WorldWideScience

Sample records for choroba lekkich lancuchow

  1. Choroba Gerstmanna-Sträusslera-Scheinkera

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Paweł P. Liberski

    2011-04-01

    Full Text Available Choroba Gerstmanna-Sträusslera-Scheinkera (GSS jest genetycznie uwarunkowaną chorobą wywoływaną przez priony. Jest ona unikalna, ponieważ udało się przepasażować GSS na naczelne i gryzonie przynajmniej z mózgu obarczonego mutacją kodonu 102. Tym samym jest to jedyne schorzenie jednocześnie genetycznie uwarunkowane i zakaźne, aczkolwiek natura czynnika infekcyjnego (prionu nadal stanowi przedmiot dyskusji. W obrazie klinicznym GSS dominuje postępująca ataksja móżdżkowa z towarzyszącym otępieniem i objawami piramidowo-pozapiramidowymi. Jest to jednak choroba heterogenna, o różnym obrazie klinicznym u nosicieli różnych mutacji, a nawet u nosicieli tej samej mutacji. Obraz neuropatologiczny obejmuje obecność PrPd – immunododatnich złogów amyloidu pod postacią blaszek, zwłaszcza tzw. blaszek wielordzeniowych. Istnieje kilka modeli GSS. U myszy transgenicznych z nadekspresją zmutowanego genu kodującego PrP obserwuje się spontaniczną chorobę zwyrodnieniową, pasażowalną na myszy transgeniczne o niskiej liczbie transgenu. U myszy transgenicznych uzyskanych drogą wzajemnej rekombinacji, a więc bez nadeskpresji, nie występuje choroba spontaniczna, niemniej stają się one wrażliwe na zakażenie GSS.

  2. Choroba Creutzfeldta-Jakoba − współczesne metody diagnostyki

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marianna Makowska

    2013-11-01

    Full Text Available Choroba Creutzfeldta-Jakoba (Creutzfeldt-Jakob disease, CJD należy do chorób wywoływanych przez priony (encefalopatii gąbczastych. Jest to postępująca, śmiertelna i nieuleczalna choroba o charakterze neurozwyrodnieniowym. Jej przyczyną jest akumulacja patologicznego białka prionu (scrapie, PrPSc w ośrodkowym układzie nerwowym. Choroba objawia się postępującym otępieniem, zaburzeniami mowy i wzroku oraz motoryki pod postacią mioklonii, ataksji oraz niedowładu kończyn i zaburzeń równowagi. Bezpośrednią przyczyną zgonu jest najczęściej odoskrzelowe zapalenie płuc. Okres inkubacji choroby wynosi zazwyczaj od kilku do kilkunastu lat, a zgon następuje najczęściej od kilku do kilkunastu miesięcy od wystąpienia pierwszych objawów klinicznych. Trudności w przyżyciowym rozpoznawaniu choroby Creutzfeldta-Jakoba wynikają z braku swoistego markera umożliwiającego pewną identyfikację czynnika infekcyjnego oraz nie zawsze charakterystycznego obrazu klinicznego wymagającego różnicowania z innymi chorobami o charakterze otępiennym. Aktualnie jedyną pewną metodą rozpoznania jest przeprowadzenie badania neuropatologicznego. Klasyczna triada objawów neuropatologicznych występujących w przebiegu chorób wywoływanych przez priony obejmuje zmiany gąbczaste, rozplem astrogleju oraz utratę neuronów. Publikacja jest przeglądem aktualnych informacji na temat najnowszych metod diagnostycznych, w tym EEG, badań neuroobrazowych oraz laboratoryjnych, które znacznie poprawiły możliwość rozpoznania.

  3. Choroba zwyrodnieniowa stawów biodrowych - pacjent i problemy funkcjonalne = The hip joint Osteoarthritis - patient and functional problems

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Biegański

    2015-08-01

      Streszczenie             Coxarthrosis to przewlekłe schorzenie powodujące destrukcje w obrębie stawu biodrowego i tkanek okołostawowych. Choroba zwyrodnieniowa stawów jest jednym z najczęściej spotykanych schorzeń ortopedycznych i drugim po chorobach układu krążenia powodujące niepełnosprawność. Pacjenci najczęściej borykają się z bólem i sztywnością, które wpływają na spadek możliwości lokomocji, samoobsługi i jakości życia. Stanowi to wyzwanie dla zespołu medycznego, który ma zadanie  utrzymywać sprawność pacjenta jak najdłużej.   Abstract             Coxarthrosis is a chronic illness which makes destruction in the area of joint and tissues surrounding  it. The hip joint Osteoarthritis  is one of the most popular orthopaedic disease and second after  cardiovascular disease causing disability. Patients generally feel pain and stiffness which causes decrease the possibility of locomotion, self-servive and quality of life. It is challenge for medical team to maintain efficiency as long as it is possible.   Słowa kluczowe: coxarthrosis, choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego, ból, problemy funkcjonalne. Key word: coxarthrosis, hip joint osteoarthrosis, pain, functional problems.

  4. Choroba Creutzfeldta-Jakoba i jej odmiany

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Beata Sikorska

    2011-04-01

    Full Text Available Choroba Creutzfeldta-Jakoba jest najczęstszą chorobą wywoływaną przez priony. Heterogenna pod względem klinicznym, neuropatologicznym i molekularnym, może sprawiać spore problemy diagnostyczne. Chorobę Creutzfeldta-Jakoba dzieli się na 4 podstawowe postaci: sporadyczną, rodzinną, jatrogenną i wariant choroby CJD. Najczęstsza jest postać sporadyczna, którą z kolei dzielimy na 6 czystych i 3 mieszane podtypy. Typowa triada objawów obejmująca szybko postępujące otępienie, mioklonie i typowy zapis EEG nie jest charakterystyczna dla wszystkich podtypów CJD, a nasilenie i kolejność występowania objawów mogą być różne w poszczególnych podtypach. Podobnie jak inne choroby wywo- ływane przez priony, CJD jest chorobą nieuleczalną, prowadzącą do śmierci chorego. Rozpoznanie definitywnych postaci chorób wywoływanych przez priony jest nadal możliwe jedynie na podstawie badania histopatologicznego lub molekularnego. Obecnie jednak możliwości przyżyciowego rozpoznania CJD zwiększyły się, przede wszystkim dzięki rozwojowi badań obrazowych. Prawidłowa diagnostyka wymaga jednak wykonania wielu badań dodatkowych, przede wszystkim rezonansu magnetycznego o wysokiej czułości, badania EEG oraz badania płynu mózgowo-rdzeniowego na obecność białka 14-3-3. Nowe kryteria diagnostyczne obejmują obecność zmian w jądrach podstawy i korze mózgu w badaniu rezonansu magnetycznego. Pomimo że infekcyjność postaci sporadycznej jest niska, należy monitorować wszystkie przypadki i dokładnie zbierać wywiad, szczególnie dotyczący zabiegów neurochirurgicznych, okulistycznych i transfuzji krwi.

  5. Choroba Alzheimera – rola badań immunohistochemicznych w diagnostyce choroby = Alzheimer's disease - the role of immunohistochemistry in the diagnosis of disease

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Beata Cichacz-Kwiatkowska

    2016-02-01

    Authors’ Contribution: A Study Design B Data Collection C Statistical Analysis D Manuscript Preparation E Funds Collection   Słowa kluczowe: badania immunohistochemiczne, choroba Alzheimera, wewnątrzkomórkowe zwyrodnienia włókienkowe typu Alzheimera, białkowe prekursor amyloidu.   Key words: immunohistochemistry, Alzheimer's disease, neurofibrillary tangles, amyloid precursor protein.   Glosariusz: Choroba Alzheimera – najczęstsza postać otępienia, nieuleczalna i postępująca choroba neurodegeneracyjna, po raz pierwszy opisana w 1906 przez Alois Alzheimer [1]   Glossary:  Alzheimer's disease (AD, also known as Alzheimer disease, the most common form of dementia, progressive neurodegenerative disease, first described by Alois Alzheimer in 1906 [1]   Streszczenie Choroba Alzheimera jest przewlekłą i postępującą chorobą neurodegeneracyjną, będącą zarazem najczęstszą przyczyną zespołu otępiennego. Skutki tej choroby dotykają zarówno samego pacjenta i jego otoczenie, przybierając wymiar zarówno społeczny jak i ekonomiczny. Częstość występowania otępienia towarzyszącego chorobie Alzheimera podwaja się co 4,5 roku u osób po 65. roku życia. U podłoża tego schorzenia leży zróżnicowana grupa zaburzeń związanych ze starzeniem się organizmu oraz interakcjami genetycznymi i środowiskowymi. Procesy neurodegeneracyjne obserwowane w przebiegu choroby Alzheimera prowadzą do upośledzenia morfologicznego i fizjologicznego neuronów oraz w konsekwencji ich śmierci. Doprowadza to bezpośrednio do upośledzenia kontroli poznawczej. W zmienionej patologicznie tkance nerwowej chorych stwierdzono obecność nieprawidłowych struktur, takich jak blaszki amyloidowe i zwyrodnienia włókienkowe (splątki neurofibrylarne. Sformułowano wiele hipotez starających się wyjaśnić procesy prowadzące do neurodegeneracji, najczęściej wymieniana jest teoria kaskady amyloidowej. Metody immunohistochemiczne pozwalają na wykrycie

  6. Choroba refluksowa przełyku a astma oskrzelowa

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Patyk

    2009-09-01

    Full Text Available Astma oskrzelowa i choroba refluksowa przełyku są często współwystępującymi jednostkami chorobowymi. Uważa się, że refluks stanowi potencjalny czynnik wywołujący lub zaostrzający astmę. Hipoteza ta opiera się zarówno na przesłankach patofizjologicznych, jak i badaniach klinicznych. W badaniach eksperymentalnych wykazano, że zakwaszanie dolnej części przełyku powoduje wzmożoną reaktywność oskrzeli. Powstało kilka teorii wyjaśniających to zjawisko, do najistotniejszych należą teoria nerwowa, zapalna i mikroaspiracji. Wykazano również, że nieswoiste testy nadreaktywności oskrzeli mogą indukować epizody refluksu, co przemawia za udziałem samej astmy w promowaniu GERD. Do osłabienia mechanizmów antyrefluksowych prowadzą związane z zaostrzeniami astmy wzrost ujemnego ciśnienia w klatce piersiowej oraz „pułapka powietrzna”, a także niektóre doustne leki rozszerzające oskrzela, zwłaszcza teofilina. Obie choroby mogą oddziaływać na siebie na zasadzie błędnego koła, co pociąga za sobą implikacje terapeutyczne. Nie ma jednak jednoznacznych danych z badań randomizowanych o skuteczności antyrefluksowej terapii farmakologicznej i chirurgicznej. Najnowsze dane z piśmiennictwa nie potwierdzają pozytywnych rezultatów takiej terapii w grupie astmy trudnej, w której dotąd rekomendowano wdrożenie leczenia dużymi dawkami IPP. Nadal brak jest przekonywają- cych danych dotyczących roli niekwaśnego i/lub żółciowego refluksu w astmie. Konieczne jest udoskonalenie i standaryzacja metod diagnostycznych oraz protokołów terapeutycznych pozwalających wyodrębnić grupę pacjentów, u których terapia antyrefluksowa przyniesie najlepsze efekty dla kontroli astmy.

  7. Skuteczność kliniczna doustnego preparatu Souvenaid® jako wsparcia niefarmakologicznego osób z chorobą Alzheimera – przegląd badań

    OpenAIRE

    Anna Barczak

    2017-01-01

    Choroba Alzheimera wiąże się nie tylko ze zmianami w zakresie funkcji poznawczych, zachowania i codziennego funkcjonowania, lecz także z obecnością zmian niedoborowych. Niezależnie od związanych z otępieniem czynników prowadzących do niedożywienia sama choroba powoduje brak substancji potrzebnych do procesu synaptogenezy. Klasyczną farmakoterapię mogą wspomóc specyficzne interwencje dietetyczne, przyczyniające się do pozytywnych zmian w zakresie neuroprzekaźnictwa. Jednym z takich...

  8. Postępowanie z chorym po zawale serca

    OpenAIRE

    Kalina Niedolaz; Katarzyna Hałas; Anna Kaźmierczak-Dziuk

    2011-01-01

    Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca na podłożu miażdżycy tętnic wieńcowych, stanowi niezwykle istotny problem kliniczny. Jej bezpośrednim i często nieuchronnym następstwem jest zawał mięśnia serca. Zawał najczęściej jest spowodowany zamknięciem tętnicy wieńcowej w wyniku uszkodzenia blaszki miażdżycowej (jej pęknięcia lub erozji) z następowym wytworzeniem dystalnego zakrzepu i powoduje zniszczenie prawidłowo działającego mięśnia sercowego. Chory po przebytym zawale...

  9. Wpływ cukrzycy na rozwój i funkcjonowanie dziecka

    OpenAIRE

    Buchnat, Marzena

    2006-01-01

    Choroba przewlekła, jaką jest cukrzyca, wpływa niekorzystnie na rozwój dziecka, powodując zmianę sposobu życia zarówno dla dziecka jak i jego rodziny. Jest źródłem wielu trudnych sytuacji, ponieważ wpływa na sposób funkcjonowania dziecka na różnych płaszczyznach. Jednak jak dalece choroba będzie zakłócać ten sposób funkcjonowania, zależy nie tylko od samej choroby, ale i od sposobu jej przyjęcia przez dziecko Cukrzyca szczególnie negatywne wpływa na kształtowanie się osobowości. Trzeba ...

  10. Choroba zakrzepowo-zatorowa w okresie menopauzalnym

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Grzegorz Stachowiak

    2010-08-01

    Full Text Available Venous thromboembolism (VTE is treated shabbily in gynaecology of the menopausal period. Being a seriouscomplication of neoplasms, operative procedures and – at last – menopausal hormone therapy (MHT, it isundoubtedly noteworthy and calls for in-depth knowledge.

  11. Postępowanie z chorym po zawale serca

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Kalina Niedolaz

    2011-10-01

    Full Text Available Choroba wieńcowa, czyli choroba niedokrwienna serca na podłożu miażdżycy tętnic wieńcowych, stanowi niezwykle istotny problem kliniczny. Jej bezpośrednim i często nieuchronnym następstwem jest zawał mięśnia serca. Zawał najczęściej jest spowodowany zamknięciem tętnicy wieńcowej w wyniku uszkodzenia blaszki miażdżycowej (jej pęknięcia lub erozji z następowym wytworzeniem dystalnego zakrzepu i powoduje zniszczenie prawidłowo działającego mięśnia sercowego. Chory po przebytym zawale mię- śnia serca należy do grupy pacjentów obciążonych wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, a więc zagrożony jest wystąpieniem kolejnych incydentów, takich jak zawał, udar mózgu i zgon. Prawidłowe postępowanie po przebytym zawale pozwala na istotną redukcję ryzyka i korzystnie wpływa na rokowanie. Prewencja wtórna po zawale serca obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, czyli modyfikację stylu życia, i leczenie farmakologiczne. Największe znaczenie ma wyeliminowanie czynników ryzyka, tj. zaprzestanie palenia papierosów, prawidłowa kontrola ciśnienia tętniczego i normalizacja poziomu cholesterolu, a także redukcja nadwagi i systematyczna aktywność fizyczna. Świadomość pacjentów i zaangażowanie lekarzy są decydujące dla osiągnięcia korzystnych efektów prewencji wtórnej po zawale serca. Artykuł przedstawia zasady, którym powinien podlegać każdy chory po zawale mięśnia serca, uwzględnia zalecenia dotyczące postępowania niefarmakologicznego, wytyczne dotyczące odpowiedniej farmakoterapii według aktualnych standardów. W pracy uwzględniono również zasady postępowania z chorym po zawale w sytuacjach szczególnych, jakimi są choroby współistniejące, takie jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, dysfunkcja lewej komory i niewydolność serca, przewlekła choroba nerek, przewlekła obturacyjna choroba płuc.

  12. Tělesná stavba a rizikové markery pacientů po perkutánní transluminální koronární angioplastice (PTCA) s koronárními stenty

    Czech Academy of Sciences Publication Activity Database

    Indráková, V.; Sedlak, Petr; Mazura, Ivan; Zvárová, Jana

    2008-01-01

    Roč. 58, č. 1 (2008), s. 14-18 ISSN 0862-5085 R&D Projects: GA MŠk(CZ) 1M06014 Institutional research plan: CEZ:AV0Z10300504 Keywords : ischemická choroba srdeční * rizikové faktory * antropometrické parametry Subject RIV: AC - Archeology, Anthropology, Ethnology

  13. Beta-amyloid, cholinergní neurony a Alzheimerova choroba

    Czech Academy of Sciences Publication Activity Database

    Kašparová, Jana; Doležal, Vladimír

    2002-01-01

    Roč. 51, č. 2 (2002), s. 82-94 ISSN 0009-0557 R&D Projects: GA MZd NF5183; GA ČR GA305/01/0283 Institutional research plan: CEZ:AV0Z5011922 Keywords : Alzheimer 's disease * beta-amyloid * cholinergic neurons Subject RIV: FR - Pharmacology ; Medidal Chemistry

  14. POSTĘPOWANIE ORAZ FARMAKOTERAPIA W OSTRYCH STANACH POWIKŁANIA CUKRZYCY W LECZENIU PRZEDSZPITALNYM

    OpenAIRE

    Piergies, Przemysław

    2016-01-01

    Praca przedstawia problematykę, często występującego schorzenia, jakim jest cukrzyca. Rokowanie w tej chorobie zależy od wielu czynników takich jak typ cukrzycy czy powikłania sercowo-naczyniowe, ale przede wszystkim od właściwego leczenia tej choroby. Obecnie dzięki wprowadzeniu nowoczesnych leków przeciwcukrzycowych oraz możliwości prowadzenia samokontroli choroba ta nie musi, tak jak dawnej, szybko prowadzić do ciężkiego kalectwa albo śmierci. Pacjenci chorzy na cukrzycę mogą prowad...

  15. POChP a astma oskrzelowa - podobieństwa i różnice w diagnostyce i leczeniu w pracy Ratownika Medycznego

    OpenAIRE

    Nowak, Jakub

    2015-01-01

    Nierecenzowany artykuł poglądowy Przewlekła obturacyjna choroba płuc i astma oskrzelowa to choroby rozpowszechnione we współczesnym świecie, szczególnie w krajach o wysokim stopniu cywilizacji. Stopień cywilizacji, który niesie ze sobą zanieczyszczenie środowiska naturalnego, gwałtowny wzrost tempa życia nasila występowanie chorób dających objawy duszności. Duszność spowodowana zaistniałą sytuacją stresową, schorzeniami kardiologicznymi, jak również chorobami dróg oddechowych. POChP, a...

  16. Wpływ wysiłku fizycznego na funkcję układu oddechowego w twardzinie układowej

    OpenAIRE

    Stanisław Sierakowski; Ewa Gińdzieńska-Sieśkiewicz; Maciej Kaczmarski; Zenon Siergiejko; Grzegorz Siergiejko; Piotr Siergiejko; Justyna Fryc

    2010-01-01

    Cel: Powikłania ze strony układu oddechowego stanowią główną przyczynę zgonów pacjentów z twardziną układową (TU). Tętniczenadciśnienie płucne i śródmiąższowa choroba płuc stanowią najistotniejszez nich. Pacjenci są jednak często zdiagnozowani dopierow późnym okresie choroby, dlatego też istotne jest opracowaniemetody diagnostycznej do wczesnego wykrywania tych powikłań.Celem pracy była ocena wpływu wysiłku fizycznego na zmiany parametrówoddechowych. Materiały i metody: Badania przeprowadzono...

  17. Całościowa ocena przewlekłej obturacyjnej choroby płuc według raportu GOLD 2011

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2013-06-01

    Full Text Available Autorzy omawiają nowe podejście do przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, przedstawione w raporcie GOLD 2011. Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest ogólnoświatowym problemem zdrowotnym. Badanie BOLD ujawniło, że rozpowszechnienie choroby jest różne w poszczególnych krajach i będzie czwartą przy‑ czyną zgonów w 2030 roku. Główną przyczyną przewlekłej obturacyjnej choroby płuc jest nałóg palenia tytoniu. Raport GOLD 2011 zaleca, aby postawienie diagnozy rozważyć, jeśli pacjent prezentuje takie obja‑ wy, jak: duszność, kaszel i odkrztuszanie wydzieliny z ekspozycją na czynniki ryzyka oraz z obecnością obtu‑ racji potwierdzonej wartością FEV1/ FVC < 0,70. Wskaźnik FEV1 okazał się niedostatecznym deskryptorem wpływu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc na pacjenta. Jest to choroba złożona i różnorodna, zbadanie jej wpływu na zdrowie pacjenta wymaga walidowanych testów, takich jak BODE, ADO, DOSE. Raport GOLD 2011 zaleca stosowanie dwóch walidowanych testów: mMRC i CAT. Wskaźniki wentylacyjne są skla‑ syfikowane jako GOLD 1 i 2 (zaburzenia łagodne i umiarkowane oraz GOLD 3 i 4 (zaburzenia ciężkie i bar‑ dzo ciężkie. Zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc są ustalane na podstawie wywiadu lub war‑ tości FEV1. Ostatecznie pacjentów można zakwalifikować do kategorii A, B, C lub D. Leczenie farmakologiczne powinno być ustalane po dokonaniu zindywidualizowanej oceny.

  18. Aktualne spojrzenie na rehabilitację w chorobie Parkinsona – wybrane zagadnienia

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jarosław Pasek

    2010-06-01

    Full Text Available Choroba Parkinsona (Parkinson’s disease, PD jest schorzeniem neurodegeneracyjnym ośrodkowego układu nerwowego, które charakteryzuje się klinicznie podstępnym początkiem i powolnym postępem objawów, zaś patomorfologicznie – zwyrodnieniem komórek części zbitej istoty czarnej zawierających barwnik neuromelaninę. Klinicznie objawy pojawiają się po zniszczeniu około 50% komórek istoty czarnej i spadku produkcji dopaminy. Choroba ta należy do chorób układu pozapiramidowego, w których stosuje się leczenie objawowe (farmakoterapia, rehabilitacja, co pozwala wydłużyć i utrzymać aktualną kondycję fizyczną. Stosuje się także leczenie operacyjne – neurochirurgiczne, którego celem jest poprawa jakości życia pacjentów (quality of life. Kompleksowa rehabilitacja powinna być wdrażana na każdym etapie choroby i prowadzona w sposób ciągły, nie tylko w warunkach szpitalnych, ale także ambulatoryjnie. Wykorzystanie różnych możliwości i metod terapeutycznych w znaczący sposób przyspiesza powrót pacjenta do optymalnej sprawności funkcjonalnej w zależności od stopnia zaawansowania choroby, a to z kolei jest podstawą sukcesu usprawniania. Rehabilitacja w chorobach neurologicznych stanowi bardzo ważne i szerokie zagadnienie. Jednocześnie jest jednym z najważniejszych elementów w procesie leczenia tych chorych. Autorzy w pracy przeglądowej przedstawili wybrane formy i metody ćwiczeń ruchowych, zabiegów fizykalnych oraz niektóre zasady postępowania rehabilitacyjnego pacjentów z chorobą Parkinsona, które powinny być realizowane w ramach kompleksowego leczenia.

  19. Udział profesjonalistów i nieprofesjonalistów w działaniach samoopiekuńczych związanych bezpośrednio ze zdrowiem pacjentów z POChP

    OpenAIRE

    Kochman, Małgorzata; Lizak, Dorota

    2014-01-01

    Artykuł recenzowany / peer-reviewed article Praca została zaprezentowana podczas IV Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Człowiek w zdrowiu i chorobie, promocja zdrowia, leczenie i rehabilitacja”, 19-20 IX 2014, Tarnów Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc (POChP) należy do najczęściej występujących przewlekłych i postępujących chorób układu oddechowego. Objawy, które wstępują w początkowym jej okresie często są lekceważone, a dopiero towarzysząca jej duszność wysiłkowa występująca ju...

  20. Wpływ bisantracykliny WP 631 na komórki raka jajnika

    OpenAIRE

    Gajek, Arkadiusz

    2016-01-01

    Rak jajnika stanowi szósty najczęściej rozpoznawany nowotwór złośliwy w populacji kobiet na świecie. Stale utrzymująca się wysoka umieralność z powodu tej choroby, będąca najwyższą wśród nowotworów żeńskich narządów płciowych związana jest niewątpliwie z brakiem metod skutecznego wczesnego rozpoznawania. W większości przypadków choroba ta wykrywana jest w zaawansowanym stadium (III, IV), kiedy rokowanie dla pacjentek jest zdecydowanie mniej korzystne w porównaniu z wczesnymi ...

  1. Zespół nakładania astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

    OpenAIRE

    Jadwiga Kroczyńska-Bednarek; Paweł Górski; Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2011-01-01

    Astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) to zapalne choroby dróg oddechowych, które łączy obecność ograniczenia przepływu powierza przez drogi oddechowe podkreślane w ich definicji. Zapalenie, które leży u podłoża obu chorób, różni się jakościowo rodzajem przeważających komórek i głównych mediatorów zapalnych. Inna jest też na ogół odpowiedź na leki rozszerzające oskrzela w astmie i POChP. Pomimo tych różnic i znaczących odrębności naturalnego przebiegu, rokowania i pat...

  2. The Exploitation Problems Marine Light Constructions for Corrosion Resistance / Problemy Eksploatacyjne Lekkich Konstrukcji Morskich w Aspekcie Odporności Korozyjnej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jurczak Wojciech

    2015-09-01

    Full Text Available Korozyjne obniżenie właściwości eksploatacyjnych materiałów stosowanych na konstrukcje morskie jest naturalnym zjawiskiem. Stopień obniżenia właściwości mechanicznych materiałów zastosowanych na konstrukcje okrętów zależą od składu chemicznego materiału konstrukcyjnego, warunków eksploatacyjnych (zasolenie, obciążenie oraz rodzaju zastosowanej ochrony przeciwkorozyjnej. W artykule przedstawiono problemy eksploatacyjne okrętów, których konstrukcje wykonano ze stopów aluminium oraz wyniki badań korozji naprężeniowej współczesnych, wysokowytrzymałych stopów aluminium. Dla podwyższenia bezpieczeństwa eksploatacji tych konstrukcji wprowadzono rejestrację potencjału korozyjnego na wybranych (zagrożonych obszarach nadbudówki okrętu projektu 620 wykonanej ze stopu 7020 celem monitorowania zagrożenia pęknięciem korozyjnym.

  3. Giardioza u dzieci – właściwe rozpoznanie może być trudne

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Sawicka-Parobczyk

    2012-11-01

    Full Text Available Giardioza (łac. giardiasis to choroba pasożytnicza przewodu pokarmowego wywoływana inwazją pierwotnia‑ ków – wiciowców z gatunku Giardia intestinalis (G. intestinalis. Zakażenie występuje na całym świecie, w nie‑ których regionach dotyczy nawet 30% ludności. Najczęściej chorują dzieci w wieku 2-5 lat. Źródłem zakażenia są osoby chore. Cykl życiowy Giardia odbywa się w jednym osobniku i obejmuje dwa stadia rozwojowe – tro‑ fozoit i cystę. Do zarażenia dochodzi drogą pokarmową poprzez wypicie wody lub spożycie żywności zawie‑ rających cysty lamblii. Możliwe jest również zarażenie poprzez kontakty bezpośrednie. Dotyczy to głównie dzie‑ ci przebywających w żłobkach i przedszkolach oraz osób wspólnie mieszkających. Przebieg kliniczny giardiozy jest różny, może być bezobjawowy; typowe, choć mało specyficzne objawy to bóle brzucha i gorączka. Choroba może stanowić przyczynę przewlekłych biegunek, zaburzeń wchłaniania, chudnięcia, może dawać odczyny aler‑ giczne. O diagnozie przesądza znalezienie cyst pasożyta w kale, zwykle konieczne jest wykonanie wielu badań. W celu wykrycia antygenów Giardia lamblia coraz powszechniej stosuje się badania immunofluorescencyjne i techniką immunoenzymatyczną (ELISA. Testy te charakteryzują się wysoką czułością i swoistością. Lekami pierwszego wyboru w leczeniu infekcji G. intestinalis są stosowane od wielu lat metronidazol i inne nitroimidazole. W niniejszej pracy zaprezentowano przypadki dwojga dzieci, u których przebieg kliniczny był odmienny, a trudności diagnostyczne opóźniły prawidłowe leczenie i powrót do zdrowia.

  4. Wpływ leptyny i adiponektyny na procesy chondrogenezy i osteoblastogenezy – znaczenie w patogenezie reumatoidalnego zapalenia stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Urszula Skalska

    2011-04-01

    Full Text Available Leptyna i adiponektyna to klasyczne adipokiny produkowane przezbiałą tkankę tłuszczową. Mają one działanie plejotropowe; ich rolębada się w takich chorobach, jak reumatoidalne zapalenie stawówczy choroba zwyrodnieniowa stawów. Dotąd nie wiadomo, jakidokładnie wpływ wywierają one na procesy chondrogenezyi osteoblastogenezy. Te dwa procesy są bardzo istotne z punktuwidzenia reumatoidalnego zapalenia stawów, gdyż w chorobie tejdochodzi do destrukcji chrząstki i kości stawowej. Istotne jestokreślenie, jaką rolę odgrywają adipokiny w reumatoidalnymzapaleniu stawów oraz w jaki sposób wpływają na różnicowaniekomórek mezenchymalnych. W niniejszej pracy przedstawionoobecną wiedzę na temat roli adiponektyny i leptyny w procesachosteogenezy i chondrogenezy (tab. I i II.

  5. Leczenie otępienia przy współistniejących schorzeniach internistycznych – wybrane zagadnienia

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Alicja Klich-Rączka

    2012-12-01

    Full Text Available Celem poniższej pracy było przedstawienie dylematów związanych ze stosowaniem leków poprawiających funkcje poznawcze przy obecności innych schorzeń u ludzi starszych. Ze względu na powszechną w starości polipatologię otępienie, będące jednym z najistotniejszych problemów medycznych w tym okresie życia, rzadko występuje jako pojedyncze schorzenie – zwykle współistnieje z innymi chorobami. Leczenie otępienia jest zwykle połączone z terapią innych jednostek chorobowych, co wiąże się ze zwiększonym ryzykiem interakcji lekowych oraz działań niepożądanych. Dodatkowo ryzyko tych działań wzrasta z powodu zmian w farmakokinetyce wynikających z gorszej dystrybucji leków w organizmie oraz pogarszającej się z wiekiem wydolności wielonarządowej, czego konsekwencją może być upośledzony metabolizm i wydalanie leków. Spośród stosowanych w leczeniu otępienia inhibitorów acetylocholinesterazy interakcje najczęściej dotyczą donepezilu, co spowodowane jest jego metabolizmem w wątrobie przy udziale cytochromu P450, który równocześnie uczestniczy w metabolizmie wielu innych leków wykorzystywanych w terapii różnych schorzeń wieku starczego. Przeciwwskazaniami do stosowania inhibitorów acetylocholinesterazy są przede wszystkim: ciężka niewydolność wątroby, zespół chorego węzła zatokowego, zaburzenia rytmu i przewodnictwa, czynna choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy, choroby powodujące utrudnienie odpływu moczu, napady drgawkowe, astma oskrzelowa/przewlekła obturacyjna choroba płuc. Działania niepożądane leków występują u kilku do kilkudziesięciu procent pacjentów, a u części z nich stanowią przeciwwskazania do kontynuowania terapii. Problem interakcji lekowych i działań niepożądanych jest często marginalizowany w leczeniu starszych pacjentów z otępieniem.

  6. Skuteczność kliniczna doustnego preparatu Souvenaid® jako wsparcia niefarmakologicznego osób z chorobą Alzheimera – przegląd badań

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Barczak

    2017-08-01

    Full Text Available Choroba Alzheimera wiąże się nie tylko ze zmianami w zakresie funkcji poznawczych, zachowania i codziennego funkcjonowania, lecz także z obecnością zmian niedoborowych. Niezależnie od związanych z otępieniem czynników prowadzących do niedożywienia sama choroba powoduje brak substancji potrzebnych do procesu synaptogenezy. Klasyczną farmakoterapię mogą wspomóc specyficzne interwencje dietetyczne, przyczyniające się do pozytywnych zmian w zakresie neuroprzekaźnictwa. Jednym z takich rozwiązań jest specjalistyczny doustny preparat odżywczy Souvenaid®, zawierający unikalną kombinację składników odżywczych  – Fortasyn Connect™, która wspomaga tworzenie nowych połączeń synaptycznych. Dostępne dane wskazują na bezpieczeństwo i korzystny wpływ preparatu na stan poznawczy pacjentów z łagodnym zaawansowaniem otępienia w chorobie Alzheimera. Efekt ten potwierdzono zarówno w randomizowanych, wieloośrodkowych, europejskich badaniach z podwójnie ślepą próbą, jak i w polskim badaniu obserwacyjnym z udziałem 12 osób. W przypadku bardziej zaawansowanych stadiów otępienia przyjmowanie preparatu Souvenaid® nie przynosi wprawdzie korzyści poznawczych, ale wpływa na wzrost poziomu składników odżywczych u pacjentów. LipiDiDiet, ostatni projekt badający wpływ preparatu Souvenaid® na stan poznawczy osób z chorobą Alzheimera, u których nie rozpoznano jeszcze otępienia, dostarczył niejednoznacznych danych, ponieważ nie stwierdzono istotnych różnic między grupą badawczą a kontrolną w ocenach pierwszorzędowych; wykazano jednak, iż systematyczne przyjmowanie preparatu przez osoby z najmniejszym stopniem zaawansowania zmian wiązało się z lepszymi wynikami ocen drugorzędowych. Trwająca 2 lata faza badania potwierdziła, że jest to bezpieczna substancja, a sama forma preparatu i łatwość jego przyjmowania mogą mieć korzystny wpływ na stan odżywienia pacjent

  7. Psychosomatic development of girls with neoplastic diseases in puberty after multidrug chemotherapy; Badania psychofizyczne dziewczat z choroba nowotworowa w okresie pokwitania, po zakonczeniu chemioterapii wielolekowej

    Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

    Korzon, M.; Mielnik, J.; Bohdan, Z. [Akademia Medyczna, Gdansk (Poland)] [and others

    1993-12-31

    We estimated the psychosomatic development of 25 girls aged 13-19 years after antineoplastic therapy. Normal parameters of physical development were stated in all cases. No injury of central nervous system in all cases was seen. Psychological examination revealed strong suppression reactions and evident anxiety signs in majority of girls. (author) 15 refs, 2 tabs

  8. The usefulness of CT scanning in clinical observation on the patients with Alzheimer`s disease; Znaczenie tomografii komputerowej w obserwacji klinicznej pacjentow z choroba Alzheimera

    Energy Technology Data Exchange (ETDEWEB)

    Golebiowski, M; Barcikowska, M; Pfeffer-Baczuk, A; Luczywek, E [Akademia Medyczna, Warsaw (Poland)

    1994-12-31

    On the basis of brain CT studies of 150 patients of the clinic for persons with Alzheimer`s disease the diagnostic utility of measurement of hippocampal fissure and craniocerebral ratios was assessed. In analyzed group hippocampal fissure measurements greater than 4 mm occurred only in patients with symptoms of Alzheimer`s type dementia. The measurement showed 90% sensitivity and 70% specificity as the prognostic factor of clinical course, especially at the first part of the disease. The evaluation of the hippocampal fissure in conjunction with detailed analysis of CT picture of the atrophic brain allowed for precise final diagnosis. (author). 14 refs, 4 refs.

  9. Aktualne poglądy na znaczenie neutrofilów w reumatoidalnym zapaleniu stawów. Wciąż neutrofile czy może już mikrofagi?

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Michał Gajewski

    2011-10-01

    Full Text Available Poglądy na rolę neutrofilów w procesie zapalnym na przestrzeniostatnich lat uległy fundamentalnym zmianom. Neutrofile sąkrótko żyjącymi, finalnie zróżnicowanymi fagocytami. Ponieważw wyniku kontaktu z patogenem ulegają szybkiej aktywacji, nazywanesą często pierwszą linią obrony organizmu. Zaktywowaneneutrofile żyją już bardzo krótko, ulegając apoptozie (kamikazecells. W reumatoidalnym zapaleniu stawów neutrofile mogą byćfagocytowane przez makrofagi, tworząc charakterystyczne komórkiReitera. Ostatnio wykazano, że migracja neutrofilów do tkanekhamuje proces apoptozy, a tym samym ich przedłużająca się aktywnośćmoże skutkować znacznym wydłużeniem czasu trwania procesuzapalnego. Ponadto wykazano, że neutrofile nie są komórkamijedynie biernie odpowiadającymi na zewnętrzne sygnały, aleodgrywają aktywną rolę w inicjacji i regulacji procesu zapalnegopoprzez wydzielanie prozapalnych cytokin, ekspresję receptorówMHC klasy II, a tym samym biorą udział w aktywacji i kontroli aktywnościlimfocytów T. Wykazano istotne znaczenie neutrofilóww patogenezie takich chorób, jak przewlekła obturacyjna chorobapłuc, choroba Behçeta czy zapalenia stawów. Komórki te, w kontekścienajnowszej wiedzy o ich roli, powinny w przyszłości staćsię ważnym celem nowych terapii reumatoidalnego zapaleniastawów.

  10. Profilaktyka, monitorowanie i leczenie raka gruczołu krokowego na podstawie aktualnego przeglądu literatury urologicznej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Ząbkowski

    2009-03-01

    Full Text Available Wśród nowotworowych przyczyn zgonów w Polsce rak stercza zajmuje trzecie miejsce, po raku płuc i żołądka. W Stanach Zjednoczonych jest na pierwszym miejscu. W Unii Europejskiej z powodu raka gruczołu krokowego umiera każdego roku ponad 85 000 mężczyzn. Dotyka on często mężczyzn w sile wieku, a długi i złożony proces jego leczenia negatywnie wpływa na efektywność i stabilność życiową. W początkowym stadium choroba przebiega często bezobjawowo, co powoduje, że mężczyźni nie są świadomi zagrożenia i nie podejmują czynności profilaktyczno-leczniczych. Uwzględniając wymienione zagrożenia, celowe jest podjęcie działań zmierzających do uruchomienia systemu profilaktyki, leczenia i monitorowania chorych z rakiem gruczołu krokowego, co będzie stanowić gwarancję utrzymania wymaganego poziomu stanu zdrowia. Funkcjonowanie takiego systemu oparte jest na podstawach naukowych. Jeden z jego elementów to opracowanie wskaźników (funkcji zdrowia i zachorowań pacjentów płci męskiej z uwzględnieniem ich struktury wiekowej. Realizując pracę badawczą, autorzy artykułu starali się umiejscowić podjęty problem profilaktyki i leczenia raka gruczołu krokowego na tle istniejących już osiągnięć naukowych. Dokonano pogłębionej analizy opracowań w aspekcie rozwiązań praktycznych. Zauważono, że dotyczą one dwóch zasadniczych obszarów, odnoszą się do badań podstawowych i rozwiązań aplikacyjnych.

  11. Wykrywanie białka prionu w płynach ustrojowych – nowe perspektywy w diagnostyce choroby Creutzfeldta-Jakoba

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ewa Golańska

    2013-11-01

    Full Text Available Choroba Creutzfeldta-Jakoba (Creutzfeldt-Jakob disease, CJD należy do grupy chorób wywołanych przez priony, których diagnostyka nastręcza trudności ze względu na brak nieinwazyjnych metod umożliwiających przyżyciowe definitywne rozpoznanie. Rutynowe badania laboratoryjne wspomagające diagnostykę polegają na oznaczaniu obecności białka 14-3-3 w płynie mózgowo-rdzeniowym. Białko to jest jednak jedynie nieswoistym markerem rozpadu neuronów. Również badania obrazowe oraz EEG są niewystarczające do pewnego potwierdzenia rozpoznania. Obecnie duże nadzieje wiąże się z rozwojem czułych i swoistych metod wykrywania śladowych ilości nieprawidłowych konformerów białka PrPSc – markera jednoznacznie związanego z chorobami wywołanymi przez priony – znajdujących się w płynie mózgowo-rdzeniowym lub krwi chorych z CJD. W artykule omówiono opracowane w ostatnich latach metody, w których wykorzystuje się zdolność białka prionu do indukowania przekształcenia struktury przestrzennej cząsteczek PrPc w patologiczną izoformę PrPSc. Największe nadzieje na praktyczne zastosowanie budzi obecnie metoda konwersji indukowanej przez wytrząsanie (quaking-induced conversion, QuIC, oparta na amplifikacji nieprawidłowych konformerów białka prionu w warunkach in vitro z zastosowaniem oczyszczonego zrekombinowanego białka PrPc jako substratu. Omówiono zasadę metody, wyniki najnowszych badań nad jej optymalizacją oraz perspektywy wykorzystania w celach diagnostycznych i naukowych.

  12. Wybrane aspekty komunikacji terapeutycznej w kontekście kontaktu z pacjentem chorym psychicznie = Selected aspects of communication in the context of therapeutic contact with the patient mentally ill

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Paweł Biegański

    2016-09-01

    e-mail: malwina.tudorowska@gmail.com         Streszczenie: Komunikacja terapeutyczna jako część procesu porozumiewania się pomiędzy pacjentem a personelem medycznym jest istotnym elementem leczenia począwszy od diagnozy. Celem całego procesu jest wzmocnienie sfery psychicznej ze względu na różnorodność przebiegu choroby. Wsparcie terapeuty poprzez odpowiednie komunikowanie się nie jest procesem psychoterapeutycznym a reakcją na stan chorobowy pacjenta i jego sytuację życiową. Czynnikami wzmacniającymi tego typu komunikację są nawiązanie dobrych relacji oraz wprowadzenie interwencji terapeutycznych. Porozumiewanie się z pacjentem chorym psychicznie wymaga szczególnego zaangażowania poprzez otwartość, zrozumienie, akceptację. Należy minimalizować bariery wynikające z uwarunkowań fizycznych, społecznych tak aby budować zaufanie pacjenta tak aby proces komunikacji był jak najbardziej efektywny.   Słowa kluczowe: komunikacja, komunikacja terapeutyczna, choroba psychiczna Abstrakt: Therapeutic communication as part of the process of communication between the patient and the medical staff is an important element of treatment from diagnosis. The aim of the whole process is to strengthen the psychiatric due to the variety of the disease. Support therapist through appropriate communication is not a psychotherapeutic method but a reaction to the condition of the patient and his life situation. Factors reinforcing this type of communication is to establish good relations and the introduction of therapeutic interventions. Communication with the patient mentally ill requires special commitment through openness, understanding, acceptance. We should minimize the barriers stemming from the conditions of physical, social, in order to build the confidence of the patient so that the process of communication as effective as possible.   Key words: communication, therapeutic communication, mental illness

  13. Experimental Testing of Innovative Cold-Formed "GEB" Section / Badania Eksperymentalne Innowacyjnego Kształtownika Giętego Na Zimno Typu "Geb"

    Science.gov (United States)

    Łukowicz, Agnieszka; Urbańska-Galewska, Elżbieta; Gordziej-Zagórowska, Małgorzata

    2015-03-01

    One of the major advantages of light gauge steel structures made of cold-formed steel sections is their low weight so the production of typical single-storey steel structures of this kind of profiles is still rising. The well known profiles, e.o. Z-sections, C-sections and the so called hat-sections studied and described in the literature, are used mainly as purlins or truss components. A new profile GEB was patented for the use for primary load-bearing member in fabricated steel frames. According to the code [1] every novel cross section should be tested to assign the deformation shape and bearing capacity. The paper deals with the numerical and experimental research of bearing capacity of cold formed GEB profiles. The deformation shape and limit load was obtained from bending tests. The GEB cross section bearing capacity was also determined according to codes [1, 2]. Jedną z najważniejszych zalet lekkich konstrukcji metalowych, wytwarzanych z kształtowników giętych na zimno, jest ich mała masa, dlatego też, producenci coraz częściej wykorzystują możliwości profili giętych do wytwarzania typowych konstrukcji halowych w budownictwie systemowym. Proces gięcia na zimno, pozwala na formowanie różnego rodzaju przekrojów poprzecznych, które mogą być wykorzystywane jako elementy konstrukcji. Typowe kształty elementów. tzn. Z, C oraz tzw. przekroje kapeluszowe, które zostały przebadane i opisane w literaturze, wykorzystuje się głównie jako płatwie lub części składowe wiązarów kratowych. Nowo opatentowany przekrój typu GEB ma być wykorzystany jako element nośny konstrukcji ramowych. W związku z tym innowacyjny kształt oraz parametry geometryczne przekroju takiego kształtownika, związane z możliwością jego wyprodukowania oraz z warunkami nośności, stateczności oraz sztywności, muszą być optymalne. Według normy PN-EN 1993-1-3, każdy nowo uformowany przekrój powinien być przebadany pod kątem nośności elementu i formy

  14. Wariant Choroby Creutzfeldta-Jakoba: aktualny stan wiedzy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    James W. Ironside

    2011-04-01

    Full Text Available Choroby wywoływane przez priony obejmują: chorobę Creutzfeldta-Jakoba (Creutzfeldt-Jakob disease, CJD, kuru, chorobę Gerstmanna-Sträusslera-Scheinkera (GSS, śmiertelną rodzinną bezsenność (fatal familial insomnia, FFI u człowieka, scrapie (polska nieużywana nazwa: trzęsawka u owiec, kóz i muflonów, pasażowalną encefalopatię norek (transmissible mink encephalopathy, TME, encefalopatię gąbczastą bydła albo chorobę szalonych krów oraz przewlekłą chorobę wyniszczającą u jeleni (chronic wasting disease. Wariant choroby Creutzfeldta-Jakoba (vCJD jest to nowa choroba z grupy chorób wywoływanych przez priony spowodowana pasażem czynnika encefalopatii gąbczastej bydła (BSE. Przed wystąpieniem vCJD obserwowano pasaż BSE na kota domowego, pumę, ocelota, lwa i bizona. Większość przypadków vCJD obserwowano w Wielkiej Brytanii, mniejszą liczbę w 11 innych krajach. Wszystkie definitywne przypadki vCJD wystąpiły u homozygot Met Met w kodonie 129. genu kodującego PrP (PRNP. W wyniku zakażenia przez przewód pokarmowy czynnik infekcyjny vCJD replikuje się w tkance limfatycznej przed wystąpieniem objawów klinicznych choroby. Obecnie cztery prawdopodobne przypadki vCJD zidentyfikowano u biorców masy czerwonokrwinkowej uzyskanej od asymptomatycznych dawców, którzy następnie zmarli na vCJD. Ostatnio jeden przypadek prawdopodobnego pasażu vCJD poprzez koncentrat czynnika VIII wystąpił w Wielkiej Brytanii u starszego chorego z hemofilią. Ostatnie doniesienie o teście laboratoryjnym wykonywanym we krwi, który może być zastosowany do detekcji vCJD, wskazuje na możliwość identyfikacji zakażonych osób być może jeszcze przed wystąpieniem objawów klinicznych.

  15. Rodzinne występowanie zespołu Treachera Collinsa – opis 6 rodzin

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Kot

    2009-06-01

    Full Text Available Zaliczany do żuchwowo-twarzowych dyzostoz zespół Treachera Collinsa (TCS jest autosomalnym dominującym zaburzeniem rozwoju czaszki twarzowej. Występuje w populacji ogólnej z częstością 1/50 000 żywych urodzeń. Zespół ten powstaje na skutek wczesnych zaburzeń embriogenezy pierwszego i drugiego łuku skrzelowego. W 40% przypadków stwierdzono rodzinne występowanie zaburzeń, natomiast w 60% choroba ta jest wynikiem mutacji de novo w genie TCOF1, na chromosomie 5q32-q33.1. Gen TCOF1 składa się z 26 eksonów i koduje białko zwane treacle, złożone z 1411 aminokwasów. Opisano około 116 różnych mutacji TCOF1, spośród których najczęstsze są delecje. Obraz kliniczny TCS obejmuje: antymongoloidalne ustawienie szpar powiekowych, rozszczep powiek dolnych, zmniejszenie liczby rzęs, „językowate” owłosienie na policzkach, podniebienie wysoko wysklepione lub rozszczepione, makrostomię, niedorozwój kości jarzmowej oraz żuchwy, niedorozwój ucha zewnętrznego, środkowego, rzadziej wewnętrznego. Pacjenci wymagają wieloetapowego leczenia chirurgicznego, na które składa się: plastyka kości twarzy, rekonstrukcja małżowin usznych, korekcja antymongoloidalnego ustawienia szpar powiekowych, plastyka rozszczepionego podniebienia, plastyka powiek. Poza leczeniem chirurgicznym chorzy wymagają leczenia wielospecjalistycznego z udziałem pediatrów, laryngologów, logopedów i ortodontów. Ponieważ zakres i stopień deformacji obserwowanych w TCS jest rozległy, plan postępowania terapeutycznego powinien być dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta. W pracy przedstawiono analizę 6 rodzin, w których obserwowano TCS. Autorzy przeanalizowali płeć i stopień pokrewieństwa chorych oraz zmianę nasilenia zaburzeń rozwojowych w kolejnych pokoleniach.

  16. Zaostrzenie przewlekłej choroby nerek w przebiegu pierwotnej hiperoksalurii typu 1 - prezentacja przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Violetta Bochniewska

    2010-06-01

    Full Text Available Przewlekła choroba nerek (PChN zaliczana jest do schorzeń cywilizacyjnych XXI wieku. Jej częstość w ciągu ostatnich lat systematycznie wzrasta. Według danych epidemiologicznych na PChN choruje około 600 min ludzi na świecie i ponad 4 min osób w Polsce. Najczęstsze przyczyny przewlekłej choroby nerek to: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe kłębkowe zapalenie nerek przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, kamica dróg moczowych, zwyrodnienie torbielowate nerek nowotwory układu moczowego, szpiczak mnogi, skrobiawica wtórna. Do rzadkich przyczyn PChN możemy zaliczyć choroby uwarunkowane genetycznie, wśród nich pierwotną hiperoksalurię typu 1. W pracy autorzy przedstawiają historię rozpoznania pierwotnej hiperoksalurii typu 1 u 4-letniej dziewczynki oraz wpływ tej choroby na rozwój przewlekłej choroby nerek. Podczas leczenia ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek u pacjentki rozpoznano niewydolność nerek, nefrokalcynozę oraz kamicę układu moczowego. Wdrożono leczenie urologiczne, które powtarzano przez 3 miesiące (2 x operacje, 2 x ESWL. Następnie wykonano diagnostykę metaboliczną kamicy i nefrokalcynozy, która ujawniła znacznie zwiększone wydalanie kwasu szczawiowego. Z tego powodu wysunięto podejrzenie pierwotnej hiperoksalurii, które następnie potwierdzono badaniem genetycznym (typowe mutacje genu AGXT. Wdrożenie leczenia przyczynowego pirydoksyną pozwoliło na zmniejszenie wydalania kwasu szczawiowego w moczu i poprawę funkcji nerek. Wnioski: Pierwotna hiperoksaluiia typu 1 może prowadzić do niewydolności nerek w okresie wczesnego dzieciństwa. Wczesna diagnostyka i rozpoznanie tej choroby pozwalają na wdrożenie odpowiedniego leczenia, co zwiększa szansę na opóźnienie jej postępu.

  17. Występowanie dyskinez w przebiegu choroby Parkinsona leczonej preparatami lewodopy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Marzena Zaborowska

    2012-04-01

    Full Text Available Wstęp: Celem pracy była ocena występowania dyskinez podczas wieloletniego leczenia preparatami lewodopy u pacjentów z chorobą Parkinsona. Materiał i metody: Materiał kliniczny stanowiło 103 chorych z chorobą Parkinsona (54 z dyskinezami, 49 bez dyskinez, w podobnej grupie wiekowej (64,37±6,94 vs 64,94±6,81 roku. Stan kliniczny oceniano wg skali Hoehn-Yahra, Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS, Mini-Mental State Examination (MMSE. W każdym przypadku wykonywano badanie tomografii komputerowej głowy w celu oceny zaników mózgu lub obecności zmian naczyniopochodnych. Dodatkowo wzięto pod uwagę obecność czynników ryzyka, takich jak: nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemia, choroba niedokrwienna serca, cukrzyca. Wyniki: Chorzy z dyskinezami charakteryzowali się częstszym występowaniem nadciśnienia tętniczego, choroby niedokrwiennej serca, hipercholesterolemii i cukrzycy. W tej samej populacji stwierdzono częstszą obecność zaników korowych w tomografii komputerowej mózgu w porównaniu z grupą odniesienia (25 vs 8. Wśród chorych z dyskinezami dawki lewodopy były wyższe (1013,43±260,61 vs 877,55±216,46 mg, a czas leczenia dłuższy o średnio 2 lata. Wartości oceny w skali Hoehn-Yahra i UPDRS były zbliżone. Wnioski: W badaniach własnych u pacjentów z chorobą Parkinsona dyskinezy występowały częściej w przypadkach bardziej zaawansowanego procesu neurozwyrodnieniowego, co wiązało się z dłuższym czasem trwania objawów oraz stosowaniem wyższych dawek lewodopy. Korelowało to z częstszym w tej grupie występowaniem dodatkowych czynników ryzyka.

  18. Korzyści karmienia piersią dla matki

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Gibas-Dorna

    2012-12-01

    Full Text Available Powszechnie wiadomo, że karmienie piersią pozytywnie wpływa na zdrowie dziecka oraz jego rozwój intelek‑ tualny. światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization, WHO zaleca rozpoczęcie karmienia piersią od pierwszej godziny po porodzie i jego kontynuację przez okres co najmniej 6 miesięcy, a w miarę urozmaicania diety dziecka rekomenduje utrzymanie tego sposobu żywienia mniej więcej do 2. roku życia, traktując mleko matki jako najlepszy jakościowo pokarm uzupełniający. Coraz częściej podkreśla się protek‑ cyjną rolę karmienia naturalnego w rozwoju różnych chorób u matek oraz potencjalne skutki unikania prze‑ dłużonej laktacji. Wydaje się, że korzyści dla matki mają charakter wczesny (podczas połogu oraz długofa‑ lowy. Tuż po porodzie karmienie piersią przyspiesza obkurczanie macicy, zapobiega nadmiernej utracie krwi, chroni przed niedokrwistością z niedoboru żelaza, przeciwdziała wystąpieniu depresji poporodowej, umacnia więź matka – dziecko oraz poprawia zaburzoną w tym okresie jakość snu. Korzyści długofalowe wiążą się z obniżeniem ryzyka wystąpienia niektórych chorób nowotworowych (rak sutka, rak endometrium, rak jajni‑ ka, chorób sercowo‑naczyniowych (choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze, zaburzeń metabo‑ licznych (cukrzyca, nietolerancja glukozy, otyłość, hiperlipidemia, hiperinsulinemia, reumatoidalnego zapa‑ lenia stawów czy osteoporozy. Przedłużenie okresu laktacji i karmienia piersią ma również wymierną korzyść ekonomiczną i stanowi darmową naturalną antykoncepcję. Poniższa praca podsumowuje aktualny stan wie‑ dzy na temat wpływu karmienia piersią na zdrowie matek karmiących.

  19. Evaluation of postural stability of people with Parkinson's disease with Biodex Balance System device

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jacek Wilczyński

    2016-10-01

    Summary Parkinson's disease is an incurable disease of the CNS of progressive and chronic course. Postural Stability of people with Parkinson's is hindered what predisposes to falls. In a person standing seemingly motionless body performs small oscillatory movements caused by differences in antigravity muscle tension. This mechanism is called postural rocking and mobility associated with it is referred to as postural sway. The parameters of rocking are very sensitive indicator of balance control, and can be used to evaluate and detect pathological changes. The aim of the study was to evaluate the stability of posture of people with Parkinson's disease on the basis of posturographic examination.The age range of the patients was from 52 to 85 years (mean 71.8 years. In terms of age the patients were divided into two groups. The first group consisted of 9 people to 75 years old, while the other of 8 people over 75 years old. The postural stability was assessed with Biodex Balance System. The study was performed at the Laboratory of Posturology at the Institute of Physiotherapy at UJK in Kielce. Although Mann-Whitney U test showed no significant differences in postural stability between the sexes, its lower values are reported for men. A standing position of the subjects was characterized by greater deviation in the sagittal plane than in the frontal plane (A/P>M/L with a tendency to tilt backwards. There were better postural stability results in the younger group (group 1, up to 75 years old. The subjects in this group obtained significantly lower values of postural stability (t°=2.2744, pM/L z tendencją do odchylania się do tyłu. Zaobserwowano lepsze wyniki stabilności posturalnej w grupie osób młodszych (grupa 1 do 75 roku życia. Badani tej grupy uzyskali istotnie niższe wartości stabilności posturalnej (t°= 2,2744, p<0,05.   Słowa kluczowe: stabilność posturalna, choroba Parkinsona, platforma Biodex Balance System

  20. Ciąża i poród u chorych na stwardnienie rozsiane

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Małgorzata Czernichowska-Kotiuszko

    2014-04-01

    Full Text Available Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM jest główną przyczyną niepełnosprawności u młodych dorosłych i jak większość chorób autoimmunologicznych częściej dotyczy kobiet. Wpływ ciąży na przebieg SM wzbudza zainteresowanie od wielu lat, a w ostatnim okresie stanowi temat badań wieloośrodkowych. Ciąża to zwykle okres bardzo dobrego samopoczucia chorych, najczęściej bez rzutów. Wynika to ze zmiany reaktywności immunologicznej na korzyść reakcji przeciwzapalnych związanych z limfocytami Th2 i cytokinami antyzapalnymi (interleukina 4, 5, 6, 10, TGF-β. Po porodzie zmienia się reaktywność immunologiczna i aktywność choroby wzrasta. Większość badań nie wykazała ogólnego negatywnego wpływu ciąży na niesprawność długoterminową związaną z SM; stwardnienie rozsiane nie ma negatywnego wpływu na przebieg ciąży, porodu i stan dziecka, dlatego chore kobiety mogą planować potomstwo. Choroba nie zwiększa ryzyka powikłań w ciąży i podczas porodu ani wad wrodzonych u dziecka w porównaniu z populacją ogólną. Jednakże każda terapia immunomodulująca jest przeciwwskazana w ciąży. Jeśli pacjentka decyduje się na dziecko, powinna przerwać leczenie; zaleca się również przerwę od leków przed zajściem w ciążę. W pracy podsumowano dostępne informacje na temat klinicznych problemów dotyczących ciąży i porodu u chorych na SM oraz oceniono zagrożenia dla dziecka związane z podawaniem leków.

  1. Przydatność artroskopowej totalnej synowektomii w leczeniu wysiękowego zapalenia stawu kolanowego u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Piotr Frąszczak

    2011-06-01

    Full Text Available Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS to przewlekła immunologiczniezależna układowa choroba tkanki łącznej. Charakteryzujeją symetryczne i przewlekłe zapalenie błony maziowej. Obej -muje stawy obwodowe, a z dużych stawów najczęściej stawkolanowy. Oprócz leczenia farmakologicznego jedną z metod opera -cyjnych jest synowektomia. Ostatnio coraz większego znaczenianabiera artroskopowa totalna synowektomia z uwagi na mało -inwazyjność, dużą radykalność oraz skrócenie czasu terapii i rehabilitacji.Technika ta pozwala na dość dokładne usunięcie błonymaziowej z 4 portów artroskopowych, a wskazaniem są nawracającewysięki trwające 6 miesięcy.Celem pracy było przedstawienie wczesnych wyników i sku -teczności artroskopowej totalnej synowektomii wykonaneju chorych na RZS. Ocenie poddano chorych po artroskopowejtotalnej synowektomii stawu kolanowego wykonanej w KliniceReumoortopedii Instytutu Reumatologii w Warszawie w latach2005–2006. Okres obserwacji wynosił dwa lata. Badania prowa -dzono na podstawie opracowanych własnych kart badań, a ocenywyników dokonano na podstawie czynnościowych skal HSSi Lysholma. Do badania zgłosiło się 15 chorych z 21 osób opero -wanych. Ocenę czynnościową przeprowadzono w okresie od półroku do 2 lat po artroskopowej totalnej synowektomii. Stwier dzono,że wynik doskonały i dobry po operacji osiągnęło w tym okresie 80% badanych. Wyniki te są porównywalne z wynikami uzyskanymiprzez inne ośrodki zajmujące się tym problemem w Europie i naświecie. Artroskopowa totalna synowektomia umożliwia szybkiepodjęcie rehabilitacji i funkcji czynnościowej stawu, skraca czasleczenia i obniża jego koszty oraz redukuje dawki leków podstawowych(tab. I.

  2. Zespół nakładania astmy i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Jadwiga Kroczyńska-Bednarek

    2011-07-01

    Full Text Available Astma i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP to zapalne choroby dróg oddechowych, które łączy obecność ograniczenia przepływu powierza przez drogi oddechowe podkreślane w ich definicji. Zapalenie, które leży u podłoża obu chorób, różni się jakościowo rodzajem przeważających komórek i głównych mediatorów zapalnych. Inna jest też na ogół odpowiedź na leki rozszerzające oskrzela w astmie i POChP. Pomimo tych różnic i znaczących odrębności naturalnego przebiegu, rokowania i patogenezy właściwe rozpoznanie obu chorób w praktyce jest trudne, a niekiedy nawet niemożliwe z powodu nakładania się cech astmy i POChP u tego samego pacjenta. Wraz z upływem lat u części chorych na astmę dochodzi do utrwalenia się obturacji, a wielu pacjentów z POChP wykazuje istotną reaktywność oskrzeli i częściową odwracalność obturacji. Nawet profil zapalenia w ciężkiej astmie może zmieniać się na podobny do obserwowanego w POChP, a zaostrzenie POChP przebiega niejednokrotnie z większym udziałem eozynofilów. Głównej przyczyny takiego współwystępowania obu schorzeń (zespołu nakładania upatruje się we wspólnych czynnikach ryzyka i fakcie, że sama astma może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia POChP. Powszechność zjawiska zmusza do wypracowania skutecznych metod zapobiegania rozwojowi zespołu nakładania, lepszego różnicowania obu chorób, a w przypadku ich współistnienia – do poszukiwania optymalnych sposobów postępowania i leczenia.

  3. Wpływ wysiłku fizycznego na funkcję układu oddechowego w twardzinie układowej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Stanisław Sierakowski

    2010-12-01

    Full Text Available Cel: Powikłania ze strony układu oddechowego stanowią główną przyczynę zgonów pacjentów z twardziną układową (TU. Tętniczenadciśnienie płucne i śródmiąższowa choroba płuc stanowią najistotniejszez nich. Pacjenci są jednak często zdiagnozowani dopierow późnym okresie choroby, dlatego też istotne jest opracowaniemetody diagnostycznej do wczesnego wykrywania tych powikłań.Celem pracy była ocena wpływu wysiłku fizycznego na zmiany parametrówoddechowych. Materiały i metody: Badania przeprowadzono wśród 32 pacjentów zezdiagnozowaną TU; 72% pacjentów miało postać ograniczoną TU,28% postać uogólnioną. Wykonywano pomiar zdolności dyfuzyjnejpłuc dla tlenku węgla (DLCO, natężonej pojemności życiowej (FVC,natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV1 orazcałkowitej pojemności płuc (TLC w spoczynku oraz bezpośrednio pozakończeniu wysiłku fizycznego. Wyniki: Pod wpływem wysiłku fizycznego obserwowano wzrostDLCO od 59,7% do 68,1% wartości należnej (p < 0,005. Nie stwierdzononatomiast istotnych statystycznie zmian wartości FVC, FEV1oraz TLC. Wnioski: U chorych na TU zdolność dyfuzyjna płuc dla tlenku węglapo wysiłku fizycznym uległa istotnej statystycznie poprawiew porównaniu z wartościami spoczynkowymi. Związane jest toz koniecznością zapewnienia właściwego utlenowania krwi tętniczeji wynika m.in. ze zwiększenia pojemności łożyska naczyniowego.W klinicznej interpretacji wartości DLCO należy uwzględniać opróczstężenia hemoglobiny i objętości pęcherzykowej także wpływ wysiłkuoraz związane z nim zmiany wielkości objętości rzutu serca.

  4. Nietrzymanie moczu a czynniki ryzyka i jakość życia kobiet w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym w Kielcach

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Sławomir Dutkiewicz

    2011-12-01

    Full Text Available Wstęp: Jednym z najpoważniejszych problemów zdrowotnych jest nietrzymanie moczu (NTM. Częściej dotyczyon kobiet i dotyka ok. 3 mln kobiet rocznie. Cel pracy: Celem pracy była ocena czynników ryzyka NTM i wpływu tej dolegliwości na jakość życia kobietw Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym w Kielcach. Materiał i metody: Badano 60 kobiet po 50. r.ż. z NTM [w większości (76,7% badanych 71.–90. r.ż.]. Wyniki: U badanych 60 (100% kobiet z NTM współwystępowały nadciśnienie tętnicze ze względną niewydolnościąukładu krążenia, oddechowego, również ruchowego, a u 46 (77% kobiet także choroby przewlekłe,jak: cukrzyca, stwardnienie rozsiane, choroba Alzheimera, udar mózgu, depresja. Stwierdzono, iż na NTM u tychkobiet nie wpłynęły czynniki: wykształcenie i rodzaj pracy. Występowanie NTM korelowało u badanych kobietz powtarzającymi się zakażeniami moczu, które istotnie zależały od wieku badanych (p = 0,05 oraz od przyjmowanychleków moczopędnych, antydepresyjnych, przeciw nadciśnieniu tętniczemu. Wykazano także zależnośćod miejsca zamieszkania. Stwierdzono też występowanie NTM u badanych kobiet, które w przeszłości miałyzabiegi operacyjne na narządach okolicy miednicy mniejszej, a także rodziły więcej niż cztery razy. Wnioski: 1. U badanych kobiet po 70. r.ż. stwierdzono częstsze w porównaniu z młodszymi występowaniedysurii, naglących parć na mocz i nawrotów zakażeń moczu. 2. Nietrzymanie moczu u badanych wiązało sięz wieloma czynnikami ryzyka predysponującymi, promującymi oraz urazowymi. 3. Nietrzymanie moczu znaczniepogorszyło jakość życia u wszystkich badanych kobiet.

  5. Wpływ aktywności fizycznej na sprawność funkcji poznawczych osób w podeszłym wieku i na przebieg choroby Alzheimera

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Tomasz Gabryelewicz

    2013-04-01

    Full Text Available W miarę starzenia się społeczeństwa coraz więcej osób doświadcza związanego z wiekiem osłabienia pamięci i zaburzeń innych funkcji poznawczych. Dla części tych osób zaburzenia te mogą być zwiastunem otępienia. Wiadomo, że jego najczęstszą przyczyną jest choroba Alzheimera (Alzheimer’s disease, AD. Stosowane obecnie metody farmakologicznego zapobiegania i leczenia AD są mało skuteczne. Powoduje to, że podejmowane są próby terapii mających na celu spowolnienie przebiegu AD i opóźnienie początku objawowej fazy klinicznej choroby. Może to znacząco wpływać na zmniejszenie zapadalności na AD. Wyniki biologicznych, epidemiologicznych i randomizowanych badań kontrolowanych wskazują na korzystny wpływ regularnej aktywności fizycznej na zapobieganie występowaniu zaburzeń poznawczych u osób w podeszłym wieku i spowolnienie przebiegu AD. Okazuje się, że aktywność fizyczna, szczególnie w połączeniu z aktywnością umysłową i intensywną aktywnością społeczną, może być użyteczną, a przy tym tańszą i bezpieczniejszą metodą zapobiegania AD niż profilaktyka farmakologiczna. Dalszych badań wymaga określenie precyzyjnych zaleceń dotyczących rodzaju, czasu trwania i intensywności tych form terapii. Istnieje jednak szansa, że w bliskiej przyszłości będziemy mogli stosować potwierdzone zasady zapobiegania AD dotyczące zachowań dietetycznych, aktywności społecznej, umysłowej i fizycznej. Wymienione wyżej rodzaje interwencji niefarmakologicznych wpływają również pozytywnie na codzienne funkcjonowanie i ogólną jakość życia osób w podeszłym wieku i pacjentów z AD.

  6. Idiopatyczny przerost opony twardej – opis przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Andrzej Klimek

    2011-07-01

    Full Text Available Idiopatyczny przerost opony twardej to rzadkie schorzenie o niejasnej patogenezie. W literaturze światowej do 2010 roku opisano około 100 przypadków, z czego większość w ostatnim dziesięcioleciu. Niniejszym chcieliśmy przedstawić przypadek 52-letniej kobiety, która została przyjęta do Kliniki Neurologii i Epileptologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi w sierpniu 2010 roku. Choroba rozpoczęła się osłabieniem ostrości widzenia oka lewego w 2007 roku. Z tego powodu pacjentka była hospitalizowana na oddziale okulistycznym, a następnie neurologicznym, jednakże nie ustalono rozpoznania przyczynowego. Miała wielokrotnie wykonywane badanie CT głowy, które wypadało prawidłowo. W maju 2009 roku z powodu zaburzeń kardiologicznych implantowano chorej kardiostymulator, co w przyszłości wykluczało możliwość wykonania MRI. W sierpniu 2009 roku stwierdzono już całkowity zanik nerwu II oka lewego oraz zaczynający się zanik nerwu II po stronie prawej. W lutym 2010 roku bóle głowy zmieniły swoją częstość – ze sporadycznych stały się codzienne. Po przyjęciu pacjentki do szpitala w 2010 roku badanie CT głowy ujawniło krwiaka przymózgowego. Mimo istniejących objawów ucisku prawej komory bocznej, z jej przemieszczeniem, chora nie została zakwalifikowana do zabiegu. Po ponownej hospitalizacji w sierpniu 2010 roku, z powodu braku ewolucji krwiaka i narastających przemieszczeń pacjentkę przeniesiono do Kliniki Neurochirurgii. W trakcie zabiegu stwierdzono pogrubiałą oponę twardą (około 7 mm, której fragmenty przesłano do badania histopatologicznego. Wykazało ono zmiany o charakterze włóknisto-ziarnistym. U chorej wykonano szereg badań laboratoryjnych w celu ustalenia przyczyny przerostu opony twardej, które wypadły negatywnie, co wskazuje na idiopatyczny przerost opony twardej.

  7. Zakażenia pałeczkami Legionella pneumophila – opis przypadku

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Bolesław Kalicki

    2011-12-01

    Full Text Available Legionella pneumophila jest wewnątrzkomórkowym patogenem zasiedlającym środowiska wodne. Do zakażenia dochodzi drogą inhalacji zakażonego aerozolu, rzadziej poprzez aspirację. Rozprzestrzenianie się zachodzi drogą krwionośną, limfatyczną i przez ciągłość. Choroba rozwija się w postaci dwóch klinicznie odrębnych zespołów: choroby legionistów i gorączki Pontiac. Pozapłucne postaci legionelozy spotyka się niezmiernie rzadko. Powikłania mogą występować w postaci niedodmy, wysięku, zrostów, ropni płuc, ropniaków opłucnej, przetok oskrzelowo-opłucnowych, a w konsekwencji mogą prowadzić do niewydolności wielonarządowej. W diagnostyce zakażenia Legionella pneumophila stosuje się izolację i hodowlę bakterii uzyskanych z tkanek chorego na specjalnych podłożach, metody genetyczne bądź też testy serologiczne. W leczeniu skuteczne są antybiotyki z grupy makrolidów, a w ciężkiej postaci choroby także fluorochinolony. Leczeniem alternatywnym jest kombinacja trimetoprym + sulfametoksazol. W artykule przedstawiono opis przypadku 14-letniego chłopca, który został przyjęty do Kliniki z powodu gorączki, osłabienia, wymiotów, bólów brzucha i głowy. U dziecka wykonano serię badań wyjaśniających przyczynę dolegliwości. Stwierdzono podwyższone wykładniki stanu zapalnego z towarzyszącą leukopenią i trombocytopenią. W przebiegu choroby pojawiły się kaszel i wysypka. W badaniach dodatkowych wysunięto podejrzenie zajęcia układu sercowo-naczyniowego. Podejrzewając zakażenie atypowe, do leczenia dołączono makrolid, po którym uzyskano poprawę stanu klinicznego i ustąpienie objawów. Otrzymany później wynik badania w kierunku Legionella pneumophila wskazywał na możliwość zakażenia o tej etiologii.

  8. PRACTALL – nowe zalecenia w leczeniu astmy u dzieci

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Rafał Pawliczak

    2009-09-01

    Full Text Available Astma oskrzelowa jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego występującą u dzieci. Chociaż jej rozpoznawanie w większości przypadków oparte jest na wywiadzie i stosunkowo prostych badaniach dodatkowych, wydaje się, że choroba ta często pozostaje niezdiagnozowana przez lekarzy rodzinnych i pediatrów. Również leczenie astmy – choć stosunkowo proste – pozostawia wiele do życzenia. Taka sytuacja występuje nie tylko w Polsce, podobnie jest na całym świecie. W zależności od kraju lub kontynentu to samo dziecko chore na astmę może zostać poddane leczeniu różnego rodzaju. Dzieje się tak z wielu powodów, między innymi dlatego, że leczeniem astmy na świecie zajmuje się szerokie grono specjalistów, począwszy od lekarzy rodzinnych, przez pediatrów i pulmonologów, a na alergologach skończywszy. Dotychczasowe zalecenia dotyczące diagnostyki i leczenia astmy u dzieci stanowiły zaledwie część dokumentów poświęconych dorosłym pacjentom. Opublikowane niedawno zalecenia PRACTALL dotyczą diagnostyki i leczenia astmy oskrzelowej u dzieci. W niniejszej pracy zawarto omówienie tego ważnego konsensusu pediatrycznego, pierwszego ogólnoświatowego tak obszernego dokumentu poświęconego chorobie, która stanowi ważne wyzwanie dla lekarzy rodzinnych, pediatrów, pulmonologów dziecięcych i alergologów. Konsensus ten omawia i wprowadza do praktyki klinicznej większość najnowszych badań nad astmą oskrzelową i świstami u dzieci. Niektóre zmiany mają charakter nowatorski i przełomowy, gdy chodzi o diagnostykę i leczenie astmy dziecięcej. W poniższym artykule podjęto próbę omówienia najważniejszych elementów zaleceń PRACTALL.

  9. Rola wybranych czynników ryzyka w etiopatogenezie i przebiegu choroby Alzheimera

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Robert Dudkowiak

    2013-06-01

    Full Text Available Choroba Alzheimera (Alzheimer’s disease, AD stanowi jedną z najczęstszych przyczyn otępienia w wieku starszym. Ma charakter postępujący i prowadzi do stopniowej degeneracji mózgu. Zapadalność na AD wzrasta wraz z wiekiem. Etiologia choroby jest wieloczynnikowa. Składają się na nią interakcje pomiędzy czynnikami genetycznymi a środowiskowymi, w tym m.in. stylem życia, dietą, aktywnością fizyczną i nałogami. Uważa się, że sposób odżywiania zbliżony w składzie do diety śródziemnomorskiej ma ochronne działanie i sprzyja długotrwałemu życiu w zdrowiu. Podwyższone stężenie homocysteiny oraz obniżone stężenie witaminy B12 może pośrednio wpływać na rozwój AD. Natomiast zwiększone spożycie kwasu foliowego, witaminy C i E może działać ochronnie. Niekorzystny wpływ na rozwój AD odnotowano zarówno w przypadku zbyt dużej masy ciała, jak i w przebiegu niedożywienia. Podkreśla się również związek pomiędzy naczyniopochodnym uszkodzeniem mózgu a rozwojem otępienia. Przemawia za tym fakt, że odpowiednia dieta, prawidłowy stan odżywienia, brak cukrzycy, unikanie palenia papierosów oraz zwrócenie uwagi na aktywność fizyczną odgrywają istotną rolę w zapobieganiu nie tylko chorobom układu sercowo-naczyniowego, ale także AD. Dane epidemiologiczne dowodzą, iż wraz ze starzeniem się społeczeństwa częstość występowania AD będzie wzrastać, tym samym zwiększy się liczba osób niezdolnych do samodzielnego funkcjonowania. Następstwem tego będzie wzrost obciążeń medycznych, kulturowych i ekonomicznych całego społeczeństwa. Dlatego znaczenie poszczególnych czynników ryzyka AD powinno być nadal zgłębiane, a skuteczna profilaktyka wprowadzana już we wczesnym okresie życia.

  10. Ciało obce drzewa oskrzelowego jako przyczyna zaostrzenia astmy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ludmiła Bartoszewicz

    2009-09-01

    Full Text Available Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego u dzieci. Częstość jej występowania w Polsce wśród populacji dziecięcej wynosi 8,6%. To choroba o podłożu zapalnym i każdy, nawet niespecyficzny bodziec prowokujący zmiany zapalne w układzie oddechowym, może przyczyniać się do jej zaostrzeń. Dzieci, zarówno z podejrzeniem astmy, jak i z już ustalonym rozpoznaniem, są częstymi pacjentami pediatry i lekarza rodzinnego. Postawiona diagnoza astmy nie zwalnia lekarza z czujności i indywidualnego rozważenia każdego przypadku. W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z zaostrzeniem astmy, które wywołane było aspiracją ciała obcego do drzewa oskrzelowego. Początkowo wywiad w kierunku ciała obcego był negatywny. Pomimo intensywnego leczenia nie uzyskiwano zadowalającej odpowiedzi. Asymetria objawów osłuchowych nad płucami oraz obraz radiologiczny klatki piersiowej skłoniły do pogłębienia wywiadu oraz diagnostyki. Wykrycie ciała obcego i jego usunięcie pozwoliło na uzyskanie kontroli astmy i zapobiegło powikłaniom wynikającym z intensywnego leczenia dziecka. Nawrotowość przebiegu astmy i jej przewlekły charakter sprawiają, że lekarz kolejne zaostrzenia traktuje rutynowo, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z dobrą reakcją na leczenie. Z drugiej strony często negatywny wywiad oraz różnorodność i niespecyficzność objawów związanych z aspiracją ciała obcego prowadzą do błędnej diagnozy. Dodatkowo leczenie przeciwastmatyczne może powodować czasowe złagodzenie objawów związanych z aspiracją ciała obcego i sugerować astmę jako pierwotną przyczynę choroby. Nierozpoznanie ciała obcego prowadzi do poważnych i nieodwracalnych następstw, które są konsekwencją zarówno pozostawania ciała obcego w drogach oddechowych, jak i konieczności stosowania intensywnego leczenia, np. glikokortykosteroidów systemowych czy wielokrotnej antybiotykoterapii.

  11. Ciało obce drzewa oskrzelowego jako przyczyna zaostrzenia astmy

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Ludmiła Bartoszewicz

    2009-03-01

    Full Text Available Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą układu oddechowego u dzieci. Częstość jej występowania w Polsce wśród populacji dziecięcej wynosi 8,6%. To choroba o podłożu zapalnym i każdy, nawet niespecyficzny bodziec prowokujący zmiany zapalne w układzie oddechowym, może przyczyniać się do jej zaostrzeń. Dzieci, zarówno z podejrzeniem astmy, jak i z już ustalonym rozpoznaniem, są częstymi pacjentami pediatry i lekarza rodzinnego. Postawiona diagnoza astmy nie zwalnia lekarza z czujności i indywidualnego rozważenia każdego przypadku. W artykule przedstawiono przypadek pacjenta z zaostrzeniem astmy, które wywołane było aspiracją ciała obcego do drzewa oskrzelowego. Początkowo wywiad w kierunku ciała obcego był negatywny. Pomimo intensywnego leczenia nie uzyskiwano zadowalającej odpowiedzi. Asymetria objawów osłuchowych nad płucami oraz obraz radiologiczny klatki piersiowej skłoniły do pogłębienia wywiadu oraz diagnostyki. Wykrycie ciała obcego i jego usunięcie pozwoliło na uzyskanie kontroli astmy i zapobiegło powikłaniom wynikającym z intensywnego leczenia dziecka. Nawrotowość przebiegu astmy i jej przewlekły charakter sprawiają, że lekarz kolejne zaostrzenia traktuje rutynowo, zwłaszcza jeśli mamy do czynienia z dobrą reakcją na leczenie. Z drugiej strony często negatywny wywiad oraz różnorodność i niespecyficzność objawów związanych z aspiracją ciała obcego prowadzą do błędnej diagnozy. Dodatkowo leczenie przeciwastmatyczne może powodować czasowe złagodzenie objawów związanych z aspiracją ciała obcego i sugerować astmę jako pierwotną przyczynę choroby. Nierozpoznanie ciała obcego prowadzi do poważnych i nieodwracalnych następstw, które są konsekwencją zarówno pozostawania ciała obcego w drogach oddechowych, jak i konieczności stosowania intensywnego leczenia, np. glikokortykosteroidów systemowych czy wielokrotnej antybiotykoterapii.

  12. Świsty i astma we wczesnym dzieciństwie – raport PRACTALL

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2009-09-01

    Full Text Available Astma jest poważnym problemem zdrowotnym na świecie, choroba ta może występować u pacjentów w każ- dym wieku. Wykazano, że jedno dziecko spośród trzech ma przynajmniej jeden epizod świszczącego oddechu do 3. roku życia, stworzono więc zalecenia GINA oraz inne dotyczące postępowania w świstach u dzieci. Jednym z nich jest raport PRACTALL, przedstawiający zalecenia dla klinicznego postępowania w Europie i Ameryce Północnej. Raport ten wyróżnia cztery rodzaje nawracających świstów w populacji dziecięcej: świsty przemijające, świsty nieatopowe, przewlekłą astmę i ciężką nieregularną astmę. PRACTALL podkreśla, że wiek i czynniki wyzwalające świsty są stosowane dla wyróżnienia fenotypów astmy. ERS TASK FORCE (2008 r. wyróżnia świsty epizodyczne i wywołane przez wiele czynników. Świsty epizodyczne to dyskretne epizody, poza którymi dziecko jest w dobrym stanie. Fenotyp ten jest zazwyczaj powiązany w infekcjami wirusowymi układu oddechowego. Wśród wielu czynników wywołujących świsty wymienia się alergeny, wirusy oraz dym tytoniowy. Raport PRACTALL stwierdza, że wiek najsilniej określa fenotyp astmy w dzieciństwie oraz strategię postępowania. U niemowląt (0-2. roku życia wskaźnikami ciężkości procesu są przewlekłe świsty. U dzieci przedszkolnych (3.-5. roku życia fenotyp astmy jest ustalony na podstawie występowania świstów w ostatnim roku. Jeśli świsty znikają między epizodami infekcji wirusowych, to prawdopodobne jest rozpoznanie astmy indukowanej wirusami. U dzieci z dodatnimi testami skórnymi lub testami in vitro powinna być rozpoznana astma indukowana alergenami, ponieważ atopia jest silnym czynnikiem ryzyka astmy. U niektórych dzieci rozpoznaje się fenotyp astmy niealergicznej. Ważnym czynnikiem ryzyka astmy we wczesnym okresie dorosłego życia jest alergiczny nieżyt nosa. Również nadreaktywność oskrzeli u dzieci nieastmatycznych jest czynnikiem ryzyka

  13. Świsty i astma we wczesnym dzieciństwie – raport PRACTALL

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Iwona Grzelewska-Rzymowska

    2009-03-01

    Full Text Available Astma jest poważnym problemem zdrowotnym na świecie, choroba ta możewystępować u pacjentówwkażdym wieku. Wykazano, że jedno dziecko spośród trzech ma przynajmniej jeden epizod świszczącego oddechu do 3. roku życia, stworzono więc zalecenia GINA oraz inne dotyczące postępowania w świstach u dzieci. Jednym z nich jest raport PRACTALL, przedstawiający zalecenia dla klinicznego postępowania w Europie i Ameryce Północnej. Raport ten wyróżnia cztery rodzaje nawracających świstów w populacji dziecięcej: świsty przemijające, świsty nieatopowe, przewlekłą astmę i ciężką nieregularną astmę. PRACTALL podkreśla, że wiek i czynniki wyzwalające świsty są stosowane dla wyróżnienia fenotypów astmy. ERS TASK FORCE (2008 r. wyróżnia świsty epizodyczne i wywołane przez wiele czynników. Świsty epizodyczne to dyskretne epizody, poza którymi dziecko jest w dobrym stanie. Fenotyp ten jest zazwyczaj powiązany w infekcjami wirusowymi układu oddechowego. Wśród wielu czynników wywołujących świsty wymienia się alergeny, wirusy oraz dym tytoniowy. Raport PRACTALL stwierdza, że wiek najsilniej określa fenotyp astmy w dzieciństwie oraz strategię postępowania. U niemowląt (0-2. roku życia wskaźnikami ciężkości procesu są przewlekłe świsty. U dzieci przedszkolnych (3.-5. roku życia fenotyp astmy jest ustalony na podstawie występowania świstów w ostatnim roku. Jeśli świsty znikają między epizodami infekcji wirusowych, to prawdopodobne jest rozpoznanie astmy indukowanej wirusami. U dzieci z dodatnimi testami skórnymi lub testami in vitro powinna być rozpoznana astma indukowana alergenami, ponieważ atopia jest silnym czynnikiem ryzyka astmy. U niektórych dzieci rozpoznaje się fenotyp astmy niealergicznej. Ważnym czynnikiem ryzyka astmy we wczesnym okresie dorosłego życia jest alergiczny nieżyt nosa. Również nadreaktywność oskrzeli u dzieci nieastmatycznych jest czynnikiem ryzyka astmy

  14. Charakterystyka etiologiczna udarów mózgu leczonych w Klinice Neurologii UM w Białymstoku z analizą czynników ryzyka

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Syta-Krzyżanowska

    2010-03-01

    Full Text Available Wstęp: W przeprowadzonych w Polsce badaniach epidemiologicznych stwierdzono utrzymujący się od kilkunastu lat wysoki współczynnik zapadalności na pierwszy w życiu udar mózgu, wzrastający wykładniczo z wiekiem oraz połączony z wciąż dużą śmiertelnością. Poznanie czynników ryzyka oraz wprowadzenie profilaktyki może istotnie zmniejszyć powyższe wskaźniki. Celem pracy było przeprowadzenie analizy epidemiologicznej pacjentów z udarem mózgu hospitalizowanych na Pododdziale Udarowym Kliniki Neurologii USK w Białymstoku. Uwzględniono w szczególności etiologię z czynnikami ryzyka oraz śmiertelnością w zależności od wieku i płci chorych. Materiał i metody: Rozpatrzono wszystkie przypadki pacjentów hospitalizowanych w Klinice Neurologii USK w Białymstoku z powodu udaru mózgu w ciągu pełnego roku kalendarzowego. Posłużono się ankietami prowadzonymi w ramach Narodowego Programu Profilaktyki i Leczenia Chorób Sercowo-Naczyniowych (POLKARD. Obliczenia statystyczne wykonywano przy użyciu programu Statistica w wersji 8.0. Wyniki: Przeanalizowano wyniki 408 pacjentów, w tym 185 (45,3% kobiet oraz 223 (54,7% mężczyzn z rozpoznanym: krwotokiem podpajęczynówkowym – 6,9%, krwotokiem śródmózgowym – 12,5% oraz udarem niedokrwiennym – 80,6%. Etiologię zatorową pochodzenia sercowego zdiagnozowano u 39,4%, zakrzep dużych naczyń u 35%, natomiast udar zatokowy u 11,6% pacjentów. Najczęstszym czynnikiem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu było nadciśnienie tętnicze (81,2%, następnie migotanie przedsionków i choroba niedokrwienna serca (38%. Zmarło 11,6% chorych z udarem niedokrwiennym mózgu oraz 21,5% z udarem krwotocznym. Średnia śmiertelność wyniosła 13,5%. Wnioski: Najczęstszym czynnikiem ryzyka udaru mózgu było nadciśnienie tętnicze, które szczególnie często współwystępowało z dodatkowym czynnikiem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu. Prowadzenie leczenia udaru mózgu w pododdzia

  15. Różnorodność manifestacji klinicznych zakażeń Mycoplasma pneumoniae. Obserwacje kliniczne

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Agnieszka Lipińska-Opałka

    2013-12-01

    Full Text Available Zakażenie Mycoplasma pneumoniae stanowi złożony problem kliniczny. Jego najczęstszą manifestacją jest tzw. aty‑ powe zapalenie płuc, charakteryzujące się łagodnym przebiegiem, umiarkowanie podwyższoną temperaturą ciała oraz obecnością niewielkich zmian osłuchowych nad polami płucnymi. Nasilenie objawów zależne jest od wieku pacjenta. U starszych dzieci choroba może przebiegać pod postacią śródmiąższowego lub płatowego zapalenia płuc, czasem z zapaleniem opłucnej, a stany gorączkowe mogą osiągać wyższe wartości. Wspólnym i najbardziej charakterystycznym objawem zakażenia jest suchy, męczący kaszel, utrzymujący się od 4 do 6 tygodni. Poza ukła‑ dem oddechowym zakażenie M. pneumoniae może manifestować się objawami z niemal każdego narządu ludzkiego organizmu. Obserwuje się powikłania neurologiczne, sercowo-naczyniowe, ze strony przewodu pokarmowego, kostno-stawowe i skórne. Mnogość manifestacji klinicznych wynika z faktu, że obok bezpośredniego uszkadzania komórek nabłonkowych bakteria ma zdolność do stymulowania procesów autoimmunologicznych i prozakrzepowych. Diagnostyka zakażenia opiera się głównie na metodach serologicznych. W leczeniu stosuje się makrolidy, a czas trwania terapii wynosi minimum 2 tygodnie. W artykule przedstawiliśmy dwa przypadki zakażenia M. pneumoniae, znacznie różniące się przebiegiem klinicznym. U pierwszego pacjenta główną manifestacją zakażenia było zapale‑ nie płuc, które długo przebiegało z wysoką gorączką, zapaleniem opłucnej oraz obecnością licznych zmian osłu‑ chowych nad polami płucnymi. Dodatkowo występowały objawy ze strony przewodu pokarmowego pod postacią wymiotów i intensywnych bólów brzucha. Z kolei u drugiego pacjenta w przebiegu świeżego zakażenia M. pneumoniae i w obecności innych czynników ryzyka doszło do rozwoju masywnej zakrzepicy żył głębokich.

  16. Analiza przebiegu choroby oraz zmian w obrazie rezonansu magnetycznego mózgu i rdzenia szyjnego u chorych na stwardnienie rozsiane leczonych interferonem beta, octanem glatirameru

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Sławomir Wawrzyniak

    2010-09-01

    Full Text Available Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego, stanowi też główną przyczyną niepełnosprawności (nieurazowej w populacji młodych dorosłych. Lekami, które zgodnie z wynikami badań klinicznych mają wpływ na przebieg choroby, są: interferony beta (IFN-β-1a i IFN-β-1b oraz octan glatirameru (GA. Celem pracy była analiza przebiegu choroby oraz zmian w obrazie rezonansu magnetycznego (RM mózgu i rdzenia szyjnego u chorych z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego (RRSM u chorych w przebiegu 2-letniej terapii lekami immunomodulującymi (DMD: IFN-β-1b (250 µg, IFN-β-1a (44 µg, IFN-β-1a (30 µg oraz GA (20 mg. Badanie trwało 24 miesiące. Materiał kliniczny stanowiło 118 chorych z RRSM. Grupa chorych, u których włączono leczenie, to: 20 osób leczonych IFN-β-1a (30 µg, 40 – IFN-β-1b (250 µg, 33 – IFN-β-1a (44 µg i 25 – GA (20 mg. W badanej grupie przeważały kobiety – 66,1%. Średni wiek chorych wynosił 29,0±8,6 (18-50 roku; wartość EDSS w chwili rozpoczęcia leczenia – 2,3±0,9 pkt; roczny wskaźnik rzutów (ARR – 0,82. W badaniu stwierdzono podobny wpływ poszczególnych leków na oceniane parametry. Po dwóch latach leczenia wartość EDSS wyniosła 2,6±1,3 pkt (wzrost o 0,3 pkt. Zaobserwowano zmniejszenie rocznego wskaźnika rzutów (ARR do 0,55 (redukcja o 32,9%. Stwierdzono wyraźną różnicę progresji choroby w ocenie RM – po pierwszym roku progresję stwierdzono u 87,0% chorych, po drugim roku leczenia – u 42,9%. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że badane leki działają podobnie na postęp choroby, leczenie DMD wpływa stabilizująco na narastanie niesprawności tylko u części chorych, korzystny wpływ leczenia immunomodulującego obserwowano szczególnie w drugim roku leczenia, a obecność nowych rzutów choroby w trakcie kuracji jest najważniejszym klinicznym wykładnikiem braku odpowiedzi na

  17. Wpływ głębokiej stymulacji mózgu na funkcje poznawcze i emocjonalne u chorych na epilepsję – przegląd badań

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Katarzyna Potasz-Kulikowska

    2017-08-01

    Full Text Available Epilepsja to zespół zaburzeń neurologicznych, na który – według danych Światowej Organizacji Zdrowia – cierpi niemal 50 milionów osób na świecie. Oprócz napadów padaczkowych o różnym przebiegu chorzy bardzo często doświadczają zaburzeń poznawczych i zaburzeń nastroju, którym niekiedy towarzyszą myśli samobójcze. Choroba znacznie obniża poczucie jakości życia pacjentów i utrudnia im wykonywanie codziennych czynności. Niemal 40% chorych cierpi na lekooporną postać epilepsji, a wielu ma także przeciwwskazania do poddania się zabiegom chirurgicznym lub pomimo przebytego zabiegu doświadcza napadów. Sposobem leczenia, który można zaproponować tym pacjentom, jest głęboka stymulacja mózgu. W 2010 roku stymulacja jądra przedniego wzgórza została zaakceptowana w Europie jako metoda wspomagająca w leczeniu napadów częściowych u dorosłych chorych z epilepsją. Wciąż jednak trwają badania nad bezpieczeństwem i efektywnością tej metody. Obiektem badań jest też stymulacja innych struktur, ponieważ nadal poszukuje się najlepszego celu stereotaktycznego w leczeniu padaczki. Zabieg polega na stymulacji głęboko położonych struktur mózgu i jest metodą mniej inwazyjną niż metody chirurgiczne. Wiele dotychczasowych badań wskazuje na skuteczność głębokiej stymulacji mózgu w redukowaniu częstości napadów padaczkowych. Ze względu na fakt, iż stymulowane struktury w większości należą do układu limbicznego, w badaniach analizujących skuteczność zabiegu coraz częściej zwraca się uwagę na wpływ stymulacji na funkcje poznawcze i emocjonalne chorych. Niniejszy artykuł ma na celu przegląd badań dotyczących efektywności zabiegu i wpływu głębokiej stymulacji mózgu na funkcje neuropsychiatryczne u osób z epilepsją, zaakcentowanie zarówno pożądanych, jak i ubocznych efektów zabiegu oraz zwrócenie uwagi na znaczenie badania neuropsychologicznego w

  18. Rozpoznawanie depresji u pacjentów z chorobą Parkinsona za pomocą różnorodnych narzędzi diagnostycznych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Krzysztof Pękala

    2015-12-01

    Full Text Available Choroba Parkinsona to zaburzenie neurodegeneratywne, którego głównymi objawami są te z zakresu motoryki i tzw. pozamotoryczne. Obie grupy symptomów w znaczący sposób wpływają na poczucie jakości życia chorego. Zaburzenia pozamotoryczne często bywają pomijane, niewłaściwie diagnozowane i źle leczone, co prowadzi do komplikacji w leczeniu, gorszego funkcjonowania pacjentów i ich opiekunów. Jednym ze współwystępujących zaburzeń jest depresja. Dużo jej objawów pojawia się również w chorobie Parkinsona, co stawia przed klinicystą czy badaczem i używanymi przez nich narzędziami dodatkowe wymagania. Istnieje wiele skal klinicznych i kwestionariuszy samoopisowych z powodzeniem wykorzystywanych w przesiewie, rozpoznaniu czy sprawdzaniu postępów terapii depresji. Należą do nich: Center for Epidemiologic Studies Depression Scale (CES-D, Geriatric Depression Scale (GDS, Beck Depression Inventory (BDI, Inventory of Depressive Symptoms – Self-Rated (IDS-SR, Patient Health Questionnaire (PHQ, Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS-Part I, Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS, Zung Self-Rating Depression Scale (SDS, Cornell Scale for the Assessment of Depression in Dementia (CSDD, Inventory of Depressive Symptoms – Clinician (IDS-C, Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D, Montgomery–Åsberg Depression Rating Scale (MADRS. Z rozpoznawaniem depresji towarzyszącej chorobie Parkinsona najlepiej radzą sobie skale kliniczne, szczególnie skala Hamiltona oraz Montgomery–Åsberg. Ich przydatność i skuteczność jest duża zarówno w badaniach przesiewowych czy badaniu nasilenia objawów, jak i w stawianiu diagnozy. Podobne cechy ma kwestionariusz Becka. Nieco mniej badań w tym zakresie przeprowadzono na Inventory of Depressive Symptoms – Clinician, choć jest to narzędzie obiecujące. Wersja kwestionariuszowa tego narzędzia, Inventory of Depressive Symptoms – Self-Rated, nie

  19. Nudności i wymioty

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Mokrowiecka

    2010-12-01

    Full Text Available Nudności są nieprzyjemnym, niebolesnym odczuciem silnej, nieodpartej potrzeby zwymiotowania, z kolei wymioty polegają na gwałtownym wydaleniu treści żołądka przez usta w wyniku silnych skurczów mięśni brzucha i klatki piersiowej. Nudności i wymioty mogą występować niezależnie od siebie, ale najczęściej są ze sobą powiązane. Nudności i wymioty powstają w odpowiedzi zarówno na bodźce fizjologiczne, jak i patologiczne. Zwykle jednak przewlekłe nudności i wymioty są objawem chorób przewodu pokarmowego lub innych narządów. Choroby przewodu pokarmowego i otrzewnej stanowią szeroką grupę chorób wywołujących nudności i wymioty, począwszy od nieżytu żołądkowo-jelitowego o ostrym infekcyjnym tle, przez zatrucie pokarmowe i nadwrażliwość pokarmową, do stanów ostrych – niedrożności jelita cienkiego lub/i grubego. Leki i toksyny, między innymi cytostatyki, są jedną z najczęstszych przyczyn nudności i wymiotów. Wśród innych przyczyn nudności i wymiotów można wymienić: choroby OUN prowadzące do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego, choroby endokrynologiczne i metaboliczne (mocznica, kwasica ketonowa w cukrzycy, choroby tarczycy i przytarczyc oraz choroba Addisona, zawał ściany dolnej mięśnia sercowego, nudności i wymioty pooperacyjne. Nudności i wymioty jako choroby czynnościowe zostały ujęte w III kryteriach rzymskich w punkcie „Choroby czynnościowe żołądka i dwunastnicy”. W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić czas trwania wymiotów, czas pomiędzy posiłkiem a wystąpieniem wymiotów, a także charakter treści wymiocin i inne objawy towarzyszące. Wywiad i badanie fizykalne dostarczają zwykle wystarczających informacji do postawienia prawidłowej diagnozy i ustalenia leczenia u większości chorych cierpiących na nudności i wymioty. Niektórzy pacjenci wymagają jednak badań laboratoryjnych, obrazowych i endoskopowych przed zastosowaniem odpowiedniej

  20. Rola otyłości w patogenezie chorób alergicznych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Grad

    2009-09-01

    przebieg astmy, intensyfikuje jej objawy, często współistnieje z innymi chorobami, takimi jak obturacyjny bezdech podczas snu czy choroba refluksowa przełyku. W leczeniu chorego z otyłością i astmą należy oprócz leczenia farmakologicznego zalecić również postępowanie mające na celu redukcję masy ciała.

  1. Rola otyłości w patogenezie chorób alergicznych

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Anna Grad

    2008-10-01

    przebieg astmy, intensyfikuje jej objawy, często współistnieje z innymi chorobami, takimi jak obturacyjny bezdech podczas snu czy choroba refluksowa przełyku. W leczeniu chorego z otyłością i astmą należy oprócz leczenia farmakologicznego zalecić również postępowanie mające na celu redukcję masy ciała.

  2. Przydatność rokownicza nowych markerów w przewlekłej skurczowej niewydolności serca = The prognostic usefulness of new markers in chronic systolic heart failure

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Agnieszka Surowiec

    2015-08-01

      Streszczenie Przewlekła skurczowa niewydolność serca (PNS jest chorobą o złożonej symptomatologii. PNS dzieli się na skurczową oraz na niewydolność serca (NS z zachowaną frakcją wyrzutową. Choroba ta występuje u około 1-2% dorosłych w krajach rozwiniętych, natomiast u osób >70 roku życia odsetek ten stanowi >10%. Niewydolność serca stanowi jedną z wiodących przyczyn śmierci i niepełnosprawności na świecie, ponadto charakteryzuje się stale rosnącą zapadalnością. W przebiegu tej choroby w mięśniu sercowym dochodzi do niekorzystnych zmian, które mogą zostać zatrzymane lub nawet cofnięte poprzez wczesne, odpowiednie i zintensyfikowane leczenie. Chorzy na PNS stanowią niejednorodną grupę, a wpływ na stężenie peptydów natriuretycznych mają różne czynniki kliniczne, takie jak wiek, płeć, funkcja nerek, funkcja tarczycy, indeks masy ciała oraz niedokrwistości. Ponadto ocena stężenia peptydów natriuretycznych nie charakteryzuje wszystkich mechanizmów, które stanowią podłoże niewydolności serca. Zarówno chorzy ze skurczową PNS jak i chorzy z zachowaną frakcją wyrzutową mają podobne objawy, ale różne przyczyny patofizjologiczne NS oraz odmienną odpowiedź na leczenie. Na skutek tych wszystkich ograniczeń peptydów natriuretycznych w dalszym ciągu poszukuje się nowych markerów, które w lepszy i dokładniejszy sposób będą oceniały rokowanie chorych na PNS w praktyce klinicznej. Celem pracy jest przedstawienie roli wybranych nowych markerów w stratyfikacji ryzyka chorych z przewlekłą skurczową niewydolnością serca.   Abstract Chronic systolic heart failure (CHF is a disease with complex symptomatology. Chronic CHF can divided into systolic and heart failure (NS with preserved ejection fraction. Approximately 1-2% of adults suffer from the disease in the developed countries, whereas it affects >10% of  patients > 70 years of age. Heart failure is one of the leading causes of death and

  3. Leki jako czynnik prowokujący choroby tkanki łącznej

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Maria Błaszczyk

    2010-07-01

    Full Text Available Wśród czynników prowokujących choroby tkanki łącznej (ang. connectivetissue diseases – CTD wymienia się: wpływy środowiska, infekcje,głównie wirusowe, a także leki. Patomechanizm CTD wywoływanychprzez leki nie jest znany. Najlepiej poznana jest rola leków w powstawaniutocznia rumieniowatego (lupus erythematosus – LE. Leki mogąindukować toczeń rumieniowaty układowy (ang. systemic lupus erythematosus– SLE, podostrą skórną postać tocznia rumieniowatego (ang.subacute cutaneous lupus erythematosus – SCLE oraz rzadko przewlekłe,skórne postacie. Niektóre leki indukują tylko przeciwciała przeciwjądrowe,natomiast inne wywołują również objawy kliniczne tocznia.U większości chorych objawy kliniczne i przeciwciała przeciwjądrowe(w tym także przeciwciała przeciwko histonom, które są markeremtego zespołu ustępują w różnym czasie po odstawieniu leku prowokującego,natomiast u części pacjentów choroba przebiega dalej,podobnie jak toczeń idiopatyczny. Leki wywołujące (prowokującetoczeń pochodzą z różnych grup terapeutycznych. Są to m.in.: lekiarytmiczne, przeciwnadciśnieniowe, przeciwdrgawkowe, moczopędne,antybiotyki, statyny, leki biologiczne i inne. Ich lista jest bardzo długai stale dopisywane są do niej nowe preparaty. W ostatnich latachw piśmiennictwie pojawiły się stosunkowo liczne opisy przypadkówSCLE wywołanego terbinafiną, a także szeroko stosowanymi statynami,które powodują nie tylko LE, lecz również inne choroby autoimmunologiczne,m.in. zapalenie skórno-mięśniowe. Skórne zmiany charakterystycznedla dermatomyositis, współistniejące z różnym stopniemzajęcia mięśni lub bez objawów mięśniowych, obserwowano takżeu pacjentów leczonych przewlekle, ze wskazań hematologicznych,hydroksymocznikiem i innymi cytostatykami. W większości przypadkówzmiany ustępowały po odstawieniu leczenia. W grupie twardzinypodkreśla się rolę leków przeciwnowotworowych w

  4. Zespół rowka nerwu łokciowego – ocena efektów leczenia operacyjnego = Cubital tunnel syndrome - evaluation of the effects of surgical treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Kamila Woźniak

    2016-09-01

    • 2.        Katedra i Klinika Rehabilitacji, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu       Streszczenie   Wstęp Zespół rowka nerwu łokciowego jest to zespół chorobowy wywołany uciskiem na nerw łokciowy. Choroba najczęściej jest konsekwencją zwężenia kanału łokciowego (struktura anatomiczna utworzona przez nadkłykieć przyśrodkowy kości ramiennej, więzadło ramienno-łokciowe i rozcięgno położone pomiędzy głowami zginacza łokciowego nadgarstka. Przyczynami zwężenia są urazy, stany zapalne lub zmiany zwyrodnieniowe stawów. Cel pracy Celem niniejszej pracy była ocena efektów leczenia operacyjnego u pacjentów z zespołem rowka nerwu łokciowego bezpośrednio po zabiegu operacyjnym oraz w okresie 14 dni po zabiegu operacyjnym. Materiał i metody W okresie od stycznia 2012 roku do czerwca 2016 roku w Klinice Neurochirurgii, Neurotraumatologii i Neurochirurgii Dziecięcej Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 w Bydgoszczy do zabiegu operacyjnego zakwalifikowano 20 chorych, u których stwierdzono jednostronny zespół rowka nerwu łokciowego o różnym stopniu nasilenia. Badanie skuteczności metody operacyjnej obejmowało ocenę obiektywnych i subiektywnych objawów klinicznych w okresie po zabiegu operacyjnym – w 1 i 14 dobie. Wyniki Analiza dotychczasowych wyników leczenia wykazała, że po zastosowanej metodzie u większości pacjentów następuje zmniejszenie bądź ustąpienie dolegliwości bólowych i zaburzeń wegetatywnych w obszarze zaopatrywanym przez nerw łokciowy oraz poprawa funkcji chorej ręki. Wnioski Zastosowane leczenie operacyjne jest skutecznym postępowaniem u chorych, u których zostały wyczerpane możliwości leczenia farmakologicznego oraz fizjoterapeutycznego. Ocena zależności efektów terapii wymaga dalszych badań na większej liczbie pacjentów.   Słowa kluczowe: zespół rowka nerwu łokciowego, nerw łokciowy, leczenie operacyjne  

  5. Postawy studentów wybranych szkół wyższych Polski wschodniej wobec cukrzycy = Attitudes of students from east Poland's selected academies towards diabetes

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Olga Dąbska

    2016-12-01

    4Zakład Profilaktyki Chorób Przewodu Pokarmowego, Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach   Słowa kluczowe: cukrzyca, stosunek do choroby, opinia publiczna   Streszczenie Wstęp. Czynnikami, które w znacznym stopniu kreują przekonania i zachowania zdrowotne ludności są posiadana wiedza oraz postawy społeczne, rozwijające się pod wpływem otaczającego środowiska. Przejawianie antyzdrowotnych zachowań, związanych w dużym stopniu z postępem cywilizacyjnym oraz niski poziom wiedzy diabetologicznej wśród młodych ludzi sprawia, iż stanowią oni grupę, która w sposób szczególny narażona jest na rozwój cukrzycy. Cel pracy. Poznanie postaw studentów wybranych szkół wyższych Polski wschodniej wobec cukrzycy. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono na grupie 150 studentów. Narzędzie badawcze stanowiła ankieta Badanie Postaw Wobec Cukrzycy DAS3 Centrum Badań i Szkoleń na Temat Cukrzycy Uniwersytetu Michigan. Analizy materiału badawczego dokonano przy użyciu programu Microsoft Office Excel. Wyniki. Znaczna część badanych (74% jest zdania, iż cukrzyca dotyka prawie każdej dziedziny życia diabetyka, a 89% sądzi, że choroba ta zmienia podejście do życia. Odnośnie roli chorego w procesie terapii 77% ankietowanych zgadza się, że osoby z cukrzycą są najważniejszymi członkami zespołu opieki diabetologicznej. Z kolei 89% studentów uważa, iż pracownicy medyczni powinni nabyć kompetencje w zakresie sprawowania funkcji edukatora diabetologicznego. Wnioski. Postawy studentów w większości podkreślają istotę najbliższego otoczenia w walce z chorobą. Badani twierdzą, że wszystkie typy cukrzycy są wielce uciążliwe dla życia chorego. Ankietowani byli zgodni, co do konieczności doskonalenia umiejętności edukatorskich i komunikacyjnych przez personel medyczny.       Key words: diabetes, attitude towards medical condition, public opinion   Summary Introduction. Knowledge (or lack thereof and social attitudes

  6. Rak piersi w ciąży - odmienności procesu diagnostyki i leczenia = Breast cancer during pregnancy - differences in diagnostic and treatment procedures

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Magdalena Sowa

    2016-09-01

    85 -801 Bydgoszcz e – mail: magdalena.sowa@cm.umk.pl         Streszczenie Wprowadzenie: Rak piersi w ciąży jest rozpoznawany stosunkowo rzadko. W ostatnich dziesięciu latach w Europie można zauważyć wyraźną tendencję do odraczania macierzyństwa wśród młodych kobiet. Obecnie średnia wieku kobiet rodzących pierwsze dziecko wynosi 30 lat. Jednym z czynników ryzyka zachorowania na raka piersi jest wiek. Z uwagi na fakt, iż kobiety coraz później decydują się na macierzyństwo, a średnia wieku występowania raka piersi się obniża,  z tą szczególną sytuacją kliniczną lekarzom jak i kobietom przyjdzie się zmagać coraz częściej.  Cel pracy:Celem pracy była próba przybliżenia odmienności procesu diagnostyki i leczenia raka gruczołu piersiowego rozpoznanego w ciąży. Rozwinięcie:Z danych epidemiologicznych wynika, iż rak piersi jest najczęściej występującym nowotworem u kobiet ciężarnych.Szczególnie niebezpiecznym jest fakt, iż zmiany fizjologicznie zachodzące w organizmie kobiety już od pierwszych tygodni ciąży, mogą maskować pojawienie się guza i znacznie opóźniać wdrożenie procesu diagnostyki.  Choroba nowotworowa rozpoznana w czasie trwania ciąży jest zawsze dramatyczną i ogromnie stresującą sytuacją dla kobiety i jej najbliższych, dlatego proces diagnostyki i leczenia jest silnie zindywidualizowany, zaś maksymalny efekt terapeutyczny z jednoczesną ochroną nienarodzonego dziecka stanowi priorytet działań. Podsumowanie:Decyzje terapeutyczne podejmowane są po uwzględnieniu ogólnego stanu zdrowia pacjentki, stopnia zaawansowania klinicznego nowotworu, wieku ciążowego oraz postulatów samej pacjentki i jej najbliższych.W niniejszej pracy, posługując się metodą analizy piśmiennictwa szczegółowo omówiono odmienności w procesie diagnostyki i leczenia raka piersi u kobiet ciężarnych.   Słowa kluczowe: rak piersi, ciąża, diagnostyka, leczenie   Breast cancer during pregnancy

  7. Zespół Metaboliczny cz. II: Epidemiologia zespołu metabolicznego w Polsce i na świecie = Metabolic Syndrome part II: Epidemiology of metabolic syndrome in Poland and in the World

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Paweł Kalinowski

    2016-05-01

    2. Oddział Kardiologii – Pododdział Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego, Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Al. Kraśnicka 100, 20-718 Lublin   Słowa kluczowe: zespół metaboliczny, insulinooporność, choroby sercowo-naczyniowe, choroba niedokrwienna serca Key words: metabolic syndrome, insulin resistance, cardio-vascular diseases, coronary heart disease   Streszczenie Zespół metaboliczny jako czynnik ryzyka rozwoju chorób sercowo-naczyniowych i cukrzycy typu 2, jak pokazują liczne badania, jest znacznie rozpowszechniony zarówno w Polsce jak i w Europie oraz na innych kontynentach. Od lat prowadzone są badania, która definicja zespołu metabolicznego ma najlepszą wartość prognostyczną i diagnostyczną. W zależności od kryteriów stosowanych w różnych definicjach, a także od charakterystyki badanej populacji, częstość występowania zespołu metabolicznego jest różna. Niezależnie od kryteriów jest ona wysoka i wciąż rośnie. Celem pracy było przedstawienie rozpowszechnienia zespołu metabolicznego w Polsce i innych krajach, jako czynnika ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego na podstawie danych dostępnych z piśmiennictwa. Według badań przeprowadzonych w Polsce zespół metaboliczny dotyczy około 20% dorosłej populacji, czyli około 5,8 miliona mieszkańców Polski, częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Na świecie problem ten może dotyczyć nawet 33% populacji Stanów Zjednoczonych, 27% populacji Chin, w Europie zawiera się pomiędzy ok. 15% (Francja do około 34 % populacji (Włochy, Finlandia. Zespół metaboliczny wiąże się ze zwiększoną częstością występowania cukrzycy, zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmiertelności, według wielu badań 2,5-krotnie zwiększa ryzyko wystąpienia zawału mięśnia serca, powoduje 1,5-krotny wzrost śmiertelności całkowitej i 2-krotny wzrost incydentów sercowo-naczyniowych.   Summary As numerous studies have shown

  8. Strategie radzenia sobie z chorobą nowotworową w okresie chemioterapii = Coping strategies evaluated in oncological patients on chemotherapy treatment

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Bożena Baczewska

    2017-02-01

      1 Katedra Interny z Zakładem Pielęgniarstwa Internistycznego Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie 2 Katedra Psychoterapii i Psychologii Zdrowia Katolicki Uniwersytet Lubelski im. Jana Pawła II. OTS Lublin 3 Katedra i Zakład Pielęgniarstwa Neurologicznego Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie 4 Katedra Chirurgii i Pielęgniarstwa Chirurgicznego Wydział Nauk o Zdrowiu Uniwersytetu Medycznego w Lublinie       Słowa kluczowe: strategie radzenia sobie z chorobą, choroba nowotworowa, chemioterapia   Key words: strategies for coping with the disease, cancer, chemotherapy     Streszczenie Wstęp. Chemioterapia będąc długim procesem leczenia, niesie za sobą szereg skutków ubocznych. Wiele skutków ubocznych działania cytostatyków wpływa na psychikę człowieka. Pacjent w tym okresie stosuje różne strategie radzenia sobie z chorobą, które pozwalają mu przetrwać trudne chwile. Materiał i metoda. Badaniem objęto 123 pacjentów poddanych chemioterapii Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej w Lublinie. Zastosowano Skalę Przystosowania Psychicznego do choroby nowotworowej Mini-MAC oraz autorski kwestionariusz. Wyniki badań. Respondenci w 55,5% wykazują cechy zaabsorbowania lękowego. Zdecydowana większość pacjentów ukazuje cechy ducha walki (83,61%. Większość badanych (75,02% nie wykazuje objawów bezradności i beznadziejności. Badani w 79,55% stosują zachowania zakwalifikowane do strategii pozytywnego przewartościowania. Częściej styl konstruktywny stosowały kobiety niż mężczyźni. Największe nasilenie stylu destrukcyjnego zanotowano dla osób chorych na nowotwory: narządów rodnych (36,26,  pęcherza (36,26 oraz sutka/piersi (34,71. Jeśli chodzi o styl konstruktywny, zaistniał on w każdym rodzaju choroby nowotworowej. Wnioski. 1. W badanej grupie pacjentów, poddanych chemioterapii dominują strategie ducha walki i pozytywnego przewartościowania, które są sk

  9. Rola pielęgniarki w opiece nad pacjentem z atopowym zapaleniem skóry = Nurse’s role in taking care of a patient with atopic dermatitis

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Karolina Filipska

    2016-01-01

    3Wydział Kultury Fizycznej, Zdrowia i Turystyki, Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy   Słowa kluczowe: atopowe zapalenie skóry, psychologiczne aspekty chorób, świąd, rola pielęgniarki. Keywords: atopic dermatitis, psychological aspects of diseases, itching, nurse’s role.   Streszczenie Wstęp. Atopowe zapalenie skóry (AZS, ang. atopic dermatitis jest chorobą alergiczną o przewlekłym i nawracającym przebiegu. Toczący się proces chorobowy dotyczy naskórka i skóry właściwej. AZS to najpowszechniej występująca przewlekła choroba zapalna dzieci, której patogeneza nie jest do końca poznana. Uznaje się, że na rozwój choroby składają się czynniki genetyczne, immunologiczne, oraz środowiskowe. Cel. Przedstawienie roli pielęgniarki w opiece nad pacjentem z atopowym zapaleniem skóry. Materiał i metody. Dokonano przeglądu 43 doniesień naukowych – artykuły badawcze i poglądowe oraz literatura współczesna - obejmujących swą tematyką rolę pielęgniarki w opiece nad pacjentem z atopowym zapaleniem skóry. Posługując się słowami kluczowymi: atopowe zapalenie skóry, psychologiczne aspekty chorób, świąd rola pielęgniarki przeszukano bazy bibliograficzne  Ebsco, ScienceDirect, SpringerLink, Medline. Wyniki. Zadania pielęgnacyjno-opiekuńcze wynikają z poszczególnych symptomów AZS. Wśród założeń opieki pielęgniarskiej wymienia się: zmniejszenie świądu i suchości skóry;  zminimalizowanie zaburzeń sennych; obniżenie ryzyka wtórych nadkażeń bakteryjnych, wirusowych lub grzybiczych; oraz kompleksowa edukacja chorego i jego rodziny w celu szybszej rekonwalescencji i wydłużenia okresów remisji. Wnioski. AZS wpływa negatywnie na domenę fizyczną, psychiczną i społeczną chorego. Ze względu na swoją przewlekłość oraz szerokie roz­powszechnienie należy do jednego z największych wyzwań zarówno dla pielęgniarki jak i całego zespołu terapeutycznego. Skuteczne leczenie dermatologiczne, w

  10. Naród kontra lewactwo. Polityczne kategoryzacje rzeczywistości w folklorze internetowym

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Michał Rauszer

    2016-01-01

    all features which exclude you from the community and your positive “national identity.”   Naród kontra lewactwo. Polityczne kategoryzacje rzeczywistości w folklorze internetowym W znanym eseju Dziecięca choroba lewicowości w komunizmie Lenin, na określenie naiwnej jego zdaniem polityki zachodnich partii komunistycznych, używa pojęcia „lievizna”. Zwykle tłumaczy się je jako „lewicowość”, termin ten jednak nie oddaje pogardy dla zachodnich partii komunistycznych, z jaką Lenin się o nich wypowiadał. W języku polskim wyraz ten był także niekiedy przekładany jako „lewactwo”, po to by służył ośmieszaniu działań niezgodnych z nomenklaturą Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (przykładem może być ruch ‘68 na Zachodzie. Współcześnie określenie „lewactwo” najczęściej jest używane w dyskursie ruchów prawicowych, aby pokazać każdy niezgodny z nimi projekt jako „dziecinny”. Wyrazem tym określa się nie tylko ruchy lewicowe, ale także wszystkie inne, które nie wpisują się w dyskurs prawicy narodowej. W swoim artykule staram się pokazać, w jaki sposób wyraz ten służy jako fantazmatyczna bariera, granica definiująca tożsamość narodową. Za materiał badawczy posłużył mi folklor internetowy taki, jak: memy, komentarze pod artykułami i zdjęciami, krótkie filmiki na portalu YouTube, a także oferta internetowych sklepów z odzieżą i gadżetami patriotycznymi (oferta tych sklepów jest ściśle oparta na takiej folklorystycznej interpretacji wydarzeń ujmowanych jako ważne. Pojęcie „lewactwa” funkcjonuje jako bariera wyznaczająca tożsamość narodową oraz jako przestrzeń fantazji. Ideologiczna praca tego pojęcia pokazuje, w jaki sposób w opozycji do tej bariery definiuje się i wyznacza pozytywny zbiór tego, co jest postrzegane jako „narodowe”, oraz tego, co „narodem” nie jest. Ponadto „lewactwo” jest także używane jako ekran fantazji, na której projektuje się cechy

  11. Nijmegen breakage syndrome (NBS

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Chrzanowska Krystyna H

    2012-02-01

    -causing mutations in both alleles of the NBN gene are known. No specific therapy is available for NBS, however, hematopoietic stem cell transplantation may be one option for some patients. Prognosis is generally poor due to the extremely high rate of malignancies. Zespół Nijmegen (Nijmegen breakage syndrome; NBS jest rzadkim schorzeniem z wrodzoną niestabilnością chromosomową dziedziczącym się w sposób autosomalny recesywny, charakteryzującym się przede wszystkim wrodzonym małogłowiem, złożonymi niedoborami odporności i predyspozycją do rozwoju nowotworów. Choroba występuje najczęściej w populacjach słowiańskich, w których uwarunkowana jest mutacją założycielską w genie NBN (c.657_661del5. Do najważniejszych objawów zespołu zalicza się: małogłowie obecne od urodzenia i postępujące z wiekiem, charakterystyczne cechy dysmorfii twarzy, opóźnienie wzrastania, niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim do umiarkowanego oraz hipogonadyzm hipogonadotropowy u dziewcząt. Na obraz choroby składają się także: niedobór odporności komórkowej i humoralnej, który jest przyczyną nawracających infekcji, znaczna predyspozycja do rozwoju nowotworów złośliwych (zwłaszcza układu chłonnego, a także zwiększona wrażliwość na promieniowanie jonizujące. Wyniki badań laboratoryjnych wykazują: (1 spontaniczną łamliwość chromosomów w limfocytach T krwi obwodowej, z preferencją do rearanżacji chromosomów 7 i 14, (2 nadwrażliwość na promieniowanie jonizujące lub radiomimetyki, co można wykazać metodami in vitro, (3 radiooporność syntezy DNA, (4 hipomorficzne mutacje na obu allelach genu NBN, oraz (5 brak w komórkach pełnej cząsteczki białka, nibryny. Małogłowie i niedobór odporności występują także w zespole niedoboru ligazy IV (LIG4 oraz w zespole niedoboru NHEJ1. Rodzice powinni otrzymać poradę genetyczną ze względu na wysokie ryzyko (25% powtórzenia się choroby u kolejnego potomstwa. Możliwe jest

  12. Próba ukierunkowania rehabilitacji u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym w zależności od typu klinicznego choroby = The attempt conditions for the rehabilitation of patients with multiple sclerosis, depending on the type of clinical disease

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Wojciech Garczyński

    2016-07-01

      Autor korespondencyjny:   dr n. o zdr. Wojciech Garczyński Indywidualna Praktyka Fizjoterapeutyczna ul. Biskupa Bandurskiego 71/17 71-685 Szczecin w.garczynski@gmail.com   Słowa kluczowe: rehabilitacja, stwardnienie rozsiane.   Key words: rehabilitation, multiple sclerosis.       WSTĘP. Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM jest to choroba o podłożu zapalno-demielinizacyjnym ośrodkowego układu nerwowego, w której dochodzi do wieloogniskowych zmian. Etiopatogeneza związana jest z uwarunkowaniami genetycznymi i immunologicznymi. Stwardnienie rozsiane może mieć przebieg z rzutami lub bez. Forma kliniczna pierwotnie postępująca (PPMS stwardnienia rozsianego występuje bez rzutów, pozostałe formy kliniczne: rzutowo – remisyjna (RRMS, wtórnie postępująca (SPMS i postępująco – nawracająca (PRMS charakteryzują się pojawianiem się rzutów choroby, forma łagodna (BNMS może występować bez rzutów. CEL BADAŃ. Głównym celem podjętych badań było poszukiwanie zależności pomiędzy zróżnicowaniem funkcji fizycznych chorych na stwardnienie rozsiane a typem klinicznym schorzenia. Ewentualne znalezienie takich zależności w konsekwencji pozwoliłoby na wczesne ukierunkowanie procesu rehabilitacji dostosowanej do potrzeb pacjentów z określonym typem klinicznym  choroby. MATERIAŁ I METODA. W badaniu wzięło udział 313 osób ze zdiagnozowanym stwardnieniem rozsianym, przebywających na czterotygodniowych turnusach rehabilitacyjnych w Centrum Rehabilitacji dla Osób Chorych na Stwardnienie Rozsiane im. Jana Pawła II w Bornym Sulinowie. Zastosowano metodę sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem standaryzowanych kwestionariuszy, typowych do oceny funkcji u chorych na stwardnienie rozsiane (EDSS, MFIS, MDST, HADS, EQUI – SCAL. Do obliczeń statystycznych wykorzystano program Statistica 10 firmy StatSoft. WYNIKI. Uzyskano statystycznie istotne różnice w wieku zachorowania na stwardnienie rozsiane oraz w

  13. Wpływ rehabilitacji neurologicznej na funkcjonowanie pacjentów po przebytym udarze niedokrwiennym mózgu – analiza retrospektywna = The influence of neurological rehabilitation on the functioning of patients after ischemic stroke – a retrospective analysis

    Directory of Open Access Journals (Sweden)

    Krystian Kałużny

    2016-12-01

    autorski kwestionariusz ankiety sondażowej zawierającym wybrane elementy skali Barthel. Wyniki: W badanej grupie statystycznie istotnie częściej występowały osoby ze środowiska wiejskiego, u których stwierdzono współistniejące choroby tj. nadciśnienie tętnicze, migotanie przedsionków, cukrzyca, choroba niedokrwienna serca i inne. Wśród pacjentów przekazanych bezpośrednio z Centrum Leczenia Udarów Mózgu do Kliniki Rehabilitacji u ponad połowy pacjentów zaobserwowano poprawę funkcjonowania w przeciągu 1 miesiąca pobytu, natomiast z pacjentów korzystających z rehabilitacji wtórnej poprawę funkcjonalną zaobserwowano tylko u co czwartego pacjenta. Wnioski: 1   Rehabilitacja neurologiczna istotnie wpływa na funkcjonowanie pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu. 2   Rehabilitacja wdrożona we wczesnym okresie po udarze niedokrwiennym mózgu ma znamiennie wyższą efektywność co przekłada się na większą poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu. 3   Zastosowanie metody PNF i NDT-Bobath istotnie wpływa na poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu.       Abstract Introduction: The functioning of patients after ischemic stroke is a source of interest to many researchers and a huge challenge for modern medicine. According to the World Health Organization (WHO, stroke is the third leading cause of death (after heart disease and cancer and the leading cause of severe disability in the population of people over the age of 45, which would have important clinical consequences, social and economic. Aim: The aim of this study was to assess the effectiveness of the applied neurological rehabilitation of patients after ischemic stroke, the assessment of the functioning of patients after ischemic stroke underwent neurological rehabilitation and assessment of the impact of additional factors on the effectiveness of neurological rehabilitation. Material and methods: The study group