Szpik kostny – funkcje fizjologiczne i udział w patogenezie reumatoidalnego zapalenia stawów

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Weronika Kurowska

2010-08-01

Full Text Available Wyniki badań prowadzonych w ostatnich latach wskazują, żeszpik kostny funkcjonuje nie tylko jako narząd krwiotwórczy, leczrównież jako wtórny narząd limfatyczny, w którym może być zainicjowanaodpowiedź immunologiczna. Dane eksperymentalnei obserwacje kliniczne wskazują, że szpik kostny uczestniczyw rozwoju reumatoidalnego zapalenia stawów, ponieważ jest miejscemakumulacji aktywowanych limfocytów i wytwarzania czynnikówprozapalnych. W artykule opisano w zarysie rolę szpiku kostnegow prawidłowej (fizjologicznej odpowiedzi immunologicznej.Przedstawiono również wyniki badań eksperymentalnych i klinicznych,które potwierdzają udział szpiku kostnego w patogeneziereumatoidalnego zapalenia stawów.

MR imaging of normal bone marrow; Obraz MR prawidlowego szpiku kostnego

Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

Stajgis, M.; Paprzycki, W. [Osrodek Diagnostyki Obrazowej IR, Akademia Medyczna, Poznan (Poland)

1994-12-31

Principles of MR bone marrow imaging on the basis of retrospective analysis of MR examinations of bone marrow in different anatomic sites in 200 patients have been discussed. Significance of different physiologic factors and processes such as age, steatosis, osteoporosis, conversion and reconversion, which influence on MR bone marrow images, have been emphasized. T1-weighted images obtained with spin-echo sequences give the most of information about bone marrow structure in MR. Thorough knowledge of bone marrow physiology and clinical status of the patient is indispensable in correct interpretation of hypointensive lesions on T1-weighted images. When presence of disseminated bone marrow disease is suspected, authors propose routine imaging of lumbar vertebral column, pelvis and proximal parts of femoral bones. (author) 7 refs, 7 figs

Czy pacjenci po przeszczepie nerki są świadomi konieczności stosowania ochrony przeciwsłonecznej?

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Anna Wojas-Pelc

2011-07-01

Full Text Available Introduction. Organ transplant recipients are at 10-fold higher risk ofdeveloping basal cell carcinoma and up to 250-fold higher risk of developingsquamous cell carcinoma compared with the general population.Common risk factors include the type of immunosuppression, fair skin,male gender, older age and sunlight.Objective. To evaluate patients’ compliance with sunlight protectionbefore and after renal transplantation.Material and methods. The study covered 455 patients after renal transplantationaged 18-74 years. A special questionnaire was used to determineage, gender, place of residence, skin type (according to the Fitzpatrickclassification, hair and eye colour, and any episodes of sunburn.Outdoor occupation, frequency of sun exposure and residence in a hotclimate for a long time were taken into consideration for evaluation ofUV exposure. Information about use of sunscreens and protectiveclothes before and after the renal transplant procedure were also noted.Results. Before the renal transplant procedure only 20% of patientsavoided sun at midday (11 am - 4 pm compared to 64% of patientsafter renal transplantation. Sunscreens were used by 15.4% vs. 20% andprotective clothes 7.7% vs. 21.8% of patients respectively. After therenal transplant procedure 57.6% of patients started to use at least oneof the methods of skin cancer prophylaxis. After transplantation 44% ofpatients (p < 0.01 reported limiting time spent outdoors. 17.1% ofpatients started to use or used more frequently protective clothes(p < 0.0022 and 14.1% sunscreen creams (p < 0.0315 compared to thesituation before the surgical procedure. No sun protection such as protectiveclothes or sunscreen creams was still used by 78.2% and 80% ofpatients, respectively.Conclusions. There is insufficient protection against UV light amongpatients after renal transplantation, so further education is needed.

Powikłania neurologiczne współistniejące z niewydolnością nerek

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Maria Łukasik

2010-03-01

Full Text Available Powikłania neurologiczne w przebiegu niewydolności nerek, zarówno te spowodowane mocznicą, jak i wynikające z jej leczenia, dotyczą ośrodkowego oraz obwodowego układu nerwowego, jak również tkanki mięśniowej i stanowią przyczynę zwiększonej śmiertelności u chorych z niewydolnością nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek są szczególnie narażeni na rozwój encefalopatii mocznicowej, encefalopatii nadciśnieniowej, chorób naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego bądź zespołów otępiennych. W tej grupie chorych częściej niż w populacji ogólnej rozwijają się mono- i polineuropatie, a choroby nerek należą do częstszych przyczyn zespołu niespokojnych nóg. Pomimo ciągłego postępu terapeutycznego wciąż nie ma skutecznego leczenia wielu tych powikłań, m.in. encefalopatii mocznicowej, miażdżycy, neuropatii czy miopatii. Co więcej, wprowadzenie dializoterapii rozszerzyło spektrum komplikacji o otępienie dializacyjne, krwawienia śródczaszkowe, zespół nierównowagi dializacyjnej, encefalopatię Wernickego i osmotyczną mielinolizę. Leczenie immunosupresyjne stosowane zarówno w chorobach nerek, jak i u chorych po przeszczepie nerki przyczyniło się do rozwoju oportunistycznych infekcji i nowotworzenia w ośrodkowym układzie nerwowym, ponadto niekiedy powikłane jest rozwojem odwracalnej tylnej leukoencefalopatii. Znajomość tych powikłań oraz ścisła współpraca między nefrologami i neurologami mogą przyczynić się do zmniejszenia śmiertelności i poprawy jakości życia chorych z niewydolnością nerek. Należy przy tym pamiętać, że także patologie, które prowadzą do niewydolności nerek (szczególnie choroby układowe tkanki łącznej czy cukrzyca, powodują uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, a określenie rzeczywistej przyczyny bywa niemożliwe.

Różnicowanie infekcyjnego zapalenia krążka międzykręgowego i seronegatywnej spondyloartropatii

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Maria Maślińska

2011-06-01

Full Text Available Objawy infekcyjnego zapalenia krążka międzykręgowego mogąimitować objawy spondyloartropatii seronegatywnych i wymagaćróżnicowania wśród tych jednostek chorobowych (tab. I. Spondyloartropatieseronegatywne to grupa zapalnych chorób przebiegającychz zajęciem stawów kręgosłupa i stawów obwodowych.Wśród zapaleń kości i szpiku infekcyjne zapalenie krążka międzykręgowegostanowi ok. 2–4% wszystkich przypadków. Poniżejprzedstawiono opis przypadku 18-letniego mężczyzny diagnozowanegoz powodu podejrzenia spondyloartropatii. U pacjentawystępowały: ból kręgosłupa o charakterze zapalnym, bóle stawówobwodowych oraz epizody stanów gorączkowych. Po wykluczeniuspondyloartropatii ostatecznie rozpoznano u pacjentainfekcyjne zapalenie krążka międzykręgowego. Dzięki diagnostycemetodą rezonansu magnetycznego możliwe było postawienie diag -nozy (ryc. 1, 2 oraz ocena skuteczności leczenia (ryc. 3, 4. Niew każdym przypadku infekcyjnego zapalenia krążka międzykręgowegomożliwe jest ustalenie czynnika etiologicznego, wówczasw leczeniu należy uwzględnić potencjalne czynniki ryzyka zakażeniaoraz najczęstsze patogeny, będące przyczyną spondylodiscitis,takie jak Staphylococcus aureus (w 50% przypadków i Escherichiacoli (23%. Brak klinicznej poprawy po 2 tygodniach optymalniecelowanej antybiotykoterapii drogą dożylną byłby wskazaniem doleczenia chirurgicznego.Womawianym przypadku rozpoznanie kliniczne potwierdził dobryefekt terapeutyczny prowadzonej antybiotykoterapii, wobec czegonie było wskazań do leczenia operacyjnego. Opisany przypadekwskazuje również na konieczność szybkiej oceny kręgosłupa pierwmetodąrezonansu magnetycznego u pacjentów z bólem zapalnymkręgosłupa i objawami ogólnymi wobec wątpliwości co do ich etiologiii braku wyjaśnienia ich przyczyny klasycznym zdjęciem radiologicznym.Ponieważ bardziej narażeni na infekcyjne zapaleniekrążka międzykręgowego są chorzy z obni

Nijmegen breakage syndrome (NBS

Directory of Open Access Journals (Sweden)

Chrzanowska Krystyna H

2012-02-01

zaproponowanie molekularnej diagnostyki prenatalnej jeżeli znane są obie mutacje będące przyczyną choroby. Nie ma możliwości zaproponowania specyficznej terapii, ale przeszczep szpiku może być alternatywą dla niektórych pacjentów. Generalnie prognoza nie jest pomyślna z uwagi na wysokie ryzyko rozwoju nowotworu.