne omdlenie przy próbie pionizacji, utrzymująca się hipotonia, dodatnie objawy otrzewnowe. W badaniach dodatkowych: RTG przeglądowe jamy brzusznej – bez zmian, USG jamy brzusznej – płyn w jamie otrzewnej, powiększona śledziona o nierównych obrysach. W KT jamy brzusznej – rozerwanie śledziony z rozległym krwiakiem, duża ilość krwi w jamie otrzewnej. Pacjenta zakwalifikowano do laparotomii zwiadowczej, w wyniku której stwier‑ dzono: znaczna ilość płynnej krwi i skrzepów w jamie otrzewnej, śledziona z linijnym pęknięciem przy szypule, wątroba z pękniętą torebką oraz niewielkim uszkodzeniem miąższu i krwawieniem, na przedniej ścianie żołądka krwiak z niewielkim uszkodzeniem surowicówki, krezka okrężnicy – w pobliżu zagięcia śledzionowego krwiak, nie ujawniono perforacji jelita. Omówienie: Pęknięcie śledziony jest bardzo rzadkim, ale groźnym powikłaniem kolonoskopii. Wśród mechanizmów prowadzących do uszkodzenia śledziony wymienia się: bez‑ pośredni uraz, pociąganie układu więzadłowego, pociąganie zrostów między śledzioną i okrężnicą. Pęknięcie śledziony może być natychmiastowe lub opóźnione. Początek objawów występuje od 1 godziny do 2,5 dnia, najczęściej do 24 godzin od wykonania kolonoskopii. Czas do ustalenia rozpoznania – od 2 godzin do 13 dni, najczęściej do 24‑48 godzin. Najczęściej stosowane metody ustalenia rozpoznania to KT jamy brzusznej i USG jamy brzusznej. Śmiertelność wskutek pęknięcia śledziony po kolonoskopii – opisano 2 przypadki

Estimation of dependence between mean of fractionation of photons and neutrons dose and intensity of post-irradiation reaction of mouse large intestine; Ocena zaleznosci pomiedzy sposobem frakcjonowania dawki fotonow i neutronow a nasileniem popromiennego odczynu jelita grubego myszy

Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

Gasinska, A. [Oncology Center, Cracow (Poland)

1995-12-31

The aim of the work was verification of mouse large intestine tolerance on fractionated 250 kV X-rays and 2.3 MeV neutrons doses. Two cm of large intestine of mouse CBA/HT strain were irradiated with various fraction doses: from 0.25 to 35 Gy of X-rays and 0.05-12 Gy of neutrons. The measure of injury was handicap of intestine function. Early post-irradiation reaction was measured by loss of body weight (2-3 weeks after irradiation) and mouse mortality (till 2 months after irradiation, LD50/2). The late reaction was measured on the base of maximal body weight in 1 year period after irradiation, deformation of excrements (after 10 months) and death of animals (till 12. month after irradiation, LD50/12). Fractionation of X-ray dose influenced on decrease of intensification of late irradiation effects. After fractionation of neutrons this effect has not been observed. {alpha}/{beta} coefficient for X-rays was 19.9 Gy [15.2; 27.0] for body weight nadir, 13.4 Gy [9.3; 19.5] for early mortality (LD50/2), 6.4 Gy [3.6;11.0] for maximal body weight and 6.9 [4.2; 10.8] for late mortality (LD50/12). Analysis of influence of low doses of photons 90.25-4 Gy) and neutrons (0.05-0.8 Gy) showed trend to reduction {alpha}/{beta} for photons only (LD50/2=5.4 Gy; LD50/12=4.6 Gy). {alpha}/{beta} coefficient for neutrons was defined by LQ model only for maximal body weight and was 19.9 Gy [9.5; 61.0]. In application of graphic method {alpha}/{beta} for neutrons was 230 Gy for early and 48 Gy for late effects. Lower values of {alpha}/{beta} coefficient for late irradiation effects for photon radiation demonstrate the big influence of fractionation of photons dose on large intestine tolerance (decrease intensity in all biological effects). Author did not observe increase of intestine tolerance in fractionation of neutrons dose. Effect of irradiation damages repair in interfraction pauses, measured by percent of regenerated dose (F{sub r}) was much bigger for photons. For X-rays it was 50% for early and 63% for late effects. In case of neutrons F{sub r} was 3% for early- and 16% for late - measured biological effects. The differences in effectivity of radiation with various LPE effect confirm WSB values calculated on the base of {alpha} and {beta} coefficients and LQ model. WSB values were higher and more dependent on amount of fractionated dose for late effects. WSB for late reaction and low fraction dose (0.25 Gy of photons) was 9.6 and for early irradiation effects was 6.3. On the level of high fraction dose (25 Gy of photons) there was inverted dependence. WSB for early effects was higher (2.5) in comparison with late irradiation effects (1.8). Application of mathematical model for measuring of quantity of units responsible for intestine regeneration (tissue rescuing units - TRU) showed various K number for early reaction and do not confirmed big radiosensitivity of this tissue. Also for late response low radiosensitivity was confirmed. Histological investigation showed that target cells for early reaction are epithelial crypt cells, however for late reaction there are fibrocytis and myocytes

Nudności i wymioty

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Anna Mokrowiecka

2010-12-01

Full Text Available Nudności są nieprzyjemnym, niebolesnym odczuciem silnej, nieodpartej potrzeby zwymiotowania, z kolei wymioty polegają na gwałtownym wydaleniu treści żołądka przez usta w wyniku silnych skurczów mięśni brzucha i klatki piersiowej. Nudności i wymioty mogą występować niezależnie od siebie, ale najczęściej są ze sobą powiązane. Nudności i wymioty powstają w odpowiedzi zarówno na bodźce fizjologiczne, jak i patologiczne. Zwykle jednak przewlekłe nudności i wymioty są objawem chorób przewodu pokarmowego lub innych narządów. Choroby przewodu pokarmowego i otrzewnej stanowią szeroką grupę chorób wywołujących nudności i wymioty, począwszy od nieżytu żołądkowo-jelitowego o ostrym infekcyjnym tle, przez zatrucie pokarmowe i nadwrażliwość pokarmową, do stanów ostrych – niedrożności jelita cienkiego lub/i grubego. Leki i toksyny, między innymi cytostatyki, są jedną z najczęstszych przyczyn nudności i wymiotów. Wśród innych przyczyn nudności i wymiotów można wymienić: choroby OUN prowadzące do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego, choroby endokrynologiczne i metaboliczne (mocznica, kwasica ketonowa w cukrzycy, choroby tarczycy i przytarczyc oraz choroba Addisona, zawał ściany dolnej mięśnia sercowego, nudności i wymioty pooperacyjne. Nudności i wymioty jako choroby czynnościowe zostały ujęte w III kryteriach rzymskich w punkcie „Choroby czynnościowe żołądka i dwunastnicy”. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić czas trwania wymiotów, czas pomiędzy posiłkiem a wystąpieniem wymiotów, a także charakter treści wymiocin i inne objawy towarzyszące. Wywiad i badanie fizykalne dostarczają zwykle wystarczających informacji do postawienia prawidłowej diagnozy i ustalenia leczenia u większości chorych cierpiących na nudności i wymioty. Niektórzy pacjenci wymagają jednak badań laboratoryjnych, obrazowych i endoskopowych przed zastosowaniem odpowiedniej

Niepełny, wrodzony zwrot jelita i niezwykle rzadki przypadek niepełnego zwrotu jelita dorosłego chorego z objawami wysokiej niedrożności przewodu pokarmowego.

Science.gov (United States)

Rachel, Franciszek; Łapiński, Andrzej; Szczerba, Dariusz; Gutterch, Krystian

2017-06-30

Autorzy przedstawiają 21 -letniego chorego z niepełnym zwrotem jelit z objawami przewlekłej niedrożności górnego odcinka przewodu pokarmowego i trudności diagnostyczne. Rozstrzygającym badaniem była TK jamy brzusznej z kontrastem. Po operacji sposobem Ladda chory został wyleczony.

Wpływ mikroflory jelitowej na rozwój zespołu jelita drażliwego

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Ewa Dudzińska

2016-10-01

Full Text Available The human intestinal microbiota is made up of trillions of microorganisms that are considered to be nonpathogenic. The microbiota functions in tandem with the host’s defences and the immune system to protect against pathogen colonisation and invasion. It also performs an essential metabolic function, acting as a source of essential nutrients and vitamins and aiding in the extraction of energy and nutrients, such as short-chain fatty acids (SCFA. Gut microbiota alterations are being increasingly recognized as an important factor in the pathogenesis and pathophysiology of irritable bowel syndrome (IBS. Irritable bowel syndrome is a disease with a complex and unknown etiology. It is a functional disease although many researchers regard it as chronic, due to the long duration or frequent recurrence. IBS is characterized by abdominal pain and disturbances in bowel habits (constipation and/or diarrhea, in the absence of pathological organic changes. Studies in recent years have shown a significant effect of the intestinal microflora and intestinal cerebrospinal axis in the pathogenesis of the disease. Modulation of the intestinal microflora using probiotics and the focus on the function of uncultured intestinal microbiota will offer new opportunities for treatment of patients with this syndrome. Research into the intestinal microflora (the properties of microorganisms is a promising direction, allowing for further understanding and characterization of many bacteria responsible for the pathophysiology and symptoms of IBS. It is still an enigmatic disease of multifactorial etiology, which seems to be related in significant ways to the composition of the intestinal microbiota. Research on the use of probiotics and prebiotics in IBS should be continued in numerous, well-planned clinical trials in order to obtain the best results in reducing IBS symptoms.

Response of Various Tomato Genotypes to Begomovirus Infection and Its Improved Diagnostic

Directory of Open Access Journals (Sweden)

NOOR AIDAWATI

2007-09-01

Full Text Available Begomovirus infection was identified from tomato growing areas in West Java (Bogor, Central Java (Boyolali, and D.I. Yogyakarta (Kaliurang. Efforts to reduce the infection among others are planting resistance varieties. This research was undertaken to evaluate 14 tomato genotypes for their response to the infection. Dot blot hybridization using nonradioactive (digoxigenin DNA probe was employed to determine the presence of begomovirus in inoculated plants. Polymerase chain reaction-amplified product of DNA clone of tobacco leaf curl virus –Indonesia was used as a source of DNA probe. All of tomato genotypes evaluated in this study was infected separately by three strain of begomovirus (GVPSlm, GVABy, GVCBgr. Tomato genotypes Bonanza, Jelita, Safira, Permata, Presto, PSPT 8, PSPT 5B, Apel-Belgia, Karibia, Mitra, PSPT 9, Marta, and PSPT 2, showed susceptible or highly susceptible response to the three strains of begomovirus. Exception to those was shown by cv. Intan which resulted in moderate resistance when inoculated with GVCBgr although it resulted susceptible response with the other two strains. Dot-blot hybridization technique was proved to be a powerful tool to detect begomovirus infection in plants showing symptom as well as symptom-less plants. Accumulation of the virus in those plants was relatively high, except in cv. Bonanza and Apel-Belgia. Dot-blot hybridization technique using DIG-labeled DNA probe was able to detect begomovirus DNA in infected tissue up to 10−2 dilution factor.

Podstawowe zasady postępowania w przebiegu chorób układu pokarmowego u kobiet w ciąży

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Ewa Tylec-Osóbka

2012-12-01

Full Text Available Chociaż ciąża jest stanem fizjologicznym, to jednak kobiety ciężarne często wymagają diagnostyki i leczenia z powodu poważnych zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego. Zwykle są one najczęściej zgłaszanymi dolegliwościami klinicznymi w przebiegu ciąży. U części kobiet pojawiają się zaburzenia specyficzne dla ciąży. Inne ciężarne, z przewlekłymi chorobami przewodu pokarmowego, wymagają specjalnego postępowania w tym okresie. Zrozumienie przebiegu i chorobowości różnorodnych zaburzeń przewodu pokarmowego jest niezbędne, by zoptymalizować opiekę nad tymi pacjentkami. Ciąża ma niewielki wpływ na wydzielanie i wchłanianie, ale wpływa istotnie na motorykę przewodu pokarmowego. Te zaburzenia motoryki są związane z podwyższonym stężeniem żeńskich hormonów płciowych. Dodatkowo powiększająca się macica przemieszcza jelita, co jest przyczyną powszechnych dolegliwości, jakimi są zaparcia. Wiedza na temat mechanizmów adaptacyj‑ nych przewodu pokarmowego w czasie ciąży umożliwia prawidłową interpretację testów laboratoryjnych i badań obrazowych u ciężarnych. Rzadko konieczne jest wykonywanie badań endoskopowych w ciąży. Poten‑ cjalne ryzyko wynikające z endoskopii to niedotlenienie płodu powodowane lekami sedatywnymi oraz ekspo‑ zycja na promieniowanie rentgenowskie. Nie stwierdzono, by badania endoskopowe wywoływały wcześniejsze porody, a obserwacje potwierdzają, że endoskopia w czasie ciąży jest generalnie bezpieczna, przy zachowaniu określonych standardów. Badania powinno się wykonywać w przypadku mocnych wskazań, jeśli to możliwe – w drugim trymestrze ciąży. Procedury najlepiej wykonywać bez sedacji lub z użyciem najmniejszych dawek leków, minimalizując czas ekspozycji na fluoroskopię, optymalnie w obstawie anestezjologicznej i położniczej.

Różnice deklarowanej częstości samokontroli stanu zdrowia u osób pracujących w zawodach medycznych i pozamedycznych = The difference between the declared frequency of self-health monitoring carried out by representatives of the medical and the non-medical professions

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Grzegorz Józef Nowicki

2016-05-01

3. Katedra i Zakład Pielęgniarstwa Pediatrycznego, Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Medyczny w Lublinie     dr n. o zdrowiu Grzegorz Józef Nowicki1, dr hab. n. med. Ewa Rudnicka-Drożak2, dr hab. n. o zdrowiu Barbara Ślusarska1, mgr Honorata Piasecka1, dr hab. n. o zdrowiu Danuta Zarzycka3, mgr Magdalena Brodowicz-Król3   1. Zakład Medycyny Rodzinnej i Pielęgniarstwa Środowiskowego, Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Medyczny w Lublinie 2. Przychodnia Lekarza Rodzinnego, CRH ŻagielMed, ul. Onyksowa 12, 20-582 Lublin 3. Katedra i Zakład Pielęgniarstwa Pediatrycznego, Wydział Nauk o Zdrowiu, Uniwersytet Medyczny w Lublinie     Słowa klucze: profilaktyka, zachowania kontroli zdrowia, osoby pracujące Key words: prevention, behavior health checks, people working   Streszczenie Wstęp: Uczestnictwo w populacyjnych badaniach profilaktycznych oraz regularne samobadanie narządów to zachowania zdrowotne zmierzające do wczesnego wykrycia chorób. Cel pracy: Określenie różnic w zakresie deklarowanej samokontroli stanu zdrowia (uczestnictwo w programach profilaktyki i samobadania narządów pomiędzy osobami wykonującymi zawód medyczny i pozamedyczny. Materiał i metody: Badania przeprowadzono wśród 598 dorosłych osób pracujących, wykonujących zawody medyczne i pozamedyczne. Narzędziem badawczym był kwestionariusz ankiety własnego autorstwa. Wyniki: Uzyskane wyniki badań wskazują, że osoby wykonujące zawód niemedyczny istotnie częściej deklarowały uczestnictwo w Ogólnopolskim Programie Profilaktyki Chorób Odtytoniowych (w tym POChP oraz w Ogólnopolskim Programie Profilaktyki Raka Jelita (p<0,001 niż badani wykonujący zawód medyczny. Natomiast kobiety, które wykonywały zawód medyczny, istotnie częściej deklarowały uczestnictwo w Ogólnopolskim Programie Profilaktyki Raka Szyjki Macicy oraz częściej wykonywały  samobadanie piersi. (p<0,001. Wnioski: Istnieje