WorldWideScience

Sample records for radykalnego leczenia napromienianiem

  1. Chirurgiczne metody leczenia padaczki

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Beata Kaczorowska

    2012-11-01

    Full Text Available U około 6–10% chorych z padaczką, u których stosowano różne kombinacje leków przeciwpadaczkowych, mimo systematycznego leczenia nadal występują napady. Są to chorzy z tzw. padaczką lekooporną. Autorzy przedstawiają możliwości chirurgicznego leczenia takich osób. Potencjalnymi kandydatami do takiego leczenia padaczki są też chorzy z napadami częściowymi prostymi z precyzyjnie określonym ogniskiem padaczkorodnym, którego usunięcie jest możliwe i nie spowoduje powstania u pacjenta tzw. ubytków neurologicznych. W pracy omówiono techniki diagnostyczne pozwalające zlokalizować ognisko padaczkowe w mózgu (EEG z możliwościami długotrwałego monitorowania: Holter, wideometria, telemetria; cyfrowe EEG: rezonans magnetyczny, SPECT, PET, elektrokortykografia. Przedstawiono także rodzaje zabiegów neurochirurgicznych wykonywanych w celu leczenia padaczki: zabiegi resekcyjne (lobektomia, lezjonektomia, hemisferektomia, rozległa resekcja wielopłatowa, zabiegi rozłączeniowe (kallozotomia oraz zabiegi neurostymulacyjne (stymulacja nerwu błędnego, głęboka stymulacja mózgu. Autorzy uważają, że w pewnych określonych przypadkach chorych z padaczką niepoddającą się leczeniu farmakologicznemu są to skuteczne metody leczenia.

  2. Zaburzenia hazardowe – rozpowszechnienie, oferta terapeutyczna, dostępność leczenia i predyktory podjęcia leczenia. Przegląd literatury

    OpenAIRE

    Wieczorek, Łukasz; Dąbrowska, Katarzyna

    2015-01-01

    Celem przeglądu jest zaprezentowanie kompleksu zagadnień dotyczących leczenia zaburzeń hazardowych, w tym: definicji hazardu i narzędzi diagnostycznych, współwystępowania zaburzeń hazardowych z innymi zaburzeniami, epidemiologii zjawiska, rozpowszechnienia poszukiwania pomocy, oferty terapeutycznej dla osób z zaburzeniami hazardowymi i jej skuteczności, motywów podjęcia leczenia oraz barier w dostępie do leczenia. Materiał i metoda Do przeglądu literatury wykorzystano bazę artykułów MEDLINE o...

  3. Powikłania ze strony przewodu pokarmowego w trakcie leczenia klozapiną

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Adam Wysokiński

    2015-07-01

    Full Text Available Klozapina jest ostateczną opcją terapeutyczną w przypadku pacjentów ze schizofrenią oporną na leczenie. Podczas terapii często występują działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego: ślinotok, zaparcia, niedrożność jelit, niewydolność wątroby (również o piorunującym przebiegu, nudności i wymioty, wzmożenie apetytu. W pracy podsumowano informacje na temat częstości występowania, mechanizmów oraz metod profilaktyki i leczenia ślinotoku, zaparć i niedrożności jelit w przebiegu leczenia klozapiną. Gdy występuje ślinotok, stosuje się klonidynę, amitryptylinę, pirenzepinę i glikopirolan. W przypadku zaparć i niedrożności szczególne znaczenie mają: właściwa profilaktyka (dieta, aktywność fizyczna oraz identyfikowanie pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka. Chorzy przyjmujący klozapinę są narażeni na szereg powikłań ze strony przewodu pokarmowego. Niektóre z nich (ślinotok mogą niekorzystnie wpływać na nastawienie do leczenia i powodować jego przerywanie, a inne (niedrożność przewodu pokarmowego – zagrażać życiu i wymagać intensywnego leczenia chirurgicznego. Należy więc podejmować działania mające na celu wykrywanie modyfikowalnych czynników ryzyka, wczesne diagnozowanie powikłań i wdrażanie właściwego leczenia.

  4. Znaczenie diagnostyki i leczenia trombolitycznego w udarze nieokrwiennym mózgu = The importance of diagnosis and treatment thrombolytic in ischemic stroke

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Joanna Siminska

    2016-08-01

    6 Kujawska Szkoła Wyższa we Włocławku   Streszczenie W pracy przedstawiono aktualne zasady postępowania  przedszpitalnego podejmowanego przez zespół ratownictwa medycznego i postępowania wczesnoszpitalnego, które ma wpływ na dalszy proces leczenia. Przedstawiono również zastosowanie leczenia trombolityczego w tzw. Złotej godzinie udarowej. Należy mieć na uwadze, że każde minuty, które odraczają podjęcie właściwego leczenia udaru niedokrwiennego mózgu przyczyniają się do uniemożliwienia wdrożenia nowoczesnych, specyficznych metod leczenia ( leczenie trombolityczego.   Słowa kluczowe:  badania diagnostyczne, postępowanie ratunkowe, udar mózgu. Summary The paper presents the current rules of conduct undertaken by a team of prehospital emergency medical services and conduct prehospital, which has an impact on the further process of treatment. It also presents the use of the treatment thrombolysis. Golden time of impact. It should be noted that every minute that defer taking the proper treatment of ischemic stroke contribute to preventing the implementation of modern, specific treatment (treatment thrombolysis. Key words: diagnostic tests, emergency procedures, stroke.

  5. Uwarunkowania zaburzeń poznawczych powstających wskutek leczenia onkologicznego i wybrane sposoby terapii kognitywnej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Bury

    2015-04-01

    Full Text Available Jak wynika z aktualnych danych empirycznych, sytuację pacjenta cierpiącego na nowotwór mogą dodatkowo utrudniać współwystępujące zaburzenia poznawcze pojawiające się wskutek leczenia onkologicznego; zaburzenia te określa się jako chemobrain. Rezultaty badań są bardzo zróżnicowane – zarówno w zakresie powszechności zaburzeń poznawczych, ich nasilenia czy czasu trwania, jak i w zakresie czynników determinujących lub modyfikujących objawy dotyczące procesów poznawczych. Do mechanizmów bezpośrednio wpływających nawystąpienie zaburzeń poznawczych zalicza się czynniki neurotoksyczne, stres oksydacyjny, uszkodzenie DNA, zmiany hormonalne, dysregulację immunologiczną, zmiany naczyniowe ośrodkowego układu nerwowego, predyspozycje genetyczne. Pośrednio na powstawanie zaburzeń oddziałują natomiast mutacje genetyczne, cytokiny prozapalne, zespoły paranowotworowe, rodzaj leczenia, polimorfizm genetyczny, reaktywność immunologiczna, dieta, poziom hormonów i wcześniejsze zasoby poznawcze chorego. Celem artykułu jest analiza wyników badań wyjaśniających zróżnicowane skutki poznawcze leczenia onkologicznego, ze szczególnym uwzględnieniem dysregulacji poziomu cytokin – mającej, jak się wydaje, istotny udział wpatogenezie objawów chemobrain. Omówiono także kilka podejść terapeutycznych wspomagających codzienne funkcjonowanie poznawcze pacjentów onkologicznych: trening MAAT (Memory and Attention Adaptation Training, metodę CBMEM (Cognitive-Behavioral Model of Everyday Memory, ćwiczenia C-Car and Strategy Training, metodę redukcji stresu MSBR (Mindfulness-Based Stress Reduction i polski system RehaCom. Wszystkie wymienione propozycje mają na celu usprawnianie wybranych funkcji, takich jak uwaga albo pamięć, wzrost samoświadomości deficytów i poprawę samokontroli.

  6. Program leczenia zaburzeń odżywiania w oddziale psychiatrycznym dla młodzieży – refleksje i dylematy po 20 latach doświadczeń

    OpenAIRE

    Cezary Żechowski; Irena Namysłowska; Antoni Jakubczyk; Anna Siewierska; Anna Katarzyna Bażyńska

    2010-01-01

    Artykuł jest prezentacją programu leczenia zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN w Warszawie. Na wstępie omówione zostały historia leczenia zaburzeń jedzenia, dylematy związane z koniecznością ograniczania praw pacjentów przy stosowaniu programów behawioralnych, których wprowadzenie doprowadziło do spadku śmiertelności w grupie pacjentek z anoreksją, oraz rozwój programów terapeutycznych od ściśle behawioralnych w kierunku łagodniejszych i bardziej elastyczn...

  7. Astma łagodna – od patogenezy do leczenia

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2009-09-01

    Full Text Available Autorzy przedstawiają charakterystykę astmy łagodnej przewlekłej, metody diagnozowania i optymalne leczenie. Globalna Inicjatywa dla Astmy (GINA podaje, że astma łagodna charakteryzuje się objawami występującymi częściej niż raz w tygodniu, lecz rzadziej niż codziennie, objawami nocnymi występującymi częściej niż dwa razy w miesiącu, lecz rzadziej niż co tydzień, prawidłową czynnością płuc (FEV1 lub PEF‡80% między napadami astmy. Pacjenci z łagodną, przewlekłą astmą tworzą dużą grupę chorych, którzy rzadko z powodu swoich dolegliwości korzystają z pomocy lekarzy, chociaż czasami doświadczają ciężkich napadów duszności. Niektóre badania udowodniły, że łagodną astmę jest trudno rozpoznać, ponieważ wskaźniki wentylacji są w normie, a test odwracalności obturacji oskrzeli wypada ujemnie. Badania indukowanej plwociny i bioptatów oskrzeli udowodniły, że wskaźniki zapalenia oraz remodeling dróg oddechowych są związane z ciężkością choroby. W astmie łagodnej następstwa długotrwałego zapalenia często są takie same jak w astmie umiarkowanej. Większość dużych badań, które zajmowały się wpływem wziewnych kortykosteroidów na astmę łagodną, wykazała dużą skuteczność tej terapii. Pierwszą publikacją było badanie OPTIMA. W tym badaniu wyodrębniono dwie grupy chorych, u których przez rok oceniano skuteczność samego budezonidu w porównaniu z połączeniem budezonidu i formoterolu. Obserwowano znaczne zmniejszenie wskaźnika ciężkich zaostrzeń przypadających na jednego pacjenta na rok, dziennych i nocnych objawów astmy. Drugie badanie oceniające leczenie wziewnymi kostykosteroidami określono jako START. Badano w nim wpływ wczesnego leczenia budezonidem w łagodnej przewlekłej astmie, świeżo wykrytej. Leczenie budezonidem znacząco zmniejszyło liczbę zaostrzeń wymagających nagłych interwencji lub leczenia szpitalnego. W ostatnio publikowanej pracy

  8. Alternatywne sposoby leczenia padaczki

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej Klimek

    2012-04-01

    Full Text Available Problem padaczki lekoopornej, mimo pojawiających się kolejnych leków przeciwpadaczkowych nowej generacji, nadal pozostaje nierozwiązany. Oznacza to, że potrzebne jest nowe podejście do problemu braku pożądanego efektu terapeutycznego w padaczce, zwłaszcza w przypadku nieskuteczności stosowania 2-3 leków, stanowiących czwartą już kombinację preparatów. Ponieważ dieta ketogenna u części dzieci przynosi dobre rezultaty, autor poniższej pracy jest zdania, że można ją stosować także u dorosłych. Dodatkowo zasadność tego sposobu leczenia potwierdzają odpowiednie badania przeprowadzone w tej grupie wiekowej. Zakres stosowania immunoglobulin w medycynie, również w neurologii, stale się poszerza. Przed laty immunoglobuliny były zalecane u dzieci z padaczką z towarzyszącymi niedoborami immunologicznymi. Zaobserwowano, że po podaniu immunoglobulin zmniejszała się częstość napadów padaczkowych. Zainteresowanie badaczy skupiło się także na blokerach kanałów wapniowych w kontekście padaczki. Biorą one udział w patogenezie niektórych rodzajów napadów. Udowodniono, że zastosowanie werapamilu jako leku wspomagającego zmniejsza liczbę napadów padaczkowych. Inne blokery nie posiadają takich właściwości, ale uwagę zwraca potencjalne działanie winpocetyny. Drugą ważną grupę leków prowadzących do redukcji napadów padaczkowych stanowią statyny, a zwłaszcza atorwastatyna. Jej efekt przeciwdrgawkowy nie zależy od obniżenia poziomu cholesterolu. Preparat ten jako lek wspomagający jest szczególnie polecany u osób starszych. Reasumując, w prawidłowo leczonej padaczce lekoopornej, przy utrzymujących się napadach, należy rozważyć dołączenie jednego z omawianych leków.

  9. Możliwości leczenia kamicy moczowodowej u dzieci

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ewa Straż-Żebrowska

    2010-09-01

    Full Text Available Kamicą układu moczowego nazywamy schorzenie, w którym wytwarzane są złogi w obrębie nerek lub dróg moczowych. Obecnie obserwuje się wzrost częstości występowania kamicy. Szacuje się, iż częstość występowania kamicy układu moczowego wynosi 0,5-5% w grupie dorosłych i 0,1-5% u dzieci. Istotnym problemem jest wykrywanie złogów u małych dzieci, również u niemowląt. Biorąc pod uwagę coraz częstsze wykrywanie kamicy układu moczowego, jej nawrotowość i powikłania, ważne jest wypracowanie schematów leczniczych skutecznych i jednocześnie bezpiecznych, nawet przy konieczności ich kilkukrotnego powtarzania. Postępowanie zachowawcze jest skuteczne w 80%, w przypadkach złogów o wielkości do 4 mm. Powszechnie stosowane do lat 80. XX wieku leczenie operacyjne związane z nacięciem miąższu nerki obecnie w większości przypadków zastępowane jest metodami mniej inwazyjnymi, takimi jak ESWL, PCNL, URSL, a wskazania do leczenia chirurgicznego kamicy zostały znacznie ograniczone. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki z kamicą układu moczowego leczonej kilkakrotnie metodą ESWL bez efektu, a następnie z uwagi na obecność złogów w moczowodzie za pomocą URSL. Jednym z powikłań po zabiegu ESWL może być „droga kamieni”. Po wykonaniu zabiegu ESWL pacjent wymaga monitorowania poprzez wykonywanie badań USG, co pozwala na szybkie uwidocznienie powikłania w postaci „drogi kamieni” i wdrożenie dodatkowego postępowania ułatwiającego wydalenie złogów. „Droga kamieni” może spowodować utrudnienie odpływu moczu, co może być przyczyną dolegliwości bólowych oraz różnego stopnia poszerzeń moczowodów i układów kielichowo-miedniczkowych. Często wymaga interwencji zabiegowej w trybie pilnym. W ciągu ostatnich dwudziestu lat nastą- piły w Polsce znaczne zmiany w sposobach leczenia kamicy moczowodowej. Rutynowo stosuje się URSL i ESWL, do rzadkości natomiast należy zak

  10. Program leczenia zaburzeń odżywiania w oddziale psychiatrycznym dla młodzieży – refleksje i dylematy po 20 latach doświadczeń

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Cezary Żechowski

    2010-03-01

    Full Text Available Artykuł jest prezentacją programu leczenia zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN w Warszawie. Na wstępie omówione zostały historia leczenia zaburzeń jedzenia, dylematy związane z koniecznością ograniczania praw pacjentów przy stosowaniu programów behawioralnych, których wprowadzenie doprowadziło do spadku śmiertelności w grupie pacjentek z anoreksją, oraz rozwój programów terapeutycznych od ściśle behawioralnych w kierunku łagodniejszych i bardziej elastycznych. Następnie autorzy przedstawiają własne, kilkunastoletnie doświadczenia w leczeniu zaburzeń jedzenia w Klinice Psychiatrii Dzieci i Młodzieży. Omawiają proces tworzenia i doskonalenia programu terapeutycznego, obejmującego program behawioralny, farmakoterapię i szeroko pojęte oddziaływania psychoterapeutyczne. Wskazują na znaczenie współdziałania całego zespołu terapeutycznego (psychiatrów, psychologów, pielęgniarek i wychowawców, konieczność konsekwencji w realizowaniu programu oraz znaczenie zaangażowania pacjentów w proces leczenia (np. poprzez uzyskiwanie ich pisemnej akceptacji oraz konsultowanie z nimi proponowanych zmian w programie. Omawiane jest znaczenie współpracy z rodzinami pacjentów realizowanej między innymi poprzez systemowe konsultacje rodzinne. Prezentowane są najczęściej pojawiające się problemy w realizacji programu związane np. z brakiem oczekiwanego przyrostu masy ciała, z rozbieżnością między tempem przyrostu masy ciała a zmianami w psychice pacjentek lub z leczeniem pacjentek deklarujących wegetarianizm. Wspomniano również o próbach dostosowania programów behawioralnych do coraz częściej występujących atypowych postaci zaburzeń jedzenia.

  11. Finansowanie leczenia lekami biologicznymi chorych na reumatoidalne i młodzieńcze idiopatyczne zapalenia stawów w ramach programów zdrowotnych NFZ w latach 2004–2008

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej Śliwczyński

    2010-02-01

    Full Text Available Celem pracy była ocena realizacji obowiązujących w Polscew latach 2004–2008 programów leczenia lekami biologicznymichorych na reumatoidalne i młodzieńcze idiopatyczne zapaleniastawów. Leczenie jest prowadzone przez 81 ośrodków rozmieszczonychrównomiernie w całym kraju. W tym okresie leczonołącznie 8160 chorych. W 2008 r. leczonych było 2282 chorych, costanowi około 2% wszystkich chorych na reumatoidalne zapaleniestawów; 72% z nich stanowiły kobiety, najczęściej w wieku45–55 lat. Lekiem najczęściej stosowanym był etanercept, rzadziejinfliksymab, bardzo rzadko adalimumab i rituksymab. Pieniądzeprzeznaczane przez NFZ na ten rodzaj leczenia nie sąwykorzystywane w pełni, w 2008 r. nie wykorzystano 13,5%.W podsumowaniu podkreślono, że należy zwiększyć liczbę leczonychchorych poprzez poprawienie wykorzystania przeznaczanychnakładów, a następnie ich zwiększenie.

  12. Kardiologiczne powikłania leczenia klozapiną

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Wierzbiński

    2015-07-01

    Full Text Available Klozapina jest efektywnym lekiem przeciwpsychotycznym wprowadzanym w przypadkach schizofrenii lekoopornej. Stosowaniu klozapiny mogą towarzyszyć liczne działania niepożądane. Najczęściej opisuje się powikłania hematologiczne: neutropenię i agranulocytozę. Powikłania kardiologiczne są rzadkie, uważa się jednak, że częstość ich występowania jest niedoszacowana. Z tego względu klozapinę można włączyć jedynie po wykluczeniu chorób serca i zaburzeń rytmu na podstawie kompletnego wywiadu, pełnego badania przedmiotowego i elektrokardiogramu. Zapalenie mięśnia sercowego i kardiomiopatia są poważnymi powikłaniami stosowania klozapiny, potencjalnie zagrażającymi życiu pacjenta. Mechanizm powstawania tych zaburzeń nie jest do końca jasny, uznaje się, że wynikają one z nadwrażliwości na lek w wyniku reakcji alergicznej typu I zależnej od IgE. Symptomy są często niecharakterystyczne, mało specyficzne, mogą przypominać objawy grypopodobne. Najczęściej pojawiają się gorączka, suchy kaszel, bóle w klatce piersiowej i leukocytoza. Trzeba zwracać baczną uwagę na tachykardię spoczynkową, przede wszystkim w pierwszych dwóch miesiącach leczenia. Monitorowanie pacjenta pod kątem powikłań kardiologicznych w pierwszych miesiącach stosowania leku pozwala na wczesne rozpoznanie nieprawidłowości i uniknięcie poważnych następstw. W przypadku podejrzenia zapalenia mięśnia sercowego i kardiomiopatii klozapinę należy odstawić. Wszelkie nieprawidłowości w badaniu elektrokardiograficznym powinno się konsultować z kardiologiem. Jeśli wystąpią zapalenie mięśnia sercowego lub kardiomiopatia związana ze stosowaniem klozapiny, z uwagi na duże ryzyko kolejnych powikłań nie zaleca się ponownego włączania leku.

  13. Obiektywna ocena skuteczności leczenia etanerceptem pacjentów z młodzieńczym idiopatycznym zapaleniem stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Urszula Bauerfeind

    2010-06-01

    Full Text Available Cel pracy: Celem pracy była obiektywna ocena skutecznościleczenia etanerceptem u pacjentów z młodzieńczym idiopatycz -nym zapaleniem stawów (MIZS. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w grupie 33 dzieciprzed i po zastosowaniu leczenia etanerceptem: po 6 mies.(33 dzieci, po roku (24 dzieci, po 1,5 roku (18 dzieci i po 2 latach(13 dzieci. Do badania wykorzystano Index Disease Activity ScoreDAS28, metodę sondażu diagnostycznego i systematyczną analizędokumentacji medycznej pacjentów zakwalifikowanych do programuleczenia biologicznego. Wyniki: Z analizy wynika, że przed rozpoczęciem terapii dziecichore na MIZS wykazywały znamiennie statystycznie wyższy średnipoziom aktywności choroby (X = 5,82 ±0,77 niż w 6. mies. trwanialeczenia (X = 2,65 ±1,03 (t = 2,48, p 0,05. Wnioski: Leczenie biologiczne u dzieci z MIZS powoduje znacznązmianę aktywności choroby w ocenie obiektywnej, przynosząckorzystne efekty terapeutyczne.

  14. Zespół rowka nerwu łokciowego – ocena efektów leczenia operacyjnego = Cubital tunnel syndrome - evaluation of the effects of surgical treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Kamila Woźniak

    2016-09-01

    • 2.        Katedra i Klinika Rehabilitacji, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu       Streszczenie   Wstęp Zespół rowka nerwu łokciowego jest to zespół chorobowy wywołany uciskiem na nerw łokciowy. Choroba najczęściej jest konsekwencją zwężenia kanału łokciowego (struktura anatomiczna utworzona przez nadkłykieć przyśrodkowy kości ramiennej, więzadło ramienno-łokciowe i rozcięgno położone pomiędzy głowami zginacza łokciowego nadgarstka. Przyczynami zwężenia są urazy, stany zapalne lub zmiany zwyrodnieniowe stawów. Cel pracy Celem niniejszej pracy była ocena efektów leczenia operacyjnego u pacjentów z zespołem rowka nerwu łokciowego bezpośrednio po zabiegu operacyjnym oraz w okresie 14 dni po zabiegu operacyjnym. Materiał i metody W okresie od stycznia 2012 roku do czerwca 2016 roku w Klinice Neurochirurgii, Neurotraumatologii i Neurochirurgii Dziecięcej Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 w Bydgoszczy do zabiegu operacyjnego zakwalifikowano 20 chorych, u których stwierdzono jednostronny zespół rowka nerwu łokciowego o różnym stopniu nasilenia. Badanie skuteczności metody operacyjnej obejmowało ocenę obiektywnych i subiektywnych objawów klinicznych w okresie po zabiegu operacyjnym – w 1 i 14 dobie. Wyniki Analiza dotychczasowych wyników leczenia wykazała, że po zastosowanej metodzie u większości pacjentów następuje zmniejszenie bądź ustąpienie dolegliwości bólowych i zaburzeń wegetatywnych w obszarze zaopatrywanym przez nerw łokciowy oraz poprawa funkcji chorej ręki. Wnioski Zastosowane leczenie operacyjne jest skutecznym postępowaniem u chorych, u których zostały wyczerpane możliwości leczenia farmakologicznego oraz fizjoterapeutycznego. Ocena zależności efektów terapii wymaga dalszych badań na większej liczbie pacjentów.   Słowa kluczowe: zespół rowka nerwu łokciowego, nerw łokciowy, leczenie operacyjne  

  15. Rak piersi w ciąży - odmienności procesu diagnostyki i leczenia = Breast cancer during pregnancy - differences in diagnostic and treatment procedures

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Sowa

    2016-09-01

    85 -801 Bydgoszcz e – mail: magdalena.sowa@cm.umk.pl         Streszczenie Wprowadzenie: Rak piersi w ciąży jest rozpoznawany stosunkowo rzadko. W ostatnich dziesięciu latach w Europie można zauważyć wyraźną tendencję do odraczania macierzyństwa wśród młodych kobiet. Obecnie średnia wieku kobiet rodzących pierwsze dziecko wynosi 30 lat. Jednym z czynników ryzyka zachorowania na raka piersi jest wiek. Z uwagi na fakt, iż kobiety coraz później decydują się na macierzyństwo, a średnia wieku występowania raka piersi się obniża,  z tą szczególną sytuacją kliniczną lekarzom jak i kobietom przyjdzie się zmagać coraz częściej.  Cel pracy:Celem pracy była próba przybliżenia odmienności procesu diagnostyki i leczenia raka gruczołu piersiowego rozpoznanego w ciąży. Rozwinięcie:Z danych epidemiologicznych wynika, iż rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem u kobiet ciężarnych.Szczególnie niebezpiecznym jest fakt, iż zmiany fizjologicznie zachodzące w organizmie kobiety już od pierwszych tygodni ciąży, mogą maskować pojawienie się guza i znacznie opóźniać wdrożenie procesu diagnostyki.  Choroba nowotworowa rozpoznana w czasie trwania ciąży jest zawsze dramatyczną i ogromnie stresującą sytuacją dla kobiety i jej najbliższych, dlatego proces diagnostyki i leczenia jest silnie zindywidualizowany, zaś maksymalny efekt terapeutyczny z jednoczesną ochroną nienarodzonego dziecka stanowi priorytet działań. Podsumowanie:Decyzje terapeutyczne podejmowane są po uwzględnieniu ogólnego stanu zdrowia pacjentki, stopnia zaawansowania klinicznego nowotworu, wieku ciążowego oraz postulatów samej pacjentki i jej najbliższych.W niniejszej pracy, posługując się metodą analizy piśmiennictwa szczegółowo omówiono odmienności w procesie diagnostyki i leczenia raka piersi u kobiet ciężarnych.   Słowa kluczowe: rak piersi, ciąża, diagnostyka, leczenie   Breast cancer during pregnancy

  16. Porównanie efektywności pierwotnej angioplastyki z leczeniem trombolitycznym w kontekście opóźnionego wdrożenia leczenia: metaanaliza

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Paweł Bodera

    2009-12-01

    ęśnia sercowego. Niepowodzenia związane z wykonaniem zabiegu mogą rzutować na ocenę korzyści wynikających z takiej metody leczenia. Działanie zależnego od angioplastyki czasu opóźnienia w obniżaniu wskaźnika śmiertelności dla angioplastyki w odniesieniu do leczenia trombolitycznego wykazano z użyciem metod metaregresji.

  17. Bezobjawowa dławica piersiowa u chorego z zespołem metabolicznym – nowoczesne badania nieinwazyjne w diagnostyce i ocenie efektu leczenia

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Paweł Krzesiński

    2012-07-01

    Full Text Available Wszystkie składowe zespołu metabolicznego zwiększają ryzyko sercowo‑naczyniowe, a cukrzyca uznawana jest za szczególnie silny negatywny czynnik prognostyczny. Pacjenci z cukrzycą często negują typowe dolegli‑ wości dławicowe, skarżąc się jedynie na niespecyficzną duszność, nadmierną potliwość, uczucie zmęczenia, wyczerpania. Równocześnie jej występowanie wiąże się z istotnym niedoszacowaniem występowania choro‑ by wieńcowej, późniejszym rozpoznaniem niedokrwienia mięśnia sercowego, nieoptymalną farmakoterapią i rzadszym leczeniem interwencyjnym. Autorzy przedstawiają przypadek chorego z zespołem metabolicznym (negującego dolegliwości dławicowe, diagnozowanego w kierunku choroby niedokrwiennej serca z powodu dyskretnych nieprawidłowości elektrokardiograficznych. Wykonanie sekwencji nieinwazyjnych badań obrazo‑ wych (radioizotopowy test wysiłkowy, badanie echokardiograficzne z oceną kurczliwości metodą odkształce‑ nia dwuwymiarowego umożliwiło rozpoznanie i ocenę efektu leczenia zaawansowanej choroby wieńcowej. Szczególnie wartościową obserwacją było wystąpienie w trakcie fazy recovery radioizotopowego testu wysił‑ kowego opóźnionego uniesienia odcinka ST, co jest zjawiskiem bardzo rzadkim, a świadczącym o istotnym zwężeniu naczynia nasierdziowego. W opisywanym przypadku rozpoznanie choroby wieńcowej zostało usta‑ lone dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik obrazowania, których nieinwazyjny charakter gwarantuje bez‑ pieczeństwo pacjenta. Wykorzystanie tych wysoce wiarygodnych metod diagnostycznych umożliwiło wykry‑ cie krytycznego zwężenia tętnicy wieńcowej, którego konsekwencją hemodynamiczną mógł być w niedalekiej przyszłości ostry zespół wieńcowy, jako pierwsza manifestacja kliniczna choroby wieńcowej. W przypadku wątpliwości klinicznych, zwłaszcza u asymptomatycznych chorych wysokiego ryzyka sercowo‑naczyniowego, słuszne jest zatem

  18. Występowanie i nasilenie distresu u pacjentów z nowotworem złośliwym w okresie przygotowania do leczenia chirurgicznego = The occurrence and severity of distress in cancer patients during preparation for surgery

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marta Łuczyk

    2016-07-01

      Streszczenie Wstęp. Pacjent z rozpoznanym nowotworem złośliwym, który oczekuje na zabieg operacyjny odczuwa różnego rodzaje emocje. Jedną z nich jest distres będący reakcją na zagrożenie związaną z diagnozą zagrażającej życiu choroby oraz koniecznością jej leczenia. Jeżeli distres przekracza możliwości adaptacyjne ustroju może działać szkodliwie na organizm [1].   Cel pracy. Ocena występowania i nasilenia distresu u chorych na nowotwory złośliwe w okresie przygotowania do zabiegu chirurgicznego. Materiał i metoda. Badaniem objęto 101 osób z rozpoznanym nowotworem złośliwym zakwalifikowanych do leczenia chirurgicznego. Do badań wykorzystano autorski kwestionariusz wywiadu oraz Termometr distresu. Wyniki. U ponad połowy pacjentów z rozpoznanym nowotworem złośliwym w okresie przygotowania do zabiegu chirurgicznego występowało niewielkie nasilenie distresu, u części chorych nasilenie distresu było znaczne. U pacjentów z nasilonym poziomem distresu najczęściej wskazywanymi problemami były trudności w pracy i szkole, w relacjach z partnerem oraz poddenerwowanie i zmęczenie. Na występowanie i nasilenie distresu u pacjentów onkologicznych przygotowywanych do zabiegu chirurgicznego nie mają wpływu czynniki społeczno-demograficzne oraz rodzaj rozpoznanego nowotworu.   Słowa kluczowe: nowotwór złośliwy, distres, termometr distresu, leczenie chirurgiczne nowotworów.       Summary Admission. A patient diagnosed with a malignant tumor that is pending surgery feels different kinds of emotions. One of them is the distress that is a reaction to the threat associated with the diagnosis of a life-threatening disease and the need for its treatment. If the distress exceeds the capabilities of the adaptive system can cause harm to the body [1]. Aim of the study. To estimate the prevalence and severity of distress in cancer patients during preparation for surgery. Material and methods. The study involved 101 people

  19. Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON pediatric asthma

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Mierzejewska

    2012-11-01

    Full Text Available Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą dolnych dróg oddechowych u dzieci na całym świecie. Dostępne wytyczne ułatwiają podejmowanie decyzji leczniczych w populacji dziecięcej dotkniętej astmą. Postępowanie według ujednoliconych schematów niewątpliwie poprawia efekty, ale ich rozpowszechnianie i wdrażanie nadal stanowi duże wyzwanie. Międzynarodowa współpraca towarzystw medycznych (EAACI, AAAAI, ACAAI, WAO zaowocowała wydaniem konsensusu ICON dotyczącego astmy u dzieci. Autorzy dokumentu podkreślili kluczo‑ we informacje wspólne dla istniejących wytycznych, a także dokonali przeglądu oraz skomentowali różnice, dostarczając zwięzłych rekomendacji. Niniejsza praca systematyzuje informacje zawarte w tym dokumencie. Zasady leczenia astmy u dzieci są powszechnie akceptowane. Celem terapii jest kontrola choroby. W celu opty‑ malnego leczenia pacjenci oraz ich rodzice powinni być odpowiednio edukowani przez pracowników służby zdrowia. Istotne są również identyfikacja i unikanie czynników wyzwalających, a także regularna ocena i moni‑ torowanie choroby. Podstawę leczenia stanowi farmakoterapia. Optymalna farmakoterapia w większości przy‑ padków pomaga pacjentom kontrolować objawy i zmniejszyć ryzyko zachorowania w przyszłości. Leczenie zaostrzenia jest głównym punktem rozważań terapeutycznych zależnym od stosowanego leczenia przewlekłego. Dąży się do leczenia uzależnionego od fenotypu astmy, jednak ten cel nie został jeszcze osiągnięty.

  20. Brak skuteczności leczenia zespołów bólowych kręgosłupa za pomocą laseroterapii i fali ultradźwiękowej = Lack of efficacy of laser therapy and ultrasound for low back pain

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Janusz Kocjan

    2016-09-01

    Doctoral Studium of School of Medicine, Medical University of Silesia, Katowice, Poland   Słowa kluczowe: ból kręgosłupa, dyskopatia, laseroterapia, ultradźwięki, fizykoterapia Keywords: back pain, disc herniation, laserotherapy, ultrasound, physical therapy   Streszczenie             Dolegliwości bólowe kręgosłupa stanowią jeden z najbardziej rozpowszechnionych problemów zdrowotnych na całym świecie. Skuteczne strategie leczenia tego schorzenia są jednak w dalszym ciągu ograniczone.              Celem pracy była ocena skuteczności leczenia zespołów bólowych kręgosłupa o podłożu mechanicznym za pomocą laseroterapii oraz fali ultradźwiękowej w zależności od pozycji w której wykonywano zabieg.             Materiał badawczy stanowiły 92 osoby z dolegliwościami bólowymi dolnego odcinka kręgosłupa o podłożu dyskowym. Badanych losowo przydzielono do jednej z czterech grup (każda n=23 ze względu na rodzaj przeprowadzonej interwencji zabiegowej. Wszystkich chorych oceniano dwukrotnie, przed rozpoczęciem leczenia oraz po jego zakończeniu posługując się skalą VAS (Visual Analogue Scale oraz skalą ODI (Oswestra Disability Index.             Przed leczeniem nie stwierdzono żadnych statystycznie istotnych różnic pomiędzy grupami w zakresie analizowanych zmiennych, tj. intensywności bólu oraz poziomu niepełnosprawności. Istotną statystycznie poprawę po zastosowanym leczeniu odnotowano wśród pacjentów którym zabiegi fizykalne wykonywano w pozycji przeprostu odcinka lędźwiowego kręgosłupa oraz wśród pacjentów u których wykonywano symulowane zabiegi fizykoterapeutyczne również w pozycji przeprostu odcinka lędźwiowego. W przypadku pacjentów przebywających podczas zabiegu w zgarbionej, siedzącej pozycji (grupa interwencyjna i grupa placebo nie odnotowano znamiennej poprawy względem danych wyjściowych.             Przeprowadzone badania i analiza

  1. Podstawy immunopatogenetyczne i doświadczenia kliniczne zastosowania leków biologicznych w terapii przewlekłych kłębuszkowych zapaleń nerek u dzieci

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Lidia Hyla-Klekot

    2010-12-01

    Full Text Available Zespół nerczycowy u dzieci, rozwijający się najczęściej na podłożu zmian minimalnych, ogniskowego szkliwienia kłębuszków nerkowych bądź w przebiegu chorób układowych, jest następstwem dysfunkcji układu immunologicznego. Pośrednim tego dowodem jest ustępowanie klinicznych i laboratoryjnych objawów choroby pod wpływem steroidów nadnerczowych oraz leków immunosupresyjnych. Występowanie steroidoopornych, alkiloopornych, a także steroido- i cyklosporynozależnych przypadków stwarza konieczność poszukiwania nowych form terapii. Dużą nadzieję wiąże się z grupą leków określanych mianem leków biologicznych. Ich działanie jest precyzyjnie ukierunkowane na wybrane ogniwa układu immunologicznego, zaangażowane w etiopatogenezę pierwotnych i wtórnych glomerulopatii. W nefrologii dziecięcej do chwili obecnej znalazł zastosowanie jedynie rytuksymab – chimeryczne przeciwciało monoklonalne przeciw antygenowi CD20 limfocytów B. Lek ten wywołuje deplecję limfocytów B, a w efekcie hamuje syntezę hipotetycznych czynników przepuszczalności białka czy też produkcję patologicznych autoprzeciwciał. Stosowanie rytuksymabu u dzieci uznawane jest za „terapię ratunkową”, dopuszczoną jedynie w przypadkach niepowodzenia innych form leczenia. Wskazania obejmują: steroidooporny zespół nerczycowy na podłożu FSGS, MCNS, nefropatie w przebiegu tocznia trzewnego, nawrót FSGS w nerce przeszczepionej. Pomimo zadowalających wyników leczenia biologicznego, raportowanych przez większość autorów, nie w pełni zrozumiały i przewidywalny jest zakres zaburzeń w układzie immunologicznym, indukowany jego podaniem. Wywoływanie i podtrzymywanie remisji zespołu nerczycowego nie pozostaje w prostej zależności ze stopniem i czasem trwania deplecji limfocytów B, a powodzenie leczenia bywa zależne od aktywności choroby, nasilenia białkomoczu i stosowanego uprzednio leczenia immunosupresyjnego. Pełna ocena

  2. Dietoterapia doustna u pacjentów z anoreksją

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Agata Dutkiewicz

    2016-06-01

    Full Text Available Anorexia nervosa jest polietiologicznym specyficznym zaburzeniem odżywiania, którego objawy i powikłania mają charakter psychologiczny, społeczny i somatyczny. W leczeniu, obok psychoterapii i ewentualnej farmakoterapii, ważną rolę odgrywa prowadzona równolegle terapia żywieniowa. Zdaniem autorytetów w dziedzinie leczenia zaburzeń odżywiania w skład interdyscyplinarnego zespołu terapeutycznego powinien wchodzić wykwalifikowany dietetyk, odpowiedzialny za zaplanowanie, przeprowadzenie i kontrolowanie leczenia żywieniowego oraz reedukacji żywieniowej pacjentów i członków ich rodzin. Przebieg dietoterapii w omawianej jednostce chorobowej jest fazowy i zindywidualizowany, zmienia się wraz z poprawą stanu somatycznego i psychicznego osoby chorej. Prowadzenie dietoterapii wymaga uwzględnienia wielu czynników, takich jak aktualny stan kliniczny pacjenta, jego preferencje i postawy żywieniowe oraz – niezwykle istotna w anoreksji – motywacja chorego do współpracy w procesie terapeutycznym. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie roli i zadań leczenia żywieniowego w jadłowstręcie psychicznym, a także rozmiaru potencjalnych korzyści wynikających z wprowadzenia rzetelnej terapii żywieniowej. W pracy scharakteryzowano dietoterapię z uwzględnieniem etapu planowania diety doustnej, jak również zmian branych pod uwagę podczas przygotowywania jadłospisów na kolejnych etapach leczenia. Podano praktyczne wskazówki dla osób prowadzących dietoterapię, mogące usprawnić leczenie.

  3. Nieswoiste zapalenia jelit a płodność, przebieg ciąży, porodu i karmienie piersią

    OpenAIRE

    Dorota Szczeblowska; Dariusz Serwin; Andrzej Hebzda; Stanisław Wojtuń; Iwon Grys

    2011-01-01

    Do nieswoistych zapaleń jelit zaliczamy wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Leśniowskiego-Crohna. Ponieważ szczyt zapadalności na te choroby przypada między 15. a 35. rokiem życia, a więc dotyczy osób w okresie prokreacyjnym, rodzi się szereg pytań i wątpliwości na temat wpływu tych schorzeń oraz ich leczenia na płodność, a także przebieg ciąży, porodu i ewentualne bezpieczeństwo późniejszego karmienia piersią. W opracowaniu zostały przedstawione zasady leczenia nieswo...

  4. Wpływ leków przeciwpsychotycznych na występowanie zespołu metabolicznego

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Adam Wysokiński

    2014-12-01

    Full Text Available Zespół metaboliczny to zbiór współwystępujących zaburzeń, które zwiększają ryzyko zawału serca, udaru i cukrzycy. W Europie do oceny zespołu metabolicznego stosuje się kryteria International Diabetes Federation. Zgodnie z nimi zespół metaboliczny to współobecność otyłości brzusznej (trzewnej, centralnej, zdefiniowanej jako obwód talii ≥80 cm u Europejek i ≥94 cm u Europejczyków, oraz dwóch spośród następujących czynników: 1 stężenia trójglicerydów >1,7 mmol/l (150 mg/dl lub leczenia triglicerydemii; 2 stężenia cholesterolu frakcji HDL <1,0 mmol/l (40 mg/dl u mężczyzn i <1,3 mmol/l (50 mg/dl u kobiet lub leczenia tego zaburzenia lipidowego; 3 ciśnienia tętniczego skurczowego ≥130 mm Hg bądź rozkurczowego ≥85 mm Hg lub leczenia wcześniej rozpoznanego nadciśnienia; 4 stężenia glukozy w osoczu na czczo ≥5,6 mmol/l (100 mg/dl lub rozpoznanej wcześniej cukrzycy typu 2. Zespół metaboliczny występuje 2–3-krotnie częściej u pacjentów otrzymujących leki przeciwpsychotyczne. Obecność zespołu metabolicznego wiąże się z 2–3-krotnie większym ryzykiem zgonu z powodu powikłań sercowo-naczyniowych. Niemal wszystkie leki przeciwpsychotyczne podnoszą ryzyko wystąpienia zespołu metabolicznego; dotyczy to w szczególności leków najskuteczniej działających (klozapina, olanzapina. Punktem wyjścia metabolicznych powikłań leczenia przeciwpsychotycznego jest wzrost łaknienia indukowany leczeniem, prowadzący do przyrostu masy ciała; powikłania te mogą się rozwijać wskutek bezpośredniego działania leków. Zdecydowana większość pacjentów nie otrzymuje właściwego leczenia zaburzeń metabolicznych. W przypadku polekowego przyrostu masy ciała dostępne opcje terapeutyczne są mało skuteczne i zbyt rzadko stosowane.

  5. Nieswoiste zapalenia jelit a płodność, przebieg ciąży, porodu i karmienie piersią

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Dorota Szczeblowska

    2011-07-01

    Full Text Available Do nieswoistych zapaleń jelit zaliczamy wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Leśniowskiego-Crohna. Ponieważ szczyt zapadalności na te choroby przypada między 15. a 35. rokiem życia, a więc dotyczy osób w okresie prokreacyjnym, rodzi się szereg pytań i wątpliwości na temat wpływu tych schorzeń oraz ich leczenia na płodność, a także przebieg ciąży, porodu i ewentualne bezpieczeństwo późniejszego karmienia piersią. W opracowaniu zostały przedstawione zasady leczenia nieswoistych zapaleń jelit u mężczyzn oraz u kobiet planujących posiadanie potomstwa, jak również kobiet będących w ciąży i karmiących. Należy podkreślić, że sam fakt rozpoznania nieswoistych chorób zapalnych jelit nie jest bezpośrednim przeciwwskazaniem do zajścia w ciążę. Ciąża nie stanowi również wskazania do przerwania leczenia tych chorób, tj. nieswoistych zapaleń jelit, gdyż zaostrzenie ich przebiegu wiąże się z większym ryzykiem dla potomstwa w porównaniu z niebezpieczeństwem wynikają- cym z wdrożenia nawet agresywnego, a skutecznego leczenia. Aktywacja tych chorób zwiększa zarówno ryzyko poronień, jak i porodów przedwczesnych oraz wewnątrzmacicznego obumarcia płodu. Nieprzerwana farmakoterapia nieswoistych zapaleń jelit środkami niemającymi działania karcynogennego ma istotny wpływ na urodzenie zdrowego dziecka. Optymalnym czasem do zajścia w ciążę w takim przypadku jest okres po trwającej przynajmniej 3 miesiące remisji choroby. W okresie planowania ciąży zaleca się suplementację kwasu foliowego.

  6. Zastosowanie SMR neurofeedbacku w padaczce lekoopornej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marcin Kopka

    2015-08-01

    Full Text Available Padaczka to jedno z najczęstszych schorzeń neurologicznych. Głównym celem leczenia jest zmniejszenie liczby napadów, a co za tym idzie – poprawa jakości życia chorych. Jeżeli dwie próby odpowiednio dobranego, tolerowanego i zastosowanego leczenia farmakologicznego okazują się nieskuteczne, padaczkę określa się mianem lekoopornej. W Polsce na padaczkę choruje około 400 tysięcy osób, u około 30% z nich występuje postać lekooporna. Tylko część pacjentów może skorzystać z leczenia chirurgicznego, istnieje zatem potrzeba poszukiwania alternatywnych metod wspomagania terapii. Jedną z nich wydaje się SMR neurofeedback – metoda treningu oparta na zasadzie biologicznego sprzężenia zwrotnego, czyli dostarczania choremu informacji zwrotnej o zmianach wartości rejestrowanych parametrów fizjologicznych. Gdy podczas treningu rejestrowana jest i wykorzystywana czynność bioelektryczna mózgu (EEG, mówimy o neurofeedbacku. Artykuł ma na celu przedstawienie wiedzy na temat stosowania SMR neurofeedbacku w leczeniu osób z padaczką lekooporną. W 1972 roku Sterman i Friar, zachęceni pozytywnymi wynikami badań na zwierzętach, podjęli pierwszą próbę leczenia za pomocą neurofeedbacku pacjentki z padaczką lekooporną, zaś w ostatniej dekadzie opublikowano wyniki dwóch niezależnych metaanaliz. Wydaje się, że neurofeedback powinien być brany pod uwagę jako terapia uzupełniająca w przypadku chorych z padaczką lekooporną, zwłaszcza gdy zawiodły inne metody. Do potwierdzenia skuteczności neurofeedbacku konieczne są dalsze randomizowane badania kontrolowane – w pracy wskazano ich kierunki.

  7. Analiza przebiegu choroby oraz zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu i rdzenia szyjnego u chorych na stwardnienie rozsiane leczonych interferonem beta, octanem glatirameru

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Sławomir Wawrzyniak

    2010-09-01

    Full Text Available Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego, stanowi też główną przyczyną niepełnosprawności (nieurazowej w populacji młodych dorosłych. Lekami, które zgodnie z wynikami badań klinicznych mają wpływ na przebieg choroby, są: interferony beta (IFN-β-1a i IFN-β-1b oraz octan glatirameru (GA. Celem pracy była analiza przebiegu choroby oraz zmian w obrazie rezonansu magnetycznego (RM mózgu i rdzenia szyjnego u chorych z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego (RRSM u chorych w przebiegu 2-letniej terapii lekami immunomodulującymi (DMD: IFN-β-1b (250 µg, IFN-β-1a (44 µg, IFN-β-1a (30 µg oraz GA (20 mg. Badanie trwało 24 miesiące. Materiał kliniczny stanowiło 118 chorych z RRSM. Grupa chorych, u których włączono leczenie, to: 20 osób leczonych IFN-β-1a (30 µg, 40 – IFN-β-1b (250 µg, 33 – IFN-β-1a (44 µg i 25 – GA (20 mg. W badanej grupie przeważały kobiety – 66,1%. Średni wiek chorych wynosił 29,0±8,6 (18-50 roku; wartość EDSS w chwili rozpoczęcia leczenia – 2,3±0,9 pkt; roczny wskaźnik rzutów (ARR – 0,82. W badaniu stwierdzono podobny wpływ poszczególnych leków na oceniane parametry. Po dwóch latach leczenia wartość EDSS wyniosła 2,6±1,3 pkt (wzrost o 0,3 pkt. Zaobserwowano zmniejszenie rocznego wskaźnika rzutów (ARR do 0,55 (redukcja o 32,9%. Stwierdzono wyraźną różnicę progresji choroby w ocenie RM – po pierwszym roku progresję stwierdzono u 87,0% chorych, po drugim roku leczenia – u 42,9%. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że badane leki działają podobnie na postęp choroby, leczenie DMD wpływa stabilizująco na narastanie niesprawności tylko u części chorych, korzystny wpływ leczenia immunomodulującego obserwowano szczególnie w drugim roku leczenia, a obecność nowych rzutów choroby w trakcie kuracji jest najważniejszym klinicznym wykładnikiem braku odpowiedzi na

  8. Farmakogenetyczne uwarunkowania lekooporności w padaczce

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Alicja Kozera-Kępniak

    2013-06-01

    Full Text Available Padaczka jest jedną z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego, występującą u około 1% populacji na świecie. Charakteryzuje się występowaniem nawracających napadów o różnej symptomatologii. Szacuje się, że u 30% pacjentów mimo prowadzonego właściwego leczenia przeciwpadaczkowego nadal występują napady drgawkowe. Jest to tak zwane zjawisko lekooporności. W Polsce problem ten dotyczy około 100 000–120 000 chorych. Czynnikami predysponującymi do wystąpienia padaczki lekoopornej są: ujawnienie się choroby przed 1. rokiem życia, duża częstotliwość napadów przed rozpoczęciem leczenia oraz zmiany strukturalne mózgu, w tym wady rozwojowe kory mózgowej. Niekontrolowane napady padaczkowe pogarszają jakość życia chorych, zwiększając ryzyko urazów, wpływając negatywnie na samopoczucie fizyczne oraz funkcjonowanie psychospołeczne. Chociaż znane są potencjalne czynniki ryzyka, to nadal nie wiadomo, dlaczego u dwóch pacjentów z tym samym rodzajem padaczki lub tym samym typem napadów skuteczność leczenia lekami przeciwpadaczkowymi może być skrajnie różna. Wśród możliwych przyczyn tego zjawiska wymienia się czynniki genetyczne, zmieniające właściwości farmakodynamiczne i farmakokinetyczne stosowanych leków. Do grupy tych czynników zalicza się: genetycznie uwarunkowany polimorfizm niektórych enzymów mikrosomalnych (CYP2C9, CYP2C19, glikoproteiny P, białka MRP (multidrug resistance-associated protein oraz zaburzenia funkcji farmakodynamicznych receptorów GABA (GABAA i kana- łów jonowych. Wydaje się, że badania nad mechanizmami lekooporności mogą skutkować wprowadzeniem nowych strategii terapeutycznych. Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie wpływu powyżej wymienionych czynników genetycznych na brak skuteczności leczenia w padaczce.

  9. Ocena wyników leczenia chronicznych bólów kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym masażem klasycznym = Evaluation of the results of treatment of chronic back pain in the lumbosacral segment by use of the classical massage

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Kałużna

    2015-09-01

    3 Instytut Kultury Fizycznej, Wydział Kultury Fizycznej, Zdrowia i Turystyki, Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy   Streszczenie   Wstęp: Dolegliwości bólowe kręgosłupa są poważnym problemem zdrowotnym współczesnej medycyny. Ból kręgosłupa często jest przyczyną ograniczenia aktywności, utrudnia wykonywanie czynności dnia codziennego i znacząco obniża jakość życia. W leczeniu dolegliwości bólowych kręgosłupa stosuje się wiele form terapii, jedną z nich jest masaż klasyczny. Cel pracy: Celem pracy jest ocena wyników leczenia chronicznych bólów kręgosłupa  w odcinku lędźwiowo-krzyżowym masażem klasycznym. Materiał i metody: Badania przeprowadzono na grupie 80 pacjentów (57 kobiet i 23 mężczyzn w wieku 45-57 lat z przewlekłymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa.  Przed rozpoczęciem terapii przeprowadzono szczegółowy wywiad i badanie wstępne z wykorzystaniem testu Otta, testu Schobera oraz skali oceny bólu VAS. Po zakończeniu serii 10 zabiegów masażu klasycznego przeprowadzono badanie końcowe – identyczne jak badanie wstępne. Wyniki: Wyniki przeprowadzonych badań wskazują na wysoką skuteczność leczenia chronicznych bólów kręgosłupa masażem klasycznym w aspekcie zmniejszenia poziomu bólu oraz poprawy zakresu ruchomości kręgosłupa. Wnioski: Seria 10 zabiegów masażu klasycznego istotnie statystycznie wpływa na zmniejszenie dolegliwości bólowych kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym oraz na poprawę stanu funkcjonalnego pacjenta.   Abstract   Introduction: Back pain is a serious health problem of modern medicine. Back pain is often the cause of activity limitation, makes it difficult to perform activities of daily living and significantly reduces the quality of life. In the treatment of back pain use many forms of therapy, one of which is the classical massage. Aim: The aim of this study is to evaluate the results of treatment with classical massage in patients with

  10. Aloplastyka stawów śródręczno-paliczkowych ręki u chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów – wczoraj i dziś

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Słowińska

    2011-10-01

    Full Text Available W pracy przedstawiono historię leczenia operacyjnego stawówśródręczno-paliczkowych ręki z użyciem endoprotez u chorych nareumatoidalne zapalenie stawów w Klinice Reumoortopedii InstytutuReumatologii w Warszawie (ryc. 1–4.

  11. Zatrucie tlenkiem węgla – drogi narażenia, obraz kliniczny, metody leczenia = Carbon monoxide poisoning, routes of exposure, clinical manifestation, treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Sowa

    2015-04-01

    3Wojewódzka Stacja Pogotowia Ratunkowego w Bydgoszczy   Adres do korespondencji: mgr Magdalena Sowa Katedra i Zakład Laseroterapii i Fizjoterapii Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy ul. Marii Skłodowskiej – Curie 9 85 – 094 Bydgoszcz e – mail: magdalena.sowa@cm.umk.pl   Streszczenie   Wprowadzenie: Tlenek węgla (CO jest bezbarwnym, bezwonnym, niedrażniącym i toksycznym gazem, niewykrywalnym przez narządy zmysłów. Powstaje on w wyniku niecałkowitego spalenia substancji, produktów zawierających węglowodory (np. gazy przemysłowe, węgiel drewno. Według badań stanowi jedną z najczęstszych przyczyn zatruć inhalacyjnych na świecie. Cel pracy: Celem pracy była analiza dróg narażenia, obrazu klinicznego oraz metod leczenia zatrucia tlenkiem węgla. Skrócony opis stanu wiedzy: Toksyczność tegoż związku jest silnie związana z jego wysokim powinowactwem do hemoglobiny (około 200 razy większe od tlenu. Strukturami najbardziej newralgicznymi i najbardziej narażonymi na działanie CO są serce i ośrodkowy układ nerwowy (OUN. Patomechanizm działania polega na wiązaniu się tlenku węgla z atomem żelaza w cząsteczce hemu, tworząc związek zwany karboksyhemoglobiną (COHb. Wentylacja powietrzem zwierającym CO wiedzie do hipoksji tkankowej czyli niedotlenienia. Zwolnieniu, a następnie zahamowaniu ulegają metaboliczne procesy oksydacyjne, dochodzi do akumulacji kwaśnych metabolitów, przyczyniających się do rozszerzenia tętnic mózgowych a w konsekwencji przekrwienia mózgu. Podsumowanie: Liczba zatruć tlenkiem węgla w Polsce jest znacznie większa niż w innych krajach Europy. W ostatnich latach zaobserwowano znaczny spadek śmiertelności spowodowanej zatruciem CO, jednakże nadal bardzo wysoki koszt zdrowotny, wyrażający się w tysiącach pacjentów tracących zdrowie  a nawet życie, skłania do dbałości o skuteczność  działań prewencyjnych.   S

  12. Chirurgiczne leczenie zatoki włosowej z zastosowaniem Z-plastyki – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Dariusz Pakuła

    2010-12-01

    Full Text Available Wprowadzenie. Zatoka włosowa jest przewlekłym stanem zapalnymzlokalizowanym w szparze międzypośladkowej. Pomimo iż pierwszyopis chirurgicznego leczenia tej choroby pochodzi z 1847 roku, to jejterapia wciąż stanowi duże wyzwanie na oddziałach chirurgicznychw Polsce. Obecnie torbiel włosowa może być leczona zarówno zachowawczo,jak i chirurgicznie.Cel pracy. Przedstawienie przypadku chirurgicznego leczenia pacjentaz zatoką włosową oraz przegląd najnowszego piśmiennictwa odnoszącegosię do tego problemu.Opis przypadku. Chory 30-letni został przyjęty na Oddział ChirurgiiOgólnej i Naczyniowej Wojewódzkiego Specjalistycznego Szpitala im.M. Pirogowa w Łodzi z powodu zatoki włosowej celem wykonaniaplanowego zabiegu operacyjnego. U chorego wykonano operacjędoszczętnego wycięcia zatoki włosowej z zastosowaniem Z-plastyki.Przebieg pooperacyjny był niepowikłany. Obecnie chory jest pod kontroląprzyszpitalnej poradni proktologicznej. Po 5 miesiącach odmomentu wykonania zabiegu operacyjnego u pacjenta nie stwierdzononawrotu zatoki włosowej.Wnioski. Wyniki chirurgicznego leczenia torbieli włosowej w Polscenadal nie są w pełni zadowalające ze względu na częste wznowy. Szerokiewycięcie zatoki włosowej, a następnie zastosowanie Z-plastykipozwala skutecznie leczyć pacjentów z tą chorobą. Autorzy artykułuuważają, że ze względu na dużą liczbę powikłań i nawrotów po chirurgicznymleczeniu zatoki włosowej zabiegi tego typu powinny byćwykonywane tylko w wysokospecjalistycznych placówkach.

  13. Profilaktyka, monitorowanie i leczenie raka gruczołu krokowego na podstawie aktualnego przeglądu literatury urologicznej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Ząbkowski

    2009-03-01

    Full Text Available Wśród nowotworowych przyczyn zgonów w Polsce rak stercza zajmuje trzecie miejsce, po raku płuc i żołądka. W Stanach Zjednoczonych jest na pierwszym miejscu. W Unii Europejskiej z powodu raka gruczołu krokowego umiera każdego roku ponad 85 000 mężczyzn. Dotyka on często mężczyzn w sile wieku, a długi i złożony proces jego leczenia negatywnie wpływa na efektywność i stabilność życiową. W początkowym stadium choroba przebiega często bezobjawowo, co powoduje, że mężczyźni nie są świadomi zagrożenia i nie podejmują czynności profilaktyczno-leczniczych. Uwzględniając wymienione zagrożenia, celowe jest podjęcie działań zmierzających do uruchomienia systemu profilaktyki, leczenia i monitorowania chorych z rakiem gruczołu krokowego, co będzie stanowić gwarancję utrzymania wymaganego poziomu stanu zdrowia. Funkcjonowanie takiego systemu oparte jest na podstawach naukowych. Jeden z jego elementów to opracowanie wskaźników (funkcji zdrowia i zachorowań pacjentów płci męskiej z uwzględnieniem ich struktury wiekowej. Realizując pracę badawczą, autorzy artykułu starali się umiejscowić podjęty problem profilaktyki i leczenia raka gruczołu krokowego na tle istniejących już osiągnięć naukowych. Dokonano pogłębionej analizy opracowań w aspekcie rozwiązań praktycznych. Zauważono, że dotyczą one dwóch zasadniczych obszarów, odnoszą się do badań podstawowych i rozwiązań aplikacyjnych.

  14. Od ciężkości astmy do kontroli astmy. Metody oceny kontroli astmy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Joanna Mikołajczyk

    2009-09-01

    Full Text Available Według pierwszych wytycznych dotyczących postępowania w astmie leczenie astmy zależy od stopnia jej cięż- kości, określonej na podstawie objawów klinicznych i wskaźników czynności płuc. Ponieważ astma jest chorobą o zmiennym przebiegu, duże znaczenie ma jej ciągła ocena kliniczna i dostosowana do niej modyfikacja leczenia. Niestety, stopień ciężkości nie dopasowuje się elastycznie do odpowiedzi na leczenie. Biorąc ten fakt pod uwagę, światowi eksperci zalecają zmianę w postępowaniu z astmą, przedkładając uzyskanie klinicznej kontroli astmy nad ustaleniem stopnia jej ciężkości, wyróżniając astmę kontrolowaną, częściowo kontrolowaną i niekontrolowaną. Uzyskanie stanu pełnej kontroli astmy formułuje się w raporcie GINA 2006 jako główny cel leczenia. Kontrola astmy odnosi się do stopnia opanowania objawów i byłoby najlepiej, gdyby dotyczyła też markerów zapalenia i patofizjologicznych wykładników choroby. Określenie stopnia kontroli choroby zgodnie z obecnymi założeniami stanowi podstawę wyboru i modyfikacji leczenia – właściwe ustalenie stopnia kontroli astmy wpływa na skuteczność leczenia. Obecnie dostępnych jest wiele metod oceny kontroli astmy, wtym ocena parametrów klinicznych (objawy w ciągu dnia, objawy nocne, stosowanie leków rozszerzających oskrzela, ocena czynności płuc (PEF i FEV1, określenie zaawansowania zapalenia w drogach oddechowych (nieswoista nadreaktywność oskrzeli, stężenie tlenku azotu w powietrzu wydechowym, liczba eozynofili w plwocinie indukowanej. Dostępne są także subiektywnie oceniające kontrolę astmy kwestionariusze badawcze oraz szybkie testy kontroli astmy (ACT, ACQ, ATAQ. Z drugiej strony wciąż nie wypracowano jednoznacznego stanowiska, który z parametrów lub jakie połączenia parametrów najbardziej wiarygodnie określają kontrolę astmy. Ze względu na wieloczynnikową patogenezę astmy wydaje się, iż uzyskanie pe

  15. Metody fizykalne w terapii odleżyn = Physical methods for the treatment of bedsores

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Agnieszka Radzimińska

    2015-04-01

    • 5.      Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, Bydgoszcz, Polska   Adres do korespondencji: dr n. med. Agnieszka Radzimińska Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy Katedra Fizjoterapii ul. Marii Skłodowskiej-Curie 9, 85-094 Bydgoszcz e-mail: agnieszka.radziminska@gmail.com   Streszczenie Odleżyny (obok zakażeń szpitalnych to najpoważniejsze powikłania występujące u pacjentów hospitalizowanych. Od lat poszukuje się najskuteczniejszych metod leczenia zachowawczego odleżyn. Wśród tych metod należy zwrócić uwagę na metody leczenia fizykalnego, a wśród nich: fototerapię, elektroterapię, magnetoterapię i sonoterapię.   Summary Pressure ulcers (next to nosocomial infections are the most serious complications occurring in hospitalized patients. For years he sought the most effective methods of conservative treatment of pressure ulcers. Among these methods, you must pay attention to the methods of physical treatment, among them: phototherapy, electrotherapy, magnetic fields and sonotherapy.   Słowa kluczowe: metody fizykalne; terapia; odleżyny. Keywords: physical methods; therapy; bedsores.

  16. Zaburzenia hazardowe – rozpowszechnienie, oferta terapeutyczna, dostępność leczenia i predyktory podjęcia leczenia. Przegląd literatury

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Łukasz Wieczorek

    2015-03-01

    Results: The legalisation of gambling contributed to a growth in the social acceptance for this type of behaviour. Gambling disorders are often associated with mental disorders (mood, neurotic and personality disorders, and psychoactive substance dependence. The vast majority of gamblers do not seek treatment and about one third of them recover without professional help. Among those who decided on treatment, participation in the Gamblers Anonymous meetings is the most preferred form. Cognitive behavioural therapy, brief interventions and controlled gambling are effective forms of treatment as confirmed by evaluation studies. Gamblers decide to take treatment mainly for economic reasons or because of concerns about their mental and physical health. Barriers to treatment are primarily gamblers’ beliefs that they can solve their problems themselves, shame, fear of stigma, lack of information on what the treatment is and doubts about its effectiveness and quality.

  17. Zaburzenia hazardowe – rozpowszechnienie, oferta terapeutyczna, dostępność leczenia i predyktory podjęcia leczenia. Przegląd literatury

    OpenAIRE

    Łukasz Wieczorek; Katarzyna Dąbrowska

    2015-01-01

    Introduction: The aim of the review is to present the complexity of issues related to treatment of gambling disorders, including definition of gambling and diagnostic criteria, the coexistence of gambling disorders and other disorders, epidemiology of the phenomenon, the prevalence of help seeking, the therapeutic offer for gamblers and its effectiveness, motivations and barriers to treatment. Material and method: The review of the literature was conducted using the MEDLINE database and Go...

  18. Zastosowanie ketoprofenu w jonoforezie

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Mariola Kowalska

    2011-07-01

    Full Text Available Dzięki postępom medycyny oraz technologii medycznej możliwe dziś jest stosowanie wielu leków, w tym ketoprofenu, metodą jonoforezy, i to zarówno podczas leczenia sensu stricte, jak i w czasie rehabilitacji pacjenta. Ten sposób leczenia powinien być dostępny na każdym poziomie fizykoterapii według określonych standardów w zakresie rehabilitacji medycznej. Występowanie dolegliwości bólowych jest istotnym problemem zakłó- cającym stan chorego. Pojawienie się incydentów bólowych stanowi kluczowy problem, gdyż mogą one powodować zaburzenia zdrowia i samopoczucia. Istnieje wiele sposobów na zminimalizowanie, zapobieganie i walkę z bólem. Dzięki zastosowaniu medycyny alternatywnej, leczenia farmakologicznego, jak również urzą- dzeń medycznych możemy wybrać odpowiednią metodę w konfrontacji z nim, dostosowaną indywidualnie do potrzeb każdego pacjenta. Niesterydowe leki przeciwbólowe i przeciwzapalne są terapią często wykorzystywaną do uśmierzania bólu ostrego, a także przewlekłego dotyczącego urazów powstałych w narządzie ruchu. Poprzez stosowanie leku metodą jonoforezy można uzyskać efekt przeciwzapalny i przeciwbólowy, z pominięciem doustnej drogi jego podania (per os. Zmienia to dotychczasowy schemat stosowania leków z grupy NLPZ (niesterydowych leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych, głównie w przypadku chorób, w przebiegu których skuteczne jest miejscowe podawanie leku zawierającego jako substancję czynną ketoprofen. Zastosowanie jonoforezy umożliwia aplikację około 10-2000 razy więcej cząsteczek leczniczych niż zwykłe nałożenie substancji leczniczej na powierzchnię skóry, np. w postaci żelu.

  19. Zaostrzenie przewlekłej choroby nerek w przebiegu pierwotnej hiperoksalurii typu 1 - prezentacja przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Violetta Bochniewska

    2010-06-01

    Full Text Available Przewlekła choroba nerek (PChN zaliczana jest do schorzeń cywilizacyjnych XXI wieku. Jej częstość w ciągu ostatnich lat systematycznie wzrasta. Według danych epidemiologicznych na PChN choruje około 600 min ludzi na świecie i ponad 4 min osób w Polsce. Najczęstsze przyczyny przewlekłej choroby nerek to: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe kłębkowe zapalenie nerek przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, kamica dróg moczowych, zwyrodnienie torbielowate nerek nowotwory układu moczowego, szpiczak mnogi, skrobiawica wtórna. Do rzadkich przyczyn PChN możemy zaliczyć choroby uwarunkowane genetycznie, wśród nich pierwotną hiperoksalurię typu 1. W pracy autorzy przedstawiają historię rozpoznania pierwotnej hiperoksalurii typu 1 u 4-letniej dziewczynki oraz wpływ tej choroby na rozwój przewlekłej choroby nerek. Podczas leczenia ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek u pacjentki rozpoznano niewydolność nerek, nefrokalcynozę oraz kamicę układu moczowego. Wdrożono leczenie urologiczne, które powtarzano przez 3 miesiące (2 x operacje, 2 x ESWL. Następnie wykonano diagnostykę metaboliczną kamicy i nefrokalcynozy, która ujawniła znacznie zwiększone wydalanie kwasu szczawiowego. Z tego powodu wysunięto podejrzenie pierwotnej hiperoksalurii, które następnie potwierdzono badaniem genetycznym (typowe mutacje genu AGXT. Wdrożenie leczenia przyczynowego pirydoksyną pozwoliło na zmniejszenie wydalania kwasu szczawiowego w moczu i poprawę funkcji nerek. Wnioski: Pierwotna hiperoksaluiia typu 1 może prowadzić do niewydolności nerek w okresie wczesnego dzieciństwa. Wczesna diagnostyka i rozpoznanie tej choroby pozwalają na wdrożenie odpowiedniego leczenia, co zwiększa szansę na opóźnienie jej postępu.

  20. Zmiany sprawności funkcji poznawczych w trakcie suplementacji wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi omega-3 w grupie chorych na schizofrenię – przegląd systematyczny

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marta Grancow-Grabka

    2016-09-01

    Full Text Available Deficyt w obszarze funkcjonowania poznawczego jest stałym fenomenem opisywanym w populacji osób z rozpoznaniem schizofrenii – w okresie przedchorobowym, w trakcie pogorszeń, jak również między kolejnymi epizodami. Zaburzenie funkcjonowania poznawczego stanowi niezależny czynnik rokowniczy w schizofrenii. Badania wskazują, że właśnie od tego wymiaru patologii zależą takie wykładniki funkcjonowania pacjentów, jak: wyniki leczenia i rehabilitacji, współpraca w leczeniu, funkcjonowanie zawodowe, rodzinne i społeczne, zdolność do samodzielnej egzystencji oraz jakość życia. Dotychczasowe metody leczenia schizofrenii nie zapewniają wystarczającej poprawy w zakresie tego wymiaru choroby. W okresie ostatnich 25 lat testowano użyteczność wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 jako monoterapii oraz jako augmentacji leczenia przeciwpsychotycznego w schizofrenii. Uzyskane wyniki są niejednoznaczne, choć podkreśla się tzw. pozytywny trend uzyskiwanych wyników w zakresie poprawy objawowej. Stosunkowo rzadko oceniano wpływ suplementacji preparatami wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 na funkcjonowanie poznawcze osób z rozpoznaniem schizofrenii. Korzystny wpływ suplementacji wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi na funkcjonowanie poznawcze ma uzasadnienie teoretyczne. Wśród znanych działań tych substancji mogących wpływać na usprawnienie funkcji poznawczych należy wymienić: działanie immunomodulacyjne w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, poprawę parametrów stresu oksydacyjnego, zmiany w zakresie neurotransmisji oraz wpływ na procesy plastyczności neuronalnej. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie systematycznego przeglądu wyników badań dotyczących zmian sprawności funkcjonowania poznawczego u osób z rozpoznaniem schizofrenii będących w trakcie suplementacji wielonienasyconymi kwasami tłuszczowymi omega-3.

  1. Leczenie astmy wziewnymi glikokortykosteroidami i długo działającymi β2-agonistami – leczenie podtrzymujące i doraźne

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2014-03-01

    Full Text Available Autorzy przedstawiają niektóre problemy dotyczące wziewnego leczenia astmy kombinacją wziewnych glikokortykosteroidów (wGKS i długo działających β2-agonistów (LAβA, określanego jako leczenie podtrzymujące i doraźne (LPiD. Od 2006 roku międzynarodowe zalecenia dotyczące terapii astmy i jej zapobiegania (GINA – Globalna Inicjatywa dla Astmy rekomendują małe dawki wGKS jako pierwszą linię leczenia chorych na łagodną, przewlekłą astmę (drugi stopień leczenia i średnie dawki wGKS lub kombinację wGKS z LAβA jako preferowane leczenie astmy umiarkowanej (trzeci stopień leczenia. Wziewne glikokortykosteroidy stanowią główne leki w astmie, ponieważ są skuteczne w kontrolowaniu objawów choroby i wskaźników spirometrycznych. Salmeterol i formoterol (LAβA wywierają przede wszystkim działanie rozszerzające oskrzela, które utrzymuje się ponad 12 godzin. Ta grupa leków jest bardzo ważna w leczeniu astmy, pozwala bowiem na zmniejszenie dawki wGKS. Fundamentalną cechą astmy jest zapalenie, które dotyczy dużych i małych dróg oddechowych (o średnicy mniejszej niż 2 mm. Zajęcie małych oskrzeli jest powiązane z ciężkością choroby. W badaniach epidemiologicznych wykazano, że astma nie jest dostatecznie kontrolowana nie tylko w badaniach klinicznych, ale również w real-life. Nowy model terapii astmy, wykorzystujący budezonid oraz formoterol, określony jako leczenie podtrzymujące i doraźne, okazał się skuteczny i dobrze tolerowany. Poprawiał podatność pacjentów na terapię, zmniejszał ryzyko jej przerwania i poprawiał kliniczny przebieg astmy. Technologia Modulate pozwoliła na zmniejszenie cząstek dwupropionianu beklometazonu i formoterolu (BDP/F w połączeniu, co umożliwiło uzyskanie homogennego rozkładu cząstek leku w całym drzewie oskrzelowym. Ostatnio ta superdrobnocząstkowa formulacja BDP/F była oceniana u chorych na astmę według modelu LPiD. Wykazano, że leczenie kombinacj

  2. Dyskopatia kręgosłupa w odcinku lędźwiowym u 10 - letniego dziecka - opis przypadku = Discopathy of the lumbar spine in a 10 - years old child - case study

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Kamila Woźniak

    2015-09-01

    2.Chair and Department of Rehabilitation Medicine, Collegium Medicum in Bydgoszcz, Nicolaus Copernicus University in Toruń, Poland   Streszczenie Dyskopatia lędźwiowa stanowi niezwykle rzadki problem występujący u dzieci i młodzieży. W 1945 roku Wahren przedstawił pierwszy opis dotyczący dyskopatii kręgosłupa w odcinku lędźwiowo - krzyżowym u dziecka. Dyskopatia lędźwiowa w populacji pediatrycznej występuje niezmiernie rzadko, a jeszcze rzadziej wymaga interwencji operacyjnej. Powszechnie uważa się, że czynnikami predysponującymi do występowania dyskopatii w odcinku lędźwiowo - krzyżowym w populacji pediatrycznej są dyscypliny sportowe związane ze zwiększonym ryzykiem urazu lub nadmiernymi obciążeniami kręgosłupa, otyłość, wysoki wzrost, przebyty uraz okolicy lędźwiowo – krzyżowej. Dyskopatia u dzieci i młodzieży wykazuje pewne cechy charakterystyczne różniące ją od dorosłych. W literaturze światowej istnieje wiele prac dotyczących metod postępowania w leczeniu dyskopatii kręgosłupa w populacji pediatrycznej, ale nie ma jednoznacznych wytycznych dotyczących kwalifikacji chorych do leczenia operacyjnego. Autorzy przedstawiają opis przypadku klinicznego: 10 - letniego chłopca operowanego z powodu wypukliny jądra miażdżystego w przestrzeni L5/S1. Leczenie chirurgiczne dyskopatii kręgosłupa w odcinku lędźwiowo - krzyżowym u dzieci i młodzieży jest metodą, uzasadnioną tylko wtedy, gdy leczenie zachowawcze okaże się nieskuteczne. Z drugiej strony w przypadku ewidentnego braku efektywności leczenia zachowawczego, nie należy zbyt długo zwlekać z decyzją o podjęciu leczenia operacyjnego. W populacji pediatrycznej wybór metody leczenia i kwalifikacja do leczenia chirurgicznego musi wynikać każdorazowo z wnikliwej analizy każdego przypadku.   Słowa kluczowe: dyskopatia, odcinek lędźwiowy kręgosłupa, przepuklina krążka międzykręgowego, populacja pediatryczna, fenestracja.   Abstract

  3. Rewolucja na prawicy: działalność Obozu Narodowo-Radykalnego w Wilnie w latach 1934-1938

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Daniel Pater

    2015-10-01

    Full Text Available The National Radical Camp (NRC in Poland in the midwar period was exceptional phenomenon. In the whole bunch of national assosiations this one was open to new wave of ideas coming from the West, known as national-revolutionary or national-radical. In the polish national camp, national-radicals occurred due to disappointment of liberalism and democracy. From this reason came characteristic rush to revolutionary renewal, searching for new organizational, ideological, political and constitutional solutions. In the common knowledge, image of the NRC history was established by historiographical works, written on the basis of the party’s Warsaw headquarters. Rather unknown are the activities of the local NRC sections in Poland. In the meantime, the NRC sections had some impact on the shape of local social relations. This article presents radical go-ons in Vilnius. Author approaches the mechanism of organisations actions, way of functioning, attitude to-wards current events. On the example of Vilnius radical organization we can follow the stages of The National Radical Camp development and eventually it’s final collapse

  4. Schorzenia w obrębie stawu łokciowego. Łokieć teniststy - schorzenie i współczesne metody leczenia = Diseases within the elbow joint. Tennis elbow - condition and modern methods of treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Joanna Siminska

    2015-04-01

      Streszczenie   Według najnowszych danych Światowej Organizacji Zdrowia zauważyć należy, iż że wśród wszystkich obrażeń układu mięśniowo-szkieletowego prawie połowa to urazy tkanek miękkich (wraz ze ścięgnami i więzadłami, które często prowadzą one do powstawania przewlekłych dolegliwości  bólowych, ograniczenia ruchomości a  nawet niepełnosprawności. Ciągły rozwój medycyny oraz postęp technologiczny umożliwiają lepsze poznanie schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego, ale również znalezienie najlepszych sposobów kompleksowej rehabilitacji. Jednym z obecnie najczęstszych urazów jest zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej, popularnie zwane „łokciem tenisisty”. Pacjent z tym schorzeniem zgłasza się z odczuwanym bólem, który  jest spowodowany zwyrodnieniem w okolicy ścięgna prostowników. Omówiono również  najczęstsze urazy, które  dotyczą stawu łokciowego. Obecnie możemy wyróżnić kilka  metod leczenia schorzenia zapalenia nadkłykcia bocznego kości ramiennej m. in. polegające na ostrzykiwaniu miejsca sprawiającego ból: pełną krwią, sterydami oraz płukanymi płytkami krwi. Ponadto możemy stosować także  terapię falami uderzeniowymi oraz zabieg koblacji topaz.   Słowa kluczowe: łokieć tenisisty, leczenie, dolegliwości bólowe nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Abstract According to the latest World Health Organization data that should be noted that among all the injuries of the musculoskeletal system, nearly half of the soft tissue injuries (along with the tendons and ligaments, which often lead to the formation of chronic pain disorders, limitation of movable property and even disability. The continuous development of the medicine and technological advances make it possible to better know the conditions of the musculoskeletal system, but also to find the best ways for comprehensive rehabilitation. One of the currently most common injuries is inflammation of the

  5. Ostre uszkodzenia nerek u dzieci leczonych na oddziale intensywnej terapii dziecięcej – prospektywna analiza epidemiologiczna

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jakub Malesza

    2011-10-01

    Full Text Available Wstęp: Ostre uszkodzenie nerek (acute kidney injury, AKI na oddziałach intensywnej terapii (OIT występuje bardzo często. Ocenia się, że powikłanie to dotyczy około 5-31% dorosłych oraz 4,5-10% dzieci w OIT. Struktura występowania AKI zależy od stopnia referencyjnego szpitala i liczby oddziałów zabiegowych. Cel pracy: Ocena częstości występowania ostrego uszkodzenia nerek na OIT trzeciorzędowego ośrodka pediatrycznego z zapleczem do prowadzenia leczenia nerkozastępczego. Metody: Badanie przeprowadzono jako badanie prospektywne i obserwacyjne, polegało na ocenie częstości występowania AKI w grupie chorych przyjętych na oddział. Do badania kwalifikowano chorych, którzy ukończyli 28 dni, a nie ukończyli 18 lat w dniu przyjęcia. Kryteriami wyłączania pacjentów były: wiek poniżej 1 miesiąca oraz powyżej 18. roku życia, śmierć pnia mózgu w chwili przyjęcia, pobyt na oddziale powyżej 24 godzin. Do oceny AKI zastosowano skalę RIFLE. Wyniki: Do badania zakwalifikowano 198 pacjentów. Kryteria ostrego uszkodzenia nerek spełniło 26 osób (13,1%. Byli to głównie pacjenci po operacjach kardiochirurgicznych (88,5%. Śmiertelność w grupie pacjentów z AKI wyniosła 34,6%. Metody nerkozastępcze zastosowano w 30,7% przypadków AKI (dializę otrzewnową i ciągłe techniki leczenia nerkozastępczego. Śmiertelność w grupie pacjentów dializowanych wynosiła 88,8%. Podsumowanie: Badanie wykazało, że częstość występowania ostrego uszkodzenia nerek na OIT wielospecjalistycznego ośrodka referencyjnego jest wysoka i zależy od specyficznego profilu pacjentów z wysokim ryzykiem okołooperacyjnym. W takim ośrodku konieczne jest zapewnienie dostępności wszystkich metod leczenia nerkozastępczego.

  6. Niewydolność serca - definicja, klasyfikacja, epidemiologia, objawy i leczenie = Heart failure - definition, classification, epidemiology, symptoms and treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Beata Kowalczyk

    2017-02-01

      Streszczenie   W ciągu ostatnich 50 lat pojawiło się wiele określeń niewydolności serca. Dokonał się również znaczący postęp w postrzeganiu i leczeniu tej choroby. Skuteczność leczenia i rehabilitacji przekłada się na redukcję klasy NYHA i poprawę frakcji wyrzutowej lewej komory serca. Istotnie poprawiło się rokowanie chorych z umiarkowaną i ciężką postacią niewydolności. Kluczem do wczesnego rozpoznania niewydolności serca są jej objawy przedmiotowe i podmiotowe. Niestety pomimo ogromnego rozwoju medycyny niewydolność serca jest nadal poważnym problemem klinicznym, społecznym i ekonomicznym. Liczba zachorowań stale rośnie. W kompleksowej opiece nad pacjentem z niewydolnością serca oprócz leczenia farmakologicznego znaczącą rolę odgrywa odpowiednie przygotowanie chorego do życia z niewydolnością serca. Celem artykułu jest podsumowanie zagadnień definicji, klasyfikacji, epidemiologii, objawów i leczenia niewydolności serca.   Słowa kluczowe: niewydolność serca, definicja, klasyfikacja, epidemiologia, leczenie.     Abstract   In the last 50 years there have been many definitions of heart failure. It has been made significant progress in the perception and treatment of the disease. The effectiveness of treatment and rehabilitation translates into a reduction in NYHA class and improve the ejection fraction of the left ventricle. Significantly improved the prognosis in patients with moderate or severe heart failure. The key to early diagnosis of heart failure are its signs and symptoms. Heart failure unfortunately continues despite the enormous development of medicine is serious clinical, social and economic problem. The number of cases continues to grow. In the comprehensive care of patients with heart failure in addition to pharmacological treatment plays an important role adequate preparation of the patient to live with heart failure. Objectives of this article is a summary of issues of definition

  7. Parametry oceny kontroli astmy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej M. Fal

    2009-09-01

    Full Text Available Nie ma jednoznacznego stanowiska, które z oznaczanych obecnie parametrów w przebiegu astmy najlepiej odzwierciedlają efektywność leczenia i mogą być powszechnie uznanymi kryteriami oceny tej choroby. Do tej pory najczęściej stosowano w tym celu parametry spirometryczne (FEV1, PEF, występowanie wybranych objawów choroby (nocne lub dzienne napady duszności, nocne przebudzenia oraz przyjmowanie „na ratunek” β2-agonistów. Nie odzwierciedlają one jednak w pełni złożonych procesów patogenetycznych leżących u podłoża astmy. Artykuł niniejszy przedstawia znaczenie iwzajemne korelacje innych parametrów, szczególnie monitorujących przebieg zapalenia alergicznego: eozynofilia w plwocinie, stężenie eozynofilowego białka kationowego (ECP w surowicy krwi i/lub w plwocinie, stężenie wydychanego tlenku azotu (eNO, nadreaktywność oskrzeli (PC20, PD20, parametry spirometryczne (FEV1, PEF, parametry jakości życia (częstość hospitalizacji, częstość i nasilenie zaostrzeń. Autorzy zwracają także uwagę na wzrastającą rolę oceny jakości życia pacjentów w monitorowaniu terapii astmy szczególnie wkontekście współpracy pacjenta irelacji pacjent – lekarz. Ocenie zostaje poddany szereg badań analizujących poszczególne parametry i zależności pomiędzy nimi. W podsumowaniu analizowany jest sposób właściwego kojarzenia parametrów z różnych grup wcelu uzyskania pełnego obrazu poziomu kontroli astmy, co jest szczególnie podkreślane przez GINA2006, i podjęcia właściwych decyzji terapeutycznych. Autorzy sugerują, że dla pełniejszej indywidualizacji leczenia konieczna jest jednoczesna ocena parametrów, co najmniej po jednym, z przedstawionych grup. Dalsze badania są konieczne dla uzyskania bardziej obiektywnych połączeń parametrów w ocenie leczenia i kontroli astmy.

  8. Depresja u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Brygida Kwiatkowska

    2011-04-01

    Full Text Available Depresja jest najczęstszym schorzeniem psychicznym występującymu pacjentów tzw. podstawowej opieki zdrowotnej i stwierdzasię ją u 12,5% chorych, a w przebiegu schorzeń przewlekłych jestroz poznawana wielokrotnie częściej.Do rozwoju depresji w przebiegu schorzeń przewlekłych przyczyniasię wiele czynników, takich jak: predyspozycje genetyczne, predyspozycjepsychiczne, długotrwale utrzymujący się stres orazzwiększenie stężeń cytokin prozapalnych w ośrodkowym układzienerwowym. Ośrodkowy układ nerwowy w wyniku działania cytokinprozapalnych aktywuje wiele zmian w układzie neuroendokrynnymi immunologicznym, określanych jako „zachowanie chorobowe” (sickness behaviour.W reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS depresja występujeu 13–65% chorych, ale tylko u 25% chorych jest rozpoznana. Tak częstewystępowanie depresji jest wynikiem utrzymywania się dużegostężenia cytokin prozapalnych wtym schorzeniu, powodującego zaburzeniaw zachowaniu. Depresja wpływa negatywnie na przebieg RZS,nasilając objawy somatyczne choroby. Z kolei wyniki leczenia depresjisą tym gorsze, im większa jest aktywność RZS, co powoduje zmniejszenieskuteczności leczenia podtrzymującego i zwiększa możliwośćwy stąpienia nawrotów depresji po pierwszym epizodzie. Udowadniato konieczność jednoczesnego intensywnego leczenia obu chorób i ichwczesnego rozpoznania. Rozpoznanie depresji może nastręczać dużotrudności z powodu nakładania się objawów wy stępujących zarównow depresji, jak i w RZS, takich jak: zmęczenie, brak apetytu, zmniejszeniemasy ciała, różnego typu dolegliwości bólowe itp. Nierozpoznanadepresja w przebiegu RZS, poza wpływem na nasilenie objawówchoroby, zmniejsza skuteczność stosowanej terapii, z uwagi na gorsząwspółpracę pacjenta i mniejsze zaangażowanie w leczenie. Zwiększato ryzyko myśli i prób samobójczych oraz skraca czas przeżycia pacjentówchorych na RZS.

  9. Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego dotyczące stosowania leków biologicznych w łuszczycy zwyczajnej i stawowej (łuszczycowym zapaleniu stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jacek Szepietowski

    2010-02-01

    Full Text Available Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry dotyczącą około1–3% populacji rasy kaukaskiej. Wprowadzenie do leczenia tego schorzenialeków biologicznych, które cechują się dobrą skutecznościąi wysokim profilem bezpieczeństwa, spowodowało, że obecnie wieluchorych na łuszczycę może prowadzić normalny tryb życia. Z tegopowodu niezbędne jest, aby leki biologiczne były dostępne również dlapolskiej populacji pacjentów, zwłaszcza tych, u których inne metodyterapii okazały się nieskuteczne lub też nie mogą być stosowane. Obecnewytyczne opracowano w celu ułatwienia polskim dermatologomkwalifikowania pacjentów z łuszczycą do leczenia biologicznego i ichdalsze prowadzenie. Mamy nadzieję, że przedstawione wskazówkibędą cenną pomocą dla lekarzy, którzy dopiero rozpoczynają doświadczeniaz tą grupą leków.W polskich realiach ekonomicznych do leczenia biologicznego powinnibyć kwalifikowani pacjenci z łuszczycą zwyczajną o średnim lubdużym nasileniu, u których nie uzyskano poprawy po leczeniu z zastosowaniemprzynajmniej dwóch różnych metod tradycyjnej terapiiogólnej lub którzy mają przeciwwskazania do stosowania innychmetod terapii ogólnej. W przypadku łuszczycowego zapalenia stawówterapię lekami biologicznymi można rozważyć u pacjentów z jegoaktywną postacią, u których nie uzyskano wystarczającej poprawy pozastosowaniu przynajmniej dwóch przeciwreumatycznych leków modyfikujących przebieg choroby, podawanych w monoterapii lubpoliterapii. Autorzy nie rekomendują żadnego leku biologicznego jakopierwszego leku z wyboru. Decyzję tę lekarz podejmuje sam, w zależnościod indywidualnego przypadku i na podstawie bieżących danychpiśmiennictwa na temat ich skuteczności i bezpieczeństwa.

  10. Dietoterapia doustna u pacjentów z anoreksją

    OpenAIRE

    Agata Dutkiewicz; Teresa Grzelak

    2016-01-01

    Anorexia nervosa jest polietiologicznym specyficznym zaburzeniem odżywiania, którego objawy i powikłania mają charakter psychologiczny, społeczny i somatyczny. W leczeniu, obok psychoterapii i ewentualnej farmakoterapii, ważną rolę odgrywa prowadzona równolegle terapia żywieniowa. Zdaniem autorytetów w dziedzinie leczenia zaburzeń odżywiania w skład interdyscyplinarnego zespołu terapeutycznego powinien wchodzić wykwalifikowany dietetyk, odpowiedzialny za zaplanowanie, przeprowadzenie i kon...

  11. Kontrowersje w leczeniu dietetycznym otyłości

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Irena Białokoz-Kalinowska

    2009-03-01

    Full Text Available Otyłość jest zjawiskiem coraz częściej występującym na świecie. Szacuje się, że ponad połowę dorosłej populacji krajów uprzemysłowionych dotknęła nadwaga, a odsetek otyłości w niektórych krajach (USA, Wielka Brytania wzrasta do 30%. Ta niepokojąca tendencja obserwowana jest również w populacji dzieci i młodzieży. Epidemia otyłości rozpoczęła się w latach 80. i trwa nieprzerwanie do chwili obecnej, stając się poważnym problemem społeczno-medycznym współczesnego świata. Przyczyny tego zjawiska są złożone i wynikają z uwarunkowań biologicznych i środowiskowych, w szczególności z niedostatecznej codziennej aktywności fizycznej oraz złych nawyków żywieniowych. Do tej pory nie udało się wypracować w pełni efektywnej strategii leczenia otyłości. Promocja zdrowego stylu życia oraz właściwych nawyków żywieniowych adresowana do całej populacji stanowi podstawę prewencji i leczenia otyłości. Powszechnie stosowane różnego rodzaju diety odchudzające zawierają często sprzeczne zalecenia. Istniejące kontrowersje utrudniają wybór skutecznej diety w celu redukcji masy ciała, a ich mnogość i różnorodność wprowadzają swoisty chaos informacyjny. Efekty wielu diet są krótkotrwałe i obarczone efektem jo-jo. W wielu przypadkach brak jest jakichkolwiek przesłanek naukowych uzasadniających dane postępowanie dietetyczne. Właśnie dlatego wciąż istnieje potrzeba prowadzenia dalszych badań naukowych umożliwiających w sposób obiektywny ocenę skuteczności dietetycznych metod leczenia otyłości. W niniejszej pracy autorzy przedstawiają spotykane w praktyce różne dietetyczne podejścia do problemu otyłości, wskazując na ich efektywność i naukowe uzasadnienie.

  12. Trudności terapeutyczne u pacjenta z ciężką postacią młodzieńczego zapalenia skórno-mięśniowego powikłanego uogólnioną wapnicą

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Joanna Szymańska-Kałuża

    2011-08-01

    Full Text Available Młodzieńcze zapalenie skórno-mięśniowe (MZSM to najczęstszaidiopatyczna miopatia zapalna wieku dziecięcego. Do charakterystycznychobjawów tej choroby należą: osłabienie mięśni, głównieobręczy barkowej lub biodrowej, oraz zmiany skórne w postaciobrzęku twarzy, heliotropowego zabarwienia powiek, zmian plamisto-rumieniowych na twarzy i klatce piersiowej. W badaniachlaboratoryjnych typowe dla MZSM są podwyższone wskaźnikiostrej fazy, wysoka aktywność enzymów mięśniowych (aminotransferaz,kinazy kreatynowej oraz dehydrogenazy mleczanowej,a także czasami obecność przeciwciał anty-Jo1. Badanie elektromiograficznewykazuje cechy pierwotnego uszkodzenia mięśni,a w obrazie histopatologicznym wycinka skórno-mięśniowegoodnotowuje się nacieki zapalne. U dzieci często obserwowane sątakże ogniska zwapnień w tkankach miękkich, prowadzące doatrofii mięśni i przykurczów stawowych.Leczeniem I rzutu u pacjentów z MZSM są glikokortykosteroidy,w przypadku nieskuteczności tej terapii stosuje się leki immunosupresyjnelub leki biologiczne, w tym immunoglobuliny.W pracy przedstawiono przypadek pacjenta z ciężkim przebiegiemMZSM powikłanego wapnicą, z uwzględnieniem objawów klinicznychi możliwości leczenia. Omówiono również trudności w doborzenajskuteczniejszej farmakoterapii dla tego pacjenta. U chorego– obecnie 14-letniego chłopca – występowały uogólnione zmianyskórne oraz bardzo gwałtownie narastające liczne złogi soli wapniaw skórze, tkance podskórnej, powięziach i mięśniach, które pojawiły się po 3 latach od wystąpienia pierwszych objawów chorobowych(ryc. 1–8. U chłopca z powodu wybitnie ciężkiego przebieguchoroby prowadzono agresywną konwencjonalną terapię(glikokortykosteroidy, metotreksat, cyklosporyna, pamidronian,która nie przynosiła zadowalających rezultatów i poprawy stanuklinicznego. Na podstawie doniesień z piśmiennictwa światowegopodjęto próbę leczenia

  13. Ciało obce drzewa oskrzelowego jako przyczyna zaostrzenia astmy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ludmiła Bartoszewicz

    2009-09-01

    Full Text Available Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego u dzieci. Częstość jej występowania w Polsce wśród populacji dziecięcej wynosi 8,6%. To choroba o podłożu zapalnym i każdy, nawet niespecyficzny bodziec prowokujący zmiany zapalne w układzie oddechowym, może przyczyniać się do jej zaostrzeń. Dzieci, zarówno z podejrzeniem astmy, jak i z już ustalonym rozpoznaniem, są częstymi pacjentami pediatry i lekarza rodzinnego. Postawiona diagnoza astmy nie zwalnia lekarza z czujności i indywidualnego rozważenia każdego przypadku. W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z zaostrzeniem astmy, które wywołane było aspiracją ciała obcego do drzewa oskrzelowego. Początkowo wywiad w kierunku ciała obcego był negatywny. Pomimo intensywnego leczenia nie uzyskiwano zadowalającej odpowiedzi. Asymetria objawów osłuchowych nad płucami oraz obraz radiologiczny klatki piersiowej skłoniły do pogłębienia wywiadu oraz diagnostyki. Wykrycie ciała obcego i jego usunięcie pozwoliło na uzyskanie kontroli astmy i zapobiegło powikłaniom wynikającym z intensywnego leczenia dziecka. Nawrotowość przebiegu astmy i jej przewlekły charakter sprawiają, że lekarz kolejne zaostrzenia traktuje rutynowo, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z dobrą reakcją na leczenie. Z drugiej strony często negatywny wywiad oraz różnorodność i niespecyficzność objawów związanych z aspiracją ciała obcego prowadzą do błędnej diagnozy. Dodatkowo leczenie przeciwastmatyczne może powodować czasowe złagodzenie objawów związanych z aspiracją ciała obcego i sugerować astmę jako pierwotną przyczynę choroby. Nierozpoznanie ciała obcego prowadzi do poważnych i nieodwracalnych następstw, które są konsekwencją zarówno pozostawania ciała obcego w drogach oddechowych, jak i konieczności stosowania intensywnego leczenia, np. glikokortykosteroidów systemowych czy wielokrotnej antybiotykoterapii.

  14. Ciało obce drzewa oskrzelowego jako przyczyna zaostrzenia astmy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ludmiła Bartoszewicz

    2009-03-01

    Full Text Available Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego u dzieci. Częstość jej występowania w Polsce wśród populacji dziecięcej wynosi 8,6%. To choroba o podłożu zapalnym i każdy, nawet niespecyficzny bodziec prowokujący zmiany zapalne w układzie oddechowym, może przyczyniać się do jej zaostrzeń. Dzieci, zarówno z podejrzeniem astmy, jak i z już ustalonym rozpoznaniem, są częstymi pacjentami pediatry i lekarza rodzinnego. Postawiona diagnoza astmy nie zwalnia lekarza z czujności i indywidualnego rozważenia każdego przypadku. W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z zaostrzeniem astmy, które wywołane było aspiracją ciała obcego do drzewa oskrzelowego. Początkowo wywiad w kierunku ciała obcego był negatywny. Pomimo intensywnego leczenia nie uzyskiwano zadowalającej odpowiedzi. Asymetria objawów osłuchowych nad płucami oraz obraz radiologiczny klatki piersiowej skłoniły do pogłębienia wywiadu oraz diagnostyki. Wykrycie ciała obcego i jego usunięcie pozwoliło na uzyskanie kontroli astmy i zapobiegło powikłaniom wynikającym z intensywnego leczenia dziecka. Nawrotowość przebiegu astmy i jej przewlekły charakter sprawiają, że lekarz kolejne zaostrzenia traktuje rutynowo, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z dobrą reakcją na leczenie. Z drugiej strony często negatywny wywiad oraz różnorodność i niespecyficzność objawów związanych z aspiracją ciała obcego prowadzą do błędnej diagnozy. Dodatkowo leczenie przeciwastmatyczne może powodować czasowe złagodzenie objawów związanych z aspiracją ciała obcego i sugerować astmę jako pierwotną przyczynę choroby. Nierozpoznanie ciała obcego prowadzi do poważnych i nieodwracalnych następstw, które są konsekwencją zarówno pozostawania ciała obcego w drogach oddechowych, jak i konieczności stosowania intensywnego leczenia, np. glikokortykosteroidów systemowych czy wielokrotnej antybiotykoterapii.

  15. Gruźlica płuc u 27-letniej kobiety

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Kamilla Tymińska

    2009-09-01

    Full Text Available Rozstrzenie oskrzeli to utrwalone, nieodwracalne, różnokształtne nieprawidłowe rozszerzenia oskrzeli – oskrzela są pogrubione i poszerzone oraz mają zmiany zapalne. U około 50% chorych przyczyna rozstrzeni oskrzeli pozostaje nieznana. Mukowiscydoza jest chorobą uwarunkowaną genetycznie, dziedziczoną autosomalnie recesywnie. W większości jej przypadków dochodzi do zajęcia układów pokarmowego i oddechowego. Chlamydophila pneumoniae to bakteria przenoszona drogą kropelkową, wywołująca głównie ostre infekcje górnych i dolnych dróg oddechowych. Następstwem zakażenia mogą być uszkodzenie nabłonka rzęskowego w oskrzelach i zmiany sprzyjające rozwojowi astmy, nawracających katarów nosa, przewlekłego zapalenia gardła i zapalenia zatok. Według raportu WHO w roku 2006 zanotowano 9,2 miliona nowo rozpoznanych przypadków gruźlicy, z czego 7,7% dotyczyło chorych zakażonych wirusem HIV. Głównym celem światowego programu kontroli gruźlicy jest zmniejszenie zachorowalności i umieralności z powodu tej choroby do 2015 roku. DOTS (Directly Observed Treatment Short-course, czyli strategię krótkich kursów nadzorowanego leczenia, uważa się za najbardziej wydajną ekonomicznie w zwalczaniu gruźlicy. Opis przypadku dotyczy 27-letniej kobiety z astmą oskrzelową, która do końca nigdy nie została zdiagnozowana – pacjentkę przyjęto do szpitala z powodu nawracających napadów duszności. Pomimo wdrożonego leczenia antybiotykami i glikokortykosteroidami stan kliniczny chorej, a także obraz radiologiczny uległy pogorszeniu. Na podstawie wykonywanych badań podejrzewano chlamydiowe zapalenie płuc, idiopatyczne rozstrzenie oskrzeli oraz późną postać mukowiscydozy. W badaniach plwociny początkowo nie stwierdzono żadnych patogenów. Ostatecznie badanie bronchoaspiratu metodą BACTEC wykazało obecność prątków gruźlicy. Stan chorej po 6 miesią- cach leczenia przeciwprątkowego według zalecanego przez

  16. POSTĘPOWANIE ORAZ FARMAKOTERAPIA W OSTRYCH STANACH POWIKŁANIA CUKRZYCY W LECZENIU PRZEDSZPITALNYM

    OpenAIRE

    Piergies, Przemysław

    2016-01-01

    Praca przedstawia problematykę, często występującego schorzenia, jakim jest cukrzyca. Rokowanie w tej chorobie zależy od wielu czynników takich jak typ cukrzycy czy powikłania sercowo-naczyniowe, ale przede wszystkim od właściwego leczenia tej choroby. Obecnie dzięki wprowadzeniu nowoczesnych leków przeciwcukrzycowych oraz możliwości prowadzenia samokontroli choroba ta nie musi, tak jak dawnej, szybko prowadzić do ciężkiego kalectwa albo śmierci. Pacjenci chorzy na cukrzycę mogą prowad...

  17. Nowoczesna farmakoterapia kardiologiczna w świetle nowych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2013 roku

    OpenAIRE

    Filip M. Szymański

    2013-01-01

    W bieżącym roku Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (European Society of Cardiology, ESC) opublikowało nowe wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia nadciśnienia tętniczego, postępowania u chorych ze stabilną cho‑ robą wieńcową oraz wytyczne dotyczące chorób układu sercowo-naczyniowego w grupie pacjentów z cukrzycą. Częstość występowania wszystkich tych schorzeń w populacji ogólnej jest bardzo wysoka. W codziennej praktyce klinicznej lekarze, niezależnie od wykonywanej specjal...

  18. Aquaculture and Fish Welfare: Are the Rights of Fish Compromised?/ Akwakultura I Dobrostan Ryb: Czy Prawa Ryb Są Szanowane?

    OpenAIRE

    Mustapha Moshood K.

    2014-01-01

    Zagadnienie dobrostanu ryb w akwakulturze jest aktualne przez cały proces produkcyjny, a jego właściwa realizacja, z poszanowaniem praw ryb i humanitarnym ubojem, jest korzystana dla producenta i konsumenta. Poszanowanie praw ryb odnosi się do różnorodnych aspektów hodowli uwzględniając takie jak: baseny i stawy hodowlane, zagęszczenie obsady, jakość wody, pokarm i reżim żywienia, zarażenie chorobami i pasożytami, metody leczenia ryb zarażonych, manipulacja ciałem ryby, odłowy sieciowe, metod...

  19. Zastosowanie QEEG w psychiatrii z uwzględnieniem populacji rozwojowej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Martyna Wiśniewska

    2016-09-01

    Full Text Available Celem pracy jest omówienie metody QEEG w kontekście jej przydatności w stawianiu diagnozy psychiatrycznej oraz monitorowaniu skutków oddziaływań psychologicznych i/lub psychofarmakologicznych na podstawie przeglądu dostępnego piśmiennictwa. Autorki starały się określić zastosowania omawianej metody w psychiatrii dzieci i młodzieży. QEEG polega na ilościowej analizie zapisu EEG za pomocą obróbki statystycznej sygnału. Metoda ta jest powszechnie wykorzystywana w celu przygotowania zaleceń terapeutycznych do treningu neurofeedback. Za granicą coraz częściej pisze się o próbach wdrażania QEEG w diagnostyce różnych chorób – także psychicznych. Większość doniesień nadal dotyczy zagadnień nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (porównanie skutków neurofeedbacku i oddziaływań farmakologicznych, odróżnianie podtypów choroby. Inne analizy odnoszą się do diagnozowania chorób psychicznych, różnicowania ich podtypów, przewidywania skutków leczenia farmakologicznego, porównania skuteczności poszczególnych metod leczenia. Popularne stają się badania nad pacjentami z depresją i schizofrenią. QEEG okazało się przydatne w ocenie skuteczności farmakoterapii depresji, według badaczy umożliwia też przewidywanie zachorowania na schizofrenię, różnicowanie jej podtypów i określanie skuteczności leczenia. Istnieją badania poświęcone analizie zmian w zapisie QEEG charakterystycznych dla uzależnienia od metamfetaminy i dla zaburzeń odżywiania. Mało jest natomiast analiz na temat użycia tej metody w psychiatrii dzieci i młodzieży – z wyjątkiem badań, które odnoszą się do roli QEEG w terapii neurofeedback pacjentów z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi czy skuteczności typów leków używanych w terapii tej choroby. Znaleziono jedną pracę poruszającą problematykę dzieci z autyzmem (w odniesieniu do treningu EEG biofeedback

  20. Leczenie skojarzone astmy wziewnymi glikokortykosteroidami i β2-agonistami

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2009-09-01

    Full Text Available Dokonany w tym artykule przegląd badań ocenia dowody dotyczące leczenia astmy kombinacją wziewnych glikokortykosteroidów (wGKS i długo działających β2-agonistów (LAβA. Za leki pierwszego wyboru w astmie uznaje się wGKS. Integralną częścią leczenia astmy są β2-agoniści, najsilniejsze leki rozszerzające oskrzela. Obecnie dostępne są dwa leki z grupy długo działających β2-agonistów – formoterol i salmeterol. W kilku badaniach klinicznych udowodniono, że kombinacja wGKS i LAβA stanowi skuteczną i bezpieczną opcję w leczeniu astmy. Raporty GINA zalecają dodanie LAβA do małych i średnich dawek wGKS, co pozwala na uzyskanie kontroli astmy. Także z badań klinicznych uzyskaliśmy wiedzę, że kombinacja wGKS i LAβA daje większe korzyści w kontroli objawów astmy niż dwukrotnie większa dawka wGKS. Astma jest przewlekłą chorobą zapalną z rozwojem nadreaktywności oskrzeli. Przebieg kliniczny astmy jest zazwyczaj inny u różnych chorych, a nawet u tej samej osoby. W praktyce klinicznej choremu zaleca się podawanie stałych dawek wGKS, odpowiednich do stopnia ciężkości astmy, lub kombinacji wGKS i LAβA dwa razy dziennie i dodatkowo krótko działającego β2-agonisty „według potrzeby” (lub „na żądanie” dla złagodzenia objawów astmy. Ostatnio wprowadzono nowy model stosowania kombinacji wGKS i LAβA (budezonid/formoterol – tzw. SMART (Single Maintenance and Reliever Therapy. Jest to połączenie leków według koncepcji SMART stosowane zarówno w leczeniu przewlekłym dwa razy dziennie, jak i „według potrzeby” dla złagodzenia objawów bez dodatkowego stosowania leków tylko przynoszących ulgę. Badania kliniczne wykazały, że metoda SMART zmniejsza ryzyko ostrych zaostrzeń i jest dobrze tolerowana. Metoda ta ma korzystne działanie u pacjentów, u których utrzymują się objawy astmy pomimo leczenia kombinacją leków stosowanych tylko w leczeniu przewlekłym.

  1. Występowanie i nasilenie zaburzeń lękowych i depresyjnych u kobiet z rakiem piersi przygotowywanych do leczenia chirurgicznego = Incidence and intensification of anxiety and depressive disorders at women with breast cancer prepared for the surgical treatm

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marta Łuczyk

    2015-05-01

    2 Department of the Internal Medicine with the Unit of Internal Nursing, Department of Health Sciences, Medical University of Lublin   Streszczenie Wstęp. Rozpoznanie choroby nowotworowej piersi wywiera szczególny wpływ na stan psychiczny kobiety. Jedną z negatywnych reakcji emocjonalnych u kobiet po rozpoznaniu choroby nowotworowej są zaburzenia lękowe, którym mogą towarzyszy zaburzenia depresyjne. Cel pracy. Ocena występowania i nasilenia zaburzeń lękowych i depresyjnych wśród kobiet z rakiem piersi oczekujących na zabieg operacyjny. Materiał i metoda. Badania przeprowadzono metodą sondażu diagnostycznego, techniką ankiety z użyciem narzędzi: Szpitalnej Skali Oceny Lęku i Depresji (HADS, Skali wizualno – analogowej zaadoptowanej do oceny lęku, autorskiego kwestionariusza wywiadu. Do badań zakwalifikowano 150 kobiet z rakiem piersi. Wyniki. W grupie chorych z rakiem piersi przygotowywanych do leczenia chirurgicznego u 93 (62,00% osób wystąpiły zaburzenia lękowe, u 24 (19,33% chorych stwierdzono stany graniczne, u 28 kobiet (18,67% nie stwierdzono zaburzeń. Ponad 95% kobiet odczuwało niepokój przed chorobą nowotworową, a 89% badanych deklarowało odczuwanie lęku przed leczeniem chirurgicznym. Stwierdzono występowanie zaburzeń depresyjnych u 24 osób (16,00%, a u 39 (26,00% osób stwierdzono stany graniczne. U 58% (87,00% badanych kobiet nie stwierdzono zaburzeń. Wnioski. U badanych kobiet stwierdzono występowanie zaburzeń lękowych, natomiast w mniejszym stopniu zaobserwowano zaburzenia depresyjne. Prowadzenie badań oceniających występowanie lęku w okresie przedoperacyjnym powinno stać się rutynowym postępowaniem w przygotowaniu chorych do zbiegu operacyjnego. Słowa kluczowe: fobie, zaburzenia lękowe, zaburzenia depresyjne, nowotwory sutka.   Abstract Introduction. Diagnosing cancer of the breast exerts special impact on the mental state of the woman. One of negative emotional reactions at women after diagnosing

  2. Bezobjawowa aspiracja wiertła stomatologicznego do dolnych dróg oddechowych – opis przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Katarzyna Wochna

    2014-10-01

    Full Text Available W niniejszej pracy przedstawiono przypadek mężczyzny, u którego podczas leczenia stomatologicznego doszło do bezobjawowej aspiracji wiertła stomatologicznego do dolnych dróg oddechowych. Brak jakichkolwiek objawów aspiracji ciała obcego mylnie zasugerował lekarzom połknięcie i przedostanie się go do żołądka, co nie zostało wykluczone kontrolnym zdjęciem radiologicznym klatki piersiowej. Dopiero kolejne badania obrazowe umożliwiły postawienie właściwego rozpoznania i usunięcie ciała obcego drogą torakotomii lewostronnej.

  3. Przymusowa hospitalizacja psychiatryczna w trybie wnioskowym, w kontekście poszanowania praw pacjenta poradni zdrowia psychicznego

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Błażej Kmieciak

    2010-12-01

    Full Text Available W niniejszej pracy została przedstawiona specyfika procedury umieszczenia pacjenta w szpitalu psychiatrycznym na podstawie tzw. trybu wnioskowego, o którym mowa w art. 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Procedura ta posiada wyjątkowy charakter, gdyż nie wiąże się ona ze stanem bezpośredniego zagrożenia zdrowia lub życia pacjenta. Wnioskodawcą w sprawie są najczęściej: osoby bliskie pacjentowi lub organ do spraw pomocy społecznej. Sytuacja ta jest wyjątkowa, również dlatego że w większej część odbywa się ona na terenie poradni zdrowia psychicznego. Autorzy poświęcili też sporo miejsca zagadnieniu praw pacjenta zgłaszającego się do ww. typu poradni. W niniejszym artykule duży nacisk położono na zanalizowanie prawa pacjenta do uzyskania informacji na temat nie tylko swojego leczenia, ale też celu badania oraz okoliczności złożenia wniosku dotyczącego przymusowego leczenia. Ponadto podjęto próbę odpowiedzi na takie pytania, jak: czy w powyższej sytuacji lekarz ma prawo zataić przed badanym pewne informacje, zwłaszcza te, które mogą doprowadzić do pojawienia się konfliktu lub wywołać jego eskalację w rodzinie pacjenta? oraz czy w prezentowanej sytuacji dostrzec można okoliczności, które uprawniałyby zastosowanie przymusu bezpośredniego? Rozważania zobrazowano przypadkiem konkretnego pacjenta, który został skierowany do szpitala w wyżej przywołanym trybie.

  4. Aktualne spojrzenie na rehabilitację w chorobie Parkinsona – wybrane zagadnienia

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jarosław Pasek

    2010-06-01

    Full Text Available Choroba Parkinsona (Parkinson’s disease, PD jest schorzeniem neurodegeneracyjnym ośrodkowego układu nerwowego, które charakteryzuje się klinicznie podstępnym początkiem i powolnym postępem objawów, zaś patomorfologicznie – zwyrodnieniem komórek części zbitej istoty czarnej zawierających barwnik neuromelaninę. Klinicznie objawy pojawiają się po zniszczeniu około 50% komórek istoty czarnej i spadku produkcji dopaminy. Choroba ta należy do chorób układu pozapiramidowego, w których stosuje się leczenie objawowe (farmakoterapia, rehabilitacja, co pozwala wydłużyć i utrzymać aktualną kondycję fizyczną. Stosuje się także leczenie operacyjne – neurochirurgiczne, którego celem jest poprawa jakości życia pacjentów (quality of life. Kompleksowa rehabilitacja powinna być wdrażana na każdym etapie choroby i prowadzona w sposób ciągły, nie tylko w warunkach szpitalnych, ale także ambulatoryjnie. Wykorzystanie różnych możliwości i metod terapeutycznych w znaczący sposób przyspiesza powrót pacjenta do optymalnej sprawności funkcjonalnej w zależności od stopnia zaawansowania choroby, a to z kolei jest podstawą sukcesu usprawniania. Rehabilitacja w chorobach neurologicznych stanowi bardzo ważne i szerokie zagadnienie. Jednocześnie jest jednym z najważniejszych elementów w procesie leczenia tych chorych. Autorzy w pracy przeglądowej przedstawili wybrane formy i metody ćwiczeń ruchowych, zabiegów fizykalnych oraz niektóre zasady postępowania rehabilitacyjnego pacjentów z chorobą Parkinsona, które powinny być realizowane w ramach kompleksowego leczenia.

  5. Farmakoterapia dysfunkcji poznawczych w chorobie Alzheimera: obecne strategie i terapie eksperymentalne

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Sobów

    2013-12-01

    Full Text Available Obecnie dostępne metody farmakologicznego leczenia zaburzeń funkcji poznawczych w chorobie Alzheimera (Alzheimer’s disease, AD opierają się na potencjalizacji przekaźnictwa cholinergicznego (inhibitory cholinesteraz oraz modulowaniu przekaźnictwa glutaminianergicznego (memantyna. Leki te wywierają zauważalny efekt objawowy w zakresie nie tylko funkcji poznawczych, lecz także zachowania i codziennej aktywności. Ich wpływ na naturalny przebieg choroby nie został jak dotąd jednoznacznie potwierdzony i ze względu na mechanizm działania jest uwa- żany za mało prawdopodobny. Wraz z rozwojem badań genetycznych i molekularnych nad patogenezą AD do prób klinicznych wchodzą leki, które mają bezpośrednio oddziaływać na procesy odpowiedzialne za neurodegenerację i prowadzące do neurotoksycznego działania oligomerów i odkładania się w mózgu złogów białkowych. Niestety, przeprowadzone dotąd badania kliniczne zawiodły oczekiwania – nie potwierdziły skuteczności klinicznej i/lub wskazały na problemy z bezpieczeństwem leczenia. Najczęściej wymienianymi przyczynami tych niepowodzeń mają być podawanie leków w zbyt późnym stadium choroby i/lub niewystarczająco selektywne strategie doboru pacjentów, skutkujące włączaniem do badań chorych cierpiących na inne niż AD przyczyny zaburzeń poznawczych. Proponowaną odpowiedzią na niepowodzenia prób klinicznych ma być inkorporowanie biomarkerów procesu chorobowego do nowych badań.

  6. Nudności i wymioty

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Mokrowiecka

    2010-12-01

    Full Text Available Nudności są nieprzyjemnym, niebolesnym odczuciem silnej, nieodpartej potrzeby zwymiotowania, z kolei wymioty polegają na gwałtownym wydaleniu treści żołądka przez usta w wyniku silnych skurczów mięśni brzucha i klatki piersiowej. Nudności i wymioty mogą występować niezależnie od siebie, ale najczęściej są ze sobą powiązane. Nudności i wymioty powstają w odpowiedzi zarówno na bodźce fizjologiczne, jak i patologiczne. Zwykle jednak przewlekłe nudności i wymioty są objawem chorób przewodu pokarmowego lub innych narządów. Choroby przewodu pokarmowego i otrzewnej stanowią szeroką grupę chorób wywołujących nudności i wymioty, począwszy od nieżytu żołądkowo-jelitowego o ostrym infekcyjnym tle, przez zatrucie pokarmowe i nadwrażliwość pokarmową, do stanów ostrych – niedrożności jelita cienkiego lub/i grubego. Leki i toksyny, między innymi cytostatyki, są jedną z najczęstszych przyczyn nudności i wymiotów. Wśród innych przyczyn nudności i wymiotów można wymienić: choroby OUN prowadzące do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego, choroby endokrynologiczne i metaboliczne (mocznica, kwasica ketonowa w cukrzycy, choroby tarczycy i przytarczyc oraz choroba Addisona, zawał ściany dolnej mięśnia sercowego, nudności i wymioty pooperacyjne. Nudności i wymioty jako choroby czynnościowe zostały ujęte w III kryteriach rzymskich w punkcie „Choroby czynnościowe żołądka i dwunastnicy”. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić czas trwania wymiotów, czas pomiędzy posiłkiem a wystąpieniem wymiotów, a także charakter treści wymiocin i inne objawy towarzyszące. Wywiad i badanie fizykalne dostarczają zwykle wystarczających informacji do postawienia prawidłowej diagnozy i ustalenia leczenia u większości chorych cierpiących na nudności i wymioty. Niektórzy pacjenci wymagają jednak badań laboratoryjnych, obrazowych i endoskopowych przed zastosowaniem odpowiedniej

  7. Rodzinne występowanie zespołu Treachera Collinsa – opis 6 rodzin

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Kot

    2009-06-01

    Full Text Available Zaliczany do żuchwowo-twarzowych dyzostoz zespół Treachera Collinsa (TCS jest autosomalnym dominującym zaburzeniem rozwoju czaszki twarzowej. Występuje w populacji ogólnej z częstością 1/50 000 żywych urodzeń. Zespół ten powstaje na skutek wczesnych zaburzeń embriogenezy pierwszego i drugiego łuku skrzelowego. W 40% przypadków stwierdzono rodzinne występowanie zaburzeń, natomiast w 60% choroba ta jest wynikiem mutacji de novo w genie TCOF1, na chromosomie 5q32-q33.1. Gen TCOF1 składa się z 26 eksonów i koduje białko zwane treacle, złożone z 1411 aminokwasów. Opisano około 116 różnych mutacji TCOF1, spośród których najczęstsze są delecje. Obraz kliniczny TCS obejmuje: antymongoloidalne ustawienie szpar powiekowych, rozszczep powiek dolnych, zmniejszenie liczby rzęs, „językowate” owłosienie na policzkach, podniebienie wysoko wysklepione lub rozszczepione, makrostomię, niedorozwój kości jarzmowej oraz żuchwy, niedorozwój ucha zewnętrznego, środkowego, rzadziej wewnętrznego. Pacjenci wymagają wieloetapowego leczenia chirurgicznego, na które składa się: plastyka kości twarzy, rekonstrukcja małżowin usznych, korekcja antymongoloidalnego ustawienia szpar powiekowych, plastyka rozszczepionego podniebienia, plastyka powiek. Poza leczeniem chirurgicznym chorzy wymagają leczenia wielospecjalistycznego z udziałem pediatrów, laryngologów, logopedów i ortodontów. Ponieważ zakres i stopień deformacji obserwowanych w TCS jest rozległy, plan postępowania terapeutycznego powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta. W pracy przedstawiono analizę 6 rodzin, w których obserwowano TCS. Autorzy przeanalizowali płeć i stopień pokrewieństwa chorych oraz zmianę nasilenia zaburzeń rozwojowych w kolejnych pokoleniach.

  8. Występowanie dyskinez w przebiegu choroby Parkinsona leczonej preparatami lewodopy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marzena Zaborowska

    2012-04-01

    Full Text Available Wstęp: Celem pracy była ocena występowania dyskinez podczas wieloletniego leczenia preparatami lewodopy u pacjentów z chorobą Parkinsona. Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 103 chorych z chorobą Parkinsona (54 z dyskinezami, 49 bez dyskinez, w podobnej grupie wiekowej (64,37±6,94 vs 64,94±6,81 roku. Stan kliniczny oceniano wg skali Hoehn-Yahra, Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS, Mini-Mental State Examination (MMSE. W każdym przypadku wykonywano badanie tomografii komputerowej głowy w celu oceny zaników mózgu lub obecności zmian naczyniopochodnych. Dodatkowo wzięto pod uwagę obecność czynników ryzyka, takich jak: nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia, choroba niedokrwienna serca, cukrzyca. Wyniki: Chorzy z dyskinezami charakteryzowali się częstszym występowaniem nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, hipercholesterolemii i cukrzycy. W tej samej populacji stwierdzono częstszą obecność zaników korowych w tomografii komputerowej mózgu w porównaniu z grupą odniesienia (25 vs 8. Wśród chorych z dyskinezami dawki lewodopy były wyższe (1013,43±260,61 vs 877,55±216,46 mg, a czas leczenia dłuższy o średnio 2 lata. Wartości oceny w skali Hoehn-Yahra i UPDRS były zbliżone. Wnioski: W badaniach własnych u pacjentów z chorobą Parkinsona dyskinezy występowały częściej w przypadkach bardziej zaawansowanego procesu neurozwyrodnieniowego, co wiązało się z dłuższym czasem trwania objawów oraz stosowaniem wyższych dawek lewodopy. Korelowało to z częstszym w tej grupie występowaniem dodatkowych czynników ryzyka.

  9. Surgical site infection among patients after colorectal cancer surgery.

    Science.gov (United States)

    Banaszkiewicz, Zbigniew; Cierzniakowska, Katarzyna; Tojek, Krzysztof; Kozłowska, Elżbieta; Jawień, Arkadiusz

    2017-02-28

    Wstęp: Zakażenie miejsca operowanego występuje u 2,5-22,3% operowanych chorych. Jest ono wykładnikiem jakości leczenia na oddziałach zabiegowych i ma duży wpływ na jego koszt. Materiał i metodyka: Analizie poddano chorych, u których w obserwacji 30-dniowej wystąpiło zakażenie miejsca operowanego. Grupę wyjściową stanowiło 1581 chorych z rozpoznaniem raka jelita grubego poddanych zabiegowi operacyjnemu w jednym ośrodku. Kryteriami wyłączającymi z badania były: brak wiarygodnej dokumentacji leczenia (szpitalnego lub ambulatoryjnego) i zgon chorego przed 30. dniem po operacji bez rozpoznanego zakażenia miejsca operowanego. Analizę statystyczną wykonano przy użyciu programu Statistica 10. Wyniki: Powikłania pooperacyjne wystąpiły u 262 chorych (16,6%). Najczęściej występującym było zakażenie miejsca operowanego (198 pacjentów; 12,52%). Stwierdzono, że wystąpienie tego powikłania zależne było od zaawansowania klinicznego raka, wieku chorych, chorób współtowarzyszących (cukrzyca i choroby kardiologiczne). Ponadto zauważono, że powikłanie to występowało znamiennie częściej u chorych operowanych w trybie pilnym z powodu powikłań oraz u tych, u których wyłoniono stomię jelitową. Nie stwierdzono natomiast zależności wystąpienia tego powikłania od płci chorych i lokalizacji guza nowotworowego. Wniosek: U chorych po operacji raka jelita grubego największe zagrożenie wystąpienia zakażenia miejsca operowanego wystąpiło u chorych po 75. roku życia, obciążonych cukrzycą i chorobami kardiologicznymi, z dużym zaawansowaniem klinicznym raka, operowanych w trybie ostrego dyżuru, u których konieczne było wyłonienie stomii jelitowej (a szczególnie kolostomii).

  10. Potrzeby i możliwości rehabilitacji chorych na stwardnienie rozsiane w Polsce

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej Potemkowski

    2015-08-01

    Full Text Available Specyfika stwardnienia rozsianego sprawia, że rehabilitacja pacjentów cierpiących na tę chorobę jest jednym z najtrudniejszych zadań rehabilitacji neurologicznej. Liczne objawy stwardnienia rozsianego znacznie obniżają jakość życia około 40 000 chorych żyjących w Polsce. Choć rehabilitacja nie zmniejsza istotnie częstości rzutów ani nie zatrzymuje progresji choroby, to – jeśli jest odpowiednio, nowocześnie prowadzona – poprawia nie tylko obiektywne wskaźniki, lecz także subiektywne samopoczucie i samoocenę, a w rezultacie daje możliwość wytworzenia pozytywnego obrazu siebie. Potrzeby polskich chorych są duże, ale dostępność rehabilitacji (zarówno ambulatoryjnej, jak i  stacjonarnej jest wysoce niesatysfakcjonująca. W związku z tym powinno się optymalizować jakość rehabilitacji prowadzonej przez chorych samodzielnie, w warunkach domowych. Duże znaczenie mają zatem wiedza pacjenta na temat wpływu rehabilitacji na chorobę i możliwych form leczniczych, jak również świadomość skutków zaniechania tej formy leczenia. Stwardnienie rozsiane, niezależnie od postaci, prowadzi do niepełnosprawności i obniżenia jakości życia, a to ogranicza samodzielność, niesie ze sobą ryzyko utraty pracy, utrudnia samoobsługę i swobodę w zakresie aktywności dnia codziennego. Istotna staje się rola rehabilitacyjnych zespołów terapeutycznych (specjaliści neurologii i rehabilitacji plus fizjoterapeuta, które powinny istnieć w każdej poradni diagnostyki i leczenia stwardnienia rozsianego. Ustalenie przez taki zespół ubytków funkcji oraz określenie celów i planu postępowania pozwoliłyby na zmniejszanie skutków postępu choroby.

  11. Tiagabina w zaburzeniach lękowych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Pawełczyk

    2012-11-01

    Full Text Available Wiadomo, że pacjenci z zaburzeniami lękowymi uzyskują tylko częściową odpowiedź na stosowaną farmakoterapię i wymagają leczenia uzupełniającego. Głównymi lekami w terapii zaburzeń lękowych są selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI oraz benzodiazepiny. Niestety wielu chorych nie osiąga zadowalającej odpowiedzi na to leczenie lub doświadcza znaczących objawów ubocznych. Z tego względu farmakoterapia zaburzeń lękowych stanowi aktywne pole do badań, a obecne ich wyniki sugerują potencjalną skuteczność leków przeciwpadaczkowych w terapii tych zaburzeń. Do leków wykazujących działanie redukujące objawy lękowe należy tiagabina, selektywny inhibitor zwrotnego wychwytu GABA. Kwas γ-aminomasłowy (GABA jest najważniejszym hamującym neurotransmiterem w ośrodkowym układzie nerwowym. Istnieją dowody, że GABA jest zaangażowany w etiologię zaburzeń lękowych, ale może być również skuteczny w ich leczeniu. Działanie tiagabiny polega na presynaptycznym blokowaniu transportera GAT-1, dzięki czemu ułatwiona zostaje neurotransmisja GABA. Ostatnie badania sugerują, że tiagabina z uwagi na ów mechanizm może wykazywać właściwości przeciwlękowe przy jednoczesnych umiarkowanych działaniach niepożądanych obejmujących mię- dzy innymi zawroty, bóle głowy oraz nudności. Badania dowiodły skuteczności tiagabiny w terapii uogólnionych zaburzeń lękowych, stresu pourazowego, jak również ataków paniki. Korzystny wpływ leczenia tiagabiną dotyczy zarówno przypadków stosowania jej w monoterapii, jak i w leczeniu uzupełniającym u pacjentów, którzy nie odnieśli satysfakcjonującej poprawy po wcześniejszej typowej terapii przeciwlękowej.

  12. PRACTALL – nowe zalecenia w leczeniu astmy u dzieci

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Rafał Pawliczak

    2009-09-01

    Full Text Available Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego występującą u dzieci. Chociaż jej rozpoznawanie w większości przypadków oparte jest na wywiadzie i stosunkowo prostych badaniach dodatkowych, wydaje się, że choroba ta często pozostaje niezdiagnozowana przez lekarzy rodzinnych i pediatrów. Również leczenie astmy – choć stosunkowo proste – pozostawia wiele do życzenia. Taka sytuacja występuje nie tylko w Polsce, podobnie jest na całym świecie. W zależności od kraju lub kontynentu to samo dziecko chore na astmę może zostać poddane leczeniu różnego rodzaju. Dzieje się tak z wielu powodów, między innymi dlatego, że leczeniem astmy na świecie zajmuje się szerokie grono specjalistów, począwszy od lekarzy rodzinnych, przez pediatrów i pulmonologów, a na alergologach skończywszy. Dotychczasowe zalecenia dotyczące diagnostyki i leczenia astmy u dzieci stanowiły zaledwie część dokumentów poświęconych dorosłym pacjentom. Opublikowane niedawno zalecenia PRACTALL dotyczą diagnostyki i leczenia astmy oskrzelowej u dzieci. W niniejszej pracy zawarto omówienie tego ważnego konsensusu pediatrycznego, pierwszego ogólnoświatowego tak obszernego dokumentu poświęconego chorobie, która stanowi ważne wyzwanie dla lekarzy rodzinnych, pediatrów, pulmonologów dziecięcych i alergologów. Konsensus ten omawia i wprowadza do praktyki klinicznej większość najnowszych badań nad astmą oskrzelową i świstami u dzieci. Niektóre zmiany mają charakter nowatorski i przełomowy, gdy chodzi o diagnostykę i leczenie astmy dziecięcej. W poniższym artykule podjęto próbę omówienia najważniejszych elementów zaleceń PRACTALL.

  13. Nowoczesna farmakoterapia kardiologiczna w świetle nowych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2013 roku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Filip M. Szymański

    2013-09-01

    Full Text Available W bieżącym roku Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (European Society of Cardiology, ESC opublikowało nowe wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia nadciśnienia tętniczego, postępowania u chorych ze stabilną cho‑ robą wieńcową oraz wytyczne dotyczące chorób układu sercowo-naczyniowego w grupie pacjentów z cukrzycą. Częstość występowania wszystkich tych schorzeń w populacji ogólnej jest bardzo wysoka. W codziennej praktyce klinicznej lekarze, niezależnie od wykonywanej specjalizacji, bardzo często spotykają się z pacjentami z nadciśnie‑ niem tętniczym, cukrzycą czy chorobą wieńcową. Aby leczyć pacjentów zgodnie z najnowszymi zaleceniami, lekarze praktycy muszą stale pogłębiać swoją wiedzę. W kontekście publikacji nowych wytycznych szczególnie istotne jest zapoznanie się z wprowadzanymi zasadami dotyczącymi farmakoterapii – właśnie w stosunku do leczenia farma‑ kologicznego obserwowane w ostatnich latach zmiany są najbardziej dynamiczne i w bardzo wysokim stopniu wpły‑ wają na sposób postępowania z pacjentami. Niektóre ze stosowanych w kardiologii grup farmaceutycznych zyskują na znaczeniu, inne powoli zastępowane są nowymi substancjami. W obecnych wytycznych pozycja inhibitorów konwertazy angiotensyny, blokerów receptora angiotensynowego, statyn oraz kwasu acetylosalicylowego w lecze‑ niu oraz prewencji incydentów sercowo-naczyniowych została umocniona. Jednak w przypadku wymienionych grup leków bardzo istotny jest wybór substancji, która będzie spełniać oczekiwania dotyczące zarówno skuteczności działania, jak i bezpieczeństwa terapii. Poniższa praca, poza podsumowaniem najnowszych wytycznych ESC, pokazuje dowody naukowe potwierdzające skuteczność kliniczną takich substancji, jak ramipril, telmisartan, ator‑ wastatyna czy rosuwastatyna, u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego.

  14. Etiologia, objawy i leczenie infekcyjnego zapalenia wsierdzia według aktualnych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Adamska-Wełnicka

    2013-04-01

    Full Text Available Infekcyjne zapalenie wsierdzia (IZW cechuje niejednorodny obraz kliniczny, z pogranicza przewlekłych, nie‑ sprecyzowanych chorób infekcyjnych, autoimmunologicznych, reumatologicznych oraz nowotworowych. Szybka diagnostyka i włączenie leczenia celowanego IZW są konieczne z uwagi na poważne rokowanie i bez‑ pośrednie zagrożenie życia pacjenta. W procesie IZW w obrębie zastawek serca tworzą się konglomeraty bak‑ terii, komórek zapalnych, płytek krwi i włóknika, zwane wegetacjami. Dotyczą najczęściej zastawek lewej strony serca. Wegetacje doprowadzają do miejscowej destrukcji wsierdzia oraz stanowią źródło zatorowości obwo‑ dowej. Najczęstszym objawem IZW jest gorączka, natomiast w badaniu przedmiotowym zwraca uwagę nowy szmer wysłuchiwany nad sercem, świadczący o uszkodzeniu zastawek lub nici ścięgnistych. Zdarza się, że pierwszym symptomem choroby są zaburzenia neurologiczne spowodowane udarem mózgu powstałym w mechanizmie zatorowym. W ostatnim czasie wzrasta liczba zachorowań na IZW związanych ze stosowa‑ nymi procedurami inwazyjnymi wewnątrzsercowymi z implantacją sztucznych zastawek oraz elektrod. Szczególną grupę chorych stanowią również narkomani, u których najczęściej dochodzi do zajęcia zastawek prawej strony serca. Głównym czynnikiem etiologicznym zapalenia wsierdzia są bakterie, wśród nich obecnie dominują zakażenia gronkowcowe. Rozpoznanie choroby opiera się na danych klinicznych, obrazie echokar‑ diograficznym oraz badaniach bakteriologicznych krwi. Leczeniem przyczynowym IZW jest antybiotykotera‑ pia wielolekowa prowadzona w warunkach szpitalnych. Konieczne jest ścisłe monitorowanie choroby i roz‑ ważenie wskazań do leczenia kardiochirurgicznego. Istotnym zagadnieniem są również metody zapobiegania zakażeniom wsierdzia. Zasady profilaktyki IZW na przestrzeni ostatnich lat uległy znacznym modyfikacjom. Infekcyjne zapalenie wsierdzia wciąż pozostaje

  15. Papillomavirus infection and prognosis in patients with cervical cancer treated with irradiation; Zakazenie wirusem Papilloma a rokowanie u chorych na raka szyjki macicy leczonych napromienianiem

    Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

    Szostek, S.; Klimek, M.; Urbanski, K.; Pudelek, J.; Kojs, Z.; Karolewski, K.; Jakubowicz, J.; Zgorniak-Nowosielska, I. [Collegium Medicum, Uniwersytet Jagiellonski, Cracow (Poland)]|[Centrum Onkologii, Instytut im. M. Sklodowskiej-Curie, Cracow (Poland)

    1994-12-31

    The frequency of HPV infections in the group of 39 patients with cervical cancer after radiotherapy has been assessed. HPV infections were observed in 61.5% of patients, 67% of them were infected with type HPV 16/18. There were 7 patients with mixed type of infection (HPV 16/18 and 31/33/35). It was confirmed, that HPV positive patients have lower total and disease-free 3-years survival. It appears, that HPV infection may be an additional prognostic factor. (author). 10 refs, 2 figs, 1 tab.

  16. Alemtuzumab – nowy lek w terapii postaci rzutowej stwardnienia rozsianego. Pierwsza czy druga linia leczenia?

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jacek Zaborski

    2015-11-01

    Full Text Available Alemtuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko glikoproteinie CD52, powodującym deplecję (eliminację krążących limfocytów T i B. Proces odtwarzania obu populacji limfocytów przebiega odmiennie, co prowadzi do zaburzeń w układzie odpornościowym. Zmiany te skutkują zmniejszeniem aktywności procesu chorobowego. Skuteczność alemtuzumabu została potwierdzona w trzech badaniach klinicznych: jednym fazy drugiej – CAMMS223 oraz dwóch fazy trzeciej – CARE-MS I i CARE-MS II. W badaniach tych wykazano skuteczność kliniczną podawanego dożylnie alemtuzumabu u chorych z postacią rzutową stwardnienia rozsianego. Komparatorem był podawany podskórnie interferon beta-1a. W CAMMS223 i CARE-MS I wykazano istotny wpływ alemtuzumabu na spadek wskaźnika rzutów w porównaniu z interferonem, a w CAMMS223 i CARE-MS II – wpływ na zwolnienie narastania niesprawności. Terapia z zastosowaniem alemtuzumabu nie była wolna od istotnych działań niepożądanych, które należały do trzech zasadniczych grup: działania niepożądane bezpośrednio związane z podawaniem leku, ciężkie infekcje oraz zaburzenia autoimmunologiczne (samoistna plamica małopłytkowa, zaburzenia funkcji tarczycy i nefropatia. Terapia alemtuzumabem może być zarówno skuteczna, jak i bezpieczna, jednakże pod warunkiem zachowania właściwego programu monitorowania działań niepożądanych.

  17. Geneza reumatoidalnego zapalenia stawów a możliwości terapii

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Stefan H. Mackiewicz

    2010-02-01

    Full Text Available Reumatoidalne zapalenie stawów należy do najbardziejzłożonych pod względem patogenetycznym chorób autoimmunologicznych.Czynniki (czynnik DR-β1 genetyczne i środowiskowestanowią o wrażliwości na chorobę. Nieznany mechanizm indukującypowoduje aktywację układu immunologicznego. Zakreszmian w różnych populacjach komórek i produkcja prozapalnychmediatorów chemicznych stwarza stan pewnego ,,chaosu biologicznego”.Kluczowe znaczenie ma derepresja genów w komórkachi przepływ sygnałów wewnątrz- i międzykomórkowych.Chorobę charakteryzuje bardzo indywidualny przebieg i nieprzewidywalnaodpowiedź na różne metody leczenia. Stosowane lekidziałają plejotropowo (metrotreksat – hamując proliferację aktywowanychkomórek bądź selektywnie na poszczególne elementyłańcucha patogenetycznego (antycytokiny.

  18. Zastosowanie pola magnetycznego oraz promieniowania optycznego w leczeniu zespołów bólowych kręgosłupa, w szczególności rwy kulszowej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jarosław Pasek

    2012-04-01

    Full Text Available Wstęp: Rwa kulszowa, ischialgia (łac. ischias to zespół objawów związanych z uciskiem na przebiegu nerwów rdzeniowych L4, L5 lub S1 tworzących nerw kulszowy. Wiedza na temat leczenia zmienia się radykalnie i coraz częściej w leczeniu stosuje się wybrane metody fizykoterapeutyczne. W ostatnich latach ukazuje się coraz więcej publikacji dotyczących praktycznego wykorzystania w medycynie pól magnetycznych niskiej częstotliwości. Duża różnorodność wskazań oraz zastosowań w praktyce przynosi szerokie spektrum możliwości leczniczych. Materiał i metoda: Badaniami objęto grupę 47 pacjentów z rozpoznaniem rwy kulszowej spowodowanej zmianami zwyrodnieniowymi krążka międzykręgowego. Pacjentów podzielono na 3 grupy badawcze i poddano odpowiednio zabiegom magnetoterapii, magnetostymulacji i magnetoledoterapii w celu porównania przeprowadzonej terapii. Dokonano subiektywnej oceny odczuwanych dolegliwości bólowych w skali VAS. Dodatkowo posłużono się ankietą, w której oceniono częstość zażywania leków przeciwbólowych. Do oceny jakości życia wykorzystano skalę EuroQol. U każdego pacjenta podczas badania fizykalnego wykonano test Lasègue’a. Wyniki: Wykazano statystyczne zmniejszenie nasilenia odczuwanych dolegliwości bólowych w skali VAS badanych pacjentów (p<0,01, znaczną redukcję zażywanych leków przeciwbólowych oraz poprawę jako- ści życia ocenianej w skali EuroQol (p<0,01 po zastosowaniu zabiegów pola magnetycznego niskiej częstotliwości. Wnioski: Terapia polem magnetycznym bez względu na zastosowaną metodę zmniejsza odczuwane dolegliwości bólowe, co wpływa na poprawę jakości życia leczonych chorych. Zastosowana terapia przyczynia się również do ograniczenia przyjmowania leków przeciwbólowych. W badaniu nie stwierdzono znaczącej przewagi którejś z analizowanych metod w odniesieniu do otrzymanych wyników leczenia.

  19. Powikłania neurologiczne współistniejące z niewydolnością nerek

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Maria Łukasik

    2010-03-01

    Full Text Available Powikłania neurologiczne w przebiegu niewydolności nerek, zarówno te spowodowane mocznicą, jak i wynikające z jej leczenia, dotyczą ośrodkowego oraz obwodowego układu nerwowego, jak również tkanki mięśniowej i stanowią przyczynę zwiększonej śmiertelności u chorych z niewydolnością nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek są szczególnie narażeni na rozwój encefalopatii mocznicowej, encefalopatii nadciśnieniowej, chorób naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego bądź zespołów otępiennych. W tej grupie chorych częściej niż w populacji ogólnej rozwijają się mono- i polineuropatie, a choroby nerek należą do częstszych przyczyn zespołu niespokojnych nóg. Pomimo ciągłego postępu terapeutycznego wciąż nie ma skutecznego leczenia wielu tych powikłań, m.in. encefalopatii mocznicowej, miażdżycy, neuropatii czy miopatii. Co więcej, wprowadzenie dializoterapii rozszerzyło spektrum komplikacji o otępienie dializacyjne, krwawienia śródczaszkowe, zespół nierównowagi dializacyjnej, encefalopatię Wernickego i osmotyczną mielinolizę. Leczenie immunosupresyjne stosowane zarówno w chorobach nerek, jak i u chorych po przeszczepie nerki przyczyniło się do rozwoju oportunistycznych infekcji i nowotworzenia w ośrodkowym układzie nerwowym, ponadto niekiedy powikłane jest rozwojem odwracalnej tylnej leukoencefalopatii. Znajomość tych powikłań oraz ścisła współpraca między nefrologami i neurologami mogą przyczynić się do zmniejszenia śmiertelności i poprawy jakości życia chorych z niewydolnością nerek. Należy przy tym pamiętać, że także patologie, które prowadzą do niewydolności nerek (szczególnie choroby układowe tkanki łącznej czy cukrzyca, powodują uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, a określenie rzeczywistej przyczyny bywa niemożliwe.

  20. Opryszczkowe zapalenie mózgu przebiegające w postaci szybko narastającego zespołu otępiennego u chorej na reumatoidalne zapalenie stawów, leczonej infliksymabem

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Justyna Swarowska-Knap

    2011-06-01

    Full Text Available Przedstawiono przypadek 53-letniej chorej na reumatoidalnezapalenie stawów (RZS o ciężkim, opornym na standardoweleczenie przebiegu, leczonej wieloma lekami modyfikującymi przebiegchoroby (LMPCh oraz glikokortykosteroidami, u którejw trakcie leczenia antycytokinowego (infliksymabem wystąpiłyobjawy szybko narastającego zespołu otępiennego. Ze względu nacoraz powszechniejsze zastosowanie leków antycytokinowych nietylko w dziedzinie reumatologii, coraz częściej w literaturze światowejpojawiają się doniesienia o związanych z ich stosowaniemdziałaniach niepożądanych, w tym powikłaniach infekcyjnychi zaburzeniach ze strony ośrodkowego układu nerwowego. Zaburzenianeurologiczne obserwowano w trakcie leczenia wszystkimiinhibitorami czynnika martwicy nowotworów α (tumour necrosisfactor α – TNF-α. Wśród nich występowały: parestezje (65% chorych,zaburzenia widzenia związane z zapaleniem nerwu wzrokowego(40% chorych i splątanie (25% chorych. Ponadto, wgdanych literaturowych, u chorych na RZS leczonych immunosupresyjnieistnieje większe niż w populacji ogólnej ryzyko poważnychinfekcji oraz reaktywacji latentnych infekcji wirusowych,w tym infekcji wirusami z rodziny Herpesviridae i wirusem JC. Ze względu na możliwy związek szybko ujawniających się zaburzeńneurologicznych z leczeniem infliksymabem wysunięto u pacjentkipodejrzenie postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii(progressive multifocal leukoencephalopathy – PML, będącej wynikiemaktywacji utajonej infekcji wirusem JC. W wykonanym badaniuMRI mózgowia stwierdzono obecność hiperintensywnychzmian zlokalizowanych w istocie białej oraz szarej płatów czołowychi skroniowych, które nie dawały efektu masy (ryc. 1. Lokalizacjazmian w płatach skroniowych była typowa dla opryszczkowegozapalenia mózgu (herpes simplex encephalitis – HSE, aleobecnie wiadomo, że podobne zmiany mogą także występowaćw PML. Obie neuroinfekcje mogą przebiega

  1. Pęknięcie nerki jako rzadkie powikłanie zabiegu ESWL (kruszenie kamieni falą generowaną pozaustrojowo

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Ząbkowski

    2010-12-01

    Full Text Available Kruszenie kamieni falą generowaną pozaustrojowo (extracorporeal shock wave lithotripsy, ESWL należy do podstawowych metod leczenia kamicy nerkowej – zyskała ona szerokie zastosowanie jako metoda małoinwazyjna i skuteczna. Wraz ze wzrostem doświadczenia urologów wykonujących zabiegi litotrypsji oraz udoskonalaniem litotryptorów wzrasta skuteczność wykonywanych zabiegów. Autorzy przedstawiają niezmiernie rzadkie powikłanie po zabiegu ESWL pod postacią pęknięcia nerki i masywnego krwawienia do przestrzeni zaotrzewnowej. Siedemdziesięcioośmioletni pacjent z małopłytkowością, po zabiegu by-passów (coronary artery bypass graft, CABG, po implantacji układu stymulującego serca, z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą typu II, leczony doustnymi antykoagulantami został przyjęty do Kliniki Urologicznej 6 godzin po zabiegu ESWL w trybie pilnym z powodu pogarszającego się stanu ogólnego, narastających dolegliwości bólowych w lewej okolicy lędźwiowej i masywnego krwiomoczu. Po przeprowadzeniu badania podmiotowego, przedmiotowego i na podstawie wykonanych badań dodatkowych (tomografia komputerowa jamy brzusznej rozpoznano pęknięcie nerki z masywnym krwiakiem przestrzeni zaotrzewnowej. Chorego zakwalifikowano w trybie pilnym do leczenia operacyjnego. Śródoperacyjnie stwierdzono ogromny krwiak wypełniający przestrzeń zaotrzewnową wokół nerki lewej i schodzący do lewego dołu biodrowego oraz masywne krwawienie z całej powierzchni uszkodzonej nerki bez możliwości opanowania krwawienia. Wobec powyższego obrazu podjęto decyzję o wycięciu nerki lewej. Z uwagi na stwierdzone płaszczyznowe krwawienie w otaczających tkankach i brak pewności co do ostatecznej hemostazy zdecydowano wykonać packing – założono 6 serwet do przestrzeni zaotrzewnowej. We wczesnym okresie pooperacyjnym nie stwierdzono powikłań. Pacjent krążeniowo, oddechowo i nerkowo wydolny. W 3. dobie od zabiegu w trybie planowym usuni

  2. Psychoterapia ADHD

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Artur Kołakowski

    2010-09-01

    Full Text Available Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest jedną z najczęstszych pediatrycznych, neurologicznych i psychiatrycznych przypadłości u dzieci. Większość wytycznych dotyczących postępowania w ADHD sugeruje zastosowanie metod niefarmakologicznych, a dopiero gdy te okażą się nieskuteczne, rozważenie dołączenia leczenia farmakologicznego. Jednak badania pokazują, że w przypadku zarówno skrajnie nasilonego obrazu klinicznego ADHD, jak i towarzyszących zaburzeń zachowania (zaburzenie opozycyjno-buntownicze i poważne zaburzenia zachowania według DSM-IV-TR leczenie farmakologiczne powinno być włączane równocześnie z innymi metodami terapeutycznymi. W ostatnich dwudziestu latach w leczeniu ADHD stosowano wiele metod niefarmakologicznych: terapię indywidualną, grupową, diety restrykcyjne lub suplementacyjne, EEG biofeedback, treningi uwagi, jednak tylko jedna z nich – samodzielnie lub w połączeniu z farmakoterapią – ma potwierdzoną krótkoterminową skuteczność w leczeniu ADHD: behawioralna modyfikacja zachowań. Podobne interwencje powinny być również przeprowadzane w środowisku szkolnym. W chwili obecnej w Polsce – tak jak i w europejskich wytycznych – zaleca się kompleksowe leczenie ADHD, w którym jednym z elementów może być leczenie farmakologiczne. W artykule omówiono kolejne metody, które powinny znaleźć się w takim programie terapeutycznym, poczynając od psychoedukacji pacjenta i rodziny (pacjent oraz rodzice powinni usłyszeć, jaka jest specyfika ADHD, w szczególności uzyskać informacje o trzech osiowych grupach objawów, etiologii, przebiegu, rokowaniu i planowanym leczeniu; wiedza rodziców, opiekunów, członków rodzin i nauczycieli na temat zaburzenia pozwala wdrażać odpowiednie elementy pomocy nadpobudliwemu dziecku, ale także bardzo często zdejmuje z niego „winę za objawy”, edukacji i motywowaniu nastolatka do leczenia, a kończąc na dołączaniu specyficznych rodzaj

  3. Toksyczna nekroliza naskórka u pacjenta z chorobą afektywną dwubiegunową leczonego lamotryginą

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Pawełczyk

    2010-06-01

    Full Text Available Zespół Stevensa-Johnsona (SJS i toksyczna nekroliza naskórka (TEN należą do potencjalnie zagrażających życiu manifestacji odczynów polekowych, których wystąpienie jest praktycznie niemożliwe do przewidzenia. Uważa się, że SJS i TEN mają podobną patogenezę, która dotychczas nie została dokładnie poznana, jednak prawdopodobnie wiąże się z indukcją odpowiedzi immunologicznej przez lek, w wyniku czego dochodzi do apoptozy keratynocytów na drodze swoistej cytotoksyczności komórkowej, humoralnej lub nieswoistej odpowiedzi immunologicznej mediowanej przez układ dopełniacza. Sądzi się, że SJS/TEN może powstawać także na drodze nieimmunologicznej: idiosynkrazji, nietolerancji lub reakcji rzekomoalergicznej. Za większość polekowych odczynów skórnych są odpowiedzialne sulfonamidy, antybiotyki beta-laktamowe oraz leki przeciwpadaczkowe. Leki należące do tej ostatniej grupy są powszechnie stosowane w psychiatrii, a największym ryzykiem wywołania SJS/TEN obarczone są karbamazepina, lamotrygina, walproinian. Autorzy pracy przedstawiają przypadek 28-letniego mężczyzny leczonego z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej, u którego w 12. dobie po włączeniu do leczenia lamotryginy wystąpiły rumieniowo-obrzękowe zmiany śluzówkowo- -skórne mające tendencję do zlewania i szybkiego uogólniania, prowadząc do martwicy i spełzania pozornie niezmienionego naskórka (dodatni objaw Nikolskiego. Znacznie nasilone były zmiany śluzówkowe, występowały liczne, głę- bokie owrzodzenia w obrębie jamy ustnej, nosowej oraz spojówek, co uniemożliwiało przyjmowanie pokarmów drogą enteralną. W badaniach dodatkowych obserwowano istotny wzrost niespecyficznych markerów stanu zapalnego (CRP, hipoproteinemię, hipokaliemię, podwyższone wartości D-dimerów oraz nieznacznie podwyższone wartości aminotransferazy alaninowej. Pomimo szybkiej diagnozy i odstawienia leku podejrzewanego o związek przyczynowy

  4. Charakterystyka etiologiczna udarów mózgu leczonych w Klinice Neurologii UM w Białymstoku z analizą czynników ryzyka

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Syta-Krzyżanowska

    2010-03-01

    Full Text Available Wstęp: W przeprowadzonych w Polsce badaniach epidemiologicznych stwierdzono utrzymujący się od kilkunastu lat wysoki współczynnik zapadalności na pierwszy w życiu udar mózgu, wzrastający wykładniczo z wiekiem oraz połączony z wciąż dużą śmiertelnością. Poznanie czynników ryzyka oraz wprowadzenie profilaktyki może istotnie zmniejszyć powyższe wskaźniki. Celem pracy było przeprowadzenie analizy epidemiologicznej pacjentów z udarem mózgu hospitalizowanych na Pododdziale Udarowym Kliniki Neurologii USK w Białymstoku. Uwzględniono w szczególności etiologię z czynnikami ryzyka oraz śmiertelnością w zależności od wieku i płci chorych. Materiał i metody: Rozpatrzono wszystkie przypadki pacjentów hospitalizowanych w Klinice Neurologii USK w Białymstoku z powodu udaru mózgu w ciągu pełnego roku kalendarzowego. Posłużono się ankietami prowadzonymi w ramach Narodowego Programu Profilaktyki i Leczenia Chorób Sercowo-Naczyniowych (POLKARD. Obliczenia statystyczne wykonywano przy użyciu programu Statistica w wersji 8.0. Wyniki: Przeanalizowano wyniki 408 pacjentów, w tym 185 (45,3% kobiet oraz 223 (54,7% mężczyzn z rozpoznanym: krwotokiem podpajęczynówkowym – 6,9%, krwotokiem śródmózgowym – 12,5% oraz udarem niedokrwiennym – 80,6%. Etiologię zatorową pochodzenia sercowego zdiagnozowano u 39,4%, zakrzep dużych naczyń u 35%, natomiast udar zatokowy u 11,6% pacjentów. Najczęstszym czynnikiem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu było nadciśnienie tętnicze (81,2%, następnie migotanie przedsionków i choroba niedokrwienna serca (38%. Zmarło 11,6% chorych z udarem niedokrwiennym mózgu oraz 21,5% z udarem krwotocznym. Średnia śmiertelność wyniosła 13,5%. Wnioski: Najczęstszym czynnikiem ryzyka udaru mózgu było nadciśnienie tętnicze, które szczególnie często współwystępowało z dodatkowym czynnikiem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu. Prowadzenie leczenia udaru mózgu w pododdzia

  5. Różnicowanie infekcyjnego zapalenia krążka międzykręgowego i seronegatywnej spondyloartropatii

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Maria Maślińska

    2011-06-01

    Full Text Available Objawy infekcyjnego zapalenia krążka międzykręgowego mogąimitować objawy spondyloartropatii seronegatywnych i wymagaćróżnicowania wśród tych jednostek chorobowych (tab. I. Spondyloartropatieseronegatywne to grupa zapalnych chorób przebiegającychz zajęciem stawów kręgosłupa i stawów obwodowych.Wśród zapaleń kości i szpiku infekcyjne zapalenie krążka międzykręgowegostanowi ok. 2–4% wszystkich przypadków. Poniżejprzedstawiono opis przypadku 18-letniego mężczyzny diagnozowanegoz powodu podejrzenia spondyloartropatii. U pacjentawystępowały: ból kręgosłupa o charakterze zapalnym, bóle stawówobwodowych oraz epizody stanów gorączkowych. Po wykluczeniuspondyloartropatii ostatecznie rozpoznano u pacjentainfekcyjne zapalenie krążka międzykręgowego. Dzięki diagnostycemetodą rezonansu magnetycznego możliwe było postawienie diag -nozy (ryc. 1, 2 oraz ocena skuteczności leczenia (ryc. 3, 4. Niew każdym przypadku infekcyjnego zapalenia krążka międzykręgowegomożliwe jest ustalenie czynnika etiologicznego, wówczasw leczeniu należy uwzględnić potencjalne czynniki ryzyka zakażeniaoraz najczęstsze patogeny, będące przyczyną spondylodiscitis,takie jak Staphylococcus aureus (w 50% przypadków i Escherichiacoli (23%. Brak klinicznej poprawy po 2 tygodniach optymalniecelowanej antybiotykoterapii drogą dożylną byłby wskazaniem doleczenia chirurgicznego.Womawianym przypadku rozpoznanie kliniczne potwierdził dobryefekt terapeutyczny prowadzonej antybiotykoterapii, wobec czegonie było wskazań do leczenia operacyjnego. Opisany przypadekwskazuje również na konieczność szybkiej oceny kręgosłupa pierwmetodąrezonansu magnetycznego u pacjentów z bólem zapalnymkręgosłupa i objawami ogólnymi wobec wątpliwości co do ich etiologiii braku wyjaśnienia ich przyczyny klasycznym zdjęciem radiologicznym.Ponieważ bardziej narażeni na infekcyjne zapaleniekrążka międzykręgowego są chorzy z obni

  6. Ocena czynności nerek u dzieci leczonych metodę ESWL - doniesienie wstępne

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ewa Straż-Żebrowska

    2010-06-01

    Full Text Available Kamica układu moczowego jest chorobą polegającą na tworzeniu się złogów w drogach moczowych w momencie zaburzenia równowagi pomiędzy promotorami i inhibitorami krystalizacji. Obecnie obserwuje się narastanie częstości występowania kamicy w społeczeństwach krajów wysoko uprzemysłowionych, w tym również w populacji dziecięcej. Problem ten dotyczy nawet 5% tej populacji, a coraz większą grupę stanowią dzieci w okresie niemowlęcym. Wśród metod leczenia wyróżniamy postępowanie zachowawcze lub zabiegowe. Leczeniu zachowawczemu najczęściej poddaje się złogi o średnicy do 5 mm, większe wymagają zastosowania metod inwazyjnych. Wśród metod zabiegowych wyróżniamy metody stosunkowo mało inwazyjne, takie jak: ESWL (kruszenie złogów falą generowaną pozaustrojowo, PCNL (przezskóma nefrolitotrypsja, LTRSL (endoskopowa litotrypsja. Obecnie znacznie rzadziej stosowane jest leczenie operacyjne. Zabieg ESWL poprzez działanie fali uderzeniowej powoduje dezintegrację złogu. Cel: Ocena bezpieczeństwa metody w aspekcie funkcji nerek u dzieci leczonych z powodu kamicy układu moczowego metodą ESWL. Materia! i metody: Badaniem objęto 16 dzieci (7 chłopców i 9 dziewczynek w wieku od 2,5 do 17,5 roku (średni wiek 9,5 roku. W ciągu 48 godzin przed wykonaniem zabiegu ESWL oznaczano morfologię krwi, wykładniki stanu zapalnego, stężenie parametrów nerkowych w surowicy (kreatynina, mocznik, cystatyna C, koagulogram. Wyliczano klirensy dla kreatyniny oraz cystatyny C. Mierzono wartości ciśnienia tętniczego. Ponownej oceny czynności nerek w oparciu o te same parametry dokonano w okresie od 1 do 5 miesięcy (średni czas 2,8 miesiąca po zabiegu. Wyniki: Średnie stężenia cystatyny C i kreatyniny oraz wartości klirensów kreatyniny i cystatyny C, mocznika, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego nie wykazały istotnych statystycznie różnic przed i po zabiegu ESWL. Stwierdzono statystycznie znamienne

  7. Gruźlica – od diagnostyki do leczenia według standardów dla krajów Unii Europejskiej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2013-09-01

    Full Text Available Autorzy przedstawiają dane epidemiologiczne odnoszące się do gruźlicy w niektórych krajach, w tym w Polsce. Gruźlica ciągle pozostaje priorytetowym wyzwaniem dla zdrowia publicznego. Obecnie stosowana chemioterapia jest skuteczna, ale długotrwała i kompleksowa. Poważny problem stanowią szczepy Mycobacterium tuberculosis oporne na leki przeciwprątkowe, szczególnie szczepy oporne na wiele leków (MDR-TB i te o rozszerzonej opor‑ ności (XDR-TB, oraz zakażenia HIV wśród chorych na gruźlicę. W październiku 2011 roku zostały sfinalizowane standardy dotyczące gruźlicy dla krajów Unii Europejskiej (European Union Standards for Tuberculosis Care, ESTC. Dokument ten pozostaje w zgodzie z definicjami i rekomendacjami WHO. ESTC składają się z czterech sekcji: diagnozowanie, leczenie, HIV i choroby współistniejące, zdrowie publiczne, które korespondują z Między‑ narodowymi Standardami Opieki nad Chorymi na Gruźlicę (ISTC z 2009 roku. W 2013 roku zostały opubliko‑ wane polskie rekomendacje. Autorzy komentują wszystkie odnoszące się do gruźlicy rekomendacje. Przedstawio‑ no objawy kliniczne gruźlicy i wybrane problemy gruźlicy utajonej (latent tuberculosis. Próbki wydzieliny oskrzelowej powinny być poddane badaniu mikroskopowemu, hodowli i testom lekowraźliwości. WHO rekomen‑ duje szybki test molekularny, który należy wykonać w dniu bakteriologicznej diagnozy gruźlicy. Wszyscy chorzy (w tym osoby zakażone HIV, którzy nie byli wcześniej leczeni i u których nie występują czynniki ryzyka oporności na leki, powinni otrzymywać przez 2 miesiące izoniazyd, ryfampicynę, pirazynamid i etambutol, a przez 4 miesiące izoniazyd i ryfampicynę. Niektóre standardy odnoszą się do gruźlicy dziecięcej. Infekcja wywołana przez Mycobacterium tuberculosis powinna zostać wykryta za pomocą testu tuberkulinowego lub testu uwalniania interferonu gamma (IGRA. Dzieci poniżej 5. roku życia i osoby zakażone HIV, u których stwierdzono gruźlicę utajoną, należy leczyć izoniazydem, jeśli nie stwierdza się u nich aktywnej gruźlicy.

  8. Magnetic resonance imaging in monitoring of treatment of multiple sclerosis; Zastosowanie metody rezonansu magnetycznego w monitorowaniu leczenia stwardnienia rozsianego

    Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

    Bekiesinska-Figatowska, M.; Walecki, J.; Stelmasiak, Z. [Zaklad Diagnostyki Obrazowej, Centralny Szpital Kolejowy i Centrum Medyczne Ksztalcenia Podyplomowego, Miedzylesie (Poland)]|[Centrum Naukowo-Kliniczne and Zespol Naukowo Badawczy Chorob Demielinizacyjnych, Akademia Medyczna, Lublin (Poland)

    1996-12-31

    The purpose of the study was to establish the value of MR in monitoring of treatment of multiple sclerosis with new drug 2-CDA and placebo. 83 patients (51 women, 32 men) were examined - 81 of them twice, 66 - three times: before and after 6 and 12 courses of treatment. Toshiba MRT50A machine was used. After the first 6 courses of treatment the number of new plaques was twice as big in placebo group than in 2-CDA group. After 12 courses it turned out that a certain inhibitory influence of 2-CDA on new plaques` appearance was more evident after 15 than 3 months after the end of its administration. This may indicate the delayed action of 2-CDA but requires further investigation. (author) 8 refs, 2 figs, 7 tabs

  9. Psychological aspects of breast conserving therapy (BCT) in early breast cancer; Psychologiczne aspekty leczenia oszczedzajacego chorych na raka sutka

    Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

    Jeziorski, A. [Klinika Chirurgii Onkologicznej, Akademia Medyczna, Lodz (Poland)

    1994-12-31

    Psychological and social status of 40 women who underwent BCT in early cancer was compared with 40 women after radical mastectomy. Women in BCT group showed significantly less anxiety about overall body image. The majority of them reported adjustment to work or ability to carry out household tasks. Almost all returned to normal social activities and interpersonal relationships. The majority of patients treated with BCT were fully satisfied in spite of unsatisfactory cosmetic results achieved in some of them and in spite of long duration of combined modality treatment. (author). 11 refs, 1 fig.

  10. Kompleksowe postepowanie leczenicze nowotowrów gruczołu sutkowego = Comprehensive therapeutic treatments methods of mammary gland carcinoma

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jan Paweł Mieszkowski

    2015-07-01

    Mieszkowski Jan1, Pastwik Magdalena2, Stejbach Karolina2, Przybyłowicz Magdalena2, Pijankowska Edyta2     1. Uniwersytet Kazimierza Wielkiego, Bydgoszcz, Polska 2. Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Collegium Medicum w Bydgoszczy   Autor do korespondencji: mgr farm. Jan Mieszkowski e-mail mieszkowskijan@gmail.com   Słowa kluczowe: gruczoł sutkowy, kancerogeneza, mammografia, chemioterapia, mastektomia. Key words: mammary gland, carcinogenesis, mammography, chemotherapy, mastectomy.   Streszczenie:             Nowotwory piersi są obecnie najczęściej diagnozowanym nowotworem wśród kobiet na świecie, z liczbą nowo zdiagnozowanych zachorowań w 2012 roku na poziomie 1 670 000 pacjentek.  Wśród zgonów z powodu chorób nowotworowych, nowotwór piersi jest pierwszą, w krajach mniej rozwiniętych i drugą (po nowotworach płuc w krajach rozwiniętych przyczyną zgonów kobiet. W Polsce obserwuje się ciągły wzrost zachorowań na nowotwory piersi. Najczęściej nowotwory piersi wykrywane są u kobiet w wieku 50 - 69 lat, jednak ostatnio obserwowany jest wyraźny wzrost zachorowań u kobiet młodszych.             W ostatnim dwudziestoleciu nowe strategie profilaktyczne pozwalają na wykrywanie rozwoju choroby we wczesnym jej stadium,  zwiększając znacząco szansę pacjentek na dłuższe życie lub wyzdrowienie. Niezmiennie jednak leczenie nowotworów piersi  pozostaje procesem długotrwałym i nie dającym gwarancji na zahamowanie rozwoju zmian chorobowych i wyzdrowienie. Skuteczność terapeutyczna stosowanych metod leczenia jest bardzo zróżnicowana i wymaga każdorazowo indywidualizacji, oraz zastosowania odrębnych strategii leczenia (chirurgia, farmakoterapia, fizjoterapia, psychoterapia, które pozwolą na poprawę ogólnego stanu zdrowia chorego, spowolnienie progresji choroby lub poprawę komfortu życia.             Niniejszy artykuł jest próbą usystematyzowania dostępnych metod diagnostyki i

  11. Certolizumab pegol w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Wiland

    2011-08-01

    Full Text Available Wostatnich latach wyprodukowano i oceniono w wielu badaniachlaboratoryjnych i klinicznych nowy lek hamujący funkcje biologiczneczynnika martwicy nowotworu (tumour necrosis factor – TNF –certolizumab pegol. Dzięki pegylacji (dołączeniu do fragmentuFab przeciwciała neutralizującego TNF cząsteczki glikolu polietylenowegozwiązek ten wykazuje nieco odmienne właściwościw porównaniu z innymi lekami blokującymi TNF. W artykule przedstawionopodobieństwa i różnice mechanizmów działania, farmakokinetyki,metabolizmu, skuteczności klinicznej, wpływu na progresjęradiologiczną i bezpieczeństwa stosowania certolizumabuw porównaniu z innymi lekami biologicznymi hamującymi funkcjebiologiczne TNF w leczeniu chorych na reumatoidalne zapaleniestawów (tab. I–III. Badania kliniczne wykazały bardzo szybkąodpowiedź kliniczną na zastosowany certolizumab (tab. II, ryc. 1.Dodatkowo można z dużym prawdopodobieństwem przewidziećdługoterminową skuteczność tego leku, co może mieć istotnywpływ na farmakoekonomikę leczenia.

  12. Rytuksymab – miejsce w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Tłustochowicz

    2011-02-01

    Full Text Available Rytuksymab jest przeciwciałem powodującym niszczenie limfocytówB zaangażowanych w proces zapalny w chorobach autoimmunologicznych.W reumatoidalnym zapaleniu stawów jest zalecanyu chorych, u których utrzymuje się aktywny proces zapalny, mimoleczenia klasycznymi lekami modyfikującymi przebieg chorobyi lekami anty-TNF-α. U tych chorych jest lekiem bardzo skutecznym,skuteczniejszym niż inny lek z grupy anty-TNF-α. Rytuksymabmoże być stosowany przez wiele lat, a jego skuteczność utrzymujesię na tym samym poziomie. Najczęstsze zdarzenia niepożądanewystępują w czasie wlewu leku, są one głównie związane z uwalnianiemcytokin z limfocytów B. Częstość i natężenie tych reakcjiznacznie się zmniejsza po premedykacji glikokortykosteroidami,a także przy kolejnych podaniach leku. Innymi powikłaniami sąinfekcje, ale ich liczba nie jest większa niż w populacji chorych nareumatoidalne zapalenie stawów. W artykule przedstawiono praktyczneaspekty kwalifikacji chorego do leczenia rytuksymabemoraz sposób przygotowania i podawania wlewu.

  13. Astma w badaniach spirometrycznych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2010-06-01

    Full Text Available Astma i POChP to choroby charakteryzujące się zmiennym zwężeniem dróg oddechowych określanym jako „obturacja oskrzeli". Obturacja wywołana jest przez zapalenie błony śluzowej i przebudowę, które wynikają z napływu komórek zapalnych oraz działania różnorodnych mediatorów i cytokin. W procesie zapalnym zaangażowane są różne struktury i procesy określane jako „jednostka nabłonkowo-mezenchymalna". Rozpoznanie astmy opiera się na wywiadzie, badaniu alergologicznym i ocenie wskaźników spirometrycznych. Do podstawowych wskaźników stosowanych do właściwej interpretacji czynności płuc należą: FVC, FEV! i stosunek FEN^ do FVC. Stopień ciężkości zaburzeń wentylacji opiera się na ocenie wartości odsetka FEV! w stosunku do wartości należnej. Charakterystyczną cechą astmy jest zmienność objawów klinicznych i wskaźników spirometrycznych. Najważniejszym wskaźnikiem charakteryzującym obturację jest FEV1/FVC. Typowe wskaźniki spirometryczne to: prawidłowa FVC, obniżone FEV! i FEV1/FVC. Czasami FVC i FEV! są jednocześnie obniżone, a FEV1/FVC pozostaje w normie lub prawie w normie. Częścią badań funkcji płuc jest test odwracalności obturacji. Wzrost FEV! i/lub FVC >12% w stosunku do wartości wyjściowej i >200 ml stanowi dodatnią odpowiedź bronchodylatacyjną. Celem tego testu jest określenie, czy czynność płuc może poprawić się po wziewaniu 400 ^g salbutamolu lub po 2-8-tygodniowym leczeniu wziewnymi glikokortykosteroidami. Wskaźniki spirometryczne pozwalają ocenić ciężkość choroby i możliwość interwencji terapeutycznej. W celu diagnozowania astmy i oceny leczenia należy również dokonywać pomiaru nadreaktywności oskrzeli dróg oddechowych. Nadreaktywność oskrzeli jest bardzo czułym, lecz nieswoistym narzędziem dla celów diagnostycznych. Ujemny wynik testu wziewnego z metacholiną pozwala wykluczyć astmę, dodatni wynik testu potwierdza rozpoznanie astmy w w

  14. Ocena skuteczności metod fizykalnych w leczeniu nietrzymania moczu u kobiet – przegląd badań = Evaluation of the efficacy of physical methods in the treatment of urinary incontinence in women - a review of research

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Weber-Rajek

    2015-03-01

    Wydział Kultury Fizycznej, Zdrowia i Turystyki   dr n. o zdr. Magdalena Weber-Rajek Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy Katedra Fizjoterapii ul. Marii Skłodowskiej-Curie 9, 85-094 Bydgoszcz e-mail: magdawr69@gmail.com   Streszczenie Nietrzymanie moczu definiujemy jako objaw niekontrolowanego wycieku moczu przez cewkę moczową. Schorzenie to stanowi obecnie duży problem zdrowotny i społeczny. Fizjoterapia jest jedną z metod zachowawczego leczenia NTM. Artykuł zawiera przegląd  literatury dotyczącej metod fizykalnych stosowanych w leczeniu NTM w oparciu o artykuły zamieszczone w bazie PubMed oraz Medline.   Summary Urinary incontinence is defined as uncontrolled urine leakage through an urethra. This disease is a major health and social problem. Physiotherapy is one of the methods of conservative treatment of  urinary incontinence. The presented report contains a review of literature concerning physical methods in the treatment of urinary incontinence based of the articles included in PubMed and Medline.   Słowa kluczowe: nietrzymanie moczu, metody fizykalne, elektrostymulacja, stymulacja magnetyczna, biofeedback, terapia wibracyjna całego ciała.   Key words: urinary incontinence, physical methods, electrical stimulation, magnetic stimulation, biofeedback, whole body vibration.

  15. Czynniki prognostyczne progresji radiologicznej w reumatoidalnym zapaleniu stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Wiland

    2010-08-01

    Full Text Available Możliwość przewidywania odległych konsekwencji reumatoidalnegozapalenia stawów ma zasadnicze znaczenie dla podejmowaniawłaściwych decyzji terapeutycznych u danego chorego. Markeryprognostyczne są pomocne w identyfikacji chorych o dużym ryzykuszybkiej progresji radiologicznej. Utwierdzają one lekarzaw decyzji o rozpoczęciu intensywnego leczenia u chorych z możliwąznaczną destrukcją stawów w ciągu następnych kilku lat.W artykule zaprezentowano pilotażowy model ryzyka dla przewidywaniaszybkiej progresji radiologicznej. W celu stworzenia tegomodelu posłużono się danymi, w tym wynikami badań radiologicznychpochodzącymi z badania ASPIRE, w którym porównywanomonoterapię metotreksatem z leczeniem skojarzonym metotreksatemi infliksymabem. W tym modelu wybrano wyjściowe parametry,które są łatwe do uzyskania w rutynowej praktyce klinicznej,takie jak: stężenie białka C-reaktywnego, wartość odczynuopadania krwinek czerwonych, liczbę obrzękniętych stawów orazmiano czynnika reumatoidalnego. Ten macierzowy model ryzykamoże być przydatny w ocenie ryzyka postępującego uszkodzeniastawów, szczególnie u chorych z wczesnym zapaleniem stawów.

  16. Ciąża ektopowa – czynniki ryzyka, diagnostyka i leczenie = Ectopic pregnancy – risk factors, diagnostics and treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Sowa

    2015-11-01

    4Katedra i Klinika Rehabilitacji, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Collegium Medicum im. L. Rydygiera w Bydgoszczy     Adres do korespondencji/ Address for correspondence: Magdalena Sowa Katedra i Zakład Laseroterapii i Fizjoterapii Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy ul. Techników 3 85 – 801 Bydgoszcz           Streszczenie   Wprowadzenie: Ciąża ektopowa stanowi poważny problem kliniczny, w którym dochodzi do zagnieżdżenia komórki jajowej poza jamą macicy. Częstość jej występowania w ostatnich latach wykazuje tendencję wzrostową. Każde ektopowe zagnieżdżenie jaja płodowego stanowi stan zagrożenia życia dla kobiety ciężarnej. Mimo, iż znane są czynniki ryzyka nieprawidłowej implantacji blastocysty, nie ma skutecznych sposobów zapobiegania ciążom pozamacicznym. Cel pracy: Celem pracy była analiza czynników ryzyka, diagnostyki oraz współczesnych metod leczenia ciąży ekotopowej. Metodyka: W celu przedstawienia problemu posłużono się metodą analizy piśmiennictwa dostępnego w internetowych, medycznych bazach danych. Podsumowanie: Na przełomie ostatnich lat nastąpił rozwój zaawansowanych metod diagnostycznych, co przyczyniło się do wcześniejszego wykrywania patologii oraz umożliwiło wdrożenie odpowiedniego leczenia, dostosowanego do możliwości terapeutycznych zakładu opieki zdrowotnej oraz dalszych planów rozrodczych pacjentki. Obecnie trwają prace nad poznaniem czynników genetycznych, sprzyjających ektopii jaja płodowego.   Słowa kluczowe: ciąża ektopowa, diagnostyka, leczenie.         Summary   Ectopic pregnancy – risk factors, diagnostics and treatment Introduction: Ectopic pregnancy is a serious clinical problem, in which the egg cell is implanted outside the uterine cavity. Its incidence has been increasing in the last years. Each ectopic implantation of the ovum constitutes life-threatening condition for a pregnant

  17. Bezobjawowa dławica piersiowa u chorego z zespołem metabolicznym – nowoczesne badania nieinwazyjne w diagnostyce i ocenie efektu leczenia

    OpenAIRE

    Paweł Krzesiński; Agnieszka Jaguś‑Jamioła; Grzegorz Gielerak; Stanisław Piszczek; Mirosław Dziuk; Andrzej Mazurek; Robert Ryczek; Andrzej Skrobowski

    2012-01-01

    Wszystkie składowe zespołu metabolicznego zwiększają ryzyko sercowo‑naczyniowe, a cukrzyca uznawana jest za szczególnie silny negatywny czynnik prognostyczny. Pacjenci z cukrzycą często negują typowe dolegli‑ wości dławicowe, skarżąc się jedynie na niespecyficzną duszność, nadmierną potliwość, uczucie zmęczenia, wyczerpania. Równocześnie jej występowanie wiąże się z istotnym niedoszacowaniem występowania choro‑ by wieńcowej, późniejszym rozpoznaniem niedokrwienia mięśnia sercowego...

  18. Rola świadomej zgody pacjenta w procesie diagnostyki i leczenia = The role of patient informed consent in the process of diagnosis and treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marta Podgórniak

    2016-05-01

      Keywords: informed consent, medical law, legal liability.   Abstract Patient’s consent is a document defining a range and terms of intervention of medical personnel in the patient's personal sphere, which is protected by the Constitution and other many laws. Obtaining consent to treatment from the patient plays a main role in the diagnosis and treatment. The doctor is obliged to obtain consent to provide health care services aimed at saving lives and preserving, restoring or improving the health with the exception of situations in which the patient requires immediate medical intervention. In the case of many basic health services verbal consent is sufficient. In the case of medical services with increased risk of complications it is necessary to get the written consent to treatment, the text should include a statement of the will of the patient, the term of medical activities and related possible complications, signature and the date of the patient's consent. For undertaking medical services in the group of people under 16 years it is necessary to get consent from patient's legal representative. In cases of a patients who are over 16 years it is needed to obtain the consent known as cumulative, that is the consent of the patient and his legal representative. Performing treatments and diagnostic activities without consent of the patient is permitted in certain exceptional situations. In daily practice of physicians, getting consent is sometimes difficult task due to the limited amount of time or difficulties in collaboration with the patient or assess his state of consciousness.

  19. Skuteczność montelukastu w ambulatoryjnym leczeniu astmy oskrzelowej u pacjentów powyżej 15. roku życia w warunkach codziennej praktyki lekarskiej (real life study

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Izabela Kupryś‑Lipińska

    2012-12-01

    Full Text Available Astma oskrzelowa jest chorobą o podłożu zapalnym, dlatego leki o właściwościach przeciwzapalnych stanowią podstawę w terapii tej choroby. Takie działanie wykazują leki antyleukotrienowe. Leki te są rekomendowane przez ekspertów GINA w monoterapii alternatywnie do niskich dawek wGKS w 2. stopniu intensywności terapii lub jako terapia dodana do wGKS w wyższych stopniach intensywności leczenia astmy. Celem obecnego badania obserwacyjnego była ocena skuteczności montelukastu w warunkach codziennej praktyki lekarskiej u pacjentów ambulatoryjnych w wieku 15 lat i więcej, leczonych w Polsce z powodu przewlekłej astmy oskrzelowej. Do bada‑ nia włączono 11 250 pacjentów, u których lekarze z przyczyn medycznych niezależnych od udziału pacjenta w obserwacji włączyli montelukast w ostatnim miesiącu przed rozpoczęciem obserwacji. Dane były zbierane od pacjentów przez ich lekarzy prowadzących w ramach dwóch rutynowych wizyt lekarskich przeprowadzonych średnio w odstępnie 8 tygodni. Zastosowano jednolite, specjalnie przygotowane dla potrzeb badania kwestiona‑ riusze. średnia wieku uczestników badania wyniosła 36,79±15,62 roku (przedział od 15 do 90 lat. Kobiety sta‑ nowiły 52,09% respondentów. W chwili włączenia do obserwacji czas trwania astmy najczęściej wynosił między 2 a 5 lat. W 83,39% przypadków astma miała charakter atopowy. Przyczyną włączenia montelukastu u większo‑ ści pacjentów (58,74% była niedostateczna kontrola choroby, w 47,99% lekarze włączyli lek z powodu objawów astmy prowokowanych wysiłkiem, a w 40,85% wskazywali na istotny wpływ na decyzję współwystępowania aler‑ gicznego nieżytu nosa. W 11,35% przypadków montelukast stosowano w monoterapii, a u 87,6% badanych jako lek dodany do wziewnych glikokortykosteroidów. W ciągu 8 tygodni obserwacji istotnie wzrosła liczba pacjen‑ tów z całkowitą bieżącą kontrolą astmy z 8,22% (695 podczas pierwszej wizyty do

  20. Trudności diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku ziarniniaka grzybiastego rozpoznanego wstępnie jako actinic reticuloid

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Sokołowska-Wojdyło

    2010-07-01

    Full Text Available Wprowadzenie: Ziarniniak grzybiasty (mycosis fungoides – MF to chłoniako niskiej złośliwości, wywodzący się z obwodowych komórek T,pierwotnie zajmujący skórę. Cel pracy: Przedstawienie trudności diagnostycznych i terapeutycznychw MF. Opis przypadku: Przedstawiono przypadek dotyczący 72-letniejpacjentki z MF, objętej opieką przez Klinikę od października 2007 dowrześnia 2009 roku. Zmiany skórne miały cechy melanoerytrodermii,a obraz histopatologiczny wycinków ze zmian nie upoważniał do rozpoznaniarozrostu złośliwego. Początkowo rozpoznawano osutkępolekową oraz actinic reticuloid. Rozpoznanie MF ustalono dopiero po19 miesiącach obserwacji. Na skórze chorej wystąpiły zmiany rumieniowo-naciekowe, które w badaniu histopatologicznym miały cechyMF. Dwa miesiące później chora zmarła, mimo leczenia cytostatycznegoi naświetlań szybkimi elektronami. Wnioski: Przedstawiony przypadek potwierdza trudności diagnostycznewynikające z podobieństwa wczesnych okresów chłoniaka dodermatoz o podłożu zapalnym. Wyjątkowo niepomyślny przebieg choroby– pacjentka zmarła po 2 latach od momentu ustalenia rozpoznania– uzmysławia także ograniczenia możliwości terapeutycznych,szczególnie w zaawansowanych stadiach MF.

  1. Ocena urodynamiczna nietrzymania moczu po radykalnej prostatektomii - studium przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Rafał Święcicki

    2010-06-01

    Full Text Available Nietrzymanie moczu po radykalnej prostatektomii we wczesnym okresie po zabiegu występuje u około 30% operowanych, natomiast w okresie późnym, ponad rok po zabiegu, objawy wysiłkowego nietrzymania moczu utrzymują się u około 5% badanych chorych. Obiektywnych danych na temat przyczyn i nasilenia nietrzymania moczu może dostarczyć kompleksowe badanie urodynamiczne. Zasadnicze znaczenie dla rokowania zależne jest od stopnia dysfunkcji aparatu zwieraczowego. Cel pracy: Celem pracy była ocena możliwości diagnostycznych pooperacyjnego nietrzymania moczu u chorego po prostatektomii radykalnej, na podstawie diagnostyki urodynamicznej. Materia! i metody: W pracowni urodynamicznej 10. Wojskowego Szpitala Klinicznego z Polikliniką (WSKzP wykonano kompleksowe badanie urodynamiczne u chorego skarżącego się na nietrzymanie moczu 12 miesięcy po radykalnej prostatektomii. W ramach badania wykonano przepływ cewkowy, cystometrię, badanie ciśnieniowo-przepływowe oraz profiłometrię spoczynkową. Wyniki: Maksymalne ciśnienie zamknięcia cewki moczowej było wyraźnie obniżone, do wartości 8 cm H20, c o sugerowało obecność wysiłkowego nietrzymania moczu. Stwierdzono również objawy niestabilności wypieracza oraz cechy uszkodzenia mechanizmu zwieraczowego. Wynik ten miał duże znaczenie dla dalszych możliwości leczenia chorego. Wnioski: Kompleksowe badanie urodynamiczne ma istotne znaczenie w diagnozowaniu chorych z pooperacyjnym nietrzymaniu moczu.

  2. Zarys działalności neurologiczno-neurochirurgicznej w Instytucie Reumatologii w Warszawie w drugiej połowie ubiegłego wieku i dziś

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tadeusz Styczyński

    2011-10-01

    Full Text Available Większość chorób, którymi zajmuje się reumatologia, przebiegaz bólem i/lub uszkodzeniem ośrodkowego bądź obwodowegoukładu nerwowego. Szczególnie często dotyczy to chorób kręgosłupa,zarówno zwyrodnieniowych z przepuklinami krążkówmiędzykręgowych, degeneracją stawów międzykręgowych, destabilizacjąkręgów lub stenozą kanału kręgowego, jak i choróbo podłożu immunologiczno-zapalnym (reumatoidalne zapaleniestawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa i inne.Stwarza to szerokie pole do współpracy naukowej i klinicznejlekarzy reumatologów, neurologów, neurochirurgów i ortopedów.W założonym przed 60 laty Instytucie Reumatologii znalazło sięmiejsce także dla Kliniki Neurologicznej, która później, powprowadzeniu leczenia chirurgicznego przyjęła nazwę KlinikiSpondylo-Neurochirurgii. Zaowocowało to opublikowaniem ponad350 prac naukowo-badawczych, rozdziałów książek, skryptówi broszur popularnonaukowych. Głównym przedmiotem działalnościklinicznej było i jest leczenie zachowawcze lub chirurgicznezespołów bólowych kręgosłupa z uszkodzeniem układu nerwowego,co odpowiada zapotrzebowaniu społecznemu z uwagi nadużą zachorowalność.

  3. Czaszkogardlak – rzadki łagodny guz nowotworowy - opis przypadku = Craniopharyngioma – rare benign tumor – case report

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Kamila Woźniak

    2016-08-01

    • 2.        Katedra i Klinika Rehabilitacji, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu     Streszczenie Czaszkogardlak (guz Erdheima, łac. craniopharyngioma to stosunkowo rzadki, łagodny guz nowotworowy o lokalizacji wewnątrzczaszkowej, wywodzący się z pozostałości kieszonki Rathkego. Nazwę craniopharyngioma wprowadził Harvey Cushing w 1932. Jedne z pierwszych prób operacyjnego leczenia guza podjął Ludvig Puusepp w 1923 roku. Objawy kliniczne zależą od lokalizacji guza. Są to przede wszystkim objawy wynikające z ucisku masy guza na sąsiadujące struktury anatomiczne. Autorzy przedstawiają opis przypadku klinicznego, leczonego operacyjnie w Klinice Neurochirurgii, Neurotraumatologii i Neurochirurgii Dziecięcej Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr A. Jurasza w Bydgoszczy z rozpoznanym w badaniu histopatologicznym craniopharyngioma.   Słowa kluczowe: czaszkogardlak, craniopharyngioma, guz Erdheima, nowotwór łagodny.     Abstract Craniopharyngioma (Erdheima tumor is a relatively rare benign tumor of intracranial location, derived from the remnants of Rathke's pouch. The name craniopharyngioma introduced Harvey Cushing in 1932. One of the first attempts at surgical treatment of the tumor took Ludvig Puusepp in 1923. Clinical symptoms depend on the site of a tumor. These are primarily the symptoms resulting from the comppression of the tumor mass on adjacent anatomical structures. The authors present a clinical case operating treated in the Department of Neurosurgery, Neurotraumatology and Pediatric Neurosurgery, Dr Antoni Jurasz University Hospital No.1 in Bydgoszcz histopathological diagnosed with craniopharyngoma.   Key words: craniopharyngioma, Erdheima tumor, benign tumor.

  4. Asenapina – nowy lek przeciwpsychotyczny drugiej generacji

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Krzysztof Artur Kucia

    2010-06-01

    Full Text Available Asenapina jest nowym lekiem przeciwpsychotycznym, dopuszczonym w 2009 roku przez FDA do leczenia ostrych epizodów schizofrenii oraz epizodów manii i epizodów mieszanych związanych z chorobą afektywną dwubiegunową typu I u dorosłych. Nazwa handlowa asenapiny w USA to Saphris, natomiast proponowana w Unii Europejskiej to Sycrest. Planowana na rok 2010 rejestracja europejska ma objąć analogiczne wskazania, z wyjątkiem epizodów mieszanych w przebiegu CHAD. Asenapina wykazuje duże powinowactwo i wysoką swoistość w stosunku do receptorów dopaminowych, serotoninowych, adrenergicznych i histaminowych. Lek jest metabolizowany do dwóch nieaktywnych metabolitów, a okres jego połowicznej eliminacji wynosi mniej więcej 24 godziny. Asenapina jest dostępna w postaci tabletek podjęzykowych, zapewniających optymalne i szybkie wchłanianie leku. Dawka zalecana w schizofrenii to 5 mg dwa razy na dobę, w CHAD typu I zaleca się rozpoczęcie terapii od 10 mg dwa razy dziennie. Badania kliniczne z użyciem asenapiny wykazały w stopniu statystycznie znamiennym jej skuteczność w zmniejszaniu nasilenia zarówno objawów pozytywnych i negatywnych schizofrenii, jak i objawów manii. We wszystkich badaniach lek był dobrze tolerowany. Najczęściej pojawiającymi się działaniami niepożądanymi były: bezsenność, nadmierna senność, bóle głowy i przyrost masy ciała, których nasilenie oceniono jako łagodne lub umiarkowane.

  5. Zmiany czynności kory ruchowej mózgu po leczeniu botuliną u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i spazmem kończyn dolnych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Pavel Hok

    2011-12-01

    Full Text Available Miejscowe skurcze toniczne to powszechnie spotykany objaw stwardnienia rozsianego (łac. sclerosis multiplex, SM. Do ich zwalczania coraz częściej stosowany jest zastrzyk domięśniowy botuliny typu A. Do analizy statystycznej zaakceptowaliśmy 4 z 10 badanych pacjentów z SM i spastycznością kończyn dolnych oraz 5 zdrowych wolontariuszy. Pacjenci zostali poddani badaniu fMRI trzykrotnie: w tygodniu przed zastrzykiem botuliny A, a następnie w 4. i 12. tygodniu po iniekcji. Podczas badań fMRI probanci wykonywali zginanie i prostowanie stawu kolanowego według planu blokowego, przy czym faza czynna zamieniała się z fazą spoczynku w 15-sekundowych odstępach. Obraz przeciętnej aktywacji pacjentów podczas pierwszej sesji wskazywał, w porównaniu z grupą kontrolną, na istotny wzrost aktywacji obustronnej kory czuciowo-ruchowej płatu czołowego i ciemieniowego. Podczas drugiej sesji w 4. tygodniu aktywacja zmalała do tego stopnia, że statystycznie nie różniła się od zdrowej kontroli. Z kolei w obrazach trzeciej sesji po 12 tygodniach odnotowano w związku z wygaśnięciem efektu botuliny A ponowny wzrost aktywacji niemal do objętości pierwotnej. Wnioski: Stwierdzamy, że aktywacja kory ruchowej odzwierciedla zmiany w obwodowym układzie nerwowym zachodzące podczas leczenia za pomocą botuliny A, w czym prawdopodobnie pośredniczą zmiany w aferentacji. Jest to nowe odkrycie, aczkolwiek nie wykracza poza stwierdzenia podobnych badań przeprowadzonych innymi metodami.

  6. Nawracające obwodowe porażenie nerwu twarzowego – opis przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Figlus

    2014-07-01

    Full Text Available Zespół Melkerssona–Rosenthala jest klasycznie definiowany jako triada objawów pod postacią nawracającego obwodowego porażenia nerwu twarzowego, obrzęku w obrębie twarzy oraz języka pofałdowanego. Etiologia choroby nie została jednoznacznie potwierdzona – prawdopodobnie jest wieloczynnikowa, z dominującym mechanizmem reakcji autoimmunologicznej o typie nadwrażliwości późnej. Istotny może być także wpływ infekcji, chorób ogólnoustrojowych oraz urazów. Nie wyklucza się również predyspozycji genetycznej. Postaci pełnoobjawowe są rzadkie, a przypadki niepełnoobjawowe stanowią problem zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny, mimo coraz liczniejszych opisów przypadków klinicznych. W artykule zaprezentowano przypadek pacjenta z nawracającym porażeniem nerwu twarzowego i językiem pofałdowanym, u którego rozpoznanie ustalono po 18 latach od wystąpienia pierwszego objawu choroby. Po przeprowadzeniu diagnostyki różnicowej zdiagnozowano niepełny zespół Melkerssona–Rosenthala i włączono standardowe leczenie, nie uzyskując jednak satysfakcjonujących efektów terapeutycznych. W pracy zwracamy uwagę na heterogenny obraz kliniczny pacjentów, wynikający z kolejnego pojawiania się objawów, na różnorodne podejścia terapeutyczne, brak jednoznacznych wytycznych co do strategii leczenia oraz potrzebę współpracy lekarzy różnych specjalności w celu ustalenia tego rzadkiego rozpoznania.

  7. Farmakoterapia zaburzeń behawioralnych towarzyszących otępieniu

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Sobów

    2013-12-01

    Full Text Available Farmakoterapia zaburzeń zachowania i objawów neuropsychiatrycznych u chorych otępiałych (behavioural and psychological symptoms of dementia, BPSD była przedmiotem wielu badań klinicznych. Ich wyniki nie pozwalają niestety na sformułowanie prostych zaleceń. Leki przeciwpsychotyczne (zwłaszcza II generacji okazały się względnie skuteczne w zwalczaniu pobudzenia i agresji, ale ich działanie na objawy psychotyczne jest wątpliwe. Poważne obawy dotyczące bezpieczeństwa stosowania leków przeciwpsychotycznych (zwłaszcza ryzyko ostrych zdarzeń sercowo-mózgowych i związanej z nimi śmiertelności w znaczący sposób ograniczają ich wykorzystanie. Leki przeciwdepresyjne, szczególnie z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (selective serotonin reuptake inhibitor, SSRI, wykazują podobną skuteczność w zwalczaniu pobudzenia i objawów psychotycznych jak leki przeciwpsychotyczne, co wobec lepszej tolerancji zachęca do ich szerszego stosowania. Inne grupy leków (w tym przeciwdrgawkowe i benzodiazepiny, pomimo teoretycznych przesłanek sugerujących możliwą skuteczność, w randomizowanych badaniach nie zostały ocenione jako wystarczająco efektywne (i bezpieczne, aby rekomendować ich szersze wykorzystanie. Rutynowe stosowanie zasady hierarchicznego postępowania w BPSD (najpierw staranna diagnostyka, w tym wykluczenie majaczenia, następnie interwencje niefarmakologiczne i optymalizacja leczenia inhibitorami cholinesterazy i/lub memantyną, a dopiero w trzeciej kolejności zastosowanie leków psychotropowych pozwala na ograniczenie farmakoterapii w tej szczególnie wrażliwej grupie pacjentów.

  8. Łokieć tenisisty - przegląd wybranych metod fizykalnych, metod zaopatrzenia ortopedycznego i masażu = Tennis elbow ty - review of selected physical methods, methods of orthopaedic supplies and massage

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Joanna Siminska

    2015-02-01

    Katedra i Klinika Rehabilitacji Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy   Streszczenie   Obecnie szeroko rozpropagowany jest zdrowy i aktywny tryb życia. Dzisiaj dominuje moda za zdrowie i podejmowanie różnych form aktywności fizycznej. Nikogo zatem nie dziwi coraz większe zainteresowanie różnymi dyscyplinami sportu, zaczynając od biegania, przez fitness a kończąc na kulturystyce. Wzrost poziomu aktywności fizyczne i jej aktywnego podejmowania  jest zauważany nie tylko wśród ludzi zajmującymi się sportem zawodowo, ale również pośród amatorów, co jest obecnie bardzo popularne. Uprawianie sportu może niestety wiązać się z powstawaniem kontuzji oraz niechcianych urazów w obrębie układu mięśniowo-szkieletowego człowieka. Oczywiście wraz z podejmowanymi formami aktywności fizycznej mogą pojawiać się nieprzyjemne dolegliwości związane z odczuwaniem bólu w kościach, stawach, mięśniach czy ścięgnach. Te dolegliwości bólowe mogą występować również podczas wykonywania codziennych, rutynowych czynności życiowych. Ponadto grupą, która jest szczególnie narażona na takie niechciane urazy i dolegliwości bólowe są osoby pracujące fizycznie, wykonujące często powtarzalne ruchy. Często występują u nich powtarzające się mikrourazy. Z wiekiem mogą one przyczynić się do powstawania zwyrodnień. Jednym a takich przykładów mikrourazów w obrębie kończyny górnej jest łokieć tenisisty. Jedną ze skutecznych metod leczenia oprócz leczenia operacyjnego jest fizykoterapia. Działania te mogą zmniejszyć dolegliwości bólowe, a także zahamować niepożądane skutki mikrouszkodzeń w obrębie stawu łokciowego.   Słowa kluczowe: łokieć tenisisty, urazy, fizykoterapia, rehabilitacja.   Abstract   Now widely publicised is a healthy and active lifestyle. Today is dominated by the fashion for health and to undertake various forms of physical activity. It is not surprising, therefore anyone growing interest in

  9. Przebieg i znaczenie zajęć arteterapeutycznych dla dziewcząt cierpiących na jadłowstręt psychiczny, hospitalizowanych na oddziale psychiatrii dziecięcej. Doniesienie wstępne

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Joanna Kondracka

    2014-06-01

    Full Text Available Celem niniejszej pracy była obserwacja i ewaluacja dotychczasowego przebiegu badania nad rolą warsztatów arteterapeutycznych w procesie zdrowienia nastoletnich pacjentek cierpiących na jadłowstręt psychiczny. Od grudnia 2011 roku autorka pracy, psycholog z tytułem plastyka ceramika, prowadzi warsztaty arteterapii na oddziale psychiatrii wieku rozwojowego. Do czerwca 2013 roku w zajęciach wzięło udział 27 pacjentek, spośród których 15 spełniło kryteria włączające do badania. Dziewczęta są badane po przyjęciu na oddział oraz 6 miesięcy po zakończeniu leczenia za pomocą następujących narzędzi: EAT-26 (Eating Attitudes Test, EDI (Eating Disorder Inventory, YSR (Youth Self-Report – jedno z narzędzi z grupy Child Behavior Checklist – oraz KBPK (Kwestionariusz do Badania Poczucia Kontroli. Dodatkowo po ukończeniu cyklu warsztatów arteterapeutycznych pacjentki są proszone o wypełnienie ankiet ewaluacyjnych. Ich dotychczasowe wyniki przedstawiono w załączeniu. Obserwacje zdobyte przez autorkę w przebiegu prowadzenia zajęć arteterapeutycznych oraz wnioski wypływające z ankiet ewaluacyjnych wskazują na zapotrzebowanie na tego typu formę terapii wśród osób hospitalizowanych z powodu jadłowstrętu psychicznego. Na obecnym etapie badań trudno wykazać pozytywny wpływ arteterapii na proces zdrowienia pacjentek. Autorka ma nadzieję, że analiza wyników uzyskanych od ostatecznej liczby badanych umożliwi rzetelną ocenę skuteczności arteterapii w leczeniu jadłowstrętu psychicznego.

  10. Wybrane aspekty komunikacji terapeutycznej w kontekście kontaktu z pacjentem chorym psychicznie = Selected aspects of communication in the context of therapeutic contact with the patient mentally ill

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Paweł Biegański

    2016-09-01

    e-mail: malwina.tudorowska@gmail.com         Streszczenie: Komunikacja terapeutyczna jako część procesu porozumiewania się pomiędzy pacjentem a personelem medycznym jest istotnym elementem leczenia począwszy od diagnozy. Celem całego procesu jest wzmocnienie sfery psychicznej ze względu na różnorodność przebiegu choroby. Wsparcie terapeuty poprzez odpowiednie komunikowanie się nie jest procesem psychoterapeutycznym a reakcją na stan chorobowy pacjenta i jego sytuację życiową. Czynnikami wzmacniającymi tego typu komunikację są nawiązanie dobrych relacji oraz wprowadzenie interwencji terapeutycznych. Porozumiewanie się z pacjentem chorym psychicznie wymaga szczególnego zaangażowania poprzez otwartość, zrozumienie, akceptację. Należy minimalizować bariery wynikające z uwarunkowań fizycznych, społecznych tak aby budować zaufanie pacjenta tak aby proces komunikacji był jak najbardziej efektywny.   Słowa kluczowe: komunikacja, komunikacja terapeutyczna, choroba psychiczna Abstrakt: Therapeutic communication as part of the process of communication between the patient and the medical staff is an important element of treatment from diagnosis. The aim of the whole process is to strengthen the psychiatric due to the variety of the disease. Support therapist through appropriate communication is not a psychotherapeutic method but a reaction to the condition of the patient and his life situation. Factors reinforcing this type of communication is to establish good relations and the introduction of therapeutic interventions. Communication with the patient mentally ill requires special commitment through openness, understanding, acceptance. We should minimize the barriers stemming from the conditions of physical, social, in order to build the confidence of the patient so that the process of communication as effective as possible.   Key words: communication, therapeutic communication, mental illness

  11. Współczesne poglądy na patogenezę nadreaktywności oskrzeli w astmie dziecięcej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jadwiga Kroczyńska-Bednarek

    2010-09-01

    Full Text Available Astma jest przewlekłą chorobą płuc, której głównymi cechami są odwracalna obturacja oskrzeli, zapalenie i nadreaktywność dróg oddechowych. Ostatnia z nich, określana jako nadmierna skurczowa odpowiedź oskrzeli na nieswoiste substancje drażniące, jest najbardziej charakterystyczna dla astmy i stwierdza się ją u wszystkich dzieci z czynną chorobą i większości tych aktualnie bez objawów, ale z wywiadem astmy w przeszłości. Rzeczywisty mechanizm nadreaktywności oskrzeli (NO w astmie, także dziecięcej, pozostaje niejasny. Powszechnie sądzi się, że NO jest skutkiem przewlekłego zapalenia oskrzeli. Potwierdzają to obserwacje dotyczące wzrostu NO po ekspozycji na alergeny i jej zmniejszenia się pod wpływem leczenia przeciwzapalnego. Jednak brak korelacji między NO a wykładnikami stanu zapalnego w astmie sugeruje udział także innych, niezapalnych mechanizmów patogenetycznych NO. Zarówno badania rodzin, jak i bliźniąt z astmą wskazują na silne genetyczne uwarunkowania NO. W badaniach u ludzi i myszy zidentyfikowano więcej niż jeden obszar genowy związany z astmą i charakteryzującymi ją fenotypami, w tym NO. Istotną rolę odgrywa także związana z zapaleniem strukturalna przebudowa ściany oskrzeli. Artykuł stanowi przegląd możliwych mechanizmów wywołujących NO, które zostały omówione w literaturze medycznej. Wykazano, że nieswoista NO jest zjawiskiem wieloczynnikowym, o złożonej i wciąż niedostatecznie poznanej patogenezie.

  12. Socio-economic status and the duration of pulmonary tuberculosis symptoms in women treated at the Mazovian Treatment Centre of Tuberculosis and Lung Diseases in Otwock.

    Science.gov (United States)

    Błachnio, Maria; Zielonka, Tadeusz M; Błachnio, Antoni; Jagodziński, Jacek

    2014-01-01

    The prevalence of tuberculosis depends on various factors such as migration, homelessness, malnutrition, unemployment, bad life conditions and the aging of a society. The aim of this study was to evaluate tuberculosis in females treated at the Mazovian Treatment Centre of Tuberculosis and Lung Diseases (Mazowieckie Centrum Leczenia Chorób Płuc i Gruźlicy) in Otwock, regarding the context of demographic, social and professional status of female patients. The duration of the illness and the extent of radiographic changes were also taken into consideration. The study was carried out retrospectively. The medical documentation that was evaluated concerned 100 women, aged between 20 and 92, hospitalized at the Mazovian Treatment Centre of Tuberculosis and Lung Diseases in Otwock in the years 2005 and 2006 due to bacteriologically confirmed tuberculosis. Most women with tuberculosis lived in cities (65%), 32% of the evaluated patients lived in villages and 3% were homeless. 1/3 of females were under 40 years of age, and 1/3 were over 60 years of age. Only 29% of the women were professionally active and 25% were unemployed. 60% of women were not married. 35% of women with tuberculosis were bringing up children and 7% had abandoned their offspring. More than 1/3 of women had had tuberculosis symptoms for more than half a year before tuberculosis was diagnosed. 40% of women with tuberculosis had small radiological changes (1 to 2 lung fields); however, 26% of them had extensive changes covering 4 to 6 lung fields. The majority of women with tuberculosis in the Mazovian district are single, over 40 years old, unemployed inhabitants of cities. 30% of women in the study group had had symptoms for more than 6 months before tuberculosis was diagnosed. 40% of women with tuberculosis had very extensive radiological changes covering 4 to 6 lung fields.

  13. Polimorfizmy genu reduktazy metylenotetrahydrofolianowej a skuteczność leczenia i działania niepożądane w trakcie terapii metotreksatem u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jacek Szechiński

    2010-04-01

    Full Text Available Wstęp: Obecnie dużą nadzieję wiąże się z indywidualizacją leczeniachorych na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS. Opróczczynników klinicznych pomocna w ustaleniu indywidualnych zaleceńmoże być predyspozycja genetyczna. Celem pracy było okreś -lenie roli i wpływu polimorfizmów genu reduktazy metyleno -tetrahydrofolianowej: MTHFR C677T i A1298C na skutecznośći działania niepożądane w trakcie terapii metotreksatem (MTXchorych na RZS. Materiał i metody: Badaniem zostało objętych 273 chorych na RZSspełniających kryteria American Rheumatism Association (ARAz 1987 r. Wszyscy chorzy byli leczeni MTX (15–25 mg tygodniowominimum 6 miesięcy lub lek został u nich odstawiony wcześniejz powodu wystąpienia działań niepożądanych. Oceniano klinicznąi biochemiczną aktywność choroby. Biorąc pod uwagę działanianiepożądane, wyróżniono trzy grupy chorych: bez działań niepożądanych,z lekkimi i średnimi oraz ciężkimi działaniami niepożądanymi.Genomowe DNA było izolowane z limfocytów krwi obwodowej,a następnie amplifikowane metodą reakcji łańcuchowejpolimerazy (polymerase chain reaction – PCR. W kolejnym etapieprodukty reakcji zostały poddane działaniu enzymów restrykcyjnych. Wyniki: Ostateczne wyniki analizowano w grupie 240 chorych.Dobrą odpowiedź na leczenie stwierdzono w 6. miesiącu u 33%,umiarkowaną poprawę u 43%, a brak poprawy u 24% chorych.Działania niepożądane wystąpiły łącznie u 53% chorych, a u 16,5%były przyczyną odstawienia leku. Badając skuteczność terapii MTXw zależności od badanych polimorfizmów, nie wykazano istotnościstatystycznej. Biorąc pod uwagę wszystkie działania niepożądane,to istotnie statystycznie częściej występowały one u chorychz genotypem MTHFR 677TT i 677CT w porównaniu z 677CC(OR = 1,97, p < 0,01. Częściej stwierdzono zwiększenie aktywnościaminotransferaz u chorych z genotypem MTHFR 677CT i 677TTw porównaniu z MTHFR 677CC (p = 0,02, OR = 3,4. Wnioski: Polimorfizm MTHFR 677CC był związany z mniejszą liczbądziałań niepożądanych. Badania polimorfizmów genów mogąpozwolić na wyróżnienie grupy pacjentów predysponowanych dowystąpienia działań niepożądanych. Badania farmakogenetycznemogą przyczynić się do skuteczniejszej indywidualizacji leczeniachorych na RZS.

  14. Strategie radzenia sobie z chorobą nowotworową w okresie chemioterapii = Coping strategies evaluated in oncological patients on chemotherapy treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Bożena Baczewska

    2017-02-01

      1 Katedra Interny z Zakładem Pielęgniarstwa Internistycznego Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie 2 Katedra Psychoterapii i Psychologii Zdrowia Katolicki Uniwersytet Lubelski im. Jana Pawła II. OTS Lublin 3 Katedra i Zakład Pielęgniarstwa Neurologicznego Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie 4 Katedra Chirurgii i Pielęgniarstwa Chirurgicznego Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie       Słowa kluczowe: strategie radzenia sobie z chorobą, choroba nowotworowa, chemioterapia   Key words: strategies for coping with the disease, cancer, chemotherapy     Streszczenie Wstęp. Chemioterapia będąc długim procesem leczenia, niesie za sobą szereg skutków ubocznych. Wiele skutków ubocznych działania cytostatyków wpływa na psychikę człowieka. Pacjent w tym okresie stosuje różne strategie radzenia sobie z chorobą, które pozwalają mu przetrwać trudne chwile. Materiał i metoda. Badaniem objęto 123 pacjentów poddanych chemioterapii Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej w Lublinie. Zastosowano Skalę Przystosowania Psychicznego do choroby nowotworowej Mini-MAC oraz autorski kwestionariusz. Wyniki badań. Respondenci w 55,5% wykazują cechy zaabsorbowania lękowego. Zdecydowana większość pacjentów ukazuje cechy ducha walki (83,61%. Większość badanych (75,02% nie wykazuje objawów bezradności i beznadziejności. Badani w 79,55% stosują zachowania zakwalifikowane do strategii pozytywnego przewartościowania. Częściej styl konstruktywny stosowały kobiety niż mężczyźni. Największe nasilenie stylu destrukcyjnego zanotowano dla osób chorych na nowotwory: narządów rodnych (36,26,  pęcherza (36,26 oraz sutka/piersi (34,71. Jeśli chodzi o styl konstruktywny, zaistniał on w każdym rodzaju choroby nowotworowej. Wnioski. 1. W badanej grupie pacjentów, poddanych chemioterapii dominują strategie ducha walki i pozytywnego przewartościowania, które są sk

  15. Jak różnicować wymioty u noworodków i niemowląt? Część II. Gastroenterologiczne i alergologiczne przyczyny wymiotów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Stańczyk-Przyłuska

    2014-03-01

    Full Text Available Najczęstszą przyczyną wymiotów w wieku niemowlęcym są błędy w karmieniu. Ich rozpoznanie wymaga wnikliwej analizy sposobu żywienia oraz przygotowywania posiłków. Optymalne warunki dla takiej oceny stwarza kilkudniowa obserwacja dziecka. Również zaburzenia więzi matki z dzieckiem mogą się istotnie przyczyniać do większej częstości zwracania pokarmu. Znaczna część incydentów wymiotów niemowlęcych nie wynika z zaburzeń chorobowych, a jedynie z fizjologicznej niedojrzałości górnego odcinka przewodu pokarmowego. Refluks żołądkowo-przełykowy uważany jest za zjawisko normalne, o przejściowym charakterze, będące konsekwencją anatomicznej i czynnościowej niedojrzałości przewodu pokarmowego młodszych niemowląt. Leczenia wymagają jedynie te dzieci, u których refluks żołądkowo-przełykowy wywołuje takie objawy kliniczne, jak: zaburzenia rozwoju fizycznego, niepokój, zaburzenia połykania, wheezing, kaszel lub bezdechy, albo prowadzi do rozwoju powikłań, np. zapalenia przełyku, jego zwężenia czy przełyku Barretta. Kolejną najczęściej rozpoznawaną przyczyną wymiotów w wieku niemowlęcym są różne manifestacje kliniczne alergii na pokarmy. Immunologiczna reakcja na białka pokarmowe może wywoływać mniej niż 1% przypadków wymiotów, a ich rozpoznanie powinno zostać potwierdzone w teście eliminacji i prowokacji. Wiele innych chorób przewodu pokarmowego również może prowadzić do wymiotów, m.in. infekcyjne zapalenie żołądka i jelit, nieswoiste zapalenie jelit, nietolerancje pokarmowe, a także cholestaza zewnątrzwątrobowa oraz zapalenie trzustki.

  16. Aquaculture and Fish Welfare: Are the Rights of Fish Compromised?/ Akwakultura I Dobrostan Ryb: Czy Prawa Ryb Są Szanowane?

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Mustapha Moshood K.

    2014-12-01

    Full Text Available Zagadnienie dobrostanu ryb w akwakulturze jest aktualne przez cały proces produkcyjny, a jego właściwa realizacja, z poszanowaniem praw ryb i humanitarnym ubojem, jest korzystana dla producenta i konsumenta. Poszanowanie praw ryb odnosi się do różnorodnych aspektów hodowli uwzględniając takie jak: baseny i stawy hodowlane, zagęszczenie obsady, jakość wody, pokarm i reżim żywienia, zarażenie chorobami i pasożytami, metody leczenia ryb zarażonych, manipulacja ciałem ryby, odłowy sieciowe, metody pozyskiwania ryb przed ubojem, metody uboju, metody oczyszczania z pokarmu, sztuczny fotoperiod, selekcja w kierunku szybkiego wzrostu, selektywny i indukowany rozród, manipulacje genetyczne, ekspozycja na drapieżnictwo, hodowla w polikulturach, znakowanie, stłaczanie ryb, sortowanie, transport, rybie atraktory, przypadkowe bądź celowe introdukcje ryb modyfikowanych genetycznie do akwakultury. Najbardziej rekomendowaną metodą utrzymywania ryb w pożądanym dobrostanie, która zapewni też korzyści dla hodowcy jest zachowywanie tzw. „pięciu wolności” w odniesieniu do hodowanych zwierząt. Sposoby realizacji takiego prowadzenia hodowli są przedstawione i dyskutowane w niniejszej pracy. Stan ryb w niewoli powinien uwzględniać czynniki etyczne, produkcyjne, ekonomiczne i handlowe. Jest to coraz ważniejsze ze względu na rosnącą potrzebę konsumenta do zapoznania się z technikami stosowanymi w produkcji pożywienia pochodzenia zwierzęcego i akceptacji tych praktyk. Polepszenie dobrostanu produkowanych ryb w akwakulturze skutkuje zwiększeniem korzyści produkcyjnej: ryby będą przyrastać lepiej, a jakość mięsa będzie wyższa. Wzrasta też poziom akceptacji u konsumentów tak wyprodukowanego mięsa w powiązaniu z humani- tarnym ubojem.

  17. Leczenie schizofrenii elektrowstrząsami oraz lekami przeciwpsychotycznymi, łącznie z elektrowstrząsami

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Emilia Kołodziej‑Kowalska

    2011-12-01

    Full Text Available Elektrowstrząsy (EW były stosowane w leczeniu schizofrenii od czasu ich wynalezienia w 1938 roku. Wprowadzenie efektywnej farmakoterapii schizofrenii oraz zaburzeń nastroju doprowadziło do znacznego spadku ich wykonywania w latach 60. i 70. XX wieku. Stopniowe wykazanie ograniczeń skuteczności i występowanie objawów niepożądanych le‑ ków przeciwpsychotycznych doprowadziło w kolejnych dekadach do powrotu zainteresowania elektrowstrząsami jako metodą leczenia lekoopornej schizofrenii. Niestety, wskazania do zastosowania EW w schizofrenii i ich miejsce w algoryt‑ mach leczniczych są niejasne, głównie w związku z brakiem odpowiedniej jakości badań klinicznych. Kontrowersje zwią‑ zane z oceną efektywności EW w leczeniu schizofrenii, zwłaszcza opornej na farmakoterapię, znalazły odzwierciedlenie w różnicach w rekomendacjach wydawanych przez różne towarzystwa naukowe. Analiza danych z literatury (nieliczne badania randomizowane i otwarte, głównie badania retrospektywne i opisy kazuistyczne wykazuje, że strategia polegająca na leczeniu skojarzonym lekami przeciwpsychotycznymi i elektrowstrząsami jest efektywniejsza od każdej z tych metod z osobna. Badania sugerują także, że połączenie EW i klozapiny jest raczej bezpieczne i skuteczne; doniesienia oceniające połączenie z nowymi LPP drugiej generacji są nieliczne. Identyfikowano różne czynniki predykcyjne poprawy po leczeniu skojarzonym EW i LPP. Częsta jest konkluzja, że elektrowstrząsy w połączeniu z lekami przeciwpsychotyczny‑ mi mogą być rozważane jako opcja terapeutyczna u pacjentów, u których farmakoterapia wykazuje ograniczoną skutecz‑ ność. Profil objawów ubocznych terapii skojarzonej nie różni się od samych zabiegów EW, jest ona bezpieczna i dobrze tolerowana.

  18. Escitalopram w leczeniu zaburzeń psychicznych chorych w podeszłym wieku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Sobów

    2015-07-01

    Full Text Available Farmakoterapia zaburzeń psychicznych u chorych w podeszłym wieku jest często trudna i ograniczona powszechniejszym niż u młodszych chorych występowaniem objawów niepożądanych, interakcji lekowych oraz koniecznością brania pod uwagę współchorobowości, nie tylko psychiatrycznej, ale przede wszystkim – somatycznej. Te aspekty, razem z wieloczynnikową patogenezą zaburzeń i znaczną w wielu badaniach odpowiedzią placebo, prowadzą do względnie niższych wskaźników efektywności klinicznej leczenia. Właściwy wybór leku, uwzględniający jego skuteczność i bezpieczeństwo, jest zatem kluczowy dla sukcesu terapii. Escitalopram to obiecujący lek dla starszych chorych. Jego znaczna selektywność farmakodynamiczna, korzystny profil farmakokinetyczny, w tym stosunkowo niewielki potencjał wchodzenia w interakcje lekowe, oraz dość rzadkie wywoływanie poważnych objawów ubocznych spowodowały – wraz z zadowalającymi wynikami badań klinicznych – częste i z korzyścią dla pacjentów stosowanie escitalopramu w zaburzeniach nastroju (także w tzw. organicznych i zaburzeniach lękowych, a ostatnio jako leku korygującego zaburzenia zachowania towarzyszące otępieniu, takie jak pobudzenie, agresja czy psychoza. Dodatkowym ważnym aspektem stosowania escitalopramu jest łatwość podawania (jedna dawka na dobę oraz dostępność postaci w kroplach, która może być szczególnie użyteczna dla chorych z problemami w połykaniu, przyjmujących wiele leków, karmionych poprzez gastrostomię czy z zaburzeniami funkcji poznawczych.

  19. Choroba refluksowa przełyku a astma oskrzelowa

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Patyk

    2009-09-01

    Full Text Available Astma oskrzelowa i choroba refluksowa przełyku są często współwystępującymi jednostkami chorobowymi. Uważa się, że refluks stanowi potencjalny czynnik wywołujący lub zaostrzający astmę. Hipoteza ta opiera się zarówno na przesłankach patofizjologicznych, jak i badaniach klinicznych. W badaniach eksperymentalnych wykazano, że zakwaszanie dolnej części przełyku powoduje wzmożoną reaktywność oskrzeli. Powstało kilka teorii wyjaśniających to zjawisko, do najistotniejszych należą teoria nerwowa, zapalna i mikroaspiracji. Wykazano również, że nieswoiste testy nadreaktywności oskrzeli mogą indukować epizody refluksu, co przemawia za udziałem samej astmy w promowaniu GERD. Do osłabienia mechanizmów antyrefluksowych prowadzą związane z zaostrzeniami astmy wzrost ujemnego ciśnienia w klatce piersiowej oraz „pułapka powietrzna”, a także niektóre doustne leki rozszerzające oskrzela, zwłaszcza teofilina. Obie choroby mogą oddziaływać na siebie na zasadzie błędnego koła, co pociąga za sobą implikacje terapeutyczne. Nie ma jednak jednoznacznych danych z badań randomizowanych o skuteczności antyrefluksowej terapii farmakologicznej i chirurgicznej. Najnowsze dane z piśmiennictwa nie potwierdzają pozytywnych rezultatów takiej terapii w grupie astmy trudnej, w której dotąd rekomendowano wdrożenie leczenia dużymi dawkami IPP. Nadal brak jest przekonywają- cych danych dotyczących roli niekwaśnego i/lub żółciowego refluksu w astmie. Konieczne jest udoskonalenie i standaryzacja metod diagnostycznych oraz protokołów terapeutycznych pozwalających wyodrębnić grupę pacjentów, u których terapia antyrefluksowa przyniesie najlepsze efekty dla kontroli astmy.

  20. Przydatność artroskopowej totalnej synowektomii w leczeniu wysiękowego zapalenia stawu kolanowego u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Frąszczak

    2011-06-01

    Full Text Available Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS to przewlekła immunologiczniezależna układowa choroba tkanki łącznej. Charakteryzujeją symetryczne i przewlekłe zapalenie błony maziowej. Obej -muje stawy obwodowe, a z dużych stawów najczęściej stawkolanowy. Oprócz leczenia farmakologicznego jedną z metod opera -cyjnych jest synowektomia. Ostatnio coraz większego znaczenianabiera artroskopowa totalna synowektomia z uwagi na mało -inwazyjność, dużą radykalność oraz skrócenie czasu terapii i rehabilitacji.Technika ta pozwala na dość dokładne usunięcie błonymaziowej z 4 portów artroskopowych, a wskazaniem są nawracającewysięki trwające 6 miesięcy.Celem pracy było przedstawienie wczesnych wyników i sku -teczności artroskopowej totalnej synowektomii wykonaneju chorych na RZS. Ocenie poddano chorych po artroskopowejtotalnej synowektomii stawu kolanowego wykonanej w KliniceReumoortopedii Instytutu Reumatologii w Warszawie w latach2005–2006. Okres obserwacji wynosił dwa lata. Badania prowa -dzono na podstawie opracowanych własnych kart badań, a ocenywyników dokonano na podstawie czynnościowych skal HSSi Lysholma. Do badania zgłosiło się 15 chorych z 21 osób opero -wanych. Ocenę czynnościową przeprowadzono w okresie od półroku do 2 lat po artroskopowej totalnej synowektomii. Stwier dzono,że wynik doskonały i dobry po operacji osiągnęło w tym okresie 80% badanych. Wyniki te są porównywalne z wynikami uzyskanymiprzez inne ośrodki zajmujące się tym problemem w Europie i naświecie. Artroskopowa totalna synowektomia umożliwia szybkiepodjęcie rehabilitacji i funkcji czynnościowej stawu, skraca czasleczenia i obniża jego koszty oraz redukuje dawki leków podstawowych(tab. I.

  1. Krioterapia ogólnoustrojowa zmniejsza aktywność fibrynolityczną krwi u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów i osób z chorobą zwyrodnieniową stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Julita Istrati

    2010-06-01

    Full Text Available W reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS istnieje podwyższoneryzyko występowania zawału serca i innych powikłań ze strony układukrążenia. W aktywnym RZS stwierdza się ponadto stan pobudzeniaukładu krzepnięcia i fibrynolizy, co w pewnym stopniu tłumaczyczęstsze incydenty sercowo-naczyniowe. Celem przeprowadzonychbadań było sprawdzenie, czy powszechnie uznana za bezpieczną,ogólnoustrojowa krioterapia stosowana w fizykoterapii RZS możezaburzać chwiejną równowagę układu hemostatycznego. Wykonanobadania wybranych parametrów układu krzepnięcia i fibrynolizyu 46 pacjentów z RZS oraz 20 pacjentów z chorobą zwyrodnieniowąstawów (OA, poddanych 10 cyklom leczenia w komorze kriogenicznej(w temperaturze –120°C przez 3 min. Stwierdzono, że taka terapianie powoduje hamowania odczynu ostrej fazy u chorych na RZS– stężenie białka C-reaktywnego (CRP we krwi nie uległo zmianie.Zaobserwowano natomiast zmiany w układzie fibrynolitycznymw postaci zmniejszenia stężenia tkankowego aktywatora plazminogenu(t-PA w osoczu i zwiększenia stężenia kompleksów plazminy––antyplazminy (PAP (p < 0,05 u chorych na RZS, a także zmniejszeniastężenia t-PA i zwiększenia stężenia inhibitora aktywatoraplazminogenu (PAI-1 (p < 0,05 u chorych na OA. Pomimo brakujakichkolwiek negatywnych objawów klinicznych związanych z tymizmianami autorzy uważają, że terapia chorych na RZS w komorzekriogenicznej może zaburzać równowagę w układzie hemostazy–fibrynolizy i u niektórych pacjentów może zwiększać ryzyko zakrzepicyi powikłań sercowo-naczyniowych.

  2. Zakrzepowa plamica małopłytkowa – diagnostyka i leczenie

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jolanta Korsak

    2013-12-01

    Full Text Available Zakrzepowa plamica małopłytkowa (thrombotic thrombocytopenic purpura, TTP początkowo charakteryzowała się pentadą objawów: małopłytkowością, niedokrwistością hemolityczną mikroangiopatyczną, zaburzeniami układu nerwowego, niewydolnością nerek i gorączką. Jednak u 35% chorych z rozpoznaniem TTP nie stwierdza się wszyst‑ kich tych dolegliwości: nie występują u nich objawy neurologiczne, zaburzenia funkcji nerek oraz gorączka. Obec‑ nie zakrzepową plamicę małopłytkową rozpoznaje się na podstawie małopłytkowości i niedokrwistości mikroangiopatycznej. Diagnostyka obejmuje badanie morfologiczne krwi obwodowej wraz z rozmazem, badanie czynności nerek i oznaczenie aktywności LDH. Pomocne w rozpoznaniu jest oznaczenie aktywności metaloprote‑ azy ADAMTS13 i miana przeciwciał anty-ADAMTS13. W terapii w pierwszym rzucie stosuje się plazmaferezę lecz‑ niczą – powinna ona zostać przeprowadzona nawet wtedy, gdy diagnoza jest niepewna. Plazmafereza usuwa mul‑ timery ULvWF i nabyte przeciwciała skierowane przeciw ADAMTS13. Przetoczenie osocza nie jest tak efektywne jak plazmafereza, lecz może być stosowane tymczasowo. Efekt leczenia oceniany jest na podstawie unormowa‑ nia się aktywności LDH oraz ustąpienia małopłytkowości, niedokrwistości i zmian neurologicznych. Inną możli‑ wością terapeutyczną jest podawanie glikokortykosteroidów oraz immunoglobulin. U niektórych chorych korzystne może być wykonanie splenektomii. Ostatnio stosuje się także rytuksymab – powoduje on redukcję miana inhibitora ADAMTS13 i wzrost aktywności enzymu. Po leczeniu rytuksymabem odnotowano remisje kliniczne w przypad‑ kach, w których zawiodły inne metody terapii.

  3. Zespół nakładania astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jadwiga Kroczyńska-Bednarek

    2011-07-01

    Full Text Available Astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP to zapalne choroby dróg oddechowych, które łączy obecność ograniczenia przepływu powierza przez drogi oddechowe podkreślane w ich definicji. Zapalenie, które leży u podłoża obu chorób, różni się jakościowo rodzajem przeważających komórek i głównych mediatorów zapalnych. Inna jest też na ogół odpowiedź na leki rozszerzające oskrzela w astmie i POChP. Pomimo tych różnic i znaczących odrębności naturalnego przebiegu, rokowania i patogenezy właściwe rozpoznanie obu chorób w praktyce jest trudne, a niekiedy nawet niemożliwe z powodu nakładania się cech astmy i POChP u tego samego pacjenta. Wraz z upływem lat u części chorych na astmę dochodzi do utrwalenia się obturacji, a wielu pacjentów z POChP wykazuje istotną reaktywność oskrzeli i częściową odwracalność obturacji. Nawet profil zapalenia w ciężkiej astmie może zmieniać się na podobny do obserwowanego w POChP, a zaostrzenie POChP przebiega niejednokrotnie z większym udziałem eozynofilów. Głównej przyczyny takiego współwystępowania obu schorzeń (zespołu nakładania upatruje się we wspólnych czynnikach ryzyka i fakcie, że sama astma może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia POChP. Powszechność zjawiska zmusza do wypracowania skutecznych metod zapobiegania rozwojowi zespołu nakładania, lepszego różnicowania obu chorób, a w przypadku ich współistnienia – do poszukiwania optymalnych sposobów postępowania i leczenia.

  4. Ropień tkanek miękkich podudzia wywołany przez Salmonella sp. u pacjentki z reumatoidalnym zapaleniem stawów leczonej adalimumabem

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Marek

    2011-04-01

    Full Text Available Stosowanie leków biologicznych, do których zalicza się m.in. przeciwciałaprzeciwko czynnikowi martwicy nowotworów α, może byćzwiązane ze zwiększoną zapadalnością na zakażenia o etiologiibakteryjnej, wirusowej czy grzybiczej.Supresja układu odpornościowego czasami zmienia typowy przebiegkliniczny infekcji w porównaniu z przebiegiem u osób immunokompetentnych.Obserwuje się tendencję do uogólnienia zakażeniai/lub nietypowego, skąpoobjawowego przebiegu.Przedstawiono przypadek 60-letniej kobiety chorej na reumatoidalnezapalenie stawów o agresywnym przebiegu od ok. 12 lat,obciążonej wieloletnią cukrzycą typu 2, leczonej adalimumabem,metotreksatem i prednizonem, przyjętej do szpitala z powodubolesnej zmiany o charakterze naciekowo-zapalnym na bocznejpowierzchni prawego podudzia. Przeprowadzona diagnostykadoprowadziła do rozpoznania ropnia tkanek miękkich prawegopodudzia o etiologii Salmonella sp. (ryc. 1, 2.Etiologia została potwierdzona badaniem bakteriologicznymwydzieliny uzyskanej po chirurgicznym nacięciu ropnia. Zastosowanoantybiotykoterapię zgodną z antybiogramem oraz leczeniemiejscowe (miejscowo działające leki odkażające i regularnawy mia na sączków, uzyskując bardzo dobry efekt kliniczny (ryc. 3.W cza sie diagnostyki i leczenia odstawiono metotreksat i adali -mumab.Powstanie ropnia było prawdopodobnie poprzedzone skąpoobjawowym,ograniczonym jedynie do stanów gorączkowych, zakażeniemSalmonella i bakteriemią. Należy również wziąć pod uwagęmożliwość nosicielstwa i reaktywacji zakażenia w wyniku stosowanychleków immunosupresyjnych. Z powodu wciąż rosnącej liczby chorych stosujących leki biologicznewarto zwrócić uwagę na to, że zakażenia w tej grupie chorychmogą mieć bardzo nietypowy przebieg oraz etiologię.Decyzja o ponownym stosowaniu leku z grupy leków modyfikującychprzebieg choroby, ewentualnie o ponownej kwalifikacji doleczenia biologicznego, będzie podjęta po zako

  5. Łuszczyca paznokci

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Hanna Wolska

    2010-09-01

    Full Text Available Łuszczycowe zmiany paznokciowe występują u około 50% pacjentówz łuszczycą zwyczajną i powyżej 80% osób z łuszczycą stawową. Zmianymogą mieć różnorodny charakter, z czego najczęściej występującymii/lub stwarzającymi największe problemy dla pacjentów są: naparstkowanie,hiperkeratoza podpaznokciowa oraz onycholiza. Mogą oneutrudniać wykonywanie nie tylko czynności dnia codziennego, alenawet pracy zawodowej, a tym samym wpływać wybitnie niekorzystniena jakość życia. Istnieją ponadto dane wskazujące na wyraźnyzwiązek między zmianami paznokciowymi i łuszczycą stawową.Związek ten zaznacza się zwłaszcza przy objęciu procesem zapalnymdystalnych stawów międzypaliczkowych. Nasilone zmiany paznokciowewydają się jednym z głównych czynników ryzyka rozwoju łuszczycystawowej. Stopień zajęcia paznokci określa się najczęściej zapomocą tzw. skali NAPSI, która pozwala na obiektywne porównanieskuteczności poszczególnych terapii. Jest to o tyle istotne, że dotychczasnie ma ujednoliconych metod leczenia przy tej lokalizacji łuszczycy.Wszystkie leki podawane ogólnie, zwłaszcza retinoidy, mogąpowodować poprawę stanu paznokci. Badania kontrolowane nowychpreparatów wskazują na znaczną skuteczność infliksymabu, a obserwacjekliniczne – również adalimumabu. Najczęściej jednak stosuje siępreparaty miejscowe, z których najskuteczniejsze wydają się kortykosteroidy,zwłaszcza w iniekcjach domiejscowych, co może jednakłączyć się z istotnymi działaniami niepożądanymi. Bezpieczniejsze jeststosowanie miejscowych pochodnych witaminy D i witaminy A – kalcypotriolui tazarotenu, ale ich skuteczność zależy w dużej mierze odsposobu aplikacji – pod okluzją czy bez okluzji, czy też w skojarzeniuz miejscowymi kortykosteroidami. Postępowanie u pacjentów z łuszczycąpaznokci nadal pozostaje problemem.

  6. Wpływ aktywności fizycznej na sprawność funkcji poznawczych osób w podeszłym wieku i na przebieg choroby Alzheimera

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Gabryelewicz

    2013-04-01

    Full Text Available W miarę starzenia się społeczeństwa coraz więcej osób doświadcza związanego z wiekiem osłabienia pamięci i zaburzeń innych funkcji poznawczych. Dla części tych osób zaburzenia te mogą być zwiastunem otępienia. Wiadomo, że jego najczęstszą przyczyną jest choroba Alzheimera (Alzheimer’s disease, AD. Stosowane obecnie metody farmakologicznego zapobiegania i leczenia AD są mało skuteczne. Powoduje to, że podejmowane są próby terapii mających na celu spowolnienie przebiegu AD i opóźnienie początku objawowej fazy klinicznej choroby. Może to znacząco wpływać na zmniejszenie zapadalności na AD. Wyniki biologicznych, epidemiologicznych i randomizowanych badań kontrolowanych wskazują na korzystny wpływ regularnej aktywności fizycznej na zapobieganie występowaniu zaburzeń poznawczych u osób w podeszłym wieku i spowolnienie przebiegu AD. Okazuje się, że aktywność fizyczna, szczególnie w połączeniu z aktywnością umysłową i intensywną aktywnością społeczną, może być użyteczną, a przy tym tańszą i bezpieczniejszą metodą zapobiegania AD niż profilaktyka farmakologiczna. Dalszych badań wymaga określenie precyzyjnych zaleceń dotyczących rodzaju, czasu trwania i intensywności tych form terapii. Istnieje jednak szansa, że w bliskiej przyszłości będziemy mogli stosować potwierdzone zasady zapobiegania AD dotyczące zachowań dietetycznych, aktywności społecznej, umysłowej i fizycznej. Wymienione wyżej rodzaje interwencji niefarmakologicznych wpływają również pozytywnie na codzienne funkcjonowanie i ogólną jakość życia osób w podeszłym wieku i pacjentów z AD.

  7. Edukacja żywieniowa rodziny w przypadku występowania otyłości

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Pieszko

    2013-12-01

    Full Text Available Edukacja żywieniowa stanowi ważny element terapii osób z nadwagą i otyłością, będąc niejednokrotnie dopełnie‑ niem dla diety redukcyjnej czy farmakoterapii. Prawidłowo dobrana i realizowana metoda szkolenia powinna speł‑ niać funkcję czynnika mobilizującego i wzmacniającego, dzięki któremu pacjent będzie chętniej modyfikował swój styl życia. Głównym celem edukacji dotyczącej diety jest przekazanie i utrwalenie właściwych postaw żywieniowych, przy czym forma przekazu wiedzy na temat odżywiania skierowana do dzieci nie może być taka sama jak przezna‑ czona dla ich rodziców/opiekunów. Związane jest to z różnicami w rozumieniu i przyswajaniu informacji pomiędzy osobami dorosłymi i dziećmi. Mimo to trzeba pamiętać, że rodzina jest społecznością, której członkowie są ze sobą bardzo związani i mają na siebie duży wpływ – nie można zatem pominąć edukacji, która będzie zachęcała całą rodzinę do wspólnych działań. Zmiana nawyków żywieniowych musi dotyczyć wszystkich członków rodziny, gdyż to rodzice poprzez swoje poglądy, preferencje i zachowania kształtują poglądy, preferencje i zachowania dzieci. Również osoba szczupła powinna dostosować się do nowych zasad dla dobra swoich bliskich. Wzajemna moty‑ wacja może być kluczem do sukcesu. Zmiana stylu życia wiąże się też ze zwiększeniem aktywności fizycznej, która jest nieodzownym elementem terapii pacjentów otyłych. Wzrost aktywności ruchowej może skutecznie skrócić czas leczenia oraz przyczynić się do jego lepszych efektów.

  8. Zakażenia pałeczkami Legionella pneumophila – opis przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Bolesław Kalicki

    2011-12-01

    Full Text Available Legionella pneumophila jest wewnątrzkomórkowym patogenem zasiedlającym środowiska wodne. Do zakażenia dochodzi drogą inhalacji zakażonego aerozolu, rzadziej poprzez aspirację. Rozprzestrzenianie się zachodzi drogą krwionośną, limfatyczną i przez ciągłość. Choroba rozwija się w postaci dwóch klinicznie odrębnych zespołów: choroby legionistów i gorączki Pontiac. Pozapłucne postaci legionelozy spotyka się niezmiernie rzadko. Powikłania mogą występować w postaci niedodmy, wysięku, zrostów, ropni płuc, ropniaków opłucnej, przetok oskrzelowo-opłucnowych, a w konsekwencji mogą prowadzić do niewydolności wielonarządowej. W diagnostyce zakażenia Legionella pneumophila stosuje się izolację i hodowlę bakterii uzyskanych z tkanek chorego na specjalnych podłożach, metody genetyczne bądź też testy serologiczne. W leczeniu skuteczne są antybiotyki z grupy makrolidów, a w ciężkiej postaci choroby także fluorochinolony. Leczeniem alternatywnym jest kombinacja trimetoprym + sulfametoksazol. W artykule przedstawiono opis przypadku 14-letniego chłopca, który został przyjęty do Kliniki z powodu gorączki, osłabienia, wymiotów, bólów brzucha i głowy. U dziecka wykonano serię badań wyjaśniających przyczynę dolegliwości. Stwierdzono podwyższone wykładniki stanu zapalnego z towarzyszącą leukopenią i trombocytopenią. W przebiegu choroby pojawiły się kaszel i wysypka. W badaniach dodatkowych wysunięto podejrzenie zajęcia układu sercowo-naczyniowego. Podejrzewając zakażenie atypowe, do leczenia dołączono makrolid, po którym uzyskano poprawę stanu klinicznego i ustąpienie objawów. Otrzymany później wynik badania w kierunku Legionella pneumophila wskazywał na możliwość zakażenia o tej etiologii.

  9. Topiramat – przegląd wybranych artykułów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej Klimek

    2013-06-01

    Full Text Available Padaczka stanowi poważny problem epidemiologiczny z powodu znacznego rozpowszechnienia, a także terapeutyczny ze względu na odsetek przypadków lekooporności wynoszący 30%. W związku z tym położono nacisk na proces zsyntetyzowania nowych leków przeciwpadaczkowych (LPP, które będzie cechować większa skuteczność niż dotychczasowych. Pomimo wprowadzenia do obrotu ponad dziesięciu LPP drugiej generacji odsetek przypadków padaczki lekoopornej nie uległ zmianie, aczkolwiek u pojedynczych chorych wykazały one wyższość nad preparatami stosowanymi tradycyjnie. Do leków przeciwpadaczkowych drugiej generacji należy między innymi topiramat (TPM, cechujący się unikalną budową chemiczną (pochodna fruktopiranozy. W Polsce został wprowadzony do obrotu w 1998 roku. W niniejszej pracy opisano właściwości farmakokinetyczne, jak również zastosowanie TPM jako terapii dodanej w napadach padaczkowych uogólnionych i napadach częściowych oraz jako monoterapii w tego typu napadach. Topiramat ma wielokierunkowy mechanizm działania. Jest silnym blokerem kanałów sodowych, a także wpływa na kanały wapniowe, zwiększa aktywność receptorów GABA, blokuje typ kainowy/AMPA receptorów glutaminowych, jest słabym inhibitorem anhydrozy węglanowej. Omówiono dodatkowo możliwości zastosowania TPM w status epilepticus. Zwrócono uwagę na koszt leczenia topiramatem w porównaniu z takimi lekami, jak kwas walproinowy, oraz wpływ na jakość życia w porównaniu na przykład z lamotryginą. Opisano objawy uboczne, przyglądając się bliżej przyczynie spadku wagi przy zastosowaniu TPM oraz możliwości wystąpienia kwasicy metabolicznej, kamicy nerkowej oraz zmniejszonej potliwości. Podkreślono zalety stosowania topiramatu na tle innych LPP.

  10. Modulowanie funkcji układu cholinergicznego w leczeniu schizofrenii – dziś i jutro

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Frątczak

    2013-06-01

    Full Text Available W ostatnim czasie rośnie zainteresowanie rolą układu cholinergicznego w patogenezie schizofrenii. Od wielu lat obserwowano zaburzenia funkcji tego układu, głównie w postaci efektów niepożądanych wywołanych lekami przeciwpsychotycznymi. Postrzeganie układu acetylocholiny ewoluuje, co wynika z założenia, że wpływ na przekaźnictwo w jego obrębie może nie tylko wywoływać albo eliminować wspomniane objawy niepożądane, ale też bezpośrednio modyfikować symptomatologię schizofrenii. Celem niniejszego artykułu jest przegląd aktualnego piśmiennictwa dotyczącego nowych opcji modulowania funkcji układu cholinergicznego. Obecnie badania koncentrują się na poszukiwaniu selektywnych agonistów i allosterycznych modulatorów receptorów muskarynowych, które mogą redukować ryzyko skutków ubocznych tradycyjnej terapii przeciwpsychotycznej i jednocześnie mieć swój własny terapeutyczny potencjał antypsychotyczny. Zastosowanie substancji mniej selektywnych nie prowadzi do takich korzyści. W kręgu zainteresowań psychofarmakologów pozostają również modulatory receptorów nikotynowych α4β2 i α7, które korzystnie wpływają między innymi na funkcjonowanie poznawcze chorych na schizofrenię, co potwierdzono w wielu niezależnych badaniach. Jak wiadomo, u większości pacjentów mimo leczenia utrzymują się objawy negatywne, deficyty poznawcze, często też resztkowe objawy pozytywne. Z klinicznego punktu widzeniaistotne pozostają także objawy niepożądane, które bardzo często komplikują leczenie, ograniczają możliwości terapeutyczne i pogarszają współpracę chorego w farmakoterapii. Badania nowych, bardziej selektywnych substancji cholinergicznych dają nadzieję na udoskonalenie terapii schizofrenii poprzez zwiększenie skuteczności i wyeliminowanie objawów niepożądanych.

  11. Aripiprazol: od wyjątkowego mechanizmu działania do szerokich zastosowań

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Sobów

    2016-09-01

    Full Text Available Efektywne, nastawione na możliwie kompletną poprawę objawową i funkcjonalną leczenie schizofrenii i choroby afektywnej dwubiegunowej pozostaje w dzisiejszym stanie wiedzy zadaniem trudnym. Uważa się, że kluczowe jest kompleksowe podejście do problemów pacjenta, a zastosowanie odpowiedniego leku przeciwpsychotycznego ma ten proces skutecznie wspomagać. Powszechnie obecnie stosowane nowoczesne leki przeciwpsychotyczne są podobnie skuteczne w zwalczaniu pozytywnych objawów psychozy schizofrenicznej oraz manii, natomiast znacznie różnią się w zakresie wpływu na pozostałe objawy, jak również pod względem tolerancji, akceptacji leczenia i szeroko rozumianej współpracy lekarz – pacjent. Aripiprazol wyróżnia się unikalnym mechanizmem działania – inaczej niż pozostałe leki przeciwpsychotyczne, jest częściowym antagonistą D2/D3 (oraz niektórych receptorów serotoninowych. Taki profil farmakologiczny pozwala na uzyskanie nie tylko znacznej, porównywalnej do innych leków przeciwpsychotycznych II generacji, skuteczności w leczeniu ostrej psychozy, ale także korzystnego wpływu na objawy afektywne, poznawcze i negatywne schizofrenii. Dodatkowymi korzyściami wynikającymi z profilu farmakologicznego leku są niskie ryzyko wywoływania parkinsonizmu, korzystny profil w zakresie wpływu na stan metaboliczny (praktycznie brak wpływu na masę ciała oraz niewywoływanie hiperprolaktynemii. Te korzystne cechy farmakologiczne powodują, że aripiprazol może być stosowany nie tylko w preferowanej monoterapii, ale także jako leczenie dodane, w tym w celu poprawy tolerancji innych leków. Nowsze badania wskazują na możliwości poszerzenia panelu wskazań, między innymi o depresję oporną na standardową farmakoterapię oraz zaburzenia zachowania u chorych z otępieniem.

  12. Peginterferon beta-1a – nowa postać interferonu beta-1a

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Zdzisław Maciejek

    2015-11-01

    Full Text Available W 2014 roku, po zakończeniu próby klinicznej III fazy ADVANCE, do leczenia postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego wprowadzono nową pegylowaną postać interferonu beta-1a o wydłużonym czasie działania. Do badania zakwalifikowano 1512 chorych ze 183 ośrodków z 26 krajów (500 uczestników przyjmowało placebo, 512 – peginterferon beta-1a w dawce 125 µg podawany podskórnie co 2 tygodnie, 500 – peginterferon beta-1a w dawce 125 µg podawany podskórnie co 4 tygodnie. Grupy były zbliżone pod względem wieku, płci, czasu trwania choroby i niepełnosprawności ocenianej w Expanded Disability Status Scale. Cel badania stanowiła ocena skuteczności i bezpieczeństwa pegylowanego interferonu beta-1a po 2 latach terapii w porównaniu z grupą placebo, która w drugim roku również otrzymywała ten lek. Skuteczność peginterferonu beta-1a podawanego co 2 tygodnie w porównaniu z placebo przejawiała się redukcją rocznego wskaźnika rzutów (o 37%, liczby nowych lub powiększonych ognisk T2-zależnych (o 67%, ryzyka wystąpienia rzutu (o 39% i ryzyka utrwalonej 12-tygodniowej progresji niepełnosprawności (o 33%. Najczęstsze działania niepożądane towarzyszące kuracji (94% chorych to odczyn w miejscu wkłucia, objawy grypopodobne, gorączka i bóle głowy. U 16% osób przyjmujących lek co 2 tygodnie i 22% otrzymujących go co 4 tygodnie odnotowano poważne objawy niepożądane (rzuty, zapalenie płuc, infekcje dróg moczowych. Reasumując: leczenie peginterferonem beta-1a cechowały skuteczność, dobra tolerancja i bezpieczeństwo.

  13. Miejsce psychoterapii w prewencji i leczeniu depresji poudarowej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Hubert M. Wichowicz

    2018-06-01

    Full Text Available Depresja poudarowa jest najczęstszym psychiatrycznym powikłaniem udaru. Jej wystąpienie koreluje z opóźnieniem procesu rehabilitacji, głębszym upośledzeniem procesów poznawczych czy pogorszeniem jakości życia chorych. Większość artykułów dotyczących prewencji i leczenia depresji poudarowej koncentruje się na środkach farmakologicznych. Psychoterapia pozostaje zaś w tle, chociaż jako forma wskazana dla osób z lekkimi i umiarkowanymi postaciami depresji wydaje się odpowiednia dla chorych po udarze, u których dominują takie właśnie postacie. Jakkolwiek u znacznego odsetka pacjentów psychoterapia jest trudna do przeprowadzenia ze względu na ciężki stan neurologiczny i zaburzenia wyższych funkcji poznawczych, afazję czy otępienie, wiele udarów mózgu ma lżejszy przebieg i potencjalnie kwalifikuje się do tej formy zapobiegania albo terapii depresji. W świetle medycyny opartej na dowodach psychoterapia wykazuje u chorych po udarze wpływ prewencyjny. Wpływ leczniczy nie został udowodniony, jednak rozmaitość stosowanych podejść, czyniących każde doniesienie nieporównywalnym z innymi, nakazuje ostrożność we wnioskowaniu. W artykule zaprezentowano wybrane prace i proponowane formy terapii. Ich przegląd sugeruje, że w odniesieniu do osób po udarze lepsze będzie zastosowanie prostszych form psychoterapii, które najbliższe są psychoedukacji czy nawet grupom wsparcia oraz koncentrują się na codziennych problemach. Nie ma i prawdopodobnie długo nie będzie jasnych wskazówek co do tego, jaka metoda jest najbardziej wskazana. Mimo to – jeśli uwzględnić liczebność populacji pacjentów po udarze, brak możliwości zastosowania farmakoterapii w niektórych przypadkach i etyczne wątpliwości związane z profilaktycznym podawaniem leków psychotropowych – psychoterapia poszerza repertuar środków potencjalnie użytecznych w prewencji i leczeniu depresji.

  14. Znaczenie edukacji w terapii pacjentów z astmą oskrzelową = Importance of education in treatment of patients with asthma

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Czerwińska Pawluk

    2015-01-01

      Streszczenie   Edukacja pacjentów z astmą jest jednym z elementów warunkujących osiąganie celów leczenia, a w konsekwencji poprawia jakość życia chorych. Pośród wielu czynników warunkujących skuteczność edukacji prowadzonej wobec pacjentów z chorobą przewlekłą i / lub ich opiekunów na szczególną uwagę zasługują: partnerskie relacje między lekarzem a pacjentem/ jego opiekunem, dostosowanie zakresu wiedzy w zależności do wieku, poziomu wykształcenia oraz oczekiwań pacjentów/ opiekunów.  Istotna też jest ciągłość kształcenia, mająca na celu weryfikację zdobytej wiedzy  i nabytych umiejętności.  Chory na astmę musi zaakceptować chorobę i z pełnym przekonaniem podjąć zadanie współuczestnictwa w jej leczeniu. Edukacja jest podstawą interakcji między pracownikami opieki zdrowotnej a pacjentem. Może mieć charakter edukacji bezpośredniej,  szkoleń w małych grupach, seminariów, sympozjów, konferencji, dystrybucji materiałów edukacyjnych, kampanii medialnych,  portali internetowych.   Abstract   Education of patients with asthma is one of the prerequisites for achieving the goals of treatment and consequently improves the quality of life of patients. Among the many factors determining the effectiveness of education provided to patients with chronic disease and / or their carers deserve special attention: partnerships between doctor and patient / his guardian, adjust the scope of knowledge according to age, educational level and expectations of patients / caregivers. Also important is the continuity of education, in order to verify their knowledge and acquired skills. Suffering from asthma must accept the disease and confidently take on the task of participation in its treatment. Education is the basis of the interaction between health care professionals and patients. It may be of direct education, training in small groups, seminars, symposia, conferences, distribution of educational materials, media

  15. Ból w klatce piersiowej – podobne objawy, a różne rozpoznania i przebieg kliniczny – opisy przypadków

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Kaźmierczak-Dziuk

    2011-12-01

    Full Text Available Ból w klatce piersiowej jest najczęstszym objawem chorób układu krążenia, może być jednak spowodowany zaburzeniami ze strony innych układów i narządów. Ustalenie przyczyny bólu nie jest łatwe, niemniej jednak kluczowe w procesie diagnostycznym. W różnicowaniu należy wziąć pod uwagę przede wszystkim choroby najczęściej występujące oraz te, które zagrażają bezpośrednio życiu i zdrowiu pacjenta. Są to stany związane z niedokrwieniem mięśnia serca: niestabilna dławica piersiowa, zawał mięśnia serca. Podczas oceny chorego konieczne jest uwzględnienie przyczyn bólu w klatce piersiowej pochodzących z wnętrza klatki piersiowej (aorta, tętnica płucna, śródpiersie, przełyk, tchawica, oskrzela, opłucna, ze ściany klatki piersiowej (nerwy czuciowe, połączenia chrzęstno-kostne, kręgosłup, skóra, ze strony jamy brzusznej (żołądek, dwunastnica, trzustka, pęcherzyk żółciowy, a także dolegliwości o podłożu psychogennym. W procesie diagnostycznym należy brać pod uwagę charakter bólu, jego czas trwania, sytuacje prowokujące i zmniejszające ból, a także objawy towarzyszące. Do czasu zakończenia postępowania diagnostycznego chory z bólem w klatce piersiowej powinien być traktowany jak pacjent o istotnie podwyższonym ryzyku sercowo-naczyniowym. Dokładnie przeprowadzona diagnostyka różnicowa pozwala na ustalenie prawidłowego rozpoznania i włączenie odpowiedniego leczenia. W pracy przedstawiono opisy pięciu przypadków klinicznych chorych z bólem w klatce piersiowej. Pomimo podobnych objawów u każdego z prezentowanych pacjentów ustalono inne rozpoznanie, a przebieg kliniczny był w każdym przypadku zupełnie odmienny.

  16. Psychologiczne trudności, wsparcie społeczne oraz radzenie sobie ze stresem u rodziców dzieci z chorobą nowotworową

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ewelina Chrapek

    2016-03-01

    Full Text Available Choć w leczeniu chorób nowotworowych u dzieci odnotowano znaczące postępy, a tym samym realnie wzrosły szanse na przeżycie nieletnich pacjentów, jest to wciąż sytuacja kryzysowa nie tylko dla chorego, lecz także dla jego rodziny. Rodzice stają bowiem w obliczu szeregu wyzwań, dotyczących m.in. stałej opieki nad dzieckiem, inwazyjnego i długotrwałego leczenia, problemów finansowych, jak również trudności natury psychologicznej. Zgodnie z klasyfikacją DSM-IV nowotwór zdiagnozowany u dziecka może być przeżyciem o charakterze traumatycznym i prowadzić do wystąpienia objawów stresu pourazowego. Te i inne symptomy zaburzonego funkcjonowania emocjonalnego dziecka mogą z kolei poważnie zagrażać adaptacji rodziców do nowej sytuacji. Celem artykułu jest analiza wyników badań dotyczących psychologicznych trudności rodziców dzieci chorych onkologicznie oraz wsparcia społecznego, które te osoby otrzymują, i stosowanych sposobów radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Wnioski: Przegląd piśmiennictwa potwierdził zwiększone ryzyko wystąpienia objawów psychopatologicznych o obrazie depresji, lęku i traumy w omawianej grupie rodziców. Analiza wyników badań wykazała zależność poziomu nasilenia objawów od szeregu zmiennych, w tym od czasu, który upłynął od momentu diagnozy dziecka. Uzyskane dane podkreślają znaczenie wsparcia i umiejętności radzenia sobie ze stresem dla funkcjonowania emocjonalnego matki lub ojca podczas choroby dziecka. Stanowi to podstawę do ważnych działań praktycznych, ze szczególnym uwzględnieniem planowania terapii dla tej grupy rodziców.

  17. Podstawowe zasady postępowania w przebiegu chorób układu pokarmowego u kobiet w ciąży

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ewa Tylec-Osóbka

    2012-12-01

    Full Text Available Chociaż ciąża jest stanem fizjologicznym, to jednak kobiety ciężarne często wymagają diagnostyki i leczenia z powodu poważnych zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego. Zwykle są one najczęściej zgłaszanymi dolegliwościami klinicznymi w przebiegu ciąży. U części kobiet pojawiają się zaburzenia specyficzne dla ciąży. Inne ciężarne, z przewlekłymi chorobami przewodu pokarmowego, wymagają specjalnego postępowania w tym okresie. Zrozumienie przebiegu i chorobowości różnorodnych zaburzeń przewodu pokarmowego jest niezbędne, by zoptymalizować opiekę nad tymi pacjentkami. Ciąża ma niewielki wpływ na wydzielanie i wchłanianie, ale wpływa istotnie na motorykę przewodu pokarmowego. Te zaburzenia motoryki są związane z podwyższonym stężeniem żeńskich hormonów płciowych. Dodatkowo powiększająca się macica przemieszcza jelita, co jest przyczyną powszechnych dolegliwości, jakimi są zaparcia. Wiedza na temat mechanizmów adaptacyj‑ nych przewodu pokarmowego w czasie ciąży umożliwia prawidłową interpretację testów laboratoryjnych i badań obrazowych u ciężarnych. Rzadko konieczne jest wykonywanie badań endoskopowych w ciąży. Poten‑ cjalne ryzyko wynikające z endoskopii to niedotlenienie płodu powodowane lekami sedatywnymi oraz ekspo‑ zycja na promieniowanie rentgenowskie. Nie stwierdzono, by badania endoskopowe wywoływały wcześniejsze porody, a obserwacje potwierdzają, że endoskopia w czasie ciąży jest generalnie bezpieczna, przy zachowaniu określonych standardów. Badania powinno się wykonywać w przypadku mocnych wskazań, jeśli to możliwe – w drugim trymestrze ciąży. Procedury najlepiej wykonywać bez sedacji lub z użyciem najmniejszych dawek leków, minimalizując czas ekspozycji na fluoroskopię, optymalnie w obstawie anestezjologicznej i położniczej.

  18. Depresja psychotyczna

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Zdanowicz

    2017-06-01

    Full Text Available Depresja psychotyczna jest ciężkim zaburzeniem afektywnym, często o niejednorodnym i zmiennym obrazie klinicznym. Od dawna wielu klinicystów zadaje sobie pytanie, czy jest ona odmianą depresji, czy może ze względu na swój przebieg i objawy psychopatologiczne powinna być uznawana za odrębną jednostkę chorobową. Depresja psychotyczna charakteryzuje się poczuciem winy, brakiem dobowych wahań nastroju, spowolnieniem psychomotorycznym lub agitacją; często towarzyszy jej wysoki poziom zaburzeń poznawczych, lęku, poczucia beznadziejności oraz hipochondrii i skarg somatycznych. Epizody depresji psychotycznej są dłuższe i wiążą się ze znacznym upośledzeniem funkcjonowania pacjenta. Wykazano, że około 30% osób, które w przebiegu choroby miały objawy psychotyczne, będzie je miało również w kolejnych nawrotach. Niezwykle ważnym zagadnieniem – ze względu na zachowania samobójcze – jest epizod depresji psychotycznej u kobiet w okresie połogu. Okazuje się, że samobójstwo to najczęstsza przyczyna śmierci kobiet w ciągu roku po urodzeniu dziecka; aż 70% pacjentek z przebytą psychozą poporodową odbiera sobie życie. Próbuje się to tłumaczyć gwałtownym spadkiem poziomu estrogenów i progesteronu, który może wpływać negatywnie na szlaki związane z regulacją nastroju. Leczenie depresji psychotycznej wiąże się z gorszą odpowiedzią na przyjmowane leki. Zgodnie z zaleceniami towarzystw naukowych farmakoterapia powinna obejmować stosowanie leku przeciwdepresyjnego w połączeniu z lekiem przeciwpsychotycznym, a ich wybór powinien być poprzedzony oceną stanu somatycznego, symptomów dominujących u danego pacjenta oraz możliwych interakcji z innymi lekami. W niektórych przypadkach klinicznych najskuteczniejszą formą leczenia są zabiegi elektrowstrząsowe.

  19. Klindamycyna – kompletna monografia leku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Korzeniewska-Rybicka

    2018-01-01

    Full Text Available Klindamycyna jest półsyntetyczną chlorową pochodną linkomycyny o licznych zaletach w porównaniu ze swoim prekursorem, dostępną w lecznictwie od 1966 roku. Wykazuje działanie bakteriostatyczne poprzez wpływ na podjednostkę 50S rybosomów wrażliwych bakterii, identycznie jak makrolidy i streptograminy typu B, a co nie mniej ważne, blokuje syntezę toksyn i ogranicza wirulencję niezwykle niebezpiecznych bakterii: Streptococcus pyogenes i Staphylococcus aureus. Jest to antybiotyk aktywny wobec ziarenkowców Gram-dodatnich, z wyjątkiem enterokoków, oraz wobec większości bakterii beztlenowych, zarówno Gram-dodatnich, jak i Gram-ujemnych. Działa też przeciwpierwotniakowo, np. wobec gatunków takich jak Pneumocystis czy Toxoplasma. Oporność bakterii na klindamycynę narasta wśród niektórych gatunków, np. Streptococcus pneumoniae czy Bacteroides fragilis, co związane jest zwykle z modyfikacją miejsca docelowego wiązania, działaniem pomp wyrzutu lub inaktywacją enzymatyczną leku. Klindamycyna jest dostępna w Polsce pod różnymi postaciami. Charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym oraz dobrą dystrybucją do tkanek (z wyjątkiem ośrodkowego układu nerwowego. Eliminowana jest głównie z żółcią. Działania niepożądane klindamycyny na ogół nie są groźne, choć stosunkowo często występują objawy takie jak biegunka czy wysypki skórne. Poważnym powikłaniem terapii tym antybiotykiem może być wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez Clostridium difficile. Klindamycyna może być stosowana w wielu wskazaniach klinicznych. Często jest jednak lekiem drugiego rzutu w terapii zakażeń lub w farmakoprofilaktyce. Aktywność wobec bakterii beztlenowych i gronkowców opornych na metycylinę przesuwa ją do terapii pierwszej linii leczenia w infekcjach o takiej etiologii.

  20. The ​Fest-noz: a Way to Live Breton Culture

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Nicole Dołowy-Rybińska

    2015-06-01

    łodzieży, rewaloryzacji wypieranej kultury i języka, radosnego (a często i radykalnego dążenia do uzyskania praw. Od lat 90. XX wieku fest-noz jest niekwestionowanym znakiem rozpoznawczym Bretanii, corocznie odbywają się setki a nawet tysiące imprez, od ma łych spotkań lokalnych, po wielkie, zorganizowane w największych salach w Rennes, wydarzenia muzyczne, a nawet internetowe CyberFestNoz. Fenomen bretońskiego fest-noz będzie kanwą, na której opowiedziana zostanie historia kultury i języka bretońskiego w XX i XXI wieku, od ich ośmieszania i zanikania, przez przemilczanie związane z wydarzeniami II wojny światowej, po odrodzenie lat 70. i czasy współczesne. Samo święto jest więc jedynie punktem wyjścia do rozważenia wielu procesów dotyczących kultur i języków mniejszościowych: tworzenia się tożsamości negatywnej, ruchów społecznych prowadzących do rewaloryzacji mniejszości, działań na rzecz ich zorganizowanej ochrony. Ale będzie to też opowieść o tym, jak mniejszość językowa może funkcjonować w dzisiejszym świecie, o spontanicznym uczestnictwie i ujętej instytucjonalnie animacji, o tradycji wynalezionej oraz o wybieranej i świadomie tworzonej tożsamości kulturowej.

  1. Męska depresja – koncepcja, metody pomiaru i związki z zachowaniami samobójczymi

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jan Chodkiewicz

    2016-03-01

    Full Text Available W artykule przedstawiono koncepcję atypowych objawów depresji występujących u mężczyzn. Ważnym źródłem tej koncepcji były doświadczenia wyniesione z programu diagnozowania i leczenia depresji wprowadzonego na Gotlandii (Szwecja w latach 80. ubiegłego stulecia. Program, skierowany do lekarzy rodzinnych, zmniejszył liczbę zachowań samobójczych wśród kobiet, ale nie wśród mężczyzn. Przyjęto, że jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy może być odmienny obraz depresji u obu płci. Różnice między płciami mogą odpowiadać za to, że depresja u mężczyzn znacznie częściej niż u kobiet pozostaje nierozpoznana i nieleczona, co prowadzi do zwiększenia liczby samobójstw. Wśród dominujących objawów depresji u mężczyzn wyróżniono wzrost impulsywności i zachowań agresywnych, nadużywanie substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, nikotyna, podejmowanie zachowań ryzykownych (jazda samochodem pod wpływem alkoholu, przypadkowe kontakty seksualne oraz tłumienie emocji. Jako przyczyna występowania atypowej depresji u mężczyzn najczęściej wymieniane jest rygorystyczne podporządkowywanie się tradycyjnym męskim normom kulturowym. Normy te dotyczą odporności, wytrzymałości, konkurowania, opanowania i tłumienia uczuć oraz konieczności zapewnienia bytu rodzinie. W pracy omówiono najbardziej znane metody badania męskiej depresji – Gotland Male Depression Scale (GMDS Rutza, Male Depression Risk Scale (MDRS-22 Rice’a i współpracowników oraz Masculine Depression Scale (MDS Magovcevic i Addisa – a także przedstawiono wyniki badań prowadzonych z użyciem wspomnianych metod. Artykuł kończą refleksje dotyczące dalszych kierunków badań nad problemem męskiej depresji i opis kontrowersji związanych z omawianą koncepcją.

  2. Przyczyny oraz czynniki sprzyjające występowaniu zespołu wypalenia zawodowego wśród lekarzy zatrudnionych w publicznych sektorach opieki zdrowotnej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Leszek Solecki

    2017-03-01

    Full Text Available Wstęp. Wypalenie zawodowe jest zjawiskiem wystę- pującym coraz częściej wśród pracowników różnych grup zawodowych. Lekarze stanowią grupę bardzo mocno narażoną na ryzyko wystąpienia zespołu wypalenia zawodowego ze względu na charakter wykonywanej pracy. Opis stanu wiedzy. Praca lekarzy i całego personelu nasycona jest czynnikami stresogennymi, które zlokalizowane są w różnych płaszczyznach. Są to cechy osobowościowe, stosunek do pracy oraz struktura i organizacja pracy zawodowej. Wypalenie zawodowe jest procesem długofalowym, w którym kolejne fazy pojawiają się narastająco. Najczęściej wyróżnia się 12 faz. Warunkiem koniecznym dla rozwoju wypalenia zawodowego jest występowanie przewlekłego stresu. Typowymi źródłami stresu występującymi w zawodzie lekarza mogą być: ponoszenie odpowiedzialności za własne działanie, codzienny kontakt z chorobą, wymóg stałej czujności, konieczność kontaktu zarówno z samym chorym jak i jego rodziną, świadomość braku wpływu na losy pacjentów oddziałów opieki paliatywnej, roszczeniowość i niezadowolenie pacjentów, zmianowość, praca w nocy, brak warunków do leczenia (np. złe warunki lokalowe, brak odpowiedniego sprzętu, niedogodności związane z relacjami z personelem szpitala. Podsumowanie. Wypalenie zawodowe można określić jako stan fizycznego, umysłowego i emocjonalnego wyczerpania, który ujawnia się pod postacią chronicznego zmęczenia. Jednocześnie towarzyszy mu negatywna postawa wobec pracy, ludzi i życia, poczucie bezradności oraz beznadziejności położenia. Na wypalenie zawodowe szczególnie narażeni są lekarze, którzy stawiają sobie wysokie cele, są ambitni, dobrze wykonują swoją pracę, pracują pod presją czasu, często na dyżurach trwających wiele godzin.

  3. Metody badania spontanicznych i spowodowanych lekami przeciwpsychotycznymi zaburzeń ruchowych w schizofrenii

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Olga Kałużyńska

    2013-09-01

    Full Text Available Od dawna wiadomo, że przynajmniej niektóre zaburzenia motoryczne występują u chorych na schizofrenię jeszcze przed podjęciem leczenia lekami przeciwpsychotycznymi istotnie statystycznie częściej niż w populacji ogólnej. Wpro‑ wadzenie leków przeciwpsychotycznych zahamowało jednak ten nurt badań, bowiem od tej pory koncentrowano się wyłącznie na objawach zaburzeń ruchowych powstałych w wyniku stosowania neuroleptyków. W kilku pracach wy‑ kazano również, że niektóre zaburzenia ruchowe są częstsze i bardziej nasilone u krewnych I stopnia osób chorych, lecz rzadsze i mniej nasilone niż u chorych na schizofrenię. Obecnie istnieje wiele narzędzi – skal klinicznych, używa‑ nych w praktyce i badaniach, opartych na obserwacji klinicznej, służących do oceny występowania i nasilenia zabu‑ rzeń motorycznych zarówno spontanicznych, jak i związanych z leczeniem lekami przeciwpsychotycznymi. Najczęściej przy pomocy tych skal ocenia się i monitoruje objawy parkinsonizmu, dystonie oraz akatyzję. Uważa się, że wszyst‑ kie te narzędzia mają jednak wiele wad i nie pozwalają na wykrycie i obiektywny pomiar subklinicznych objawów za‑ burzeń motorycznych. Instrumentalne metody oceny zaburzeń ruchowych (spontanicznych i spowodowanych leka‑ mi przeciwpsychotycznymi pozwalają na wykrycie właśnie subtelnych, słabo nasilonych objawów i dlatego mogą być przydatne przy identyfikacji osób z tzw. stanem wysokiego ryzyka rozwoju psychozy, ocenie występowania dysfunkcji motorycznych u krewnych osób chorych na schizofrenię, a także określaniu stopnia i rodzaju odpowiedzi na leczenie lekami przeciwpsychotycznymi. Większość tych metod wymaga jednak skomplikowanej aparatury i procedury analizy uzyskanych wyników. Jedną z interesujących i stosunkowo łatwych do realizacji metod instrumentalnych wydaje się wieloaspektowa ocena pisma. Zastosowanie nowych metod oceny zaburzeń motorycznych konieczne

  4. Nieswoista nadreaktywność oskrzeli w diagnostyce astmy dziecięcej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jadwiga Kroczyńska-Bednarek

    2010-09-01

    Full Text Available Nadreaktywność oskrzeli (NO, która odzwierciedla skłonność dróg oddechowych do nadmiernego skurczu w odpowiedzi na różne nieswoiste i swoiste czynniki prowokacyjne, jest ściśle związana z astmą dziecięcą. Występuje u wszystkich dzieci, u których stwierdza się świszczący oddech. Chociaż NO jest przede wszystkim zasadniczą cechą astmy, znaczna część chorych również z innymi alergicznymi i niealergicznymi chorobami układu oddechowego wykazuje zwiększoną odpowiedź oskrzeli na histaminę, metacholinę lub bodźce fizyczne, takie jak wysiłek. Jest ona obecna również u młodych dorosłych osób z całkowitą remisją objawów, którzy „wyrośli” z astmy dziecięcej. Wiadomo, że NO odgrywa zasadniczą rolę w patogenezie astmy i może być wykorzystywana do potwierdzenia rozpoznania choroby, które przy nieobecności NO jest trudne do ustalenia. Nieswoista NO wiąże się z ciężkością i wynikiem przebiegu astmy, a tym samym uznawana jest za końcowy cel działań leczniczych. Wykazano, że bezobjawowa NO stanowi również czynnik ryzyka rozwoju astmy. Pomiar NO, zwłaszcza na bodźce bezpośrednie, jest powszechnie dostępny, dobrze wystandaryzowany i łatwy do wykonania. O ile czułość tych badań w rozpoznawaniu klinicznie istotnej astmy jest bardzo wysoka, o tyle cechuje je mała swoistość. NO oceniana dla czynników działających pośrednio poprzez pobudzanie uwalniania zapalnych mediatorów lub zakończeń nerwowych jest bardziej charakterystyczna dla astmy i ma większe właściwości różnicujące. W pracy przedstawiono przegląd aktualnej wiedzy na temat występowania nieswoistej NO u dzieci i jej przydatności w rozpoznawaniu i monitorowaniu leczenia astmy. Zawiera odpowiedzi na pytania: 1 Dlaczego NO jest czasem bezobjawowa? 2 Kiedy i jak najlepiej mierzyć NO u dzieci?

  5. Polski rejestr chorych na stwardnienie rozsiane – stan obecny, perspektywy i problemy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Waldemar Brola

    2015-08-01

    Full Text Available Stwardnienie rozsiane jest postępującą zapalno-demielinizacyjną chorobą ośrodkowego układu nerwowego o nieznanej etiologii, dotykającą przede wszystkim ludzi młodych i stanowiącą najczęstszą przyczynę niesprawności neurologicznej w tej grupie wiekowej. Szacuje się, że w Polsce na stwardnienie rozsiane choruje około 40 000 osób, a rocznie stwierdza się około 2000 nowych przypadków. Wskaźniki te oparte są jedynie na statystykach Narodowego Funduszu Zdrowia i nie zawierają wielu istotnych danych, m.in. na temat postaci i przebiegu choroby, stopnia niepełnosprawności, rodzaju leczenia czy jakości życia chorych. W większości krajów europejskich takie informacje są zbierane przez narodowe rejestry chorych, często funkcjonujące już od lat. Polska była pod tym względem białą plamą na mapie świata i największym państwem o tak dużej liczbie chorych, w którym nie wprowadzono żadnej bazy danych. Wzorem innych krajów w 2013 roku powołano ogólnopolski rejestr chorych na stwardnienie rozsiane, którego celem było opisanie podstawowych parametrów epidemiologicznych zebranych ze wszystkich ośrodków zajmujących się leczeniem stwardnienia rozsianego. W artykule przedstawiono założenia polskiego Rejestru Chorych ze Stwardnieniem Rozsianym (RejSM i omówiono wyniki z regionu świętokrzyskiego, który jest najbardziej zaangażowany w zbieranie danych. Na dzień 31 grudnia 2013 roku chorobowość w tym rejonie Polski określono na 109,1/100 000, a zapadalność w latach 2011–2013 – na 4,1/100 000/rok. Wskaźniki te są wyższe od dotychczas publikowanych polskich danych. Przedstawiono również wstępną analizę samooceny jakości życia pacjentów oraz ograniczenia i problemy związane z dalszym rozwojem rejestru.

  6. Zaburzenia odżywiania u młodzieży

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Karolina Kierus

    2012-12-01

    rodzinna. Ponieważ istnieje bezpośrednia zależność między czasem trwania choroby a możliwościami skutecznej terapii, bardzo ważne jest wczesne rozpoczęcie leczenia.

  7. Alergia – wzrastające zagrożenie XXI wieku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej M. Fal

    2009-09-01

    Full Text Available W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat obserwuje się stały wzrost częstości występowania chorób alergicznych. Schorzenia te stanowią obecnie istotny czynnik ekonomiczny w opiece zdrowotnej krajów rozwiniętych, zarówno w kontekście kosztów leczenia, jak i kosztów społecznych związanych z absencją chorobową i świadczeniami rentalnymi. Badania naukowe wskazują na efekt związany z szkodliwym wpływem środowiska oraz na efekt błędnych zachowań związanych ze zmianą stylu życia, w konsekwencji których dochodzi do rozwoju alergii. W artykule przedstawiono zagrożenia, jakie niosą ze sobą te choroby, w kontekście zdrowia społeczeństwa oraz najczęściej wymieniane przyczyny coraz częstszej zapadalności na choroby atopowe. Autorzy przedstawiają krótką analizę najważniejszych badań epidemiologicznych ostatnich dekad. Analizowane jest narastanie częstości występowania astmy, alergicznego nieżytu nosa, a także anafilaksji ze szczególnym uwzględnieniem reakcji na leki. Dane pochodzą z badań przeprowadzonych w wielu krajach, na różnych kontynentach i dotyczą zarówno osób dorosłych, jak i dzieci. W Midspan family study – badaniu przeprowadzonym w Szkocji, stwierdzono trzykrotny wzrost występowania astmy oraz pyłkowicy w ciągu dwudziestoletniego okresu obserwacji. Podobne wyniki uzyskano wśród młodzieży szkolnej w Sydney, gdzie miał miejsce czterokrotny wzrost zachorowań na astmę i pyłkowicę. W latach dziewięćdziesiątych dwukrotny wzrost występowania tych chorób zanotowano również u dzieci w Izraelu. Podobna tendencja dała się zauważyć w Chinach. Dodatkowo stwierdzono tu, że częstość występowania astmy jest większa na obszarach silnie zurbanizowanych. Ze zwiększonym ryzykiem występowania astmy związane było między innymi: gotowanie potraw przy użyciu gazu, duża wilgotność w pomieszczeniach mieszkalnych oraz używanie poduszek z tworzyw sztucznych. Czynnikiem

  8. Potencjalna toksyczność klozapiny wynikająca z interakcji

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marcin Siwek

    2015-07-01

    Full Text Available Klozapina to lek podlegający intensywnemu metabolizmowi wątrobowemu z udziałem izoenzymów cytochromu P450 (głównie 1A2, w mniejszym stopniu 3A4 i 2D6. Łączne stosowanie leków hamujących wymienione izoenzymy, czyli np. ciprofloksacyny, erytromycyny, fluoksetyny lub fluwoksaminy, skutkuje zwiększeniem stężenia klozapiny we krwi pacjenta, co pociąga za sobą wzrost ryzyka pojawienia się bądź nasilenia działań niepożądanych albo powikłań typowych dla leczenia klozapiną. Jednocześnie induktory enzymatyczne (np. rifampicyna, fenytoina, karbamazepina, wyciąg z dziurawca, nikotyna, kanabinole mogą przyczynić się do spadku skuteczności klozapiny, a po nagłym odstawieniu – do ujawnienia się jej toksyczności. Kolejnym aspektem interakcji klozapiny z innymi lekami jest sumowanie się działań niepożądanych wynikających z właściwości farmakodynamicznych. Działanie sedatywne, hipotonizujące, antycholinergiczne, mielotoksyczne czy drgawkorodne klozapiny może zatem się nasilić, kiedy będzie ona łączona z innymi substancjami również powodującymi takie działania niepożądane. Szczególnej uwagi wymaga stosowanie klozapiny w trakcie chorób infekcyjnych. Z jednej strony bowiem niektóre podawane wówczas antybiotyki (np. makrolidy oraz inne leki przeciwbakteryjne (np. fluorochinolony i przeciwgrzybicze (głównie azole mogą – przez hamowanie metabolizmu klozapiny – przyczyniać się do nasilania jej mielotoksyczności. Z drugiej strony może dochodzić do sumowania się działania mielotoksycznego klozapiny i pewnych antybiotyków (klindamycyna, metronidazol czy leków przeciwgorączkowych i przeciwzapalnych (np. ibuprofen, paracetamol, metamizol. Ze względu na wysokie ryzyko interakcji klozapina to lek przeznaczony głównie do monoterapii. Jednak znajomość właściwości farmakokinetycznych i farmakodynamicznych klozapiny i wynikających z nich interakcji pozwala, kiedy

  9. Ból kręgosłupa szyjnego w przebiegu radikulopatii = The cervical spine pain in radiculopathy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jakub Litak

    2017-02-01

    ²Department of Human Anatomy  Medical University of Lublin     Key words: cervical discopathy, radiculopathy, neck pain         Abstrakt Bóle kręgosłupa szyjnego stanowią poważny problem diagnostyczny w praktyce lekarskiej . Są najczęstszą przyczyną zgłaszania się do lekarza i mają znaczący wymiar ekonomiczny. W związku z rozwojem cywilizacyjnym, stresem , siedzącym trybem życia i ograniczeniem aktywności procesy  degeneracyjno - wytwórcze w kręgosłupie szyjnym stają się bardziej powszechne. Radikulopatia szyjna jest neurologicznym stanem wywołanym kompresją lub uszkodzeniem korzeni nerwowych szyjnego odcinka kręgosłupa. Stan ten generuje ból w obrębie szyi  nie rzadko promieniuje do obręczy barkowej i kończyn górnych. Postępowanie diagnostyczne jest procesem wieloetapowym. Wywiad i badanie fizykalne pełnia znaczącą rolę a badania obrazowe uzupełniają pełną diagnozę. Farmakoterapia i ograniczenie obciążeń redukują ból w ostrej fazie. W przypadku nieskuteczności leczenia zachowawczego , przewlekłego bólu czy tez postępujących deficytów neurologicznych przeprowadzenie zabiegu operacyjnego obarczającego uciśnięte struktury nerwowe staje się jedynym słusznym postępowaniem .   Słowa kluczowe: szyjna dyskopatia, radikulopatia, ból kręgosłupa szyjnego     Abstract The cervical spine pain represents serious diagnostic medical problem .It is the most common reason for visiting the doctor and has economic dimension . According to Development of Civilization , stress , sitting lifestyle and limitation of physical  activity  Degenerative and Osteoarthritic  syndromes become more common. Cervical radiculopathy  is a neurological condition caused by compression or damage of the nerve roots of the cervical spine.  This leads to the occurrence of the neck pain  radiating  to the shoulders and upper extremities. Diagnostic path is a multistage process. Medical interview and physical examination

  10. Poziom uzależnienia od nikotyny oraz motywacja do zaprzestania palenia tytoniu w wybranej grupie Polaków = Level of nicotine addiction and motication for qutting smoking in chosen group of Poles

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Katarzyna Sawicka

    2015-08-01

    3Katedra Onkologii i Środowiskowej Opieki Zdrowotnej, Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie   Adres do korespondencji: katesawicka@wp.pl   Streszczenie Wstęp: Palenie tytoniu jest poważnym problemem zdrowotnym, społecznym i ekonomicznym w Polsce i na całym świecie [16]. Podejmowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO liczne działania antynikotynowe nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. Palenie tytoniu jest nadal powszechne powodując poważne konsekwencje dla zdrowia publicznego [1]. Materiał i metoda: Badanie zostało przeprowadzone od lipca do sierpnia 2014 roku. Grupę badaną stanowiły osoby palące papierosy od 25 - 70 roku życia. Respondenci wyrażający chęć wzięcia udziału w badaniu otrzymali zestaw testów składający się z autorskiej metryczki oraz wystandaryzowanego narzędzia: Testu uzależnienia od nikotyny wg Fagerströma oraz Testu motywacji do zaprzestania palenia wg dr Niny Schneider. Test uzależnienia od tytoniu wg Fagerströma mierzy głębokość uzależnienia biologicznego od nikotyny. Kwestionariusz składa się z 7 pytań, za każdą z odpowiedzi można otrzymać od 0 do 3 punktów. Maksymalna liczba punktów wynosi 12. Test motywacji do zaprzestania palenia tytoniu wg Niny Schneider służy do pomiaru gotowości do zaprzestania palenia. Składa się on z 12 pytań, na które respondent odpowiada „tak” lub „nie”. Przewaga odpowiedzi „tak” świadczyć ma o motywacji do leczenia, przewaga odpowiedzi „nie” świadczy o braku chęci leczenia. Wyniki badań i wnioski: Na podstawie przeprowadzonych badań i analizy ich wyników wyciągnięto następujące wnioski: - osoby palące nie są w większości uzależnione od nikotyny, - motywację do zaprzestania palenia mają częściej osoby nieuzależnione od nikotyny, - uzależnieni od nikotyny są częściej mężczyźni, osoby starsze, pracownicy fizyczni, w mniejszym stopniu od nikotyny uzależnione są osoby z wykształceniem wy

  11. Wpływ głębokiej stymulacji mózgu na funkcje poznawcze i emocjonalne u chorych na epilepsję – przegląd badań

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Katarzyna Potasz-Kulikowska

    2017-08-01

    Full Text Available Epilepsja to zespół zaburzeń neurologicznych, na który – według danych Światowej Organizacji Zdrowia – cierpi niemal 50 milionów osób na świecie. Oprócz napadów padaczkowych o różnym przebiegu chorzy bardzo często doświadczają zaburzeń poznawczych i zaburzeń nastroju, którym niekiedy towarzyszą myśli samobójcze. Choroba znacznie obniża poczucie jakości życia pacjentów i utrudnia im wykonywanie codziennych czynności. Niemal 40% chorych cierpi na lekooporną postać epilepsji, a wielu ma także przeciwwskazania do poddania się zabiegom chirurgicznym lub pomimo przebytego zabiegu doświadcza napadów. Sposobem leczenia, który można zaproponować tym pacjentom, jest głęboka stymulacja mózgu. W 2010 roku stymulacja jądra przedniego wzgórza została zaakceptowana w Europie jako metoda wspomagająca w leczeniu napadów częściowych u dorosłych chorych z epilepsją. Wciąż jednak trwają badania nad bezpieczeństwem i efektywnością tej metody. Obiektem badań jest też stymulacja innych struktur, ponieważ nadal poszukuje się najlepszego celu stereotaktycznego w leczeniu padaczki. Zabieg polega na stymulacji głęboko położonych struktur mózgu i jest metodą mniej inwazyjną niż metody chirurgiczne. Wiele dotychczasowych badań wskazuje na skuteczność głębokiej stymulacji mózgu w redukowaniu częstości napadów padaczkowych. Ze względu na fakt, iż stymulowane struktury w większości należą do układu limbicznego, w badaniach analizujących skuteczność zabiegu coraz częściej zwraca się uwagę na wpływ stymulacji na funkcje poznawcze i emocjonalne chorych. Niniejszy artykuł ma na celu przegląd badań dotyczących efektywności zabiegu i wpływu głębokiej stymulacji mózgu na funkcje neuropsychiatryczne u osób z epilepsją, zaakcentowanie zarówno pożądanych, jak i ubocznych efektów zabiegu oraz zwrócenie uwagi na znaczenie badania neuropsychologicznego w

  12. Tapentadol in the management of chronic low back pain: a novel approach to a complex condition?

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Pergolizzi J

    2011-07-01

    Full Text Available Joseph Pergolizzi1, Eli Alon2, Ralf Baron3, Cesare Bonezzi4, Jan Dobrogowski5, Rafael Gálvez6, Troels Jensen7, Hans-Georg Kress8, Marco AE Marcus9, Bart Morlion10, Serge Perrot11, Rolf-Detlef Treede121Department of Medicine, Johns Hopkins University School of Medicine, Baltimore, MD, USA; 2Universitätsspital Zurich, Switzerland; 3Universitätsklinikum Schleswig-Holstein, Kiel, Germany; 4Fondazione Salvatore Maugeri, Pavia, Italy; 5Zaklad Badania i Leczenia Bólu, Kraków, Poland; 6Hospital Universitario Virgen de las Nieves, Granada, Spain; 7Aarhus University, Denmark; 8Medical University of Vienna, Austria; 9Maastricht University Medical Center and University of Muenster, Maastricht, The Netherlands; 10University Hospitals Leuven, Belgium; 11Hôpital Dieu, Paris, France; 12Ruprecht-Karls-University, Heidelberg, GermanyAbstract: Chronic pain affects approximately 1 in 5 people in Europe, and around half of sufferers receive inadequate pain management. The most common location is the lower back. Pharmacological treatment of this condition is challenging because of the range of causative mechanisms and the difficulty of balancing analgesic efficacy and tolerability. An international panel of clinical pain specialists met in September, 2009, to discuss the treatment of chronic low back pain, and to review preclinical and clinical data relating to the new analgesic, tapentadol. A lack of consensus exists on the best treatment for low back pain. The range of regularly prescribed pharmacological agents extends from nonopioids (paracetamol, NSAIDs, and COX-2 inhibitors to opioids, antidepressants and anticonvulsants. Pain relief may be compromised, however, by an undetected neuropathic component or intolerable side effects. Treatment is potentially life-long and effective analgesics are urgently needed, with demonstrable long-term safety. Combining separate agents with different mechanisms of action could overcome the limitations of present

  13. Realizacja „Programu zapobiegania zaburzeniom depresyjnym dla dzieci i młodzieży” w województwie łódzkim

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Justyna Felcenloben

    2015-10-01

    Full Text Available Zaburzenia depresyjne stanowią istotny czynnik ryzyka zachowań samobójczych wśród nastolatków. Wykazano, że u młodocianych pacjentów po próbach samobójczych z rozpoznaną depresją występują określone czynniki ryzyka, w tym trudności szkolne i w relacjach z rówieśnikami. W programach prewencji samobójstw podkreśla się potrzebę wczesnego wykrywania zaburzeń depresyjnych i szybkiego wdrażania odpowiednich strategii terapeutycznych. Prezentowany w artykule „Program zapobiegania zaburzeniom depresyjnym dla dzieci i młodzieży” został opracowany w Departamencie Polityki Zdrowotnej Urzędu Marszałkowskiego Województwa Łódzkiego. Realizowany jest corocznie od 2010 roku przez podmioty wyłaniane w otwartych konkursach ofert. Główne cele Programu to zmniejszenie częstości występowania pełnoobjawowej depresji przez zidentyfikowanie u badanych dzieci czynników predysponujących do jej wystąpienia oraz redukcja tych czynników za sprawą zastosowanej interwencji, czyli uczestnictwa w zajęciach warsztatowych. Za cele szczegółowe autorzy uznali m.in. nabycie pożądanych umiejętności społecznych, nazywania i wyrażania odczuwanych emocji, poznanie technik radzenia sobie ze stresem, poprawę samooceny, a także podniesienie stanu wiedzy dzieci i ich rodzin na temat depresji, metod jej profilaktyki i leczenia, co może być szczególnie przydatne w przypadku pojawienia się lub nawrotu choroby. Analiza efektywności Programu obejmowała lata 2010–2013. Każdego roku Programem obejmowano ponad 0,5% populacji województwa łódzkiego w wieku 11–16 lat, łącznie w ciągu czterech lat przebadano ponad 2% populacji w tej grupie wiekowej. Do warsztatów terapeutycznych zakwalifikowano niemal co drugiego ucznia z ryzykiem depresji (20% nastolatków przebadanych w pierwszym etapie programu, u co piątego dziecka stwierdzono konieczność dalszej diagnostyki bądź terapii w poradni zdrowia

  14. Porównanie wpływu stosowania kompleksu lipidowego PCSO-524™ z Perna canaliculus oraz oleju z ryb na intensywność bólu odczuwanego przez pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów kolanowych i/lub biodrowych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marek Zawadzki

    2011-08-01

    żądane w postaci zaburzeń gastrycznych (tab. VI.Wnioski: Po czterech tygodniach od rozpoczęcia badania u pacjentówprzyjmujących kapsułki zawierające PCSO-524™ zaobserwowanostatystycznie istotne obniżenie intensywności odczuwanegobólu. Lekarze mogą się spodziewać szybszych i dłużej utrzymującychsię efektów leczenia oraz mniejszej liczby działań niepożądanychu pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów, przepisującim produkty zawierające PCSO-524™.

  15. Pozycja wybranych atypowych leków przeciwpsychotycznych w terapii choroby afektywnej dwubiegunowej – obecny stan wiedzy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Łukasz Święcicki

    2017-03-01

    Full Text Available Wprowadzony ze względów czysto akademickich podział na leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne i normotymiczne jest mylący. W praktyce klinicznej z pewnością nie każdy rodzaj depresji należy leczyć lekami określanymi jako przeciwdepresyjne, a działanie leków przeciwpsychotycznych z pewnością nie ogranicza się do leczenia tzw. psychoz (rozumianych jako choroby psychiczne, którym towarzyszą objawy wytwórcze. Bardzo dobrym przykładem jest tutaj terapia choroby afektywnej dwubiegunowej. W chorobie afektywnej dwubiegunowej typu pierwszego często w ogóle odradza się stosowanie leków przeciwdepresyjnych (także w okresach depresji, z kolei w chorobie afektywnej dwubiegunowej typu drugiego przydatność leków przeciwdepresyjnych ocenia się najczęściej jako „ograniczoną”. Z jednej strony występuje tu ryzyko zmiany fazy depresyjnej na hipomaniakalną, z drugiej często spotkać się można z lekoopornością. W tej sytuacji warto zadać pytanie o pozycję atypowych leków przeciwpsychotycznych w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej. W artykule przedstawiono aktualne wyniki badań dotyczących stosowania olanzapiny, kwetiapiny i amisulprydu w terapii depresji i manii w przebiegu tej choroby. Wspomniano również o roli leków z omawianej grupy w terapii zapobiegawczej (normotymicznej. Wyniki wielu poprawnych metodologicznie badań, przeprowadzonych z wykorzystaniem metody podwójnie ślepej próby oraz grupy kontrolnej placebo, wskazują na skuteczność olanzapiny w leczeniu zarówno depresji, jak i manii w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Można także wykorzystać olanzapinę, choć raczej w kuracjach skojarzonych, jako lek normotymiczny. Podstawowym problemem związanym ze stosowaniem tego leku jest częste występowanie zespołu metabolicznego. W przypadku kwetiapiny również istnieją dane dotyczące możliwości jej użycia w terapii depresji i manii. Autorzy badań nad kwetiapin

  16. Przegląd metody leczenia i najczęstszych przyczyn amputacji otwartych i zamkniętych w obrębie kończyny górnej = Review of the methods of treatment and the most common causes of open and closed amputations within areas upper extremity

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Katarzyna Pietkun

    2015-03-01

    Katedra i Klinika Rehabilitacji Collegium Medicum UMK w Bydgoszczy Streszczenie W obecnych czasach obrażenia w obrębie rąk są dość często spotykanymi urazami w obrębie ciała. Często przyczynami amputacji są urazy powstałe podczas obsługi maszyn  zarówno maszyn rolniczych jak i maszyn w przemyśle rzemieślniczym. Każda amputacja jest zabiegiem odjęcia części kończyny lub jej całej. Nieważne jak dobrze będzie  dobrana proteza i długość uformowanego kikuta prawdziwej ręki nic nie zastąpi. Amputacje wiążą się nie tylko z utratą części własnego ciała, ale również z dużą zmianą postawy psychicznej. Słowa kluczowe: amputacja, przyczyny amputacji, powikłania po amputacji, amputacja zamknięta, amputacja otwarta.   Abstract   At the present time the damage within the hands are quite often common injuries within the body. Often the causes of amputation injuries are caused when handling machines both agricultural machinery and machinery in the craft. Each amputation is to become part of a limb or the entire. No matter how well chosen and the length of the prosthesis will be molded a genuine die-hand there is no substitute. Amputations are not only with the loss of parts of his own body, but also with a large change in mental attitude. Keywords: amputation, the causes of amputation, complications after amputation, closed amputation, open amputation.

  17. Rola otyłości w patogenezie chorób alergicznych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Grad

    2009-09-01

    przebieg astmy, intensyfikuje jej objawy, często współistnieje z innymi chorobami, takimi jak obturacyjny bezdech podczas snu czy choroba refluksowa przełyku. W leczeniu chorego z otyłością i astmą należy oprócz leczenia farmakologicznego zalecić również postępowanie mające na celu redukcję masy ciała.

  18. Piezogeniczne guzki stóp u aktywnych fizycznie dzieci

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Brzeziński

    2009-03-01

    Full Text Available Skóra stóp sportowców narażona jest na stałe działanie niekorzystnych czynników zewnętrznych, które mogą przyczyniać się do rozwoju schorzeń w jej obrębie. Dosyć często spotykaną jednostką chorobową są piezogeniczne guzki stóp (PN. To przepukliny tłuszczowe, wpuklające się do skóry. Występują u 10-20% społeczeństwa, jako bolesne lub asymptomatyczne grudki lub guzki. Bolesne PN częściej stwierdza się u kobiet niż u mężczyzn. Wśród sportowców głównie spotykane są u maratończyków, siatkarzy. Uraz może zapoczątkować powstanie charakterystycznych guzków. Zmiany występują jako grudki bądź guzki zlokalizowane wzdłuż powierzchni podeszwowej stóp. PN ujawniają się zwykle w okolicy pięty, w momencie gdy pacjent stoi, w pozycji horyzontalnej zanikają. Mogą dotyczyć jednej lub obu stóp. Z reguły są to zmiany mnogie. Nierzadko pacjent odczuwa ból podczas stania czy chodzenia. W przypadku zmian bolesnych nie ma skutecznych metod leczenia. Cel pracy: Celem pracy była ocena występowania PN u aktywnych fizycznie dzieci. Materiał i metody: Badaniem objęto 107 dzieci (dziewczynek i chłopców w średnim wieku 14,5 roku, trenujących koszykówkę, siatkówkę i piłkę nożną, oraz 50 dzieci (dziewczynek i chłopców średnio w wieku 9,5 roku, nieuprawiających aktywnie sportu, stanowiących grupę kontrolną. W grupie sportowców chłopcy stanowili 56,07%, a dziewczynki 43,93%; w grupie kontrolnej odpowiednio 76% i 24% badanych. Wyniki: Występowanie PN stwierdzono u 22,43% sportowców (24 dzieci i u 10% (5 dzieci w grupie kontrolnej. W grupie sportowców w 95,83% zmiany obejmowały okolicę pięty. Również w grupie kontrolnej zmiany skórne w 80% zlokalizowane były na piętach. PN odnotowywano najczęściej u siatkarzy (53,13%i w 91,67% dotyczyły obu stóp. Dolegliwości bólowe zgłaszał tylko jeden chłopiec – sportowiec. Wśród sportowców wywiad w kierunku chorób tkanki łącznej by

  19. Rola otyłości w patogenezie chorób alergicznych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Grad

    2008-10-01

    przebieg astmy, intensyfikuje jej objawy, często współistnieje z innymi chorobami, takimi jak obturacyjny bezdech podczas snu czy choroba refluksowa przełyku. W leczeniu chorego z otyłością i astmą należy oprócz leczenia farmakologicznego zalecić również postępowanie mające na celu redukcję masy ciała.

  20. Leki jako czynnik prowokujący choroby tkanki łącznej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Maria Błaszczyk

    2010-07-01

    Full Text Available Wśród czynników prowokujących choroby tkanki łącznej (ang. connectivetissue diseases – CTD wymienia się: wpływy środowiska, infekcje,głównie wirusowe, a także leki. Patomechanizm CTD wywoływanychprzez leki nie jest znany. Najlepiej poznana jest rola leków w powstawaniutocznia rumieniowatego (lupus erythematosus – LE. Leki mogąindukować toczeń rumieniowaty układowy (ang. systemic lupus erythematosus– SLE, podostrą skórną postać tocznia rumieniowatego (ang.subacute cutaneous lupus erythematosus – SCLE oraz rzadko przewlekłe,skórne postacie. Niektóre leki indukują tylko przeciwciała przeciwjądrowe,natomiast inne wywołują również objawy kliniczne tocznia.U większości chorych objawy kliniczne i przeciwciała przeciwjądrowe(w tym także przeciwciała przeciwko histonom, które są markeremtego zespołu ustępują w różnym czasie po odstawieniu leku prowokującego,natomiast u części pacjentów choroba przebiega dalej,podobnie jak toczeń idiopatyczny. Leki wywołujące (prowokującetoczeń pochodzą z różnych grup terapeutycznych. Są to m.in.: lekiarytmiczne, przeciwnadciśnieniowe, przeciwdrgawkowe, moczopędne,antybiotyki, statyny, leki biologiczne i inne. Ich lista jest bardzo długai stale dopisywane są do niej nowe preparaty. W ostatnich latachw piśmiennictwie pojawiły się stosunkowo liczne opisy przypadkówSCLE wywołanego terbinafiną, a także szeroko stosowanymi statynami,które powodują nie tylko LE, lecz również inne choroby autoimmunologiczne,m.in. zapalenie skórno-mięśniowe. Skórne zmiany charakterystycznedla dermatomyositis, współistniejące z różnym stopniemzajęcia mięśni lub bez objawów mięśniowych, obserwowano takżeu pacjentów leczonych przewlekle, ze wskazań hematologicznych,hydroksymocznikiem i innymi cytostatykami. W większości przypadkówzmiany ustępowały po odstawieniu leczenia. W grupie twardzinypodkreśla się rolę leków przeciwnowotworowych w

  1. Profilaktyka cukrzycy typu 2 w grupie osób starszych = Type 2 diabetes prevention among elderly people

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Mirczak

    2016-12-01

    Cukrzyca typu 2 jest poważną chorobą przewlekłą występującą powszechnie w grupie osób starszych. Późna diagnoza oraz niewłaściwe leczenie prowadzi do poważnych  powikłań takich jak choroby układu krążenia, neuropatia, zespół stopy cukrzycowej i amputacji, niewydolność nerek oraz ślepota, których leczenie jest bardzo kosztowne. Cukrzyca typu 2 jest uwarunkowana czynnikami genetycznymi oraz środowiskowymi (niewłaściwy styl życia. Coraz powszechniejsze wstępowanie cukrzycy w społeczeństwie wynika jednak głównie z nadwagi, otyłości brzusznej oraz niskiej aktywności fizycznej. Badania pokazują, że poprzez modyfikacje stylu życia (dieta, aktywność fizyczna można opóźniać i zapobiegać występowaniu cukrzycy w grypach ryzyka. W tym procesie niezwykle ważne są trzypoziomowe działania profilaktyczne. Profilaktyka pierwszej fazy oznacza zapobieganie cukrzycy poprzez zmianę stylu życia u osób zdrowych, profilaktyka drugiej fazy to zapobieganie występowaniu powikłaniom cukrzycy u osób z grupy ryzyka, natomiast profilaktyka trzeciorzędowa skierowana jest do osób chorych i polega na wczesnym wykrywaniu i odpowiednim leczeniu powikłań cukrzycy. Jednakże, pomimo iż cukrzyca jest chorobą często występującą wśród seniorów, wciąż brakuje badań klinicznych dotyczących specyfiki leczenia w tej grupie wiekowe, jak również doniesień na temat działań prewencyjnych. Celem pracy było przedstawienie zasad profilaktyki cukrzycy w grupie osób starszych na podstawie analizy dostępnej literatury. Dotychczasowe badania wskazują, że skuteczną metodą profilaktyki cukrzycy wśród seniorów jest optymalizacja poziomu glukozy we krwi poprzez zdrową dietę, aktywność fizyczną, kontrolę wartości trójglicerydów i ciśnienia tętniczego krwi, zmniejszenie masy ciała i unikanie używek.   Abstract Type 2 diabetes is one of the most common chronic diseases among the elderly and is also a very serious health

  2. Zespół Aspergera = Asperger syndrome

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Oliwia Beck

    2016-07-01

    Oliwia Beck1,2, Mateusz Łakomski1, Agnieszka Radzimińska3, Magdalena Weber-Rajek3, Walery Żukow4   1Katedra i Klinika Geriatrii, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, UMK w Toruniu 2Katedra Zdrowia Publicznego, Wydział Nauk o Zdrowiu, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy UMK w Toruniu 3Katedra Fizjoterapii, Zakład Podstaw Fizjoterapii, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, UMK w Toruniu 4Uniwersytet Kazimierza Wielkiego, Bydgoszcz     Słowa kluczowe: zespół Aspergera Key words: Asperger syndrome     Abstrakt   Zespół Aspergera - jedno z pięciu ogólnych zaburzeń rozwoju charakteryzujące się poważnymi trudnościami w kontaktach społecznych i ograniczonym, stereotypowym, powtarzającym się repertuarem zainteresowań i aktywności. Autyzm różni się przede wszystkim tym, że mowa i zdolności poznawcze, są znacznie nie naruszone. Zespół ten jest często określana jako ciężka niezręczność. Zespół Aspergera należy do kategorii całościowych zaburzeń rozwoju. W systemie klasyfikacji – DSM-5 – zespół Aspergera nie występuje, natomiast występuje spektrum zaburzeń autystycznych. Do objawów zespołu Aspergera zalicza się: zaburzenia komunikacji werbalnej i niewerbalnej, egocentryzm, upośledzenie umiejętności społecznych, stereotypowość zachowań, zawężenie zainteresowań, problemy z koordynacją. Manifestacja symptomów zmienia się w ciągu życia. Postawienie właściwej diagnozy jest trudne, szczególnie u osób dorosłych. Najczęściej dzieci z zespołem Aspergera nie wymagają leczenia farmakologicznego. Niekiedy zastosowanie leków może być zalecone ze względu na objawy towarzyszące - depresyjne, lękowe, nasilone rytuały, natręctwa. Leki mogą być również stosowane w przypadku nasilonych zaburzeń koncentracji uwagi, impulsywności i nadmiernej ruchliwości, agresji. Sposób dawkowania zwykle nie wymaga ich podawania na terenie szkoły.     Abstract

  3. Rola pielęgniarki w profilaktyce i leczeniu odleżyn = The role of the nurse in the prevention and treatment of pressure ulcers

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Elżbieta Chrzan

    2016-12-01

    • Wyraźnie brakuje w literaturze naukowej pielęgniarskich prac empirycznych z zakresu problematyki i leczenia odleżyn, które pozwoliłyby na weryfikację skuteczności sposobów i metod postępowania w praktyce zawodowej.     Summary   Prevention and treatment of pressure ulcers are extremely significant problem in nursing care. Bed sores are a source of additional health complications of the patient, are a source of pain and suffering, as well as common financial problems. The purpose of this work is to identify the role played by the nurse in the prevention and treatment of pressure ulcers and the response to the questions of concern: the root Problem: the importance of nursing care in the prevention and treatment of pressure ulcers? Specific problems: what range of preventive activities may take a nurse in preventing pressure ulcers? What is the role of the nurse in the treatment of pressure ulcers? Whether gender, age and diagnosis are important in the treatment of pressure ulcers? Whether the patient's length of stay in hospital has an impact on the progress in the treatment of pressure ulcers? What brings standardization against bed sores stationary care prevention? In response to the above questions it took the following hypothesis: Hypothesis: Nurse full leading role in in prevention against bed sores. and treatment of pressure ulcers. Hypothesis: Sound at a high level of nursing care effectively prevents patients with pressure ulcers. Nurse has a significant impact on therapeutic effects in the process of treatment of pressure ulcers. Age, sex and diagnosis of the patient are variables, which have a significant impact on the treatment of pressure ulcers. Duration of hospitalization, understood as a time of specialized, comprehensive, individual and multilateral treatment of pressure ulcers, has a beneficial effect on progress in the treatment of pressure ulcers. Standardization of nursing care in prevention and treatment of pressure ulcers raises

  4. Przezskórna elektrostymulacja nerwów (TENS w leczeniu zespołów bólowych kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego = Transcutaneous electrical nerve stimulation (TENS in the treatment of low back pain

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Weber-Rajek

    2016-03-01

        Streszczenie Wstęp Bóle kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego są poważnym problemem medycznym i społecznym. Fizjoterapia jest nieodzownym elementem leczenia zespołów bólowych kręgosłupa. Metodą, która zdobywa coraz większe uznanie wśród fizjoterapeutów, a także wśród pacjentów jest stymulacja TENS (transcutaneus electrical nerve stimulation. Cel badań Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności terapii TENS w terapii zespołów bólowych kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Materiał i Metody Badania przeprowadzono w grupie czterdziestu pacjentów w wieku 30 - 60 lat (średnia wieku 45 lat. Bezpośrednio przed oraz po zakończeniu terapii u wszystkich pacjentów wykonano: ocenę dolegliwości bólowych przy użyciu skali VAS, ocenę natężenia i częstotliwości bólu, ilości stosowanych leków przeciwbólowych, ograniczenia aktywności ruchowej przy użyciu kwestionariusza Laitinena, test Schobera oceniający zakres zgięcia kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Analizę statystyczną przeprowadzono wykorzystując pakiet PQStat wersja 1.4.8. Normalność rozkładu zmiennych sprawdzano testem Shapiro-Wilka. W celu porównania wyników otrzymanych w testach przed terapią z wynikami otrzymanymi po terapii  przeprowadzono test Wilcoxona na poziomie istotności α = 0,05. Wyniki Uzyskano istotne statystycznie zmniejszenie intensywności i częstotliwości bólu, zmniejszenie ilości stosowanych leków przeciwbólowych, zmniejszenie ograniczenia aktywności ruchowej oraz zwiększenie zakresu zgięcia kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Wnioski Stymulacja TENS jest skutecznym zabiegiem w leczeniu zespołów bólowych kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego.   Słowa kluczowe: przezskórna stymulacja nerwów (TENS, zespoły bólowe kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego.   Summary Introduction Low back pain is a serious medical and social problem. Physiotherapy is the indispensable component of treatment of back pains. A method that is

  5. Czynniki chroniące przed samobójstwem młodzieży w wieku 13-19 lat = Factors preventing suicide among youth aged 13-19

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Agnieszka Gmitrowicz

    2015-09-01

    Department of Applied Psychology, Medical University of Lublin3   Streszczenie   Wstęp. Zachowania samobójcze stanowią powszechny i poważny problem zdrowotny i społeczny na całym świecie. W literaturze istnieją doniesienia mówiące, iż samobójstwo to jedna z najczęstszych przyczyn zgonów nastolatków w wieku 15-19 lat. Młodzi ludzie dokonują prób samobójczych (PS będąc pod wpływem następujących czynników: negatywna presja rówieśnicza, wydarzenia o charakterze stresowym, brak umiejętności życiowych. Dlatego też istotne wydaje się poszukiwanie czynników mogących ograniczać to niepokojące zjawisko, do których niewątpliwie zalicza się PS. Cel pracy. Określenie czynników chroniących przed podejmowaniem prób samobójczych (PS oraz oczekiwań odnośnie skutecznej pomocy po PS. Materiał i metoda. W badaniu udział wzięło 80 pacjentów w wieku 13-19 lat. Narzędzie badawcze stanowił kwestionariusz ankiety własnego autorstwa. Uzyskane wyniki poddano analizie procentowej. Wyniki. Co trzeci badany nastolatek swoje problemy omawiał wspólnie z rówieśnikami, natomiast tylko co ósmy badany mógł liczyć na pomocy ze strony rodziców. Oczekiwania pacjentów w zakresie otrzymywania pomocy jako formy zapobiegania przed PS dotyczą głównie ich relacji rodzinnych. Oczekują oni również zmian w systemie leczenia. Wnioski. Badani potrzebują czuć się kochani, bezpieczni, mieć wsparcie ze strony rodziców oraz rówieśników. Chcą mieszkać w domach rodzinnych. Nie chcą być obiektami przemocy, być źle traktowanymi przez innych oraz wychowywać się w patologicznym środowisku. Potrzebują zwiększenia poczucia własnej wartości i zaakceptowania siebie.   Słowa kluczowe: psychiatria, młodzież, próby samobójcze, czynniki ochronne, samobójstwo.   Abstract   Introduction. Suicidal behavior is a common and serious health and social problem worldwide. In the literature there are reports stating that suicide is one of

  6. Ocena jakości życia przed i po protezowaniu narządu słuchu = The impact of hearing aids on the quality of life

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Patrycja Witczak

    2016-09-01

      Ocena jakości życia przed i po protezowaniu narządu słuchu The impact of hearing aids on the quality of life     Patrycja Witczak1, Dominik Olejniczak2, Joanna Skonieczna2     1 Absolwentka kierunku Zdrowie Publiczne Wydział Nauki o Zdrowiu Warszawski Uniwersytet Medyczny   2 Warszawski Uniwersytet Medyczny Zakład Zdrowia Publicznego ul. Banacha 1a, 02-097 Warszawa     Słowa kluczowe: aparaty słuchowe, jakoś życia, niedosłuch Key words: Hearing aids, Quality of life, Hearing impairment     Streszczenie   Wprowadzenie i cel pracy: Problem niedosłuchu dotyczy ok. 12% populacji. Liczba osób dotkniętych wadą słuchu systematycznie wzrasta. Jest to ważny aspekt medyczny i społeczny. U osób u których stwierdzono niedosłuch jedną z metod rehabilitacji narządu słuchu jest użytkowanie aparatu słuchowego. Podstawowym celem protezowania narządu słuchu jest poprawa komunikowania się osoby niedosłyszącej z otoczeniem oraz zwiększenie komfortu jej życia. Głównym celem badania była ocena jakości życia i korzyści z użytkowania aparatów słuchowych u osób po 60 roku życia. Materiał i metoda: Zastosowaną metodą badawczą był sondaż diagnostyczny, techniką ankieta, a narzędziem kwestionariusz standaryzowany oceny jakości życia przed i po protezowaniu narządu słuchu. Grupą badaną jest populacja osób w wieku powyżej 60 lat. Łączna ilość osób przebadanych stanowiła grupę 60 pacjentów z wadami słuchu stosujących aparaty słuchowe. Wyniki: Narażenie środowiska pracy na hałas zadeklarowało blisko 61% badanych. Jedynie 30,5% zna podstawowe uwarunkowania zdrowia mające znaczenie w przypadku niedosłuchu. Około 75% badanych uznało, że aparat słuchowy pomógł im w życiu codziennym przynajmniej w stopniu dobrym. Wnioski: Z uwagi na dużą poprawę jakości życia po protezowaniu narządu słuchu, konieczne jest edukowanie i informowanie pacjentów w zakresie tej metody leczenia i podnoszenia jakości

  7. Ocena jakości życia pacjentów żywionych pozajelitowo w domu = Evaluation of the quality of life of patients fed parenterally at home

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Bożena Muraczyńska

    2016-12-01

    3 Department of Oncology, Faculty of Oncology and Environmental Health Care, Faculty of Health Sciences, Medical University of Lublin   Streszczenie             Żywienie pozajelitowe w warunkach domowych (HPN stosuje się u osób, które z różnych przyczyn nie mogą odżywiać się w sposób naturalny. Ten sposób żywienia stosowany jest od ponad 30 lat, co znacznie obniża koszty leczenia, głównie ze względu na zmniejszenie kosztów hospitalizacji, jak i poprawę jakości życia tych pacjentów [16]. Celem pracy była ocena wpływu żywienia pozajelitowego na jakość życia pacjentów żywionych pozajelitowo w domu. Materiał i metody. Kwestionariusz ankiety wypełniło 107 pacjentów przebywających lub przyjeżdżających na badania kontrolne do Kliniki Chirurgii Ogólnej i Żywienia Klinicznego w Warszawie. Grupę badaną stanowiły osoby w wieku od 19 do 78 lat. W badaniach własnych wykorzystano kwestionariusz World Health Organization Quality of LifeTest-Bref (WHOQOL-BREF, który zawierał 26 pytań analizujących cztery domeny/dziedziny życia: fizyczną, psychologiczną, społeczną i środowiskową oraz dwa pytania, analizowane oddzielnie tj.: pytanie 1. dotyczące indywidualnej, ogólnej percepcji jakości życia i pytanie 2. dotyczące indywidualnej percepcji własnego zdrowia. Punktacja pytań zawierała się w przedziale od 1 do 5 i miała kierunek pozytywny – im większa liczba punktów, tym lepsza jakość życia. Badanie uzyskało zgodę Komisji Bioetycznej przy Warszawskim Uniwersytecie Medycznym. Wyniki badań. Przeprowadzone analizy skłoniły autorów do postawienia następujących wniosków: Ogólna jakość życia  pacjentów żywionych pozajelitowo w domu została oceniona na poziomie ani dobrej ani złej, stan zdrowia, natomiast, na poziomie niezadowalającym. Najwyższą jakość życia, pacjenci żywieni pozajelitowo, osiągają w domenie socjalnej i środowiskowej a najniższą w domenie somatycznej oraz

  8. Wpływ rehabilitacji neurologicznej na funkcjonowanie pacjentów po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu – analiza retrospektywna = The influence of neurological rehabilitation on the functioning of patients after ischemic stroke – a retrospective analysis

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Krystian Kałużny

    2016-12-01

    autorski kwestionariusz ankiety sondażowej zawierającym wybrane elementy skali Barthel. Wyniki: W badanej grupie statystycznie istotnie częściej występowały osoby ze środowiska wiejskiego, u których stwierdzono współistniejące choroby tj. nadciśnienie tętnicze, migotanie przedsionków, cukrzyca, choroba niedokrwienna serca i inne. Wśród pacjentów przekazanych bezpośrednio z Centrum Leczenia Udarów Mózgu do Kliniki Rehabilitacji u ponad połowy pacjentów zaobserwowano poprawę funkcjonowania w przeciągu 1 miesiąca pobytu, natomiast z pacjentów korzystających z rehabilitacji wtórnej poprawę funkcjonalną zaobserwowano tylko u co czwartego pacjenta. Wnioski: 1   Rehabilitacja neurologiczna istotnie wpływa na funkcjonowanie pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu. 2   Rehabilitacja wdrożona we wczesnym okresie po udarze niedokrwiennym mózgu ma znamiennie wyższą efektywność co przekłada się na większą poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu. 3   Zastosowanie metody PNF i NDT-Bobath istotnie wpływa na poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu.       Abstract Introduction: The functioning of patients after ischemic stroke is a source of interest to many researchers and a huge challenge for modern medicine. According to the World Health Organization (WHO, stroke is the third leading cause of death (after heart disease and cancer and the leading cause of severe disability in the population of people over the age of 45, which would have important clinical consequences, social and economic. Aim: The aim of this study was to assess the effectiveness of the applied neurological rehabilitation of patients after ischemic stroke, the assessment of the functioning of patients after ischemic stroke underwent neurological rehabilitation and assessment of the impact of additional factors on the effectiveness of neurological rehabilitation. Material and methods: The study group

  9. Wiedza kobiet leczących się z powodu osteoporozy na temat ogólnej wiedzy o chorobie i czynników jej ryzyka = Knowledge of women treated for osteoporosis on the general knowledge about the disease and its risk factors

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Katarzyna Pawlikowska-Łagód

    2016-05-01

    ą osteoporozy wydaje się być jak najbardziej zasadne, na co wskazują liczne dane dotyczące zachorowalności, świadczące o fakcie zwiększania się liczby osób chorych na osteoporozę w krajach Unii Europejskiej i w Polsce. Cel pracy: Celem pracy było zbadanie ogólnego poziomu wiedzy o chorobie i czynnikach jej ryzyka wśród kobiet leczących się z powodu osteoporozy Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 137 pacjentek poradni leczenia osteoporozy w Lublinie. Wiek badanych mieści się w przedziale od 38 do 91 lat (M= 61,6; SD=10,6 . Badania prowadzone były w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Lublinie oraz Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej REUMED w Lublinie w okresie od lutego do kwietnia 2015 roku. Do pomiaru zmiennych wykorzystano kwestionariusz ankiety własnego autorstwa zawierający pytania pozwalające ocenić ogólną wiedzę badanych na temat istoty choroby oraz wiedzę na temat czynników ryzyka.    Wyniki: Badane wykazują się średnim poziomem wiedzy o osteoporozie. Miejsce zamieszkania różnicuje istotnie poziom wiedzy respondentek o osteoporozie. Osoby mieszkające na wsi charakteryzują się słabszą wiedzą, niż mieszkanki miast. Badane wykazywały się przeciętną wiedzą o czynnikach ryzyka wpływających na rozwój osteoporozy. Najczęściej podawanymi przez badane czynnikami ryzyka było małe pokrycie wapnia w pożywieniu, płeć żeńska oraz wczesna menopauza.   Summary Osteoporosis is one of the important health, social and economic world today. It is burdened with the risk of disease and permanent disability due to complications early mortality. The risk relating to women increases mainly after 65 years. It is estimated that worldwide osteoporosis affects 200 million women, of which about 20 - 25% will suffer a fracture of the bone. Given increasing life statistical Pole, it should be noted that this will increase the number of women suffering from osteoporosis and fractures that are its consequence. Will