Peginterferon beta-1a – nowa postać interferonu beta-1a

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Zdzisław Maciejek

2015-11-01

Full Text Available W 2014 roku, po zakończeniu próby klinicznej III fazy ADVANCE, do leczenia postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego wprowadzono nową pegylowaną postać interferonu beta-1a o wydłużonym czasie działania. Do badania zakwalifikowano 1512 chorych ze 183 ośrodków z 26 krajów (500 uczestników przyjmowało placebo, 512 – peginterferon beta-1a w dawce 125 µg podawany podskórnie co 2 tygodnie, 500 – peginterferon beta-1a w dawce 125 µg podawany podskórnie co 4 tygodnie. Grupy były zbliżone pod względem wieku, płci, czasu trwania choroby i niepełnosprawności ocenianej w Expanded Disability Status Scale. Cel badania stanowiła ocena skuteczności i bezpieczeństwa pegylowanego interferonu beta-1a po 2 latach terapii w porównaniu z grupą placebo, która w drugim roku również otrzymywała ten lek. Skuteczność peginterferonu beta-1a podawanego co 2 tygodnie w porównaniu z placebo przejawiała się redukcją rocznego wskaźnika rzutów (o 37%, liczby nowych lub powiększonych ognisk T2-zależnych (o 67%, ryzyka wystąpienia rzutu (o 39% i ryzyka utrwalonej 12-tygodniowej progresji niepełnosprawności (o 33%. Najczęstsze działania niepożądane towarzyszące kuracji (94% chorych to odczyn w miejscu wkłucia, objawy grypopodobne, gorączka i bóle głowy. U 16% osób przyjmujących lek co 2 tygodnie i 22% otrzymujących go co 4 tygodnie odnotowano poważne objawy niepożądane (rzuty, zapalenie płuc, infekcje dróg moczowych. Reasumując: leczenie peginterferonem beta-1a cechowały skuteczność, dobra tolerancja i bezpieczeństwo.

Nabyta hemofilia A u pacjentki z reumatoidalnym zapaleniem stawów

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Stanisława Bazan-Socha

2011-12-01

Full Text Available Nabyta hemofilia jest rzadkim, potencjalnie śmiertelnym, nabytymschorzeniem autoimmunologicznym, z wytworzeniem przeciwciałblokujących aktywność własnych czynników krzepnięcia. Toobniżenie aktywności prowadzi do rozwoju skazy krwotocznej.Najczęściej wytwarzane są przeciwciała przeciwko czynnikowi VIII– określane jako nabyta hemofilia A. W blisko połowie przypadkówma ona charakter pierwotny i nie towarzyszy żadnym innym zmia -nom patologicznym, w 35–40% jest wtórna do innych schorzeńautoimmunologicznych, nowotworowych lub reakcji polekowych,a w 10–15% dotyczy młodych kobiet w okresie połogu. Leczenienabytej hemofilii polega na opanowaniu czynnego krwawienia orazeliminacji z krążenia aktywnego inhibitora.Autorzy przedstawiają przypadek 55-letniej chorej na reumatoidalnezapalenie stawów z nabytą hemofilią typu A (ryc. 1 i 2. Objawy skazykrwotocznej ustąpiły po dożylnym podaniu rekombinowanegoaktyw nego czynnika VII oraz prednizonu i cyklofosfamidu. Celem pracyjest zwrócenie uwagi na występowanie tego schorzenia u pacjentówz chorobami reumatycznymi. Nagłe wystąpienie objawów skazykrwotocznej, a szczególnie krwawień podskórnych, połączonez wydłużeniem czasu częściowej tromboplastyny po aktywacjipowinno budzić podejrzenie nabytej hemofilii. Życie choremu możeuratować jedynie szybka diagnostyka i właściwe leczenie.

Evaluation and management of Periocular Capillary Hemangioma: A review

International Nuclear Information System (INIS)

Al-Motowa, Saeed A.; Chaudhry, Imtiaz A.

2006-01-01

To review the salient features of periocular capillary hemangioma, provide the ophthalmologist with clinical, diagnostic and histological features characteristic of the tumor and discuss various methods of management. Methods were literature review of periocular capillary hemangioma, diagnostic evaluation with emphasis on treatment through the presentation of illustrative clinical cases. Capillary hemangioma is the most common benign vascular tumor found on the head and neck area including eyelids and orbit. The lesion typically manifests within the first few weeks of life, grows rapidly in the first year during the proliferative phase, then invariably and slowly regresses over the next 4 to 5 years during the involutional phase. The lesion may resolve without leaving any significant cosmetic sequelae in vast majority of patients, however, the functional defects in the form of amblyopia, squint, facial disfigurement and rarely optic atrophy may persist long after complete resolution of the tumor. The diagnosis of the capillary hemangioma requires a combination of clinical and imaging studies such as ultrasonography, computerized tomography, magnetic resonance imaging and angiography in selected cases. With the advent of less invasive diagnostic techniques, the need for biopsy in capillary hemangioma has decreased. Nevertheless, it should be differentiated from other periocular tumors such as rhabdomyosarcoma, lymphangioma, chloroma, neuroblastoma, orbital cyst, and orbital cellulites. Treatment is indicated to prevent amblyopia or cosmetic disfigurement. If indicated, intra-lesional corticosteroids may be used to enhance resolution of the tumor. Other forms of treatment tried with variable success include systematic and topical corticosteroids, radiation, surgical excision and intravenous embolization of the tumor. Indecent years, laser ablation of the tumor has been found effective in some cases. Interferon-u has been utilized effectively in cases of capillary

Alternatywne sposoby leczenia padaczki

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Andrzej Klimek

2012-04-01

Full Text Available Problem padaczki lekoopornej, mimo pojawiających się kolejnych leków przeciwpadaczkowych nowej generacji, nadal pozostaje nierozwiązany. Oznacza to, że potrzebne jest nowe podejście do problemu braku pożądanego efektu terapeutycznego w padaczce, zwłaszcza w przypadku nieskuteczności stosowania 2-3 leków, stanowiących czwartą już kombinację preparatów. Ponieważ dieta ketogenna u części dzieci przynosi dobre rezultaty, autor poniższej pracy jest zdania, że można ją stosować także u dorosłych. Dodatkowo zasadność tego sposobu leczenia potwierdzają odpowiednie badania przeprowadzone w tej grupie wiekowej. Zakres stosowania immunoglobulin w medycynie, również w neurologii, stale się poszerza. Przed laty immunoglobuliny były zalecane u dzieci z padaczką z towarzyszącymi niedoborami immunologicznymi. Zaobserwowano, że po podaniu immunoglobulin zmniejszała się częstość napadów padaczkowych. Zainteresowanie badaczy skupiło się także na blokerach kanałów wapniowych w kontekście padaczki. Biorą one udział w patogenezie niektórych rodzajów napadów. Udowodniono, że zastosowanie werapamilu jako leku wspomagającego zmniejsza liczbę napadów padaczkowych. Inne blokery nie posiadają takich właściwości, ale uwagę zwraca potencjalne działanie winpocetyny. Drugą ważną grupę leków prowadzących do redukcji napadów padaczkowych stanowią statyny, a zwłaszcza atorwastatyna. Jej efekt przeciwdrgawkowy nie zależy od obniżenia poziomu cholesterolu. Preparat ten jako lek wspomagający jest szczególnie polecany u osób starszych. Reasumując, w prawidłowo leczonej padaczce lekoopornej, przy utrzymujących się napadach, należy rozważyć dołączenie jednego z omawianych leków.

Klindamycyna – kompletna monografia leku

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Iwona Korzeniewska-Rybicka

2018-01-01

Full Text Available Klindamycyna jest półsyntetyczną chlorową pochodną linkomycyny o licznych zaletach w porównaniu ze swoim prekursorem, dostępną w lecznictwie od 1966 roku. Wykazuje działanie bakteriostatyczne poprzez wpływ na podjednostkę 50S rybosomów wrażliwych bakterii, identycznie jak makrolidy i streptograminy typu B, a co nie mniej ważne, blokuje syntezę toksyn i ogranicza wirulencję niezwykle niebezpiecznych bakterii: Streptococcus pyogenes i Staphylococcus aureus. Jest to antybiotyk aktywny wobec ziarenkowców Gram-dodatnich, z wyjątkiem enterokoków, oraz wobec większości bakterii beztlenowych, zarówno Gram-dodatnich, jak i Gram-ujemnych. Działa też przeciwpierwotniakowo, np. wobec gatunków takich jak Pneumocystis czy Toxoplasma. Oporność bakterii na klindamycynę narasta wśród niektórych gatunków, np. Streptococcus pneumoniae czy Bacteroides fragilis, co związane jest zwykle z modyfikacją miejsca docelowego wiązania, działaniem pomp wyrzutu lub inaktywacją enzymatyczną leku. Klindamycyna jest dostępna w Polsce pod różnymi postaciami. Charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym oraz dobrą dystrybucją do tkanek (z wyjątkiem ośrodkowego układu nerwowego. Eliminowana jest głównie z żółcią. Działania niepożądane klindamycyny na ogół nie są groźne, choć stosunkowo często występują objawy takie jak biegunka czy wysypki skórne. Poważnym powikłaniem terapii tym antybiotykiem może być wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez Clostridium difficile. Klindamycyna może być stosowana w wielu wskazaniach klinicznych. Często jest jednak lekiem drugiego rzutu w terapii zakażeń lub w farmakoprofilaktyce. Aktywność wobec bakterii beztlenowych i gronkowców opornych na metycylinę przesuwa ją do terapii pierwszej linii leczenia w infekcjach o takiej etiologii.

Gruźlica – od diagnostyki do leczenia według standardów dla krajów Unii Europejskiej

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Iwona Grzelewska-Rzymowska

2013-09-01

Full Text Available Autorzy przedstawiają dane epidemiologiczne odnoszące się do gruźlicy w niektórych krajach, w tym w Polsce. Gruźlica ciągle pozostaje priorytetowym wyzwaniem dla zdrowia publicznego. Obecnie stosowana chemioterapia jest skuteczna, ale długotrwała i kompleksowa. Poważny problem stanowią szczepy Mycobacterium tuberculosis oporne na leki przeciwprątkowe, szczególnie szczepy oporne na wiele leków (MDR-TB i te o rozszerzonej opor‑ ności (XDR-TB, oraz zakażenia HIV wśród chorych na gruźlicę. W październiku 2011 roku zostały sfinalizowane standardy dotyczące gruźlicy dla krajów Unii Europejskiej (European Union Standards for Tuberculosis Care, ESTC. Dokument ten pozostaje w zgodzie z definicjami i rekomendacjami WHO. ESTC składają się z czterech sekcji: diagnozowanie, leczenie, HIV i choroby współistniejące, zdrowie publiczne, które korespondują z Między‑ narodowymi Standardami Opieki nad Chorymi na Gruźlicę (ISTC z 2009 roku. W 2013 roku zostały opubliko‑ wane polskie rekomendacje. Autorzy komentują wszystkie odnoszące się do gruźlicy rekomendacje. Przedstawio‑ no objawy kliniczne gruźlicy i wybrane problemy gruźlicy utajonej (latent tuberculosis. Próbki wydzieliny oskrzelowej powinny być poddane badaniu mikroskopowemu, hodowli i testom lekowraźliwości. WHO rekomen‑ duje szybki test molekularny, który należy wykonać w dniu bakteriologicznej diagnozy gruźlicy. Wszyscy chorzy (w tym osoby zakażone HIV, którzy nie byli wcześniej leczeni i u których nie występują czynniki ryzyka oporności na leki, powinni otrzymywać przez 2 miesiące izoniazyd, ryfampicynę, pirazynamid i etambutol, a przez 4 miesiące izoniazyd i ryfampicynę. Niektóre standardy odnoszą się do gruźlicy dziecięcej. Infekcja wywołana przez Mycobacterium tuberculosis powinna zostać wykryta za pomocą testu tuberkulinowego lub testu uwalniania interferonu gamma (IGRA. Dzieci poniżej 5. roku życia i osoby zaka

Ocena stężenia ludzkiej obojętnochłonnej lipokaliny (NGAL w surowicy i moczu dzieci z wadami układu moczowego, poddanych badaniu z użyciem dożylnego środka kontrastowego - doniesienie wstępne

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Katarzyna Jobs

2010-06-01

Full Text Available Badania z użyciem dożylnych środków kontrastowych są często niezbędne w diagnostyce różnych schorzeń. Jednocześnie, mimo stosowania coraz bezpieczniejszych preparatów, po ich podaniu nadal obserwuje się, przeważnie przejściowe, pogorszenie funkcji nerek nazywane nefropatią pokontrastową. Wielokrotne epizody ostrego uszkodzenia funkcji nerek (AKI mogą z czasem doprowadzić do przewlekłej choroby nerek. W ostatnich latach odkryto nowy, czuły parametr, oceniający ostre uszkodzenie funkcji nerek bardzo wcześnie, bo już w ciągu kilku godzili po zadziałaniu czynnika szkodliwego. Jest nim stężenie we krwi i, przede wszystkim, w porcji moczu ludzkiej obojętnochłonnej lipokaliny (NGAL. Celem pracy jest wstępna ocena stężenia NGAL u pacjentów badanych z użyciem dożylnego środka cieniującego. Materia! stanowiło 7 pacjentów z wadami układu moczowego (5 dziewczynek, 2 chłopców w średnim wieku 8,5 roku, u których wykonano urografię. Wszyscy badani mieli prawidłową czynność nerek, nie stwierdzano u nich mikroalbuminurii. Wyniki: Przed podaniem kontrastu średnie stężenie NGAL w surowicy wynosiło 69,9 ng/ml, w porcji moczu - 15,8 ng/ml. Po 4 godzinach od podania kontrastu średnie stężenie NGAL w porcji moczu podniosło się do 44,18 ng/ml. Po 48 godzinach średnie stężenie NGAL w surowicy wynosiło 54,31 ng/ml, w porcji moczu średnie stężenie obniżyło się do 31,18 ng/ml. Wnioski: Zwraca uwagę fakt potrojenia stężenia NGAL w porcji moczu po 4 godzinach od podania dożylnego kontrastu i utrzymywania się wyższych stężeń po 48 godzinach od badania, co może świadczyć o negatywnym wpływie środka kontrastowego na czynność nerek nawet u pacjentów bez cech przewlekłej choroby nerek.